ไอเดียของการตั้งกระทู้นี้มาจากการอ่านกระทู้นึงที่จับได้ว่าแฟนมีชู้
เราก็เลยนึกถึงเรื่องของตัวเองขึ้นมา (แต่จะไม่ลงรายละเอียดทั้งหมดหรอกนะคะ เพราะมันคงจะยาวเป็นมหากาพย์ (เว่อ) ไม่เหมาะกับช่วงสอบfinalแบบนี้แน่ๆ อิอิ)
เราเคยมีแฟน แฟนเจ้าชู้มากด้วย เราเองก็เคยจับได้ (ทั้งแม่จับได้ จับได้เอง แฟนบอกเอง) หลายครั้งมากๆตลอดระยะเวลาสี่เกือบห้าปีที่คบกันมา(ตั้งแต่ม.5จนถึงปี3) เรียกได้ว่ากินหญ้าแทนข้าวมาตลอด 5555
ทุกๆครั้งที่เค้านอกใจ เราให้อภัยเค้าทุกครั้งเลย เพราะตลอดเวลาคิดว่ามันคือความรัก คิดตลอดว่า เรารักเค้าจริงๆนะ ขาดเค้าไม่ได้(ทุกวันนี้อยากเขกหัวตัวเองมาก ตอนนั้นคิดไปได้ไง) และเราเชื่อว่าเค้าจะหยุดที่เราสักวัน เหอๆ และพอคบกันนานๆ จะมีความผูกพันเข้ามาเกี่ยวด้วย
และเพราะเจ้า "ความผูกพัน" นี่แหละ ที่ทำให้เราเลิกกับเค้าไม่ได้สักที
จนมาวันนึงเค้าพูดว่า
"ก็อยู่กันสามคนแบบนี้ไม่เห็นเป็นไรเลย วันนี้รักเรามากกว่า วันพรุ่งนี้รักอีกคนมากกว่า รักไปพร้อมๆกันก็ได้นี่"
โห เรานี่น้ำตาไหลเลย อึ้งเลยอ่ะ ทำไมกลายเป็นคนแบบนี้นะ
จากคำพูดนั้นทำให้เราเลิกกับเค้าอย่างเด็ดขาด พอเค้ารู้ว่าเราจะไปจริงๆ ก็รีบมาง้อ มาขอคืนดี มาทำดีสารพัด จน "ความผูกพัน" เกือบทำให้เราใจอ่อน แต่ก็มีคำพูดของเพื่อนคนนึงที่ว่า "อย่ากลับไปเจ็บกับคนเดิมๆ" และ "คิดง่ายๆว่า ผู้ชายแบบนี้ เหมาะตรงไหนที่จะไปฝากชีวิตไว้ด้วย"
เราคิดอยู่ตลอด ท่องประโยคนั้นซ้ำๆ เหมือนกับว่ามันเป็นมนต์คาถาที่จะคุ้มครองเรา และในที่สุดเราก็เลิกกับเค้าได้ (ทั้งๆที่เมื่อก่อนคิดว่าไม่ได้แน่เลย ตายแน่เลยถ้าไม่มีคนๆนี้" >>>> คิดไปได้ไงเนี่ย
พอเราเลิกกับเค้าจริงๆ คนที่ดีใจที่สุดก็คือคุณแม่เราค่ะ แม่กอดเราแน่นเลย แล้วบอกว่าดีแล้วล่ะลูก แม่ดีใจที่ลูกของแม่ออกมาจากคนๆนั้นได้
แต่ทุกวันนี้เรากะเค้าก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะคะ ยังเจอกันได้ มีอะไรก็ช่วยเหลือกัน เราคิดว่าเพราะ "ความผูกพัน" เหมือนกัน (ในแง่ของการเป็นเพื่อน)
ส่วนชีวิตของแฟนเก่าเราตอนนี้ ถึงจะเรียนจบ เป็นวิศวกร มีงานทำแล้ว แต่ดูไม่ค่อยแฮปปี้ เพราะแฟนคนปัจจุบันของเค้า(ที่แย่งแฟนเก่าจากเราไปอีกที) ก็ขี้หึงมาก ระแวงตลอด จนแฟนเก่าเราปวดหัว 55555 (นี่เป็นกรรมรึเปล่า ที่แย่งมา แล้วตัวเองก็ไม่มีความสุข นั่งระแวง ไม่ไว้ใจตลอดเวลา)
แต่ชีวิตเราตอนนี้ ดีขึ้นมาก เรากำลังมี "ความรัก" (จริงๆความรักเหล่านี้ อยู่กับเราตลอดเวลาแหละค่ะ เพียงแต่ว่าช่วงที่เรามีแฟน เราอาจหลงลืมไป)
"ความรัก" จากคุณพ่อคุณแม่ น้อง และคนในครอบครัว
"ความรัก" จากเพื่อนที่ดี
"ความรัก" จากครูอาจารย์
และสุดท้าย "ความรัก" ที่เรามอบให้กับตัวของเราเอง
ทุกวันนี้เราโตขึ้น (23แล้ว) เรารู้สึกว่ามีความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น พอมองกลับไปถึงเหตุการณ์ร้ายๆที่ผ่านมาเหล่านั้น เหตุการณ์ที่ทำให้เราเสียน้ำตา ร้องไห้จะเป็นจะตาย เรารู้สึกขอบคุณทุกๆอย่างที่สอนให้เราเข้มแข็งขึ้นค่ะ ขอบคุณพ่อแม่ ขอบคุณเพื่อนๆ ขอบคุณเค้า ขอบคุณเหตุการณ์ร้ายๆที่ทำให้เราเข้มแข็ง
แล้วก็ตามหัวกระทู้เลยค่ะ มีใครเคยเจอเรื่องอะไรแย่ๆ แล้วมันทำให้เราเข้มแข็งขึ้น แกร่งขึ้นบ้างมั้ย มาแชร์กันนะคะ
มีใครเคยเจอเรื่องแย่ๆ แล้วผ่านมันมาได้ แล้วรู้สึกเข้มแข็งขึ้นบ้างมั้ยคะ มาแชร์กัน
เราก็เลยนึกถึงเรื่องของตัวเองขึ้นมา (แต่จะไม่ลงรายละเอียดทั้งหมดหรอกนะคะ เพราะมันคงจะยาวเป็นมหากาพย์ (เว่อ) ไม่เหมาะกับช่วงสอบfinalแบบนี้แน่ๆ อิอิ)
เราเคยมีแฟน แฟนเจ้าชู้มากด้วย เราเองก็เคยจับได้ (ทั้งแม่จับได้ จับได้เอง แฟนบอกเอง) หลายครั้งมากๆตลอดระยะเวลาสี่เกือบห้าปีที่คบกันมา(ตั้งแต่ม.5จนถึงปี3) เรียกได้ว่ากินหญ้าแทนข้าวมาตลอด 5555
ทุกๆครั้งที่เค้านอกใจ เราให้อภัยเค้าทุกครั้งเลย เพราะตลอดเวลาคิดว่ามันคือความรัก คิดตลอดว่า เรารักเค้าจริงๆนะ ขาดเค้าไม่ได้(ทุกวันนี้อยากเขกหัวตัวเองมาก ตอนนั้นคิดไปได้ไง) และเราเชื่อว่าเค้าจะหยุดที่เราสักวัน เหอๆ และพอคบกันนานๆ จะมีความผูกพันเข้ามาเกี่ยวด้วย
และเพราะเจ้า "ความผูกพัน" นี่แหละ ที่ทำให้เราเลิกกับเค้าไม่ได้สักที
จนมาวันนึงเค้าพูดว่า "ก็อยู่กันสามคนแบบนี้ไม่เห็นเป็นไรเลย วันนี้รักเรามากกว่า วันพรุ่งนี้รักอีกคนมากกว่า รักไปพร้อมๆกันก็ได้นี่"
โห เรานี่น้ำตาไหลเลย อึ้งเลยอ่ะ ทำไมกลายเป็นคนแบบนี้นะ
จากคำพูดนั้นทำให้เราเลิกกับเค้าอย่างเด็ดขาด พอเค้ารู้ว่าเราจะไปจริงๆ ก็รีบมาง้อ มาขอคืนดี มาทำดีสารพัด จน "ความผูกพัน" เกือบทำให้เราใจอ่อน แต่ก็มีคำพูดของเพื่อนคนนึงที่ว่า "อย่ากลับไปเจ็บกับคนเดิมๆ" และ "คิดง่ายๆว่า ผู้ชายแบบนี้ เหมาะตรงไหนที่จะไปฝากชีวิตไว้ด้วย"
เราคิดอยู่ตลอด ท่องประโยคนั้นซ้ำๆ เหมือนกับว่ามันเป็นมนต์คาถาที่จะคุ้มครองเรา และในที่สุดเราก็เลิกกับเค้าได้ (ทั้งๆที่เมื่อก่อนคิดว่าไม่ได้แน่เลย ตายแน่เลยถ้าไม่มีคนๆนี้" >>>> คิดไปได้ไงเนี่ย
พอเราเลิกกับเค้าจริงๆ คนที่ดีใจที่สุดก็คือคุณแม่เราค่ะ แม่กอดเราแน่นเลย แล้วบอกว่าดีแล้วล่ะลูก แม่ดีใจที่ลูกของแม่ออกมาจากคนๆนั้นได้
แต่ทุกวันนี้เรากะเค้าก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะคะ ยังเจอกันได้ มีอะไรก็ช่วยเหลือกัน เราคิดว่าเพราะ "ความผูกพัน" เหมือนกัน (ในแง่ของการเป็นเพื่อน)
ส่วนชีวิตของแฟนเก่าเราตอนนี้ ถึงจะเรียนจบ เป็นวิศวกร มีงานทำแล้ว แต่ดูไม่ค่อยแฮปปี้ เพราะแฟนคนปัจจุบันของเค้า(ที่แย่งแฟนเก่าจากเราไปอีกที) ก็ขี้หึงมาก ระแวงตลอด จนแฟนเก่าเราปวดหัว 55555 (นี่เป็นกรรมรึเปล่า ที่แย่งมา แล้วตัวเองก็ไม่มีความสุข นั่งระแวง ไม่ไว้ใจตลอดเวลา)
แต่ชีวิตเราตอนนี้ ดีขึ้นมาก เรากำลังมี "ความรัก" (จริงๆความรักเหล่านี้ อยู่กับเราตลอดเวลาแหละค่ะ เพียงแต่ว่าช่วงที่เรามีแฟน เราอาจหลงลืมไป)
"ความรัก" จากคุณพ่อคุณแม่ น้อง และคนในครอบครัว
"ความรัก" จากเพื่อนที่ดี
"ความรัก" จากครูอาจารย์
และสุดท้าย "ความรัก" ที่เรามอบให้กับตัวของเราเอง
ทุกวันนี้เราโตขึ้น (23แล้ว) เรารู้สึกว่ามีความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น พอมองกลับไปถึงเหตุการณ์ร้ายๆที่ผ่านมาเหล่านั้น เหตุการณ์ที่ทำให้เราเสียน้ำตา ร้องไห้จะเป็นจะตาย เรารู้สึกขอบคุณทุกๆอย่างที่สอนให้เราเข้มแข็งขึ้นค่ะ ขอบคุณพ่อแม่ ขอบคุณเพื่อนๆ ขอบคุณเค้า ขอบคุณเหตุการณ์ร้ายๆที่ทำให้เราเข้มแข็ง
แล้วก็ตามหัวกระทู้เลยค่ะ มีใครเคยเจอเรื่องอะไรแย่ๆ แล้วมันทำให้เราเข้มแข็งขึ้น แกร่งขึ้นบ้างมั้ย มาแชร์กันนะคะ