อยากให้ทุกคนได้อ่านเรื่องนี้กันนะครับ...รักที่ไม่สามารถบอกกับเขาได้มันทรมารมากรู้ไหม 5 TT

ต่อจากตอนที่ 4
ผม:ออกมาเอาแปปเดียวไม่ได้หรอ..มีคนฝากของมาให้(ทั้งๆที่เราเป็นคนทำเอง)
เขา:มัมคืออะไรอ่าา
ผม:เค้ก กับ อะไรก็ไม่รู้
เขา:พี่กินเลยก็ได้ครับ ถือว่าผมรู้แล้ว
ผม:พี่กินไม่ได้เค้กมันมีเจ้าของของมันอยู่แล้ว
เขา:แฮะ แฮะ พี่กินเลยก็ได้ครับ
ผม:ไม่อยากเจอกันก็บอกก้ได้
เขา:อือ..(น้ำเสียงลอยๆ)เฮ้ย สอบวิชาสุดท้ายแล้ว
ด้วยคำว่า"อือ"เนี้ยแหละครับที่จุดฉนวนเรื่องนี้ขึ้นมา ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าน้องเขาอือกับเพื่อนหรือว่าอือกับผม
แต่คำว่า"อือ"นั้นแหละมันทำให้ผมเกิดอาการนอยขึ้นมา ผมเลยพูดกับน้องเขาขึ้นมาว่า...
ผม:งั้นเดี๋ยวพี่เอาไปให้ที่หอแล้วกันนะ เดี๋ยวฝากลุงยามไว้แล้วกัน แล้วผมก็ตัดสายไป
อารมตอนนั้นผมไม่อยากเจอเขาเลยแม้แต่วินาทีเดียว
ผมเลยชวนน้องสาวของผมไปด้วยคนหนึ่ง แล้วผมก็บอกน้องผมว่า เอาของให้พี่เขาเสร็จแล้วรีบออกมาเลยนะ
แต่น้องผมคนนี้แผนสูงชิปหาย น้องสาวผมพยายามจะทำให้ผมกับน้องเขาเจอกันให้ได้
แต่ผมรู้ตัวทันสะก่อน...มเลยขับรถหนีออกไป
อ่านตอนต่อไป...ขอโทษทุกคนด้วยนะครับที่มีหลายตอน เขาจำกัดตัวอักษรอ่าาครับ ขอความคิดเห็นด้วยนะครับ