เรื่องของสิว

ผมอยู่ ม.4 อยู่ในโรงเรียนดังในจังหวัดนครปฐม ด้วยความที่ ร.ร. ของผมมีแต่ลูกคนมีฐานะ และมีคนหน้าตาดี อยู่มากมาย แต่ผมเกือบจะเป็น 1 ในนั้น แต่ติดอยู่เรื่องเดียวคือ อีสิว สิวผมมันเริ่มมาขึ้นเมื่อ ตอน ม.2 ตอนนั้นผมคงคิดว่าเดียวมันก็หาย แต่มันไม่เป็นอย่างที่ผมคิด มันเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ ๆ ๆ ผมก็ไปรักษามันนะครับ แต่มันก็ไม่หายสักที เพื่อนของผมก็มีล้อบ้าง ซึ่งบางคนมันก็ล้อเเรงไป เช่น หน้าอ่ะเหมาะกับเป็ดโปรล้างห้องน้ำ ตอนมันพูดผมก็หัวเราะนะ แต่ในใจผมมันโคตรเจ็บเลยว่ะ ผมเก็บคำพูดทุกคำพูดมานั่งคิดแล้วผมก็ร้องไห้ทุกคืนเลย ผมมันอีปลวกประจำห้อง ทุกคนเห็นว่าผมเป็นตัวตลก ตอนเด็กๆทีคนชอบผมเยอะมาก แต่ตอนนี้มันตรงข้ามกันเลยจนเพื่อนผมมันพูดว่า ตอนเด็กน่ารักมากเลยนะ ตอนโตทำไมหน้าเ....ี้ยย ขนาดนี้ว่ะ คือตอนนี้ผมไม่ไหวแล้ว ผมอยากย้ายโรงเรียนมากผมอยากอยู่ตัวคนเดียว ผมเคยเจอคนบอกว่าผมว่า จะเครียดทำไมกับเรื่องสิว สิว ผมบอกเลยว่าถ้าไม่เป็นเองคุณไม่รู้หรอก ว่าความรู้สึกที่แสนเจ็บปวดของคำพูดที่พวกคุณสนุกกัน หัวเราะ เฮฮา มันอาจทำให้คนคนนึงเช้นตัวผมร้องไห้เสียใจกับคำพูดที่พวกคุณเปล่งออกมาโดยไม่คิดถึงใจของคนอื่นๆเลย ผมพยายามบอกกับตัวเองว่าสักวันมันต้องหายแต่ผมว่ามันไม่ใช่ ผมไม่กล้าออกไปไหนเลย ใครพูดก็ไม่กล้ามองหน้า ไม่กล้าสบตา เรียกได้เลยว่า ผมกลายเป็นคนอีกคนไปเลยเพราะ สิว