ก่อนอื่นฉันต้องขอออกตัวก่อนนะคะ ว่ากระทู้นี้เป็นกระทู้แรก และเป็นครั้งแรกที่เริ่มตั้งกระทู้ ซึ่งมันมีแรงจูงใจจาก อยากทราบความคิดเห็น หรือประสบการณ์ของเพื่อนๆ ว่า ไอ้สิ่งที่เรียกว่า ' รักแรกพบ ' มันมีอยู่จริงหรือเปล่า ....
เอาล่ะ เรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่าคะ ครั้งแรกที่คำถามนี้แล่นเข้ามาในหัวฉันเพราะ ฉันได้เจอกับเหตุการณ์ เหตุการณ์หนึ่งเข้ากับตัวเองคะ ขอย้อนกลับไปเมื่อ ปีที่แล้ว ตอนนั้นฉันกำลังเรียนอยู่ในศูนย์เรียนรวมของมหาวิทาลัย ซึ่งภายในนั้นจะเต็มไปด้วยเพื่อนนักศึกษาภาคต่างๆ ที่ต้องมาเรียนด้วยกัน วันนั้นฉันเข้าห้องเรียนสาย และประจวบกับภายในห้องมีนักศึกษาเป็นจำนวนมาก ทำให้ต้องเรียนในแถวเกือบหลังสุดเลยคะ ระหว่างเรียน ก็แอบเอาขนมมากินบ้าง เมาท์มอยกับเพื่อนบ้างตามประสา สักพักนึง ก็มีผู้ชายและหญิงคู่หนึ่งมานั่งแถวหลังของฉัน เขาสองคนดูตั้งใจเรียนดีคะ มีแต่ฉันและเพื่อนมากกว่าที่ส่งเสียดังรบกวนเขา จนเพื่อนอีกคนของฉันเตือนให้เบาเสียงเมาท์ลงหน่อย เพราะกลัวจะรบกวนคนอื่นรวมถึงสองคนข้างหลังด้วย ฉันเลยหันไปยิ้มแหย่ๆเพื่อเป็นการขอโทษสองคนนั้นและคนอื่นๆ แต่เชื่อไหมค่ะว่า วินาทีที่ฉันหันไปสบตาผู้ชายคนนั้น มันเหมือนมีแรงดึงดูด มีจุดสปาร์ค เหมือนเวลามันหยุดหมุน ( เหมือนจะเว่อร์แต่อารมณ์นั้นจริงๆนะ ) ให้ฉันต้องยิ้มค้างไปสักพัก เพราะเขาน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก ย้ำนะคะว่าน่ารักมากๆ มันเป็นความรู้สึกแบบเขินเลย เขินตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ ยิ่งเขายิ้มกลับมาให้ มันยิ่งเขินจนแบบแทบจิกเพื่อนข้างๆ แต่ต้องเต็มอารมณ์ เก็บอาการ สงวนท่าทีไว้555555555 แต่ก็แอบกระซิบกับเพื่อนเบาๆนะคะ ว่าคนข้างหลังแมร่งโคตรน่ารักเลย กูชอบเขาว่ะ <<< คือครั้งแรกก็รู้สึกอย่างนี้เลย พอเลิกคลาส ฉันก็ยังคงจำใบหน้าเขาและรอยยิ้มเขาได้ และชอบพูดถึงเขาบ่อยๆ จนเพื่อนเหมือนจะรำคาญไปด้วย ว TT ฉันก็พยายามจะถามเพื่อนๆของฉันนะคะ ว่ามีใครรู้จักเขาบ้างไหม และเหมือนจะเป็นพรหมลิขิตบันดาลที่จะให้เราได้รู้จักกันคะ เมื่อเพื่อนของฉันบังเอิญว่ารู้จักเขา เพราะเขาเป็นหนุ่มป็อปมากๆอีกภาคหนึ่ง ( แต่ฉันกลับไม่รู้จักเขาเลย ให้ตายเถอะ ) ฉันเลยพยายามเซ้าซี้ ถามชื่อ ถามโน้นนี่นั้นเกี่ยวกับเขา จนในที่สุด เพื่อนเหมือนจะรำคาญและออกแนวแกล้งฉันด้วย โดยการให้ไลน์เขามา หลังจากนั้นวิญญาณชะนีมั่นหน้าก็เข้าสิ่งสิคะ มีหรอที่จะไม่แอด อิอิ
เริ่มแรกก็แอดไลน์เขาไปเลยคะ พร้อมทั้งตีมึนทักเขาไปก่อน ตอนแรกเขาก็งงๆนะคะ ว่าอีชะนีนี่เป็นใครแอดเขามา แต่ฉันก็ยังตีมึนยังชวนเขาคุยไปเรื่อยๆ ถามบ้าง ตอบบ้าง อ่านบ้าง ไม่ตอบบ้าง ป้อนคำถามอยู่ฝ่ายเดียวบ้าง จนฉันก็งงนะคะ ว่าฉันทำแบบนี้ทำไมกัน แต่ต้องขอออกตัวก่อนเลยนะคะว่าฉันเป็นคนไม่ชอบทักใครก่อน ยิ่งคนที่ไม่รู้จักกันมาก่อนยิ่งไม่เคยอยากทั้ง แต่เป็นเพราะเขา ความอายมะลายสิ้น เทคนิคชวนคุย จอมตื้อ มากจากไหนไม่รู้ แต่ไปๆมาๆฉันก็ทำแบบนี้เกือบจะหนึ่งปีแล้วแหละคะ ฉันรู้สึกว่าเขาเป็นอะไรที่สปาร์คมาก แค่คำพูดเล็กๆน้อยๆผ่านตัวอักษรของเขาก็ทำให้ฉันอารมณ์ เพ้อเจ้อได้เป็นวันๆ เขาขั้นจนบ้างครั้งเก็บเอาไปฝันก็มี = = ฉันเลยอยากทราบว่า เพื่อนๆมีอารมณ์แบบนี้ และยาวนานแบบนี้บ้างไหมค่ะ? หรือฉันเป็นชะนีโรคจิตที่ชอบเพ้อฝ่ายเดียว ......... แต่ฉันเชื่อนะคะ ว่าเขาคือรักแรกพบ ถึงการคุยมันไม่คืบหน้า แต่ฉันก็มีความสุข (ปนทุกข์บ้าง ) ในการชวนเขาคุยคะ.
รักแรกพบ..... มันมีจริงๆหรือเปล่า แล้วเคยเกิดขึ้นกับพวกคุณบ้างไหม?
เอาล่ะ เรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่าคะ ครั้งแรกที่คำถามนี้แล่นเข้ามาในหัวฉันเพราะ ฉันได้เจอกับเหตุการณ์ เหตุการณ์หนึ่งเข้ากับตัวเองคะ ขอย้อนกลับไปเมื่อ ปีที่แล้ว ตอนนั้นฉันกำลังเรียนอยู่ในศูนย์เรียนรวมของมหาวิทาลัย ซึ่งภายในนั้นจะเต็มไปด้วยเพื่อนนักศึกษาภาคต่างๆ ที่ต้องมาเรียนด้วยกัน วันนั้นฉันเข้าห้องเรียนสาย และประจวบกับภายในห้องมีนักศึกษาเป็นจำนวนมาก ทำให้ต้องเรียนในแถวเกือบหลังสุดเลยคะ ระหว่างเรียน ก็แอบเอาขนมมากินบ้าง เมาท์มอยกับเพื่อนบ้างตามประสา สักพักนึง ก็มีผู้ชายและหญิงคู่หนึ่งมานั่งแถวหลังของฉัน เขาสองคนดูตั้งใจเรียนดีคะ มีแต่ฉันและเพื่อนมากกว่าที่ส่งเสียดังรบกวนเขา จนเพื่อนอีกคนของฉันเตือนให้เบาเสียงเมาท์ลงหน่อย เพราะกลัวจะรบกวนคนอื่นรวมถึงสองคนข้างหลังด้วย ฉันเลยหันไปยิ้มแหย่ๆเพื่อเป็นการขอโทษสองคนนั้นและคนอื่นๆ แต่เชื่อไหมค่ะว่า วินาทีที่ฉันหันไปสบตาผู้ชายคนนั้น มันเหมือนมีแรงดึงดูด มีจุดสปาร์ค เหมือนเวลามันหยุดหมุน ( เหมือนจะเว่อร์แต่อารมณ์นั้นจริงๆนะ ) ให้ฉันต้องยิ้มค้างไปสักพัก เพราะเขาน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก ย้ำนะคะว่าน่ารักมากๆ มันเป็นความรู้สึกแบบเขินเลย เขินตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ ยิ่งเขายิ้มกลับมาให้ มันยิ่งเขินจนแบบแทบจิกเพื่อนข้างๆ แต่ต้องเต็มอารมณ์ เก็บอาการ สงวนท่าทีไว้555555555 แต่ก็แอบกระซิบกับเพื่อนเบาๆนะคะ ว่าคนข้างหลังแมร่งโคตรน่ารักเลย กูชอบเขาว่ะ <<< คือครั้งแรกก็รู้สึกอย่างนี้เลย พอเลิกคลาส ฉันก็ยังคงจำใบหน้าเขาและรอยยิ้มเขาได้ และชอบพูดถึงเขาบ่อยๆ จนเพื่อนเหมือนจะรำคาญไปด้วย ว TT ฉันก็พยายามจะถามเพื่อนๆของฉันนะคะ ว่ามีใครรู้จักเขาบ้างไหม และเหมือนจะเป็นพรหมลิขิตบันดาลที่จะให้เราได้รู้จักกันคะ เมื่อเพื่อนของฉันบังเอิญว่ารู้จักเขา เพราะเขาเป็นหนุ่มป็อปมากๆอีกภาคหนึ่ง ( แต่ฉันกลับไม่รู้จักเขาเลย ให้ตายเถอะ ) ฉันเลยพยายามเซ้าซี้ ถามชื่อ ถามโน้นนี่นั้นเกี่ยวกับเขา จนในที่สุด เพื่อนเหมือนจะรำคาญและออกแนวแกล้งฉันด้วย โดยการให้ไลน์เขามา หลังจากนั้นวิญญาณชะนีมั่นหน้าก็เข้าสิ่งสิคะ มีหรอที่จะไม่แอด อิอิ
เริ่มแรกก็แอดไลน์เขาไปเลยคะ พร้อมทั้งตีมึนทักเขาไปก่อน ตอนแรกเขาก็งงๆนะคะ ว่าอีชะนีนี่เป็นใครแอดเขามา แต่ฉันก็ยังตีมึนยังชวนเขาคุยไปเรื่อยๆ ถามบ้าง ตอบบ้าง อ่านบ้าง ไม่ตอบบ้าง ป้อนคำถามอยู่ฝ่ายเดียวบ้าง จนฉันก็งงนะคะ ว่าฉันทำแบบนี้ทำไมกัน แต่ต้องขอออกตัวก่อนเลยนะคะว่าฉันเป็นคนไม่ชอบทักใครก่อน ยิ่งคนที่ไม่รู้จักกันมาก่อนยิ่งไม่เคยอยากทั้ง แต่เป็นเพราะเขา ความอายมะลายสิ้น เทคนิคชวนคุย จอมตื้อ มากจากไหนไม่รู้ แต่ไปๆมาๆฉันก็ทำแบบนี้เกือบจะหนึ่งปีแล้วแหละคะ ฉันรู้สึกว่าเขาเป็นอะไรที่สปาร์คมาก แค่คำพูดเล็กๆน้อยๆผ่านตัวอักษรของเขาก็ทำให้ฉันอารมณ์ เพ้อเจ้อได้เป็นวันๆ เขาขั้นจนบ้างครั้งเก็บเอาไปฝันก็มี = = ฉันเลยอยากทราบว่า เพื่อนๆมีอารมณ์แบบนี้ และยาวนานแบบนี้บ้างไหมค่ะ? หรือฉันเป็นชะนีโรคจิตที่ชอบเพ้อฝ่ายเดียว ......... แต่ฉันเชื่อนะคะ ว่าเขาคือรักแรกพบ ถึงการคุยมันไม่คืบหน้า แต่ฉันก็มีความสุข (ปนทุกข์บ้าง ) ในการชวนเขาคุยคะ.