สวัสดีค่า นี่เป็นกระทู้แรกและอาจเป็นกระทู้เดียว ที่เราจะตั้ง เรารู้ดีค่ะ ว่าสิ่งที่เราจะพูดต่อไปนี้มันเป็นด้านแย่ๆของตัวเองทั้งนั้น
มันอาจเป็นการตั้งคำถามโง่ๆ แต่ตอนนี้เราอึดอัดใจมากๆ
เรื่องมันมีอยู่ว่า เมื่อประมาณต้นๆปี เราได้รู้จักกับผู้ชายคนนึงทางเฟสบุค
ซึ่งเห็นว่าเป็นคนในอำเภอเดียวกัน จึงตอบแชทเค้าไป
แรกๆ ก็ไม่ได้สนใจอะไรเค้ามากนะ แลดูเค้าเห่ยๆเชยๆ ไม่โดน ไม่สเป็คสักนิด
บวกกับตอนนั้นเพิ่งเลิกกับแฟนเก่าหมาดๆ เลยคุยไปเล่นๆ
คุยสักพักก็ไปส่องเฟสพี่แก คือ ได้รู้ว่าเค้าเป็นบุคคลที่น่าหลงไหลมากกกกเพราะตำแหน่ง อะไรต่างๆ
ไปๆมาๆคือ เราชอบเค้าหลงเค้าเพราะความเก่ง และความจริงใจ(ที่เสแสร้ง)
เค้าเป็นคนที่พ่อแม่และหลายๆคนรู้จักและยกย่องว่าเก่งและดี
คุยกันไม่กี่วัน เราก็ดันมาเจอเค้า แล้วทักทายกันปกติ สาบานว่า ตอนนั้นยังไม่ได้คิดชอบหรืออะไรมากจริงๆแต่ใจก็ไปเกินครึ่งละ-.- และคิดว่าเค้าเป็นคนดี จริงใจมาตลอด
หลังจากนั้นไม่กี่วันก็นัดเจอกัน แต่ผิดเวลาไปหน่อยที่มาเจอตอนกลางคืน แต่ที่สวนสาธารณะ (และเพราะความที่เราเป็นหญิงใจกล้าด้วย เลยไม่ค่อยกลัวอะไร-.-) เรานั่งคุยกันเฉยๆค่ะ
ความสัมพันลับๆได้เริ่มขึ้น มันแปลกๆตั้งแต่แรกเมื่อเขา ไม่ได้คิดจะบอกใครว่าเราคุยกันแบบไหน
ลืมบอกว่าตลอดเวลาที่คุยกันเค้าก็มาแนว ทะลึ่งๆตลอด เห้ยแต่คือเราก็ทะลึ่งกลับไง เอิ่มคือ ทีนี้จะโทษใคร??? มันเป็นการบ่งบอกแต่แรกแล้วว่าคนๆนี้มาด้วยจุดประสงอะไร
เราคุยกันไม่นาน ก็ตกลงเป็นแฟนกัน โดยที่เรา ไม่รู้เลยว่า ความจริง เค้าไม่ได้คุยกับเราคนเดียว
ผู้ชายคนนี้เทคแคร์เราดี แต่มาๆหายๆ ขัดใจบ้างอ้างเหตุผลฟายๆบ้าง เราก็งอแงแทบทุกวัน แต่ยังดีที่เค้าไม่หายไปไหน และใจเย็นกับเรามาตลอด
ตอนนั้นเราหลงเค้ามากๆ ด้วยใจที่ใสซื่อ ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเล่นเข้ากับไฟ~~~~
เราคบกันแบบไม่เปิดเผยกับคนรู้จัก เราแอบพ่อแม่ ออกมานั่งเล่นกับเค้าดึกๆตลอด (ปิดเทอมใหญ่ช่วงนั้น) ทำให้พ่อแม่เสียใจมากๆ พ่อด่าแม่ว่าเราก็ไม่ค่อยแคร์
แย่มากๆ เพราะเราคิดว่าเราโตแล้วและอยากทำตามใจตัวเอง
จนมาช่วงนึง เริ่มมีอะไรบางอย่างให้ระแคะระคายใจ บวกกับเสียงคนที่บอกมาแว่วๆว่า
เค้ามีแฟนอยู่แล้ว!~~~ แต่เราไม่ค่อยอยากเชื่อใคร เพราะความหลงความรักมันบังตาแท้ๆ
จุดเปลี่ยนคือ ~~~ อยู่ๆเค้าก็บอกว่า จะไปดูงานกับเพื่อนมหาลัย ที่ลาวสักสองสามวัน ถ้ามีสัญญาณจะติดต่อกลับมา
จนถึงเวลาจริงๆ เราจับพิรุธได้ ว่าเค้าคงไม่ได้ไปลาวจริงๆ เพราะยังออนเฟสตลอด ทำเปนสตรอเบอรรี่ว่าจะข้ามด่านแล้ว-.- พอเข้าวันที่สองก็ออนตลอดโดยอ้างว่าใช้ไอแพดเพื่อนเล่น เพื่อนมีซิมลาว
คือมีหลายครั้งที่เรารู้ทันว่าเค้าโกหก บ่อยมากกกก
แต่ก็แปลกนะที่เรายังหน้ามืดทนอยู่
จุดพีคมันอยู่ตรงที่ว่า แม่เราไปสืบแล้วรู้มาว่า คนๆนี้มีแฟนอยู่แล้ว อยู่ทางแถบอีสานนั่นแหละ
เราเลยแกล้งเอาเบอแม่โทรไป ปรากฏว่าโทรติด!!! คือถ้าไปอยู่ที่ลาวจริงๆคงไม่ติดป้ะคะ
ความรู้สึกตอนนั้นคือ ชัดเจนค่ะ โดนหลอกกก
หลังจากนั้นเราเริ่มพูดอะไรไม่ออก แชทเฟสไปหาเค้า เชิงถามๆว่า มีคนบอกว่าเค้ามีแฟนอยู่แล้วที่*** จริงมั้ย?
นาทีนั้นใจเราจดจ่อรอคำตอบ คำตอบที่เรารู้อยู่แล้ว แต่ในใจตอนนั้นแอบหวังว่าเค้าจะตอบว่า ไม่จริง TT
เนื่องจากก่อนหน้านั้นเค้าคงอึดอัดที่เราชอบหาเรื่องจับผิดเค้ามาตลอด จนในวันนั้นคงถึงเวลาที่เค้าต้องการระเบิดความจริงออกมา
เค้าตอบมาสั้นๆว่า " จริง ใครบอกล่ะ?"
คือ ตอนนั้นเราช็อคมากๆ อึ้งไปสามสี่นาที
เราพยายามตอบเค้าไปแบบเหมือนว่าเราไม่เสียใจและไม่แคร์ ทั้งที่ความจริงเราจุกและนอนร้องไห้ให้กับคำตอบที่ได้รับ
ใครจะไปคิดว่า คนที่เราเชื่อในคำพูดดีๆและไว้ใจมาตลอด จะกลายเป็นคนอีกคนที่เราเพิ่งรู้ตัวว่าเราไม่เคยรู้จักตัวตนจริงๆของเค้าเลย
ต่อจากนั้น เค้าพยายามทักมาในเฟสตลอด เราไม่รู้จะเอายังไงดี คือเราก็จบแบบตัดไม่ขาด คือตอนนั้นยังทำใจไม่ได้ บอกตรงๆว่า ไปขอเจอเค้าอีกครั้งนึงเป็นครั้งสุดท้ายด้วยความอาลัยอาวรณ์
ซึ่งตอนนั้นเค้าก็ทำเหมือนว่าเค้ายังรักยังแคร์เราพูดดีกับเราเหมือนอยากกั๊กเราไว้อีกคน
ตอนนั้นด้านมืดกับด้านสว่างในสมองตีกันมาก ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อ เมื่อเค้าก็ไม่ยอมจบ
เค้าทักมาเรื่อยๆ ขับรถมาผ่านหน้าบ้านให้เราเห็นทุกวัน เราถามเค้าแล้วประมาณว่า ทำแบบนี้ทำไม
เค้าบอกว่า เค้าคิดถึง ~TT
แต่เค้าไม่เคยจะบอกเลยว่าอยากให้เรากลับไปคุยไปคบกันเหมือนเดิม นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้เราสงสัยในตัวเค้า ว่าความจริงเค้าต้องการให้เราเป็นแบบไหน
เราเริ่มตั้งสติ พยายามหลีกเลี่ยง หายไปจากชีวิตเค้า เราถึงกับไปบวชชีพราหมณ์(3วัน) และนั่นก็เป็นทางออกที่ดีที่สุด เราอยู่ได้โดยไม่คุยไม่ตอบแชทเค้าเลยสักครั้งต่อให้เค้าพยายาม ทักมามากแค่ไหน
เวลาผ่านไปประมาน2เดือนกว่าเกือบ3เดือน เค้ายังหน้าด้านทักเรามาตลอด ทั้งที่เราไม่เคยเปิดอ่าน สักครั้งเดียว ทักมาแบบอาทิตละสองสามครั้ง ตอนนั้นที่ทำใจไม่คุยไม่ตอบได้ก็เพราะไปเรียน เลยไม่ต้องเจอหน้ากัน
จุดเปลี่ยนคือ มีวันนึงเรากลับมาบ้าน แล้วมาเจอเค้า ที่ตลาด เค้ามองหน้าเราแบบอึ้งๆ สักพักก็ทักแชทมาแบบน่าสงสาร
ทักมาเพื่ออวยพรวันเกิดให้เราล่วงหน้า
นั่นเป็นครั้งแรกที่เราใจอ่อนตอบแชทไป
และหลังจากนั้นก็คุยกันมา เรื่อยๆ
แต่เราพยายามไม่คิดอะไร และคิดว่าตัวเองคงไม่กลับไปตกหลุมพรางคนแบบนี้อีก
จากวันนั้นเหมือนเค้าพยายามทำดีทุกอย่าง แล้วเราก็ กลับไปตกหลุมรักเค้าโดยลืมเรื่องแย่ๆทั้งหมดไปเฉย
เราแค่ลองเล่นๆดูแบบแก้เหงา ไปกินข้าวไปเที่ยวกัน คือแรกๆอ่ะ เราไม่ได้คิดอะไร แต่พอใกล้ชิดกันสักพัก เราก็เริ่ม...กลับไปรักเค้าอีกจนได้ ?!?
มันแย่มากๆ ที่รอบนี้ เรากลับไปตามเกมเค้าอีก จากที่เรารู้สึกน้อย มันก็เพิ่มขึ้นทุกทีๆ
และที่สำคัญเค้าบอกว่าเค้า ไม่มีใคร
เราทวงถามว่าเค้ามาทำแบบนี้ทำไม แล้วทีแรก ทำไมบอกว่ามีแฟน เห็นเราเป็นอะไรถึงมาพูดจากลับไปกลับมาใส่แบบนี้
เค้าตอบมาว่า คิดว่าคนแบบเค้าจะโดนทิ้งไม่ได้หรือไง???
คือสรุปเค้าจะบอกว่าเค้าไม่มีใครแล้ว หลอกอีกหรือเปล่า ต้องหลอกแน่ๆ แต่ความคิดเราตอนนี้คือ หลอกก็ช่างเถอะ ถ้าเค้ามาทำดีกับเราตลอดแบบนี้ เราก็อยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไป
กลับมาคุยกันสักพักคุยแบบไม่มีสถานะอะไรต่อกัน แต่ยอมรับว่ามีความสุขมากกก เรายังแกล้งแซวเค้าถึงคนนั้นคนนี้ที่เหมือนจะรู้มาว่าเค้ากิ๊กๆกันอยู่ คือตอนนั้นเราไม่คิดหึงหวงเลย เพราะตอนนั้นไม่มีสถานะอะไรกัน
เวลาผ่านไป แน่นอนว่า ไม่มีใครสามารถทนอยู่บนความไม่ชัดเจนไปได้ตลอด ยิ่งเราเป็นฝ่ายเสียหายเพราะเราเป็นฝ่ายผู้หญิง
เราถามความชัดเจนกับเค้า คำตอบที่ได้รับคือ
เค้ารู้สึกดีกับเรา แต่เค้าเปนคนรักอิสระ
คำตอบเลววววววนิดนึง
หลายครั้งที่เราพยายามดิ้นออกมาให้หลุดจากความรักบ้าๆนี่ แต่ก็ดิ้นไม่หลุด กลับเป็นฝ่ายง้อเค้าทั้งๆที่ตัวเองหาเรื่องจบความสัมพันธ์
ทุกวันนี้ยังหาจุดจบให้ตัวเองไม่ได้เลย ยิ่งนานยิ่งเอาใจไปผูกพัน ทั้งๆที่รู้ดีว่าเค้า ไม่ได้จริงจังกับเราแม้แต่น้อย
หลายครั้งที่โดนความไม่ชัดเจนเดิมๆมาทำร้าย
ถามตัวเองบ่อยๆว่า อยู่แบบนี้ไปเพื่ออะไร
ตอนนี้เรากลับมาอยู่บ้านค่ะเพราะปิดเทอม ต้องเจอหน้ากันแทบทุกวัน การตัดใจจึงเป็นไปได้ยากมาก
ตอนนี้สับสนมากค่ะว่าควรจะจัดการอย่างไรต่อ บางครั้งเราก็มีความสุข และคิดว่าเรายอมที่จะอยู่ข้างๆเค้า
ไปเรื่อยๆและทำทุกวันให้ดีที่สุด
แต่อีกด้านนึงเราก็ทรมานที่ไม่สามารถหาจุดจบความรักครั้งนี้ได้เลย
#แท็กห้องผิดๆถูกๆ ต้องขออภัยด้วยนะคะ
ไม่ทราบจริงๆว่าเรื่องแบบนี้สมควรจะอยู่ห้องไหน
จะหลุดออกจากความรักที่ไม่ชัดเจนแบบนี้ได้ยังไงคะ?
มันอาจเป็นการตั้งคำถามโง่ๆ แต่ตอนนี้เราอึดอัดใจมากๆ
เรื่องมันมีอยู่ว่า เมื่อประมาณต้นๆปี เราได้รู้จักกับผู้ชายคนนึงทางเฟสบุค
ซึ่งเห็นว่าเป็นคนในอำเภอเดียวกัน จึงตอบแชทเค้าไป
แรกๆ ก็ไม่ได้สนใจอะไรเค้ามากนะ แลดูเค้าเห่ยๆเชยๆ ไม่โดน ไม่สเป็คสักนิด
บวกกับตอนนั้นเพิ่งเลิกกับแฟนเก่าหมาดๆ เลยคุยไปเล่นๆ
คุยสักพักก็ไปส่องเฟสพี่แก คือ ได้รู้ว่าเค้าเป็นบุคคลที่น่าหลงไหลมากกกกเพราะตำแหน่ง อะไรต่างๆ
ไปๆมาๆคือ เราชอบเค้าหลงเค้าเพราะความเก่ง และความจริงใจ(ที่เสแสร้ง)
เค้าเป็นคนที่พ่อแม่และหลายๆคนรู้จักและยกย่องว่าเก่งและดี
คุยกันไม่กี่วัน เราก็ดันมาเจอเค้า แล้วทักทายกันปกติ สาบานว่า ตอนนั้นยังไม่ได้คิดชอบหรืออะไรมากจริงๆแต่ใจก็ไปเกินครึ่งละ-.- และคิดว่าเค้าเป็นคนดี จริงใจมาตลอด
หลังจากนั้นไม่กี่วันก็นัดเจอกัน แต่ผิดเวลาไปหน่อยที่มาเจอตอนกลางคืน แต่ที่สวนสาธารณะ (และเพราะความที่เราเป็นหญิงใจกล้าด้วย เลยไม่ค่อยกลัวอะไร-.-) เรานั่งคุยกันเฉยๆค่ะ
ความสัมพันลับๆได้เริ่มขึ้น มันแปลกๆตั้งแต่แรกเมื่อเขา ไม่ได้คิดจะบอกใครว่าเราคุยกันแบบไหน
ลืมบอกว่าตลอดเวลาที่คุยกันเค้าก็มาแนว ทะลึ่งๆตลอด เห้ยแต่คือเราก็ทะลึ่งกลับไง เอิ่มคือ ทีนี้จะโทษใคร??? มันเป็นการบ่งบอกแต่แรกแล้วว่าคนๆนี้มาด้วยจุดประสงอะไร
เราคุยกันไม่นาน ก็ตกลงเป็นแฟนกัน โดยที่เรา ไม่รู้เลยว่า ความจริง เค้าไม่ได้คุยกับเราคนเดียว
ผู้ชายคนนี้เทคแคร์เราดี แต่มาๆหายๆ ขัดใจบ้างอ้างเหตุผลฟายๆบ้าง เราก็งอแงแทบทุกวัน แต่ยังดีที่เค้าไม่หายไปไหน และใจเย็นกับเรามาตลอด
ตอนนั้นเราหลงเค้ามากๆ ด้วยใจที่ใสซื่อ ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเล่นเข้ากับไฟ~~~~
เราคบกันแบบไม่เปิดเผยกับคนรู้จัก เราแอบพ่อแม่ ออกมานั่งเล่นกับเค้าดึกๆตลอด (ปิดเทอมใหญ่ช่วงนั้น) ทำให้พ่อแม่เสียใจมากๆ พ่อด่าแม่ว่าเราก็ไม่ค่อยแคร์
แย่มากๆ เพราะเราคิดว่าเราโตแล้วและอยากทำตามใจตัวเอง
จนมาช่วงนึง เริ่มมีอะไรบางอย่างให้ระแคะระคายใจ บวกกับเสียงคนที่บอกมาแว่วๆว่า
เค้ามีแฟนอยู่แล้ว!~~~ แต่เราไม่ค่อยอยากเชื่อใคร เพราะความหลงความรักมันบังตาแท้ๆ
จุดเปลี่ยนคือ ~~~ อยู่ๆเค้าก็บอกว่า จะไปดูงานกับเพื่อนมหาลัย ที่ลาวสักสองสามวัน ถ้ามีสัญญาณจะติดต่อกลับมา
จนถึงเวลาจริงๆ เราจับพิรุธได้ ว่าเค้าคงไม่ได้ไปลาวจริงๆ เพราะยังออนเฟสตลอด ทำเปนสตรอเบอรรี่ว่าจะข้ามด่านแล้ว-.- พอเข้าวันที่สองก็ออนตลอดโดยอ้างว่าใช้ไอแพดเพื่อนเล่น เพื่อนมีซิมลาว
คือมีหลายครั้งที่เรารู้ทันว่าเค้าโกหก บ่อยมากกกก
แต่ก็แปลกนะที่เรายังหน้ามืดทนอยู่
จุดพีคมันอยู่ตรงที่ว่า แม่เราไปสืบแล้วรู้มาว่า คนๆนี้มีแฟนอยู่แล้ว อยู่ทางแถบอีสานนั่นแหละ
เราเลยแกล้งเอาเบอแม่โทรไป ปรากฏว่าโทรติด!!! คือถ้าไปอยู่ที่ลาวจริงๆคงไม่ติดป้ะคะ
ความรู้สึกตอนนั้นคือ ชัดเจนค่ะ โดนหลอกกก
หลังจากนั้นเราเริ่มพูดอะไรไม่ออก แชทเฟสไปหาเค้า เชิงถามๆว่า มีคนบอกว่าเค้ามีแฟนอยู่แล้วที่*** จริงมั้ย?
นาทีนั้นใจเราจดจ่อรอคำตอบ คำตอบที่เรารู้อยู่แล้ว แต่ในใจตอนนั้นแอบหวังว่าเค้าจะตอบว่า ไม่จริง TT
เนื่องจากก่อนหน้านั้นเค้าคงอึดอัดที่เราชอบหาเรื่องจับผิดเค้ามาตลอด จนในวันนั้นคงถึงเวลาที่เค้าต้องการระเบิดความจริงออกมา
เค้าตอบมาสั้นๆว่า " จริง ใครบอกล่ะ?"
คือ ตอนนั้นเราช็อคมากๆ อึ้งไปสามสี่นาที
เราพยายามตอบเค้าไปแบบเหมือนว่าเราไม่เสียใจและไม่แคร์ ทั้งที่ความจริงเราจุกและนอนร้องไห้ให้กับคำตอบที่ได้รับ
ใครจะไปคิดว่า คนที่เราเชื่อในคำพูดดีๆและไว้ใจมาตลอด จะกลายเป็นคนอีกคนที่เราเพิ่งรู้ตัวว่าเราไม่เคยรู้จักตัวตนจริงๆของเค้าเลย
ต่อจากนั้น เค้าพยายามทักมาในเฟสตลอด เราไม่รู้จะเอายังไงดี คือเราก็จบแบบตัดไม่ขาด คือตอนนั้นยังทำใจไม่ได้ บอกตรงๆว่า ไปขอเจอเค้าอีกครั้งนึงเป็นครั้งสุดท้ายด้วยความอาลัยอาวรณ์
ซึ่งตอนนั้นเค้าก็ทำเหมือนว่าเค้ายังรักยังแคร์เราพูดดีกับเราเหมือนอยากกั๊กเราไว้อีกคน
ตอนนั้นด้านมืดกับด้านสว่างในสมองตีกันมาก ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อ เมื่อเค้าก็ไม่ยอมจบ
เค้าทักมาเรื่อยๆ ขับรถมาผ่านหน้าบ้านให้เราเห็นทุกวัน เราถามเค้าแล้วประมาณว่า ทำแบบนี้ทำไม
เค้าบอกว่า เค้าคิดถึง ~TT
แต่เค้าไม่เคยจะบอกเลยว่าอยากให้เรากลับไปคุยไปคบกันเหมือนเดิม นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้เราสงสัยในตัวเค้า ว่าความจริงเค้าต้องการให้เราเป็นแบบไหน
เราเริ่มตั้งสติ พยายามหลีกเลี่ยง หายไปจากชีวิตเค้า เราถึงกับไปบวชชีพราหมณ์(3วัน) และนั่นก็เป็นทางออกที่ดีที่สุด เราอยู่ได้โดยไม่คุยไม่ตอบแชทเค้าเลยสักครั้งต่อให้เค้าพยายาม ทักมามากแค่ไหน
เวลาผ่านไปประมาน2เดือนกว่าเกือบ3เดือน เค้ายังหน้าด้านทักเรามาตลอด ทั้งที่เราไม่เคยเปิดอ่าน สักครั้งเดียว ทักมาแบบอาทิตละสองสามครั้ง ตอนนั้นที่ทำใจไม่คุยไม่ตอบได้ก็เพราะไปเรียน เลยไม่ต้องเจอหน้ากัน
จุดเปลี่ยนคือ มีวันนึงเรากลับมาบ้าน แล้วมาเจอเค้า ที่ตลาด เค้ามองหน้าเราแบบอึ้งๆ สักพักก็ทักแชทมาแบบน่าสงสาร
ทักมาเพื่ออวยพรวันเกิดให้เราล่วงหน้า
นั่นเป็นครั้งแรกที่เราใจอ่อนตอบแชทไป
และหลังจากนั้นก็คุยกันมา เรื่อยๆ
แต่เราพยายามไม่คิดอะไร และคิดว่าตัวเองคงไม่กลับไปตกหลุมพรางคนแบบนี้อีก
จากวันนั้นเหมือนเค้าพยายามทำดีทุกอย่าง แล้วเราก็ กลับไปตกหลุมรักเค้าโดยลืมเรื่องแย่ๆทั้งหมดไปเฉย
เราแค่ลองเล่นๆดูแบบแก้เหงา ไปกินข้าวไปเที่ยวกัน คือแรกๆอ่ะ เราไม่ได้คิดอะไร แต่พอใกล้ชิดกันสักพัก เราก็เริ่ม...กลับไปรักเค้าอีกจนได้ ?!?
มันแย่มากๆ ที่รอบนี้ เรากลับไปตามเกมเค้าอีก จากที่เรารู้สึกน้อย มันก็เพิ่มขึ้นทุกทีๆ
และที่สำคัญเค้าบอกว่าเค้า ไม่มีใคร
เราทวงถามว่าเค้ามาทำแบบนี้ทำไม แล้วทีแรก ทำไมบอกว่ามีแฟน เห็นเราเป็นอะไรถึงมาพูดจากลับไปกลับมาใส่แบบนี้
เค้าตอบมาว่า คิดว่าคนแบบเค้าจะโดนทิ้งไม่ได้หรือไง???
คือสรุปเค้าจะบอกว่าเค้าไม่มีใครแล้ว หลอกอีกหรือเปล่า ต้องหลอกแน่ๆ แต่ความคิดเราตอนนี้คือ หลอกก็ช่างเถอะ ถ้าเค้ามาทำดีกับเราตลอดแบบนี้ เราก็อยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไป
กลับมาคุยกันสักพักคุยแบบไม่มีสถานะอะไรต่อกัน แต่ยอมรับว่ามีความสุขมากกก เรายังแกล้งแซวเค้าถึงคนนั้นคนนี้ที่เหมือนจะรู้มาว่าเค้ากิ๊กๆกันอยู่ คือตอนนั้นเราไม่คิดหึงหวงเลย เพราะตอนนั้นไม่มีสถานะอะไรกัน
เวลาผ่านไป แน่นอนว่า ไม่มีใครสามารถทนอยู่บนความไม่ชัดเจนไปได้ตลอด ยิ่งเราเป็นฝ่ายเสียหายเพราะเราเป็นฝ่ายผู้หญิง
เราถามความชัดเจนกับเค้า คำตอบที่ได้รับคือ
เค้ารู้สึกดีกับเรา แต่เค้าเปนคนรักอิสระ
คำตอบเลววววววนิดนึง
หลายครั้งที่เราพยายามดิ้นออกมาให้หลุดจากความรักบ้าๆนี่ แต่ก็ดิ้นไม่หลุด กลับเป็นฝ่ายง้อเค้าทั้งๆที่ตัวเองหาเรื่องจบความสัมพันธ์
ทุกวันนี้ยังหาจุดจบให้ตัวเองไม่ได้เลย ยิ่งนานยิ่งเอาใจไปผูกพัน ทั้งๆที่รู้ดีว่าเค้า ไม่ได้จริงจังกับเราแม้แต่น้อย
หลายครั้งที่โดนความไม่ชัดเจนเดิมๆมาทำร้าย
ถามตัวเองบ่อยๆว่า อยู่แบบนี้ไปเพื่ออะไร
ตอนนี้เรากลับมาอยู่บ้านค่ะเพราะปิดเทอม ต้องเจอหน้ากันแทบทุกวัน การตัดใจจึงเป็นไปได้ยากมาก
ตอนนี้สับสนมากค่ะว่าควรจะจัดการอย่างไรต่อ บางครั้งเราก็มีความสุข และคิดว่าเรายอมที่จะอยู่ข้างๆเค้า
ไปเรื่อยๆและทำทุกวันให้ดีที่สุด
แต่อีกด้านนึงเราก็ทรมานที่ไม่สามารถหาจุดจบความรักครั้งนี้ได้เลย
#แท็กห้องผิดๆถูกๆ ต้องขออภัยด้วยนะคะ
ไม่ทราบจริงๆว่าเรื่องแบบนี้สมควรจะอยู่ห้องไหน