(ประสบการณ์) ขอบคุณความรักที่ผ่านเข้า

(เอ่อ....ตั้งกระทู้สนทนาไม่ได้น่ะครับ555 รอการยืนยัน)
สวัสดีครับ แฮร่ วันนี้แวะมาเข้าพันทิป
เอาจริงๆน่ะ เมื่อวานผมยังนั่งร้องไห้อยู่เลยครับ 5555  อ่าลืมออกตัวเลย ผมเป็นเกย์รุกน่ะครับ อิๆ
วันนี้ผมอยากจะมาบอกบางสิ่งบางอย่างที่ผมเพิ่งจะคิดได้จากความรักที่ผ่านไปมาในชีวิตของผมนะคับ อาจจะยาว(ไม่)หน่อยน่ะครับ แต่อาจจะเป็นประโยชน์ไม่มากก็น้อยครับ หากลองอ่านจบ เพราะมันคือเรื่องที่ผมเพิ่งเจอมาครับ และอะไรมันยังทำให้ผมหน้าระรื่นมาพิมพ์กระทู้พันทิปอยู่
เริ่มเลยดีกว่า

ก่อนหน้านี้ผมมีแฟนเป็น ผญ น่ะคับ 4 คนผ่านไป 5555 เลิกด้วยเหตุผลหลายๆอย่าง ผมเริ่มมาค้นพบกับตัวเอง ในช่วง ม.6 ครับ
เริ่มรู้สึกว่าตัวเองคบได้ทุกเพศ พักนั้นเกเรมากเลยครับ กินเหล้า ดูดบุหรี่ เที่ยวหมดกางคงกลางคืน(แลดูเลวแหะ)
แล้วก็เข้าโหมดจริงจังครับ ผมติดมหาลัยทางภาคเหนือแห่งหนึ่ง 5555
ผมปิดเทอม ตั้ง6เดือน เวิ้นสิครับคราวนี้ มีคนมากมายที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของผม จนผมเตรียมตัวเข้ามหาลัยครับ

พอผมเข้าสู่มหาลัยบางสิ่งมันเหมือนจะชัดเจนขึ้นครับ ผมชอบผู้ชายผอมๆ ขาวๆครับ 555 ผมแอบชอบเพื่อนคนนึง
เศร้ากับเขามาหลายครั้ง แต่!!!!ทุกอย่างมันเริ่มจากตรงนี้ครับ ผมไปเจอคนนึงที่ใน Facebook ครับ เราคุยกันสักพักใหญ่
จนเขาขึ้นมาอยู่ที่เชียงใหม่น่ะครับ เขาอยู่มหาลัยแห่งหนึ่งภาคกลาง เรานัดเจอกันครับ ผมนั้นอาจจะไม่ได้หน้าตาดีมากมาย
เราตกลงใจคบกันครับ เราถ่ายรูปคู่รูปแรกกันวันนี้ครับ เราสัญญาสิ่งต่างๆร่วมกันมากมายครับ ผมมีความรู้สึกว่า เอ๊ะ!!! ทไมรู้สึกว่าเขาคือทุกอย่างล่ะ
ผมวาดแผนชีวิตครับ ผมวางแผนการทำงานต่างๆ ในแต่ละช่วงชีวิต ผมเป็นคนชอบเขียนไดอารี่ครับ ผมเขียนเรื่องราวของเขาลงไปทุกๆวัน
ผมตั้งเป้าหมายในชีวิตครับว่า ผมจะต้องตั้งใจเรียนเพพื่ออนาคตของเราและเขาที่เราวาดไว้
ไม่รู้สิครับ? มีเกย์ กระเทย ผญ เข้ามาในชีวิตผมมากมาย แต่ทำไมกันถึงรู้สึกว่าคนนี้นี่แหละ คือคนที่ผมจะทำให้เขามีความสุข
เราคุยกันทางเฟส ไลน์ มือถือตลอด ช่วงนั้นความรักมันหวานหอมมากเลยน่ะครับ เขาเป็นคนกวนๆ เฮฮา น่ารักครับ ขี้อ้อนมากเลย

แล้วทุกอย่างมันไม่ง่ายสิครับ อาจจะเป็นด้วยระยะทางหรืออะไรสักอย่างมั้งครับ มันทำให้เขาเริ่มหายไป......
เราคุยกันน้อยลง ผมทวงถามถึงสิ่งที่เราสัญญากัน เราทะเลาะกันครับ ผมโทรไปง้อนานมาก และแล้วเราก็คืนดีกันอีกครั้ง
เราคุยกันเหมืนเดิมอีกครั้ง จนเมื่อวันที่6 ธันวาที่ผ่านมา อยู่ดีๆเขาก็ทักเฟสมาครับ
" อยู่คนเดียวหรอ "
เราตอบไป" อื้มทำไมอ่อ "
" เปล่า แล้วอยู่คนเดียวได้ไหมอ่ะ"
ผมเลยตอบไปว่า"ได้ดิ"
เขาอ่านครับแต่ไม่ตอบ ผมเลยโทรไปหา เขาไม่รับสายครับ เริ่มงงล่ะ ผมพยายามติดต่อครับ แล้วก็ติดครับ เขาบอกว่าง่วง เลยขอตัวไปนอน
ผมเลยบอกฝันดีส่งเขาเข้านอนครับ
เช้าวันต่อมาผมมีสอบครับ ผมสอบเสร็จกลับมานั่งเล่นเกมส์ แล้วก็เปิดหน้าฟีดเฟสบุ๊คครับ

มันเหมือนโดนอะไรแทงเลยครับ...... คนที่เราคุยอยู่ทุกวัน ขึ้นสเตตัสกับคนอื่น......

ผมนิ่งไปพักนึกก่อนทักเฟสเขาไป ทักไปหลายประโยคมาก และสุดท้ายผมติดต่อเข้าไม่ได้คับ
เขาบล๊อคเฟสผม ผมโทรไปเขาไม่รับครับ...... ท่านั้นแหละครับ เหมือนทุกอย่างพังทะลายลง ผมหงุดหงิดมากครับ ไม่คุยกับใคร ขึ้นตัสเฟสรัวๆ
ผมฉีกไดอารี่ทิ้ง และแล้ว........เขาก็โทรกลับมาครับแล้วพูดคำเพียงไม่กี่คำ น้ำตามันซึมออกมาลยครับ ผม ร้องไห้ครับ ผม....ไม่รู้ว่าผมจะทำไงต่อไป
ทุกอย่างเหมืนมืดไปหมด ผมเหมือนตายเยรับพูดไรไม่ออก จนในที่สุดเขาวางสายไปครับ

ผมโทรไประบายกับเพื่อนสนิทของผม นับชั่วโมงครับ......... แล้วผมก็คิดอะไรขึ้นมาครับ ผมมีสอบในวันที่9 หรืออีก 2 วัน ผมไม่อยาก่านหนังสือเลย ผมไม่กล้าที่อ่านผมไม่มีกำลังใจทำอะไร ผมอาบน้ำเพื่อล้างความคิด มันไม่หายครับ ผมร้องไห้ ร้อง... ร้อง....จนหลับไป......

ตอนเช้าผมตื่นขึ้นมา ตอนเช้าผมทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นว่ามันไม่ใช่ความฝัน น้ำตาผมไหลออกมาอีกครั้ง ผมพลักตัวขึ้นจากเตียง ผมอาบน้ำ นั่งให้น้ำเย็นๆสาดผ่านลงหัวไป...... ผมหยิบหนังสือขึ้นมา วิชาที่สอบคือ จิตวิทยาครับ ผมวางหนังสือลง มองบนเพดาน สีขาวขุ่นๆ นอนอยู่นับครึ่งชั่วโมง แล้วมันเกิอะไรขึ้นกับตัวผมไม่รู้ผมลุกขึ้นเปิดหนังสือจิตวิทยาครับ............หน้าที่ผมเปิดไปเจอ มันคือ หน้าที่มีหัวข้อว่า " ชีวิตโสด โดดเดี่ยวแต่ไม่เดียวดาย " ผมเปิดอ่านครับ อ่านไปเรื่อยๆ ทำไมผมถึงรู้สึกว่ามันเข้าใจกว่าตอนเรียนเยอะเลย ผมอ่านจนจบเรื่องที่จะออกสอบ พอผละตัวมาอีกที ก็รู้สึกว่า ไม่ทุกอย่างมันไม่ใช่ล่ะ ผมโทรไปหาแฟนผม เขารับสายด้วยความงัวเงียน่ะ อารมร์ตอนนั้นผมอธิบายไม่ถูกครับ
" หวัดดี........" น้ำตาผมไหลอีกครั้ง แล้วผมก็พูดต่อ
"คำพูดนี้เป็นคำพูดแรกน่ะที่ได้คุยกับแก.......แล้วก็ฟังเค้าแปปนึงน่ะ เค้าแค่จะมาบอกน่ะ เ__ฟ ขอบคุณน่ะเวีย กูมีความสุขมากเลยอ่ะ" ผมว่างสายไป......
ผมนิ่งลงอีกครั้ง แล้วคราวนี้ผมหยิบสมุดขึ้นมาครับ ผมเขียนสิ่งที่อยากทำไปทุกอย่าง ผมเขียนความฝันทุกอย่างลงไปในสมุดเล่มนั้น ผมเขียนของที่ผมอยากได้อยากเป็นลงไปครับ แต่......

" น่าแปลกน่ะครับ มันกลับไม่มีคำว่าคนรัก หรือแฟน เลย "....เห้ยผมทวนทุกข้ออีกครั้ง .ไ่พวกนี้มันคือสิ่งที่เราอยากทำนี่หวา แล้วเราเอาเวลาไปทำไรหมดว่ะ ผมนั่งคิดครู่ใหญ่ ผมหยิบกระดาษมาวาดผังชีวิตใหม่น่ะครับ แต่ว่าเห้ย!!!! มันคือคามฝันเว๊ย ความฝันที่เราทำด้วยตัวเองได้ เห้ย!!! เอาดิๆ ผมไม่รู่ว่ามีไฟมาจากไหน แต่ว่าผมคิดว่าสิงที่ผมกำลังจะทำมันไม่จำเป็นต้องใช้ใครนอกจากแรงของเรา ผมวางเป้าหมายใหม่หมด............

ผมที่พิมพ์ยาวนี่ไม่ได้ต้องการอะไรหรอกครับ ไม่ได้ต้องการไรเลยจริงๆ ผมแค่อยากจะมาบอกว่า บางครั้งคนเราก็ลืมตัวเองไปรึเปล่า สิ่งที่มันดีที่สุด ไม่ได้เกิดจากแค่คน 2  คนที่ไม่รู้ว่าจะจากเราไปเมื่อไหร่... แต่เรามีมากกว่านั้นน่ะครับ ใช่ว่าผมจะไม่ตามหาคนที่คิดว่าจะเป็นคู่ชีวิตผม แต่ว่าสักวันนึงมันก็จะมาเองครับ ความฝันของเราสำคัญที่สุดครับ ผมกำลังรู้สึกว่าตนเองมีเป้าหมายที่ชัดเจน และผมพร้อมจะเปลี่ยนตัวเองเพื่อ "ตัวเอง" ครับ ผมอยากฝากทุกท่านว่าสิ่งที่ดีที่สุดคือการยิ้มรับสิ่งที่มันเกิดขึ้นครับ ในเมื่อเราไม่เหมือนเขาเราก็ควรพยายามมากกว่าเขา 2 เท่า เพราะเรามี 1 สมอง 2 มือ 2เท้า เหมือนเขาครับ
และประโยคเด็ดที่เปลี่ยนผมน่ะครับ   "ในโลกนี้ไม่มีคนโง่และขี้เกียจ แต่เพียงแค่ว่า เราไม่รู้ว่าเราจะฉลาดและขยันไปทำไม" แค่นั้นเอง ถามว่าตอนนี้ผมทำใจได้รึยัง ไม่ครับ!! แต่สักวันนึงเราจะยืนขึ้นกับความรู้สึกเหล่านี้ครับ


สุดท้ายนี้ เป็นกำลังให้ผมหน่อยน่ะครับ 5555 ผมเป็นเกย์ตัวผอมๆ ดำ ฝันเหยินหน่อยๆ คนนึง ถ้าวันนึงผมทำสำเร็จ ล้วจะเอามาเล่าสู่กันฟังน่ะครับ แล้วเรามาดูพลังของ "การเปลี่ยนความคิด" กันครับ  แล้วจะแวะมาใหม่ครับ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านบทความยาวๆ น่าเบื่อๆของผม ขอบคุณหนังสือPsycho ที่ปลุกผมขึ้น ขอบคุณแฟนที่ทิ้งผมไป ขอบคุณความรักที่ผ่านข้ามา และสุดท้าย ขอบคุณพันทิปที่เป็นพื้นที่และครอบครัวที่อบอุ่นครับ