สวัสดีครับ ผมมีเรื่องอยากจะขอปรึกษา เรื่องของเรื่อง คือ "ผม" กับ "กัน" เคยเรียนมหาลัยเดียวกันครับ ตอนอยู่ปี 1 ซึ่งเราก็สนิทกันพอสมควร อยู่กันคนละ plan แต่ก็มีโอกาสได้เรียน section เดียวกันบ่อย หอเราอยู่ข้างติดกัน ผมมีโอกาสไปนอนห้องกันบ้าง กันมานอนห้องผมบ้าง ตอนที่เรียนด้วยกันอยู่บอกตรง ๆ ว่ารู้สึกดีกับเพื่อนคนนี้ครับ (ในฐานะเพื่อน) วันนึงผมมีโอกาสได้ซิวไปเรียนอีกสถาบันนึง ช่วงปีแรกที่ผมซิวไปก็ยังมีติดต่อกับกันบ้างครับ แต่พอขึ้นปีสูง ๆ ก็ห่างกันมากขึ้น ด้วยอะไรหลาย ๆ อย่าง
...... ผ่านมา 4 ปี.......
วันนั้นเป็นวันอาทิตย์ ผมรู้สึกเบื่อ ๆ เลยเล่นเฟสบุ๊คไปเรื่อย ก็เห็นเขาออนอยู่ เลยทักแชทไป จะชวนไปทานข้าวเย็น ไม่ได้เจอกันนานมาก
แล้วเย็นวันนั้น ก็ได้เจอกันครับ
กันดูเปลี่ยนไปมากเลยครับ จากที่เมื่อก่อน ดูเป็นเด็กเกรียน ๆ เกเร เดี๋ยวนี้ดูโตเป็นผู้ใหญ่ ผมรู้สึกประหม่าเล็ก ๆ ครับทำตัวไม่ถูก ทั้งที่ก็สนิทกันมาก
แต่ก็ไม่รู้ทำไม เราต่างคนต่าง ไม่กล้าสบตากัน
.....หลังจากที่เจอกันวันนั้น....
เราสองคนก็ติดต่อกันเรื่อย ๆ ครับโทรคุยกันแทบทุกวัน วันไหนไม่โทรก็ต้องแชท หากัน
คือกันทำงานแล้วครับ ส่วนผมยังเรียนอยู่ งานของกันเป็นงานที่เวลาทำงานไม่แน่นอนครับ
บางทีเรานัดทานข้าวกัน นัดกันตอนเย็น เขาก็ติดงาน บอกมาไม่ได้แล้ว ลึก ๆ แล้วผมรู้สึกน้อยใจมาก
แต่พอเห็นข้อความที่เค้าส่งมา....... "อย่างอนนะ เดี๋ยวคืนนี้โทรหา"
ผมก็โกรธไม่ลงเลย
......เรื่องราวเป็นแบบนี้มา 3 เดือน .....
ผมเลยตัดสินใจถามกันตรง ๆ เลยว่า คิดอะไรกับผมหรือเปล่า
คำตอบคือ ไม่เลย เค้าบอกแค่ว่ารู้สึกดีกับผมในฐานะเพื่อน ๆ เฉย ๆ
แต่การกระทำ คำพูดของกัน ทำให้ผมคิดมาก ยอมรับครับว่าเสียใจมาก
มารู้ตัวอีกที ก็รักกันไปแล้ว
ผมเลยตัดสินใจ ไม่อยากยุ่งกับกันอีก แต่กันก็ตามมาขอให้เราเป็นเพื่อนกัน
ผมอึดอัดมาก ทุกวันนี้เวลาอยู่ด้วยกัน เหมือนลึก ๆ ในใจ ผมและกันมีอะไรอยู่ แต่ต่างคนต่าง ไม่ยอมพูดออกมา
สิ่งที่ผมเสียใจมากคือ กันไม่ได้มีใคร แต่กันมีผมเป็นแฟนไม่ได้
ใจนึงผมก็อยากจะตัดใจไปเลย อีกใจก็เสียใจ ไม่รู้จะทำไงดีเลยครับ
จาก เพื่อนคนหนึ่ง... ที่คิดเกินเลย จนกลายเป็นความห่างเหิน
...... ผ่านมา 4 ปี.......
วันนั้นเป็นวันอาทิตย์ ผมรู้สึกเบื่อ ๆ เลยเล่นเฟสบุ๊คไปเรื่อย ก็เห็นเขาออนอยู่ เลยทักแชทไป จะชวนไปทานข้าวเย็น ไม่ได้เจอกันนานมาก
แล้วเย็นวันนั้น ก็ได้เจอกันครับ
กันดูเปลี่ยนไปมากเลยครับ จากที่เมื่อก่อน ดูเป็นเด็กเกรียน ๆ เกเร เดี๋ยวนี้ดูโตเป็นผู้ใหญ่ ผมรู้สึกประหม่าเล็ก ๆ ครับทำตัวไม่ถูก ทั้งที่ก็สนิทกันมาก
แต่ก็ไม่รู้ทำไม เราต่างคนต่าง ไม่กล้าสบตากัน
.....หลังจากที่เจอกันวันนั้น....
เราสองคนก็ติดต่อกันเรื่อย ๆ ครับโทรคุยกันแทบทุกวัน วันไหนไม่โทรก็ต้องแชท หากัน
คือกันทำงานแล้วครับ ส่วนผมยังเรียนอยู่ งานของกันเป็นงานที่เวลาทำงานไม่แน่นอนครับ
บางทีเรานัดทานข้าวกัน นัดกันตอนเย็น เขาก็ติดงาน บอกมาไม่ได้แล้ว ลึก ๆ แล้วผมรู้สึกน้อยใจมาก
แต่พอเห็นข้อความที่เค้าส่งมา....... "อย่างอนนะ เดี๋ยวคืนนี้โทรหา"
ผมก็โกรธไม่ลงเลย
......เรื่องราวเป็นแบบนี้มา 3 เดือน .....
ผมเลยตัดสินใจถามกันตรง ๆ เลยว่า คิดอะไรกับผมหรือเปล่า
คำตอบคือ ไม่เลย เค้าบอกแค่ว่ารู้สึกดีกับผมในฐานะเพื่อน ๆ เฉย ๆ
แต่การกระทำ คำพูดของกัน ทำให้ผมคิดมาก ยอมรับครับว่าเสียใจมาก
มารู้ตัวอีกที ก็รักกันไปแล้ว
ผมเลยตัดสินใจ ไม่อยากยุ่งกับกันอีก แต่กันก็ตามมาขอให้เราเป็นเพื่อนกัน
ผมอึดอัดมาก ทุกวันนี้เวลาอยู่ด้วยกัน เหมือนลึก ๆ ในใจ ผมและกันมีอะไรอยู่ แต่ต่างคนต่าง ไม่ยอมพูดออกมา
สิ่งที่ผมเสียใจมากคือ กันไม่ได้มีใคร แต่กันมีผมเป็นแฟนไม่ได้
ใจนึงผมก็อยากจะตัดใจไปเลย อีกใจก็เสียใจ ไม่รู้จะทำไงดีเลยครับ