สวัสดีครับนี้คงเป็นกระทู้แรกของผมกับพันทิป ผมอยากจะเล่าเรื่องราวของผมเพื่อบอกทุกๆคนที่แอบรักคนอื่นอยู่ว่า
"ถ้าเรารักเขาจงพยายามสุดความสามารถเพื่อเค้าเถอะครับ อย่ามัวแต่เขินอายทำไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน จนสุดท้ายเราต้องเห็นเขาคบกับคนอื่น
ถึงแม้ว่าเราจะล้มเลว อย่างน้อยเราก็ได้พยายามแล้ว ดีกว่าเรายังไม่ทันพยายามอะไรมากมายแล้วก็มารู้ว่ามันสายเกินไปที่จะทำอะรไแล้ว "
============================
เรื่องมันมึอยู่ว่าผมได้เจอผู้หญิงคนนึงตอนไปเที่ยวของมหาลัยครับ เธอดูน่ารักมากครับเป็นตัวของสุดๆ สำหรับผมแล้วเธอเป็นคนที่เพอร์เฟ็คมากครับ
แต่ว่า ณ ตอนนั้นเธอมีแฟนอยู่แล้วครับ ผมเลยไม่ยุ่งอะไร แต่ในใจก็อยากรู้จัก อย่างน้อยได้เป็นเพื่อนก็ยังดี
แต่เพราะความอายไม่เอาไหนของผม ขนาดได้เรียนวิชาบ่ายคาบเดียวกัน กว่าผมจะได้คุยกับเธอจริงๆก็ล่อไปเป็นเดือนครับ
มันเป็นวันที่ผมกลับบ้านแล้วบังเอิญเจอเธอที่บีทีเอส เราก็ทักกันแล้วก็ได้เริ่มคุยกัน วันนั้นเป็นวันที่มีความสุขมากครับ คุยกันได้ค่อยค่างยาวเพราะเราลงสถานีปลายทางใกล้กัน เธอเป็นคนไม่เฟคเลย หลังจากวันนั้นผมก็ตัดสินใจทักไลน์เธอไปและเราก็ได้คุยกันเรื่อยๆ
ผมก็รู้มาจากเธอเลิกกับแฟนเธอแล้ว ตอนนั้นมันมีความรู้สึกประมาณว่า ลองดูหน่อยว่ะ โอกาสมาแล้ว เราก็เริ่มคุยกันไปเรื่อยๆ
บางทีผมก็แอบทำการบ้านให้เธอแล้วส่งไปให้ทั้งๆที่เธอไม่ได้ขอให้ผมทำ ที่ผมทำเพราะเธอมักจะยุ่งกับกิจกรรมคณะ บางทีก็ไม่มีเวลาพออ่านหนังสือ
อีกหนึ่งเหตุผลที่ทำก็คงเป็นเพราะอยากหาอะไรมาคุยกับเธออยู่เรื่อยๆ แต่สิ่งที่กั้นความสนิทระหว่างผมกับเธอคือความปอดแหกของผมเวลาเจอเธอ
ในไลน์คุยอย่างเก่ง แต่พอเจอเข้าจริงผมกับไปไม่เป็นทำอะไรไม่ถูก บางทีถึงกับหลบหน้าเธอด้วยซ้ำ เวลาผ่านไปการกระทำของผมก็ยังเหมือนเดิมต่อเธอ
ในไลน์ก็คุยๆ แต่พอไปมหาลัยก็แทบไม่ได้เข้าไปคุยกับเธอ ผมก็ยังรู้สึกว่าตัวเองยังมีความหวัง ทั้งๆที่จริงๆแล้วมันก็แค่การให้ความหวังกับตัวเอง
ทุกอย่างมันพังทลายวันหนึ่งเมื่อผมรู้ว่าเธอมีแฟนใหม่แล้ว ผมกลายเป็นคนซึมๆอยู่พักนึง ผมไม่ได้บอกว่าผมจะทำให้เธอชอบผมได้เธอผมกล้าเข้าไปคุยกับเธอน่ะครับ แต่ผมเสียใจที่รู้สึกว่าตัวเรายังไม่ได้พยายามทำอะไร เสียใจที่มัวแต่อายไม่กล้าทำอะไรเพราะคิดว่าตัวเองไม่ดีพอสำหรับเธอ
หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ได้ติดต่อเธอไปพักใหญ่ครับ เหมือนพยายามจะลืมเธอให้ได้ แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ ผมยังรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้เห็นเธอ ไม่รู้เป็นเพราะอะไรแต่เวลาที่เข้าไปในห้องเรียนสิ่งแรกที่ผมทำคือมองหาเธอ สุดท้ายก็อดไม่ได้ต้องกลับไปทักเธอใหม่อยุ่เรื่อยๆ
ตอนนี้ก็ผ่านมา 3 ปีแล้วครับ ในช่วงระหว่าง 3 ปีก็ได้คุยกับผู้หญิงคนอื่นบ้าง แต่สำหรับผม ผมจะมีกฎสำหรับตัวเองเช่น เพื่อนต้องมาก่อนผู้หญิง ไม่ยุ่งกับผู้หญิงที่มีแฟนหรือมีคนชอบอยู่แล้วถ้าคิดจะจีบเขา เรื่องมันก็เลยผ่านมาแบบไม่มีอะไร แต่สำหรับเธอคนนี้ ผมทำไม่ได้จริงๆ ผมอยากคุยกับเธอ อยากสนิทกับเธอมากขึ้น อยากสะจนผมเริ่มกล้าที่จะคุยกับเธอเวลาเจอกัน ผมเคยมัวแค่อายที่จะทำอะไรจนเห็นเธอมีแฟนใหม่ คราวนี้ผมคงไม่ทำพลาดแบบเดิมจนไม่มีโอกาสได้สนิทกับเธอ ตอนนี้ผมกลายเป็นเหมือน เพื่อนที่เธอเล่าอะไรให้ฟังและเก็บความลับบางอย่างของเธอได้แล้ว
แค่นี้ก็เป็นสิ่งที่ดีมากๆแล้วสำหรับผม เธอยังคงคบกับแฟนเธออยู่ครับ ใจหนึ่งคงไม่อยากให้เขาเลิกกันแต่คงปฐิเสธไม่ได้ว่าอีกใจกับแอบหวังอยู่ แต่เรื่องนี้มันไม่สำคัญต่อไปสำหรับผมอีกแล้วครับ วันข้างหน้าจะเป็นยังไงไม่สำคัญ ตอนนี้ผมจะเป็นเพื่อนทีดีต่อเธอ จะคอยอยู่ข้างเธอเวลาเธอมีปัญหา ผมอยากจะบอกว่าเธอคือคนที่พิเศษที่สุดสำหรับผม ตลอด 3 ปีที่ผ่านมาความรู้สึกของผมต่อเธอไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลยมันเพิ่มมากขึ้นด้วยซ้ำ ผมไม่รู้ว่าในอนาคตเธออาจจะไม่เลิกกับแฟนเธอเลย หรือผมอาจจะเจอเส้นทางใหม่ของผม แต่ผมรู้แค่ว่าตอนนี้ผมมีความสุขทุกครั้งที่ เห็นเธอยิ้ม หัวเราะแบบเสียงติดคอ หรือทำอะไรติงต๋องๆ เธอชอบนอนดึก ทำอะไรชอบทำฝืนๆทำให้สุด เหมือนจะถึกแต่บางทีก็ป่วยซะติดๆกัน ก็อดเป็นห่วงสุขภาพเธอไม่ได้อยากให้เธอแข็งแรงๆ เวลาคุยกับเธอเหมือนเราคุยกันได้ทุกเรื่อง เหมือนว่ายิ่งผมได้รู้จึกเธอมากขึ้น ผมก็ยิ่งรักเธอมากขึ้น เรื่องแบบนี้คงหาอะไรมาอธิบายไม่ได้ เพราะมันใช้แค่
"ความรู้สึกล้วนๆ"
================================
บางทีโอกาสก็ไม่ได้มาครั้งที่สอง เพราะฉะนั้นออกไปทำอะไรสักอย่างเถอะครับให้คนที่คุณรักได้รับรู้ความรู้สึกคุณ
"I would rather die trying than live without reason.”
T.J. Mihaila, Forgotten
กับเรื่องความรักอย่าขี้ป๊อด
"ถ้าเรารักเขาจงพยายามสุดความสามารถเพื่อเค้าเถอะครับ อย่ามัวแต่เขินอายทำไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน จนสุดท้ายเราต้องเห็นเขาคบกับคนอื่น
ถึงแม้ว่าเราจะล้มเลว อย่างน้อยเราก็ได้พยายามแล้ว ดีกว่าเรายังไม่ทันพยายามอะไรมากมายแล้วก็มารู้ว่ามันสายเกินไปที่จะทำอะรไแล้ว "
============================
เรื่องมันมึอยู่ว่าผมได้เจอผู้หญิงคนนึงตอนไปเที่ยวของมหาลัยครับ เธอดูน่ารักมากครับเป็นตัวของสุดๆ สำหรับผมแล้วเธอเป็นคนที่เพอร์เฟ็คมากครับ
แต่ว่า ณ ตอนนั้นเธอมีแฟนอยู่แล้วครับ ผมเลยไม่ยุ่งอะไร แต่ในใจก็อยากรู้จัก อย่างน้อยได้เป็นเพื่อนก็ยังดี
แต่เพราะความอายไม่เอาไหนของผม ขนาดได้เรียนวิชาบ่ายคาบเดียวกัน กว่าผมจะได้คุยกับเธอจริงๆก็ล่อไปเป็นเดือนครับ
มันเป็นวันที่ผมกลับบ้านแล้วบังเอิญเจอเธอที่บีทีเอส เราก็ทักกันแล้วก็ได้เริ่มคุยกัน วันนั้นเป็นวันที่มีความสุขมากครับ คุยกันได้ค่อยค่างยาวเพราะเราลงสถานีปลายทางใกล้กัน เธอเป็นคนไม่เฟคเลย หลังจากวันนั้นผมก็ตัดสินใจทักไลน์เธอไปและเราก็ได้คุยกันเรื่อยๆ
ผมก็รู้มาจากเธอเลิกกับแฟนเธอแล้ว ตอนนั้นมันมีความรู้สึกประมาณว่า ลองดูหน่อยว่ะ โอกาสมาแล้ว เราก็เริ่มคุยกันไปเรื่อยๆ
บางทีผมก็แอบทำการบ้านให้เธอแล้วส่งไปให้ทั้งๆที่เธอไม่ได้ขอให้ผมทำ ที่ผมทำเพราะเธอมักจะยุ่งกับกิจกรรมคณะ บางทีก็ไม่มีเวลาพออ่านหนังสือ
อีกหนึ่งเหตุผลที่ทำก็คงเป็นเพราะอยากหาอะไรมาคุยกับเธออยู่เรื่อยๆ แต่สิ่งที่กั้นความสนิทระหว่างผมกับเธอคือความปอดแหกของผมเวลาเจอเธอ
ในไลน์คุยอย่างเก่ง แต่พอเจอเข้าจริงผมกับไปไม่เป็นทำอะไรไม่ถูก บางทีถึงกับหลบหน้าเธอด้วยซ้ำ เวลาผ่านไปการกระทำของผมก็ยังเหมือนเดิมต่อเธอ
ในไลน์ก็คุยๆ แต่พอไปมหาลัยก็แทบไม่ได้เข้าไปคุยกับเธอ ผมก็ยังรู้สึกว่าตัวเองยังมีความหวัง ทั้งๆที่จริงๆแล้วมันก็แค่การให้ความหวังกับตัวเอง
ทุกอย่างมันพังทลายวันหนึ่งเมื่อผมรู้ว่าเธอมีแฟนใหม่แล้ว ผมกลายเป็นคนซึมๆอยู่พักนึง ผมไม่ได้บอกว่าผมจะทำให้เธอชอบผมได้เธอผมกล้าเข้าไปคุยกับเธอน่ะครับ แต่ผมเสียใจที่รู้สึกว่าตัวเรายังไม่ได้พยายามทำอะไร เสียใจที่มัวแต่อายไม่กล้าทำอะไรเพราะคิดว่าตัวเองไม่ดีพอสำหรับเธอ
หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ได้ติดต่อเธอไปพักใหญ่ครับ เหมือนพยายามจะลืมเธอให้ได้ แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ ผมยังรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้เห็นเธอ ไม่รู้เป็นเพราะอะไรแต่เวลาที่เข้าไปในห้องเรียนสิ่งแรกที่ผมทำคือมองหาเธอ สุดท้ายก็อดไม่ได้ต้องกลับไปทักเธอใหม่อยุ่เรื่อยๆ
ตอนนี้ก็ผ่านมา 3 ปีแล้วครับ ในช่วงระหว่าง 3 ปีก็ได้คุยกับผู้หญิงคนอื่นบ้าง แต่สำหรับผม ผมจะมีกฎสำหรับตัวเองเช่น เพื่อนต้องมาก่อนผู้หญิง ไม่ยุ่งกับผู้หญิงที่มีแฟนหรือมีคนชอบอยู่แล้วถ้าคิดจะจีบเขา เรื่องมันก็เลยผ่านมาแบบไม่มีอะไร แต่สำหรับเธอคนนี้ ผมทำไม่ได้จริงๆ ผมอยากคุยกับเธอ อยากสนิทกับเธอมากขึ้น อยากสะจนผมเริ่มกล้าที่จะคุยกับเธอเวลาเจอกัน ผมเคยมัวแค่อายที่จะทำอะไรจนเห็นเธอมีแฟนใหม่ คราวนี้ผมคงไม่ทำพลาดแบบเดิมจนไม่มีโอกาสได้สนิทกับเธอ ตอนนี้ผมกลายเป็นเหมือน เพื่อนที่เธอเล่าอะไรให้ฟังและเก็บความลับบางอย่างของเธอได้แล้ว
แค่นี้ก็เป็นสิ่งที่ดีมากๆแล้วสำหรับผม เธอยังคงคบกับแฟนเธออยู่ครับ ใจหนึ่งคงไม่อยากให้เขาเลิกกันแต่คงปฐิเสธไม่ได้ว่าอีกใจกับแอบหวังอยู่ แต่เรื่องนี้มันไม่สำคัญต่อไปสำหรับผมอีกแล้วครับ วันข้างหน้าจะเป็นยังไงไม่สำคัญ ตอนนี้ผมจะเป็นเพื่อนทีดีต่อเธอ จะคอยอยู่ข้างเธอเวลาเธอมีปัญหา ผมอยากจะบอกว่าเธอคือคนที่พิเศษที่สุดสำหรับผม ตลอด 3 ปีที่ผ่านมาความรู้สึกของผมต่อเธอไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลยมันเพิ่มมากขึ้นด้วยซ้ำ ผมไม่รู้ว่าในอนาคตเธออาจจะไม่เลิกกับแฟนเธอเลย หรือผมอาจจะเจอเส้นทางใหม่ของผม แต่ผมรู้แค่ว่าตอนนี้ผมมีความสุขทุกครั้งที่ เห็นเธอยิ้ม หัวเราะแบบเสียงติดคอ หรือทำอะไรติงต๋องๆ เธอชอบนอนดึก ทำอะไรชอบทำฝืนๆทำให้สุด เหมือนจะถึกแต่บางทีก็ป่วยซะติดๆกัน ก็อดเป็นห่วงสุขภาพเธอไม่ได้อยากให้เธอแข็งแรงๆ เวลาคุยกับเธอเหมือนเราคุยกันได้ทุกเรื่อง เหมือนว่ายิ่งผมได้รู้จึกเธอมากขึ้น ผมก็ยิ่งรักเธอมากขึ้น เรื่องแบบนี้คงหาอะไรมาอธิบายไม่ได้ เพราะมันใช้แค่
"ความรู้สึกล้วนๆ"
================================
บางทีโอกาสก็ไม่ได้มาครั้งที่สอง เพราะฉะนั้นออกไปทำอะไรสักอย่างเถอะครับให้คนที่คุณรักได้รับรู้ความรู้สึกคุณ
"I would rather die trying than live without reason.”
T.J. Mihaila, Forgotten