อึดอัดครับ พาเครียดมาสองสามวันแล้ว เอ๊ะ หรือเป็นอาทิตย์
เรื่องมีอยู่ว่า ผมรู้จักกับเธอคนนี้มานานมากน่าจะ 4 ปีขึ้น แต่เป็นความสัมพันธ์แบบรู้ว่าคนนี้ชื่ออะไรยังไงกันแค่นั้น ไม่มีการสนทนา ขนาดชื่อยังได้รู้เป็นชื่อฉายาที่เพื่อนๆเค้าเรียกเลย(แต่ตอนรู้จักตอนแรกผมก็ชอบนะครับ แต่ไม่กล้าลุ้นเพราะอัตราการแข่งขันสูง) พอผมย้ายจากตรงนั้นไปเรียนต่อที่ กทม.ก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย จนลืมไปแล้วด้วยซ้ำ
(**ก่อนอื่นขอท้าวความลักษณะของผมแบบสั้นๆก่อนนะครับ สำหรับเรื่องผู้หญิงนี่ผมเป็นคนที่เพื่อนบอกเสมอว่า"คนไม่รักใครจริงแบบ
ไม่เข้าใจหรอก")
จนมาเมื่อเดือนตุลาประมาณ บังเอิญไปเจอกันแบบไม่ได้คิดว่าจะได้เจอ คือผมกับเพื่อนอีกคนไปนั่งชิวกันที่ร้านเหล้า ระหว่างที่นั่งกินผมก็ลุกไปเข้าห้องน้ำ
พอเดินกลับมาที่โต๊ะ เห็นข้างหลังเพื่อนมีผญ.สองคนมานั่ง ตามประสาผู้ชายเพื่อนก็บอกว่า ข้างหลังกรูนี่โคตรแหล่มเลย ผมก็มองไปเห็นแต่คนที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับผม คนที่เพื่อนบอกว่าแหล่มนี่หันหลังให้ผมเลยไม่เห็นหน้า
ก็นั่งกินไปพลางหาโอกาสมองหน้าคนที่นั่งหันหลังให้ผมไป จนสักพัก เธอหันหน้ามาเพื่อจะมาดูจอโปรเท็คเตอร์ข้างหลังผม ผมก็ได้เห็นหน้าเธอ
สตั๊นท์ไปประมาณสามวิ แล้วอุทานมาว่า "เฮ้ย!!!!!" คือฟีลตอนนั้นไม่คิดว่าจะได้เจอคนนี้ เธอก็เฮ้ยเหมือนกัน ต่างฝ่ายก็ต่างเฮ้ยใส่กัน
แล้วก็คุยกันถามไถ่สารทุกข์สุขดิบว่าทำงานอะไรที่ไหนยังไง พอดีตอนนั้นมีเรื่องที่เป็นจุดเชื่อมโยงพอจะคุยกันได้กันคือเรื่องทำขนมครับ ผมก็เลยขอสูตรทำขนม
เธอก็บอกให้ผมจดเพราะเธอจะเปิดจากในโทรศัพท์ให้ ผมก็บอกว่า "เมาแล้วววว แคปแล้วส่งให้ในไลน์เลยดีไหม"
ก็เป็นว่าวันนั้นได้ไอดีไลน์มา ความรู้สึก ณ ตอนนั้นก็เหมือนเออ เริ่มมีหวังขึ้นนิดๆ แต่ไม่ได้หวังอะไรมากเพราะคิดว่าเธอคงมีคนจีบเยอะๆแน่ๆเลย
หลังจากนั้นก็เริ่มคุยกันทุกวันๆผ่านไลน์ ถามปุ๊บตอบปั๊บไม่มีถาคำตอบคำ คุยเรื่องทำขนม ไปเรื่องส่วนตัวโน่นนี่นั่น สแกนนิ้วเข้าทำงานก็บอกเวลาตลอด แต่จะไม่มีโทรศัพท์ไปคุยกันเราคุยกันเฉพาะในไลน์เพราะผมก็ไม่ได้บอกเธอว่าจะจีบหรืออะไรยังไง พยามทำตัวเนียนๆไปเรื่อยๆ แล้วนิสัยเธอนี่ตรงสเปคผมทุกอย่าง แก่นๆห้าวๆ ตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา
คุยด้วยแล้วรู้สึกดีมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งใส่กัน พออ่านมาถึงตรงนี้ดูเหมือนมันจะสดใสใช่ไหมครับ
แต่จะมีช่วงนึงที่เวลาวันหยุดของเธอแล้วเธอออกไปแฮงค์เอาท์กับเพื่อนอันนี้ก็การตอบไลน์จะซักชั่วโมงหรือสองสามชั่วโมงตอบที ผมก็ไม่ได้ซีเรียสอะไร เข้าใจว่าคนเราอยู่กับเพื่อนมันเป็นเรื่องธรรมดา
ก็คุยกันด้วยความสัมพันธ์แบบนี้มาตลอด จนมาคุยกันได้สักสองอาทิตย์ ผมก็ชวนเธอออกเดทครับ เดทแรกของเราไปที่ข้าวสาร ***อันนี้ไม่ได้สิ้นคิดนะครับ ผมถามเธอก่อนเลยว่าอยากไปไหน เสนอโปรแกรมเดทตอนกลางวันทั้งนั้น แต่เธอเลือกข้าวสารเพราะไม่ชอบแดดร้อน 555555555 อันนี้ผมว่ากับคนนี้ผมจะเปลี่ยนไม่ชวนไปเดทกันที่ร้านเหล้าแล้วนะ**
คืนนั้นผมก็กะเลย รวบรวมความกล้า ปกติผมก็เป็นคนชอบอ่านชอบพิมพ์ เวลารู้สึกอะไรก็จะพิมพ์บรรยายในเฟสตลอด(ช่วงก่อนหน้านี้ต่างตนต่างไม่มีเฟสบุ๊คกันครับ เวลาผมเพ้ออะไรเธอจะไม่เห็นเลย) ผมก็กะจะใช้วิธีนี้แหละ พิมพ์เหตการณ์ ความรู้สึกของแต่ละวันที่คุยกัน เป็นลักษณะของบทสนทนา แล้วตบท้ายด้วยการบอกความรู้สึก
คืนนั้นผมก็ขอแอดเฟสบุ๊คเธอ แล้วให้เธออ่านแต่ละสเตตัส เธอก็อ่านๆแต่ไม่พูดอะไร จนผมจับมือเธอถามว่า
"รู้ป่าวเนี่ยทีคุยทุกๆวันนี่ไม่ได้คุยแบบแก้เหงาอะไรนะ นี่เราจีบนะเนี่ย คบกันนะ"
เธอตอบกลับมาผมนี่แป้วเลย "ยังไม่อยากไว้ใจใคร" แต่ตอบมาแบบยิ้มๆนะครับไม่มีท่าทีกระอักกระอ่วนใจอะไร
ผมก็เอาวะ ถามเลยละกัน "นี่คุยกะเราทุกวันแบบนี้คิดไรกะเราบ้างป่าวเนี่ย"
กะจะให้พยักหน้ามา แต่เธอก็ตอบมาว่า "ไม่รู้ๆๆ"
ตอนนั้นก็ยอมรับว่าเฟลนิดๆแหละครับ แต่ดูจากท่าทีของเธอก็เหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนยังเล่นยังอะไรด้วยกับผมเหมือนเดิม
แต่ถ้าถามความรู้สึกตอนนั้นก็คิดว่ารอเธอพร้อมได้ครับ ไม่ได้ซีเรียสถ้าคุยกันแบบนั้นอยู่
หลังจากนั้นก็คุยกันปกติเหมือนเดิม แต่ที่มากกว่าเดิมคือผมกล้าที่จะบอกว่าคิดถึง บอกไปว่าเดี๋ยวคืนนี้โทรปลุกนะ
ตอนที่บอกไปว่า "คิดถึงนะ" ครั้งแรก เธอตอบกลับมาทำผมอมยิ้มเลยว่า "ครั้งแรกป่ะเนี่ยที่บอก"
ตอนนั้นก็คงคิดว่าอนาคตจะสดใสได้ลงหลักปักฐานซะที 5555555
****เดี๋ยวมาต่อนะครับ
คิดจะถอยออกมาให้ค่อยๆหายไปทีไร พอเค้ากลับมาคุยเหมือนจะเหมือนเดิม ทำไมต้องเทิร์นไปหาเค้าแบบหักศอกแบบนี้ตลอดเลย
เรื่องมีอยู่ว่า ผมรู้จักกับเธอคนนี้มานานมากน่าจะ 4 ปีขึ้น แต่เป็นความสัมพันธ์แบบรู้ว่าคนนี้ชื่ออะไรยังไงกันแค่นั้น ไม่มีการสนทนา ขนาดชื่อยังได้รู้เป็นชื่อฉายาที่เพื่อนๆเค้าเรียกเลย(แต่ตอนรู้จักตอนแรกผมก็ชอบนะครับ แต่ไม่กล้าลุ้นเพราะอัตราการแข่งขันสูง) พอผมย้ายจากตรงนั้นไปเรียนต่อที่ กทม.ก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย จนลืมไปแล้วด้วยซ้ำ
(**ก่อนอื่นขอท้าวความลักษณะของผมแบบสั้นๆก่อนนะครับ สำหรับเรื่องผู้หญิงนี่ผมเป็นคนที่เพื่อนบอกเสมอว่า"คนไม่รักใครจริงแบบ
จนมาเมื่อเดือนตุลาประมาณ บังเอิญไปเจอกันแบบไม่ได้คิดว่าจะได้เจอ คือผมกับเพื่อนอีกคนไปนั่งชิวกันที่ร้านเหล้า ระหว่างที่นั่งกินผมก็ลุกไปเข้าห้องน้ำ
พอเดินกลับมาที่โต๊ะ เห็นข้างหลังเพื่อนมีผญ.สองคนมานั่ง ตามประสาผู้ชายเพื่อนก็บอกว่า ข้างหลังกรูนี่โคตรแหล่มเลย ผมก็มองไปเห็นแต่คนที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับผม คนที่เพื่อนบอกว่าแหล่มนี่หันหลังให้ผมเลยไม่เห็นหน้า
ก็นั่งกินไปพลางหาโอกาสมองหน้าคนที่นั่งหันหลังให้ผมไป จนสักพัก เธอหันหน้ามาเพื่อจะมาดูจอโปรเท็คเตอร์ข้างหลังผม ผมก็ได้เห็นหน้าเธอ
สตั๊นท์ไปประมาณสามวิ แล้วอุทานมาว่า "เฮ้ย!!!!!" คือฟีลตอนนั้นไม่คิดว่าจะได้เจอคนนี้ เธอก็เฮ้ยเหมือนกัน ต่างฝ่ายก็ต่างเฮ้ยใส่กัน
แล้วก็คุยกันถามไถ่สารทุกข์สุขดิบว่าทำงานอะไรที่ไหนยังไง พอดีตอนนั้นมีเรื่องที่เป็นจุดเชื่อมโยงพอจะคุยกันได้กันคือเรื่องทำขนมครับ ผมก็เลยขอสูตรทำขนม
เธอก็บอกให้ผมจดเพราะเธอจะเปิดจากในโทรศัพท์ให้ ผมก็บอกว่า "เมาแล้วววว แคปแล้วส่งให้ในไลน์เลยดีไหม"
ก็เป็นว่าวันนั้นได้ไอดีไลน์มา ความรู้สึก ณ ตอนนั้นก็เหมือนเออ เริ่มมีหวังขึ้นนิดๆ แต่ไม่ได้หวังอะไรมากเพราะคิดว่าเธอคงมีคนจีบเยอะๆแน่ๆเลย
หลังจากนั้นก็เริ่มคุยกันทุกวันๆผ่านไลน์ ถามปุ๊บตอบปั๊บไม่มีถาคำตอบคำ คุยเรื่องทำขนม ไปเรื่องส่วนตัวโน่นนี่นั่น สแกนนิ้วเข้าทำงานก็บอกเวลาตลอด แต่จะไม่มีโทรศัพท์ไปคุยกันเราคุยกันเฉพาะในไลน์เพราะผมก็ไม่ได้บอกเธอว่าจะจีบหรืออะไรยังไง พยามทำตัวเนียนๆไปเรื่อยๆ แล้วนิสัยเธอนี่ตรงสเปคผมทุกอย่าง แก่นๆห้าวๆ ตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา
คุยด้วยแล้วรู้สึกดีมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งใส่กัน พออ่านมาถึงตรงนี้ดูเหมือนมันจะสดใสใช่ไหมครับ
แต่จะมีช่วงนึงที่เวลาวันหยุดของเธอแล้วเธอออกไปแฮงค์เอาท์กับเพื่อนอันนี้ก็การตอบไลน์จะซักชั่วโมงหรือสองสามชั่วโมงตอบที ผมก็ไม่ได้ซีเรียสอะไร เข้าใจว่าคนเราอยู่กับเพื่อนมันเป็นเรื่องธรรมดา
ก็คุยกันด้วยความสัมพันธ์แบบนี้มาตลอด จนมาคุยกันได้สักสองอาทิตย์ ผมก็ชวนเธอออกเดทครับ เดทแรกของเราไปที่ข้าวสาร ***อันนี้ไม่ได้สิ้นคิดนะครับ ผมถามเธอก่อนเลยว่าอยากไปไหน เสนอโปรแกรมเดทตอนกลางวันทั้งนั้น แต่เธอเลือกข้าวสารเพราะไม่ชอบแดดร้อน 555555555 อันนี้ผมว่ากับคนนี้ผมจะเปลี่ยนไม่ชวนไปเดทกันที่ร้านเหล้าแล้วนะ**
คืนนั้นผมก็กะเลย รวบรวมความกล้า ปกติผมก็เป็นคนชอบอ่านชอบพิมพ์ เวลารู้สึกอะไรก็จะพิมพ์บรรยายในเฟสตลอด(ช่วงก่อนหน้านี้ต่างตนต่างไม่มีเฟสบุ๊คกันครับ เวลาผมเพ้ออะไรเธอจะไม่เห็นเลย) ผมก็กะจะใช้วิธีนี้แหละ พิมพ์เหตการณ์ ความรู้สึกของแต่ละวันที่คุยกัน เป็นลักษณะของบทสนทนา แล้วตบท้ายด้วยการบอกความรู้สึก
คืนนั้นผมก็ขอแอดเฟสบุ๊คเธอ แล้วให้เธออ่านแต่ละสเตตัส เธอก็อ่านๆแต่ไม่พูดอะไร จนผมจับมือเธอถามว่า
"รู้ป่าวเนี่ยทีคุยทุกๆวันนี่ไม่ได้คุยแบบแก้เหงาอะไรนะ นี่เราจีบนะเนี่ย คบกันนะ"
เธอตอบกลับมาผมนี่แป้วเลย "ยังไม่อยากไว้ใจใคร" แต่ตอบมาแบบยิ้มๆนะครับไม่มีท่าทีกระอักกระอ่วนใจอะไร
ผมก็เอาวะ ถามเลยละกัน "นี่คุยกะเราทุกวันแบบนี้คิดไรกะเราบ้างป่าวเนี่ย"
กะจะให้พยักหน้ามา แต่เธอก็ตอบมาว่า "ไม่รู้ๆๆ"
ตอนนั้นก็ยอมรับว่าเฟลนิดๆแหละครับ แต่ดูจากท่าทีของเธอก็เหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนยังเล่นยังอะไรด้วยกับผมเหมือนเดิม
แต่ถ้าถามความรู้สึกตอนนั้นก็คิดว่ารอเธอพร้อมได้ครับ ไม่ได้ซีเรียสถ้าคุยกันแบบนั้นอยู่
หลังจากนั้นก็คุยกันปกติเหมือนเดิม แต่ที่มากกว่าเดิมคือผมกล้าที่จะบอกว่าคิดถึง บอกไปว่าเดี๋ยวคืนนี้โทรปลุกนะ
ตอนที่บอกไปว่า "คิดถึงนะ" ครั้งแรก เธอตอบกลับมาทำผมอมยิ้มเลยว่า "ครั้งแรกป่ะเนี่ยที่บอก"
ตอนนั้นก็คงคิดว่าอนาคตจะสดใสได้ลงหลักปักฐานซะที 5555555
****เดี๋ยวมาต่อนะครับ