ก่อนอื่นเราต้องขอบอกว่าที่เราตั้งกระทู้นี้ ก็เพื่อที่ประสบการณ์ของเราอาจะเป็นประโยชน์กับคนที่กำลังท้องอยู่
และถ้ามีอะไรผิดพลาดแทกซ์ผิดที่ยังไงขออภัยด้วย เราเป็นสมาชิกนานแล้ว พอพันทิพเปลี่ยนเราก้ยัง งง ๆ อยู่
เราพึ่งจะแท้งลูกไปเมื่อวันที่ 2 ธันวาที่ผ่านมา และเรายังคงเจ็บปวดกับสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก
เหตุการณ์เริ่มจากคืนวันที่ 1 ธันวา เวลา 5 ทุ่มกว่าๆ เรานอนคุยโทรศัพท์กับแฟนอยู่
เนื่องจากเราและแฟนอยู่คนละจังหวัด เราอยู่ กทม. ส่วนแฟนเราอยู่ชลบุรี
อยู่ก้มีเลือดออกมา เราก้รีบบอกแฟน แฟนเราบอกไปหาหมอมั้ย
เราบอกว่าไม่ต้องหรอกเพราะเห็นมีออกมาแค่นิดเดียว แค่แบบเปื้อนๆผ้าอนามัย
เพราะก่อนนี้ช่วงที่เราตั้งท้องได้ เดือนกว่าๆ เราก้เคยเลือดออก ตอนนั้นออกเยอะมาก
เราไปหาหมอหมอพบติ่งเนื้อตรงปากมดลูก เราก็รักษาจนหาย หมอบอกว่าเป็นแค่ติ่งเนื้อธรรมดา
ช่วงนั้นเลือดมาเลี้ยงที่ลูกเยอะเลยทำให้เลือดออก หลังจากนั้นก้ไม่ค่อยไหล และหยุดไปในที่สุด
ย้อนกลับไปคืนนั้น เราก้เข้านอนปกติ จนกระทั่ง ตีสามครึ่ง เราปวดฉี่ เลยลุกมาเข้าห้องน้ำ แต่พอฉี่เสร้จ
เรามีความรู้สึกว่าเหมือนมีอะไรจะไหลออกมาด้วย เราคิดอาจจะเป็นเลือดรึป่าว เราเลยค่อยยืนแหกขา
ลองปล่อยออกมา ปรากฏว่ามีเหมือนเป็นอะไรแข็งๆออกมาและมาคาอยู่ตรงทางออกแล้ว
เรารีบเอามือจับและรู้สึกเหมือนเป็นลูกโป่งใส่น้ำอยู่ เราเลยดันกลับเข้าไป ในใจตอนนั้นคิดอย่างเดียวว่า
ขอให้สิ่งที่เกิดขึ้นนั้น อย่าเป็นอันตรายกับลูกเลย เรารีบโทรบอกแฟน แฟนเราตกใจมาก เค้ากระวนกระวายใจ
เราเองกลับบอกให้เค้าใจเย็น และบอกว่าไม่เป็นไรหรอก แต่เราก็แอบร้อนใจ เลยโทรหาพี่ ที่ทำงาน
เราก็เล่าให้เค้าฟัง เค้าก็ถามว่าเราปวดท้องมั้ย ถามอาการต่างๆ เราก็บอกว่าไม่ ไม่เป็นอะไร ไม่มีน้ำไหลออกมา
เค้าก็บอกว่า อาจจะเพราะเราเคยเลือดออก เลือดมันอาจจะค้างอยู่ก็ได้ อย่าคิดมาก นอนไปเถอะ ถ้าเป็นอะไรต้อง
ปวดท้องแล้ว เราก็สบายใจขึ้นมานิดหน่อย พอวางสาย เราก็นั่งคิดจะทำยังไงดี เราก็ยังกังวล เราก็คุยกับลูก
บอกลูกว่าไม่เป็นไรนะลูก แม่รักนู๋นะ พอตีห้า เราทนไม่ไหว ตัดสินใจเดินออกไปเรียกแทกซี่ไป รพ. ระหว่างที่เดินไปก็เหมือน
ก้อนนั้นจะไหลออกมา เราก็ขมิบไว้ เราไปถึง รพ. ตอนตี 5.40 น. เราบอกว่าเราท้องและเหมือนมีอะไรจะไหลออกมา
เค้าก้เรียกรถเข็นและบอกคนเข็นรถ พาเราไปนั่งรอ ที่หน้าห้องแพทย์เวร ซึ่งมีคนรอเยอะมาก เราก็บอกว่าทำไม ไม่พาเราไป
ห้องฉุกเฉิน เค้าก็ไม่ตอบเรา และมีพยาบาลมาวัดความดัน และถามอาการเราเค้าก็ถามเราปวดท้องมั้ย
เราก็บอกว่าไม่ เพราะตอนนั้นมันไม่มีอาการอะไรเลยจริงๆ และเค้าก็เดินเข้าห้องไป เรานั่งรออยู่ในรถเข็นตั้งแต่ตอนนั้น
จน 7 โมงกว่า เราเริ่มปวดท้อง เรารู้สึกเหมือนปวดฉี่มาก เราเรียกคนเข็นเปลที่เดินผ่านไปมา บอกเค้าให้เรียกหมอให้เราที
ตอนแรกเค้าก็เดินไปเรียกให้ หมอออกมาถามอาการเรา และบอกกับเราว่า ตอนนี้ มีหมอคนเดียว คนไข้เยอะมาก อดทนหน่อยนะ
และถามเราว่าปวดระดับไหนแล้ว เราบอกว่ามากค่ะ และเริ่มเหมือนมีน้ำอะไรไหลออกมา ปรากฏว่าเป็นเลือด มันไหลออกมาเรื่อยๆ
พร้อมๆกับการปวดท้องเป็นช่วงๆ ซึ่งหนักขึ้นๆ และซักพัก มีเสียงเรียกชื่อเราให้พบหมอตรวจช่องสาม แต่เค้าเรียกพบญาติ
ซึ่งเรามาคนเดียว ตอนนั้นเราโทรบอกพี่ที่เราสนิท และเค้ากำลังเดินทางมา เราก้เรียกคนเข็นเปลอีกครั้ง
ครั้งนี้เค้าบอก เดี๋ยวคนข้างในก็ออกมาเข็นเราเข้าไปเองแหละ เรานั่งปวดท้องอยู่ตรงนั้นจนแปดโมงกว่า หมอเดินออกมาบอกว่า
เด๋วจะพาไปตรวจที่แผนกสูติชั้นสามนะ รอแปปนึง ในตอนนั้นเราไม่สนใจอะไรเลย เราร้องไห้ออกมา นั่งเช็ดน้ำตาตัวเอง
กลัวมาก กลัวลูกจะเป็นอันตราย ในตอนนั้นเลือดค่อยๆไหลออกมาไม่หยุด เรานั่งร้องไห้จนหมอมาบอกให้เข็นเราไปแผนกสูติ
ตอนแปดโมงครึ่ง พอขึ้นไปถึงพยาบาลที่นั่นก็ตกใจ และคุยกันว่า ทำไมส่งตัวเรามาที่นี่ เหมือนอาการของเราไม่ดีแล้ว
พยาบาลพาเราเปลี่ยนกางเกง ตอนนั้นพาเราไปฉี่ และมีก้อนเลือดออกมาขนาดครึ่งฝ่ามือให้เรานอนรอหมอ และบอกว่า หมอจะมา
ตอนเก้าโมง ระหว่างนั้น เจาะเลือดเตรียมใส่น้ำเกลือให้เรา เรานอนปวดท้องมาก จนพี่เรามาถึงเค้าก็ให้พี่เราเดินเรื่องเอกสารของเรา
จนเก้าโมงสิบนาทีหมอมา ให้เราลุกไปอีกห้องเพื่อตรวจ หมอบอกว่าปากมดลูกเปิดมากแล้ว และเค้าก็พาเราไปซาวน์หน้าท้องอีกห้อง
และหมออีกคนก็ถามเราว่า ตั้งใจมีลูกรึป่าว เราก็บอกว่าตั้งใจ เค้าก็บอกเราว่าตอนนี้เด็กออกมาเยอะแล้ว อาจจะแท้งได้ เดี๋ยวเค้า
จะส่งตัวเราไปที่ห้องคลอด เพราะว่าที่เค้าตรวจดู ยังไงเด็กก็ยังเล็กเกินไป เกินกว่าจะช่วยได้ สรุปคือเราแท้ง เราถามหมอว่า เพราะอะไร
ทำไมถึงเป็นแบบนี้ หมอบอกว่า มีสองอย่างคือ เด็กผิดปกติเองกับมดลูกเราไม่แข็งแรง หมอเลยเรียกเปลให้เข้ามารับเราไปห้องคลอด
แต่พอเปลมาพยาบาลที่อยู่ด้านนอกก็บอกให้เราเดินออกไปนอนเปลเองได้มั้ย เพราะเอาเข้ามารับลำบาก ตอนนั้นหมอเลยบอกว่า
ไม่ได้ ยังไงก็ต้องเอาเข้ามา เพราะเค้าเห็นว่ารอจะออกมาแล้ว และเปลก็เข้ามารับเราออกไปแบบทุลักทุเล
จนถึงห้องคลอด ทั้งหมอ และนักศึกษาแพทย์วิ่งกรูกันเข้ามาถามเราต่างๆมากมาย ตอนนั้นเราปวดท้องมาก หมอก็บอกว่า
เราต้องแท้งนะ เพราะลูกเรายังเล็กเกินไป ถึงพยายามยื้อไว้ก็ไม่เป็นผล เพราะระบบร่างกายเค้ายังไม่สมบูรณ์ดี ปอดยังเป็นน้ำอยู่
เราก็ได้แต่ยอมรับ นอนร้องไห้ไปปวดท้องไป ในระหว่างนั้นหมอและพยาบาลก็ออกไปปิดผ้าม่านไว้ รอให้เราเบ่งคลอดออกมา
แบบธรรมชาติเอง เราก็อยู่ในนั้นจน 10 โมง 45 นาที เราเบ่งออกมาและเหมือนคาอยู่ตรงทางออกเราเรียกหมอ และเค้าก็เข้ามาดู
และก็รอเราเบ่งอีก ในตอนนั้น เรารู้สึกได้ว่าลูกเรายังมีหัวใจเต้นอยู่ เค้ายังไม่ตาย เราก็นอนน้ำตาไหลอยู่แบบนั้น
จนตอน 11.11 น. เราก้คลอดออกมาจนหมด เราได้ยินหมอคุยกับนักศึกษาแพทย์ว่า เด็กออกมาสมบูรณ์มาก เพราะเค้า
ยังอยู่ในถุงน้ำอย่างดี แต่เค้าตัวเล็กมาก หลังจากนั้นจนเที่ยงพยาบาลเอาโทรศัพท์เข้ามาให้เรา เราก็คุยกับแฟน เพราะแฟนเราเดินทางมาถึงแตั้งแต่
สิบโมงครึ่งแล้ว เราก็ร้องไห้ หมอก็บอกว่าให้เรียกแฟนมาดูลูกพร้อมกัน ซักพักแฟนเราเข้ามา เค้าก้จับมือเราและร้องไห้
พยาบาลเข็นลูกเรามา พร้อมผ้าขาวที่ปิดไว้ ในตอนแรก เรากับแฟนจะไม่ดู แต่สุดท้ายเราก็โทรไปบอกว่าเข้ามาดูเถอะ
เราควรจะลาลูกนะ พอพยาบาลเปิดผ้าออกเค้าก็บอกเราว่ส เป็นเพศชาย อายุ 19 สัปดาห์ ความยาว 23 ซม. เรากับแฟนก็เอาแต่ร้องไห้
มองดูลูกนอนอยู่แบบนั้น
จนตอนนี้ สิ่งที่ทำให้เราเจ็บปวด คือเรารู้สึกแย่กับตัวเองมาก เรามีคำถามมากมายอยู่ในใจ ที่ยังคงวนเวียนอยู่
ถึงแม้ บางคำถามเราเองก็รู้คำตอบดีอยู่แล้ว แต่เราก็ยังคงถามตัวเองอยู่อย่างนั้น
ทำไมลูกต้องนอนหนาวอยู่แบบนั้นเพียงลำพัง ?
ทำไมเราไม่เข้าไปกอดลูก ทำไมไม่เข้าไปสัมผัสเค้า ทำไมเราต้องเอาแต่นั่งร้องไห้อยู่แบบนั้น ?
ทำไมคืนนั้นเราไม่รีบไปหาหมอ ? เราไม่น่าชะล่าใจเลย
ถ้าเราไม่คลอด และยอมปวดท้องไปแบบนั้น อีกสองเดือน ลูกคงจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ย
ทำไมเราต้องคลอดลูกออกมา ถ้าเราไม่คลอดออกมาลูกก็คงไม่ต้องตายจากไปแบบนี้ใช่มั้ย
เพราะตอนที่คลอดออกมาลูกเรายังอยู่ในถุงน้ำ เค้าอาจจะไม่เป็นอะไรก็ได้ ถ้าเราไม่คลอดออกมา
ทุกคำถามที่เราถามไป เราเองก็รู้ว่าคำตอบคืออะไร เราก็เข้าใจนะ
แต่ในตอนนี้เรายังรับไม่ได้ เราอยากให้เป็นเรา ที่เป็นคนจากไป ทำไมไม่ใช่เรา ....
เรายังมีความตั้งใจไว้ตั้งหลายอย่าง ที่อยากจะทำกับลูก เราอยากเห็นหน้าเค้าตอนเค้าดูดนมเราครั้งแรก
เราอยากอุ้มเค้า กอดเค้า จูบเค้าอยากกล่อมเค้าเวลานอน ร้องเพลงให้ฟัง
แต่.... ตอนนี้เราทำอะไรไม่ได้แล้ว เราทำอะไรไม่ได้เลยซักอย่าง แม้กระทั่งกอดเค้าครั้งสุดท้าย เราก็ไม่ได้ทำ
เราเสียใจมาก คิดอยากจะตามเค้าไปหลายครั้ง แต่เราก็เข้าใจ ตอนเกิดเรื่องพ่อเราเค้าโทรหาเราตลอด
พ่อคงเป็นห่วงเรามาก เราเองเสียลูกไปแบบนี้ใจเรายังแทบขาด ละถ้าพ่อเราต้องเสียเราไป
ความรู้สึกก็คงไม่ต่างกัน
เราอยากบอกกับคนที่ยังท้องอยู่ว่า อย่าชะล่าใจแบบเรา เพียงแค่เสี้ยวเดียวเท่านั้น อาจจะทำให้เราต้องเสียคนที่รักไป
เราหวังว่าซักวัน เราจะได้พบกับลูกอีกครั้ง มันคงเป็นความหวังเดียวที่คนเป็นแม่จะเฝ้ารอ...
เมื่อต้องเสียลูกไป
และถ้ามีอะไรผิดพลาดแทกซ์ผิดที่ยังไงขออภัยด้วย เราเป็นสมาชิกนานแล้ว พอพันทิพเปลี่ยนเราก้ยัง งง ๆ อยู่
เราพึ่งจะแท้งลูกไปเมื่อวันที่ 2 ธันวาที่ผ่านมา และเรายังคงเจ็บปวดกับสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก
เหตุการณ์เริ่มจากคืนวันที่ 1 ธันวา เวลา 5 ทุ่มกว่าๆ เรานอนคุยโทรศัพท์กับแฟนอยู่
เนื่องจากเราและแฟนอยู่คนละจังหวัด เราอยู่ กทม. ส่วนแฟนเราอยู่ชลบุรี
อยู่ก้มีเลือดออกมา เราก้รีบบอกแฟน แฟนเราบอกไปหาหมอมั้ย
เราบอกว่าไม่ต้องหรอกเพราะเห็นมีออกมาแค่นิดเดียว แค่แบบเปื้อนๆผ้าอนามัย
เพราะก่อนนี้ช่วงที่เราตั้งท้องได้ เดือนกว่าๆ เราก้เคยเลือดออก ตอนนั้นออกเยอะมาก
เราไปหาหมอหมอพบติ่งเนื้อตรงปากมดลูก เราก็รักษาจนหาย หมอบอกว่าเป็นแค่ติ่งเนื้อธรรมดา
ช่วงนั้นเลือดมาเลี้ยงที่ลูกเยอะเลยทำให้เลือดออก หลังจากนั้นก้ไม่ค่อยไหล และหยุดไปในที่สุด
ย้อนกลับไปคืนนั้น เราก้เข้านอนปกติ จนกระทั่ง ตีสามครึ่ง เราปวดฉี่ เลยลุกมาเข้าห้องน้ำ แต่พอฉี่เสร้จ
เรามีความรู้สึกว่าเหมือนมีอะไรจะไหลออกมาด้วย เราคิดอาจจะเป็นเลือดรึป่าว เราเลยค่อยยืนแหกขา
ลองปล่อยออกมา ปรากฏว่ามีเหมือนเป็นอะไรแข็งๆออกมาและมาคาอยู่ตรงทางออกแล้ว
เรารีบเอามือจับและรู้สึกเหมือนเป็นลูกโป่งใส่น้ำอยู่ เราเลยดันกลับเข้าไป ในใจตอนนั้นคิดอย่างเดียวว่า
ขอให้สิ่งที่เกิดขึ้นนั้น อย่าเป็นอันตรายกับลูกเลย เรารีบโทรบอกแฟน แฟนเราตกใจมาก เค้ากระวนกระวายใจ
เราเองกลับบอกให้เค้าใจเย็น และบอกว่าไม่เป็นไรหรอก แต่เราก็แอบร้อนใจ เลยโทรหาพี่ ที่ทำงาน
เราก็เล่าให้เค้าฟัง เค้าก็ถามว่าเราปวดท้องมั้ย ถามอาการต่างๆ เราก็บอกว่าไม่ ไม่เป็นอะไร ไม่มีน้ำไหลออกมา
เค้าก็บอกว่า อาจจะเพราะเราเคยเลือดออก เลือดมันอาจจะค้างอยู่ก็ได้ อย่าคิดมาก นอนไปเถอะ ถ้าเป็นอะไรต้อง
ปวดท้องแล้ว เราก็สบายใจขึ้นมานิดหน่อย พอวางสาย เราก็นั่งคิดจะทำยังไงดี เราก็ยังกังวล เราก็คุยกับลูก
บอกลูกว่าไม่เป็นไรนะลูก แม่รักนู๋นะ พอตีห้า เราทนไม่ไหว ตัดสินใจเดินออกไปเรียกแทกซี่ไป รพ. ระหว่างที่เดินไปก็เหมือน
ก้อนนั้นจะไหลออกมา เราก็ขมิบไว้ เราไปถึง รพ. ตอนตี 5.40 น. เราบอกว่าเราท้องและเหมือนมีอะไรจะไหลออกมา
เค้าก้เรียกรถเข็นและบอกคนเข็นรถ พาเราไปนั่งรอ ที่หน้าห้องแพทย์เวร ซึ่งมีคนรอเยอะมาก เราก็บอกว่าทำไม ไม่พาเราไป
ห้องฉุกเฉิน เค้าก็ไม่ตอบเรา และมีพยาบาลมาวัดความดัน และถามอาการเราเค้าก็ถามเราปวดท้องมั้ย
เราก็บอกว่าไม่ เพราะตอนนั้นมันไม่มีอาการอะไรเลยจริงๆ และเค้าก็เดินเข้าห้องไป เรานั่งรออยู่ในรถเข็นตั้งแต่ตอนนั้น
จน 7 โมงกว่า เราเริ่มปวดท้อง เรารู้สึกเหมือนปวดฉี่มาก เราเรียกคนเข็นเปลที่เดินผ่านไปมา บอกเค้าให้เรียกหมอให้เราที
ตอนแรกเค้าก็เดินไปเรียกให้ หมอออกมาถามอาการเรา และบอกกับเราว่า ตอนนี้ มีหมอคนเดียว คนไข้เยอะมาก อดทนหน่อยนะ
และถามเราว่าปวดระดับไหนแล้ว เราบอกว่ามากค่ะ และเริ่มเหมือนมีน้ำอะไรไหลออกมา ปรากฏว่าเป็นเลือด มันไหลออกมาเรื่อยๆ
พร้อมๆกับการปวดท้องเป็นช่วงๆ ซึ่งหนักขึ้นๆ และซักพัก มีเสียงเรียกชื่อเราให้พบหมอตรวจช่องสาม แต่เค้าเรียกพบญาติ
ซึ่งเรามาคนเดียว ตอนนั้นเราโทรบอกพี่ที่เราสนิท และเค้ากำลังเดินทางมา เราก้เรียกคนเข็นเปลอีกครั้ง
ครั้งนี้เค้าบอก เดี๋ยวคนข้างในก็ออกมาเข็นเราเข้าไปเองแหละ เรานั่งปวดท้องอยู่ตรงนั้นจนแปดโมงกว่า หมอเดินออกมาบอกว่า
เด๋วจะพาไปตรวจที่แผนกสูติชั้นสามนะ รอแปปนึง ในตอนนั้นเราไม่สนใจอะไรเลย เราร้องไห้ออกมา นั่งเช็ดน้ำตาตัวเอง
กลัวมาก กลัวลูกจะเป็นอันตราย ในตอนนั้นเลือดค่อยๆไหลออกมาไม่หยุด เรานั่งร้องไห้จนหมอมาบอกให้เข็นเราไปแผนกสูติ
ตอนแปดโมงครึ่ง พอขึ้นไปถึงพยาบาลที่นั่นก็ตกใจ และคุยกันว่า ทำไมส่งตัวเรามาที่นี่ เหมือนอาการของเราไม่ดีแล้ว
พยาบาลพาเราเปลี่ยนกางเกง ตอนนั้นพาเราไปฉี่ และมีก้อนเลือดออกมาขนาดครึ่งฝ่ามือให้เรานอนรอหมอ และบอกว่า หมอจะมา
ตอนเก้าโมง ระหว่างนั้น เจาะเลือดเตรียมใส่น้ำเกลือให้เรา เรานอนปวดท้องมาก จนพี่เรามาถึงเค้าก็ให้พี่เราเดินเรื่องเอกสารของเรา
จนเก้าโมงสิบนาทีหมอมา ให้เราลุกไปอีกห้องเพื่อตรวจ หมอบอกว่าปากมดลูกเปิดมากแล้ว และเค้าก็พาเราไปซาวน์หน้าท้องอีกห้อง
และหมออีกคนก็ถามเราว่า ตั้งใจมีลูกรึป่าว เราก็บอกว่าตั้งใจ เค้าก็บอกเราว่าตอนนี้เด็กออกมาเยอะแล้ว อาจจะแท้งได้ เดี๋ยวเค้า
จะส่งตัวเราไปที่ห้องคลอด เพราะว่าที่เค้าตรวจดู ยังไงเด็กก็ยังเล็กเกินไป เกินกว่าจะช่วยได้ สรุปคือเราแท้ง เราถามหมอว่า เพราะอะไร
ทำไมถึงเป็นแบบนี้ หมอบอกว่า มีสองอย่างคือ เด็กผิดปกติเองกับมดลูกเราไม่แข็งแรง หมอเลยเรียกเปลให้เข้ามารับเราไปห้องคลอด
แต่พอเปลมาพยาบาลที่อยู่ด้านนอกก็บอกให้เราเดินออกไปนอนเปลเองได้มั้ย เพราะเอาเข้ามารับลำบาก ตอนนั้นหมอเลยบอกว่า
ไม่ได้ ยังไงก็ต้องเอาเข้ามา เพราะเค้าเห็นว่ารอจะออกมาแล้ว และเปลก็เข้ามารับเราออกไปแบบทุลักทุเล
จนถึงห้องคลอด ทั้งหมอ และนักศึกษาแพทย์วิ่งกรูกันเข้ามาถามเราต่างๆมากมาย ตอนนั้นเราปวดท้องมาก หมอก็บอกว่า
เราต้องแท้งนะ เพราะลูกเรายังเล็กเกินไป ถึงพยายามยื้อไว้ก็ไม่เป็นผล เพราะระบบร่างกายเค้ายังไม่สมบูรณ์ดี ปอดยังเป็นน้ำอยู่
เราก็ได้แต่ยอมรับ นอนร้องไห้ไปปวดท้องไป ในระหว่างนั้นหมอและพยาบาลก็ออกไปปิดผ้าม่านไว้ รอให้เราเบ่งคลอดออกมา
แบบธรรมชาติเอง เราก็อยู่ในนั้นจน 10 โมง 45 นาที เราเบ่งออกมาและเหมือนคาอยู่ตรงทางออกเราเรียกหมอ และเค้าก็เข้ามาดู
และก็รอเราเบ่งอีก ในตอนนั้น เรารู้สึกได้ว่าลูกเรายังมีหัวใจเต้นอยู่ เค้ายังไม่ตาย เราก็นอนน้ำตาไหลอยู่แบบนั้น
จนตอน 11.11 น. เราก้คลอดออกมาจนหมด เราได้ยินหมอคุยกับนักศึกษาแพทย์ว่า เด็กออกมาสมบูรณ์มาก เพราะเค้า
ยังอยู่ในถุงน้ำอย่างดี แต่เค้าตัวเล็กมาก หลังจากนั้นจนเที่ยงพยาบาลเอาโทรศัพท์เข้ามาให้เรา เราก็คุยกับแฟน เพราะแฟนเราเดินทางมาถึงแตั้งแต่
สิบโมงครึ่งแล้ว เราก็ร้องไห้ หมอก็บอกว่าให้เรียกแฟนมาดูลูกพร้อมกัน ซักพักแฟนเราเข้ามา เค้าก้จับมือเราและร้องไห้
พยาบาลเข็นลูกเรามา พร้อมผ้าขาวที่ปิดไว้ ในตอนแรก เรากับแฟนจะไม่ดู แต่สุดท้ายเราก็โทรไปบอกว่าเข้ามาดูเถอะ
เราควรจะลาลูกนะ พอพยาบาลเปิดผ้าออกเค้าก็บอกเราว่ส เป็นเพศชาย อายุ 19 สัปดาห์ ความยาว 23 ซม. เรากับแฟนก็เอาแต่ร้องไห้
มองดูลูกนอนอยู่แบบนั้น
จนตอนนี้ สิ่งที่ทำให้เราเจ็บปวด คือเรารู้สึกแย่กับตัวเองมาก เรามีคำถามมากมายอยู่ในใจ ที่ยังคงวนเวียนอยู่
ถึงแม้ บางคำถามเราเองก็รู้คำตอบดีอยู่แล้ว แต่เราก็ยังคงถามตัวเองอยู่อย่างนั้น
ทำไมลูกต้องนอนหนาวอยู่แบบนั้นเพียงลำพัง ?
ทำไมเราไม่เข้าไปกอดลูก ทำไมไม่เข้าไปสัมผัสเค้า ทำไมเราต้องเอาแต่นั่งร้องไห้อยู่แบบนั้น ?
ทำไมคืนนั้นเราไม่รีบไปหาหมอ ? เราไม่น่าชะล่าใจเลย
ถ้าเราไม่คลอด และยอมปวดท้องไปแบบนั้น อีกสองเดือน ลูกคงจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ย
ทำไมเราต้องคลอดลูกออกมา ถ้าเราไม่คลอดออกมาลูกก็คงไม่ต้องตายจากไปแบบนี้ใช่มั้ย
เพราะตอนที่คลอดออกมาลูกเรายังอยู่ในถุงน้ำ เค้าอาจจะไม่เป็นอะไรก็ได้ ถ้าเราไม่คลอดออกมา
ทุกคำถามที่เราถามไป เราเองก็รู้ว่าคำตอบคืออะไร เราก็เข้าใจนะ
แต่ในตอนนี้เรายังรับไม่ได้ เราอยากให้เป็นเรา ที่เป็นคนจากไป ทำไมไม่ใช่เรา ....
เรายังมีความตั้งใจไว้ตั้งหลายอย่าง ที่อยากจะทำกับลูก เราอยากเห็นหน้าเค้าตอนเค้าดูดนมเราครั้งแรก
เราอยากอุ้มเค้า กอดเค้า จูบเค้าอยากกล่อมเค้าเวลานอน ร้องเพลงให้ฟัง
แต่.... ตอนนี้เราทำอะไรไม่ได้แล้ว เราทำอะไรไม่ได้เลยซักอย่าง แม้กระทั่งกอดเค้าครั้งสุดท้าย เราก็ไม่ได้ทำ
เราเสียใจมาก คิดอยากจะตามเค้าไปหลายครั้ง แต่เราก็เข้าใจ ตอนเกิดเรื่องพ่อเราเค้าโทรหาเราตลอด
พ่อคงเป็นห่วงเรามาก เราเองเสียลูกไปแบบนี้ใจเรายังแทบขาด ละถ้าพ่อเราต้องเสียเราไป
ความรู้สึกก็คงไม่ต่างกัน
เราอยากบอกกับคนที่ยังท้องอยู่ว่า อย่าชะล่าใจแบบเรา เพียงแค่เสี้ยวเดียวเท่านั้น อาจจะทำให้เราต้องเสียคนที่รักไป
เราหวังว่าซักวัน เราจะได้พบกับลูกอีกครั้ง มันคงเป็นความหวังเดียวที่คนเป็นแม่จะเฝ้ารอ...