สวัสดีค่า....
นั่งคิด นอนคิด อยู่ไม่รู้จะเขียนช่วงไหนดี เขียนเรื่องดีๆ ก่อนหละกันเนอะก่อนที่จะฝากเตือนภัยในนิวยอร์กไว้ อิอิ จากนักเรียนไทยในนิวยอร์ก ตอนนี้เป็นนักเรียนไทยในลอนดอนแล้วจ้าาาา
มาเริ่มกันที่ วีซ่านักเรียนที่มี ก็ลงเรียนที่ไม่แพงมาก ดังนั้นก็เลยไม่เข้มงวดมากเรื่องการเข้าเรียน
ก็เรียนวันละ 2 ชั่วโมง เสร็จก็นั่งรถไฟไปทำงานในเมืองต่อ อยู่แถวอัพทาวน์คะ บ้านอยู่ควีน ปากซอยหน้าบ้านก็โรงเรียนเลย คือใกล้มากๆ ช่วงนั้นยังอายุน้อย ทำงานได้เงินเยอะ มีวันหยุดทีก็เที่ยว....แต่เที่ยวในที่นี่คือออกไปเที่ยวเมืองอื่นในเมกานะคะ ไม่เที่ยวกลางคืน อันตราย บวกกะเสียดายตังค์ 555+ งกนั่นเอง...
เมืองที่แพคกระเป๋าแล้วไปมาก็มี บอสตัน วอชิงตันดีซี แล้วก็ น้ำตกไนแองการ่าค่าาาา นิวแฮมเชียกับเมนไปตอนมาเมการอบแรกไม่ได้ไปจุดแลนด์มาร์กเท่าไหร่ อิอิ
ขอมาเริ่มที่บอสตั๊นคะ....ปกติทุกทริปจะให้พี่สาวขาลุยที่ไปด้วยกันประจำเป็นคนจองห้องพัก แต่รอบนี้ไม่รู้ทำไมต้องมาจองเอง ...ก็โอเคคะ ไม่เป็นไร จองเองก็จองเอง...จองเรียบร้อยราคาถูกเชียว..ดูภูมิใจกับราคาที่หามาได้ในระยะประชิด และเป็นวันที่ห้องพักเต็มกันเยอะมาก เพราะเป็นวันแรงงานจ้าา เค้าหยุดกันทั่วบ้านทั่วเมือง...เราก็บุ๊คโค้ชเลยให้เรียบร้อย แบกกระเป๋าพร้อมลุย....
ไปถึงเมืองเงียบสงบ น่ารักมากๆ แต่....ไปไงต่อนิ...นั่งรถไฟมาตามแผนที่ก็สุดสายหละ...
เอาหละต้องต่อแท็กซี่....จำได้ว่า.....หาแท็กซี่ไม่ได้เลยยยยยย ไม่รู้ว่าเค้าหากันอย่างไง....
คือเดินเมื่อยมาก....สุดท้ายเดินกลับไปที่สเตชั่น ขอเบอร์โทรเรียกแท็กซี่...พอแท็กซี่มาก็หาเราไม่เจออีก
คือหากันไปก็หากันมา.....ไอ้ที่ไม่เจอนี่ น่าจะเป็นที่ภาษากระท่อนกระแท่นมาก 555+
ในที่สุดก็มีแท็กซี่มาจนได้...ที่มีจนได้นี่ ไปโบกมาเองจากแถวๆหน้าซอยอีกที่นึง...รันทดจริงๆทริปนี้ ความทรหดยังไม่จบลงเพียงเท่านี้นะคะ....นั่งแท็กซี่ไป ให้ที่อยู่เค้าไป พอไปถึงโรงแรมที่จองไว้...ต้องเรียกว่าโฮสเทลดีกว่า เพราะมันไม่เหมือนในรูปภาพในเวปที่จองเลยยยย มีแบบผู้ชายหุ่นฉกรรจ์ ถอดเสื้อทำไรไม่รู้นอกห้อง 4-5 คน คือดูน่ากลัวมากอ่ะ สำหรับเรา...แล้วไม่ได้ลงจากแท็กซี่ด้วย แค่เห็นแวบแรกก็ไม่อยากอยู่แล้ว
ก็เลยจะไปหาโรงแรมใหม่ใกล้ๆที่เที่ยว แท็กซี่ก็ใจดีพาไป...ใจดี และใจเย็นมากๆ ปลื้มและประทับใจไม่รู้ลืม
แต่ก็หาห้องว่างไม่ได้เลย เพราะเค้าจองกันเต็มแล้ว จองล่วงหน้ากันมาก่อน ถ้าว่างก็แพงมาก คืนละ 200 ดอลล่าห์ คือพี่จะขอนอนคืนเดียว คิดพี่แพงขนาดนี้เลยหรอ โอเค๊...ไปหาเอาข้างหน้า...อีโรงแรมที่บุ๊คมาตอนแรกคืนละ 20 นั่นแหละ มันถูกกกกกกกกกกกกกกกกก นางเลยบุ๊ค....55+ สุดท้ายมาจ่ายค่าแท็กซี่อีก เกือบสองร้อย ก็อีโรงแรมนั้นกะในเมือง ไกลกันมากกกกกก บุ๊คไปได้ ไม่ดูตาม้าตาเรือ คือ...สารภาพ ดูแผนที่ไม่คล่อง ดูแล้ว งงๆ แหะๆ --“ ก็เดินกันไปเรื่อยๆจ้า ถามหาราคาห้องกันไปเรื่อยๆ ก็ดึกขึ้นๆ
หิวสิทีนี้....แบกเป๋ามากันด้วย....ไม่เป็นไร เราหาไรกินกันก่อน พออิ่มปุ๊บ คือตอนหิวสั่งเยอะมาก กินไม่หมดเหลือบาน....นางก็เสียดายไง....ไม่เป็นไรฉันชอบหิ้ว...ก็หิ้วไปด้วย หาที่ซุกหัวนอนไปด้วย
คือตอนนั้นเดินหามาเยอะมาก...จนตัดใจแล้วคุยกันกับพี่ว่า เราคงต้องไปหาพักแถวสถานีรถไฟแล้วหละ
อย่างน้อยก็ไม่อันตราย มีห้องน้ำด้วย....เป็นโฮมเลสกันเลยจ้า พี่ที่นิวยอร์กก็โทรบอกเอางี้ไปโรงแรมไหนมีก็ไปนอน ห้องแพงเดี๋ยวพี่จ่ายบัตรให้ก่อน แล้วค่อยมาผ่อนจ่ายพี่ คืนละ 400+ โอ้วววววววววววว นู๋นอนไม่ลงจริงๆคะ....ทริปนี้ตกคนละไม่ถึงร้อย นู๋คงไม่ยอมเสียค่าห้องแพงๆแน่ คืนเดียวเอง หึหึ.....
สุดท้าย....เราไปถามห้องที่โรงแรมเครือมาริออท คือง่วงและเพลียมาก เดินทั้งวัน...แพงหน่อยก็จะยอมจ่าย
แต่.....แต่....ห้องเต็มอ่าาาา....แล้ว 2 สาวนี่แต่งตัวกะโปโลมาก เสื้อยืดเกงขาสั้น สะพายเป๋าเป้ หน้าเอเชีย55+ คนอื่นคือแบบมาเต็มมาก....ก็โอเคไม่เป็นไรนั่งรอไปเรื่อยๆ ตรงเลาจ์ที่มีคอมให้เล่น กะไม่รอแล้วหละ ตรงนี้มีโซฟานุ่มๆ กะคอมให้เล่นด้วย ตรูนอนตรงนี้กะได้....แต่ห้ามนอนนะจ๊ะ...เดี๊ยวโดนพนักงานหิ้วออก กิกิ เราก็เลยนั่งหลับกัน...เหอะๆ เป็นทริปที่ทรมานมากๆ หลับหน้าคอม คนเดินผ่านไปผ่านมาคงจะงงว่าอีสองคนนี้มาทำไร ไม่ยอมไปไหนเลย....พอเช้าปุ๊บ รีบไปเข้าห้องน้ำ...ปล.ห้องน้ำโรงแรมนั่นแหละ อิอิ
แต่งตัว ล้างหน้า พร้อมออกผจญภัยกันต่อไปจ้า....พักที่โรงแรมหรู แบบฟรีๆ...ฟิน...แต่ปวดคอ 55+
จบดีกว่า เดี๊ยวยาวเกิ๊นนนนน
ทริปทรหดที่บอสตัน...มันส์ สนุก ดีนะ
นั่งคิด นอนคิด อยู่ไม่รู้จะเขียนช่วงไหนดี เขียนเรื่องดีๆ ก่อนหละกันเนอะก่อนที่จะฝากเตือนภัยในนิวยอร์กไว้ อิอิ จากนักเรียนไทยในนิวยอร์ก ตอนนี้เป็นนักเรียนไทยในลอนดอนแล้วจ้าาาา
มาเริ่มกันที่ วีซ่านักเรียนที่มี ก็ลงเรียนที่ไม่แพงมาก ดังนั้นก็เลยไม่เข้มงวดมากเรื่องการเข้าเรียน
ก็เรียนวันละ 2 ชั่วโมง เสร็จก็นั่งรถไฟไปทำงานในเมืองต่อ อยู่แถวอัพทาวน์คะ บ้านอยู่ควีน ปากซอยหน้าบ้านก็โรงเรียนเลย คือใกล้มากๆ ช่วงนั้นยังอายุน้อย ทำงานได้เงินเยอะ มีวันหยุดทีก็เที่ยว....แต่เที่ยวในที่นี่คือออกไปเที่ยวเมืองอื่นในเมกานะคะ ไม่เที่ยวกลางคืน อันตราย บวกกะเสียดายตังค์ 555+ งกนั่นเอง...
เมืองที่แพคกระเป๋าแล้วไปมาก็มี บอสตัน วอชิงตันดีซี แล้วก็ น้ำตกไนแองการ่าค่าาาา นิวแฮมเชียกับเมนไปตอนมาเมการอบแรกไม่ได้ไปจุดแลนด์มาร์กเท่าไหร่ อิอิ
ขอมาเริ่มที่บอสตั๊นคะ....ปกติทุกทริปจะให้พี่สาวขาลุยที่ไปด้วยกันประจำเป็นคนจองห้องพัก แต่รอบนี้ไม่รู้ทำไมต้องมาจองเอง ...ก็โอเคคะ ไม่เป็นไร จองเองก็จองเอง...จองเรียบร้อยราคาถูกเชียว..ดูภูมิใจกับราคาที่หามาได้ในระยะประชิด และเป็นวันที่ห้องพักเต็มกันเยอะมาก เพราะเป็นวันแรงงานจ้าา เค้าหยุดกันทั่วบ้านทั่วเมือง...เราก็บุ๊คโค้ชเลยให้เรียบร้อย แบกกระเป๋าพร้อมลุย....
ไปถึงเมืองเงียบสงบ น่ารักมากๆ แต่....ไปไงต่อนิ...นั่งรถไฟมาตามแผนที่ก็สุดสายหละ...
เอาหละต้องต่อแท็กซี่....จำได้ว่า.....หาแท็กซี่ไม่ได้เลยยยยยย ไม่รู้ว่าเค้าหากันอย่างไง....
คือเดินเมื่อยมาก....สุดท้ายเดินกลับไปที่สเตชั่น ขอเบอร์โทรเรียกแท็กซี่...พอแท็กซี่มาก็หาเราไม่เจออีก
คือหากันไปก็หากันมา.....ไอ้ที่ไม่เจอนี่ น่าจะเป็นที่ภาษากระท่อนกระแท่นมาก 555+
ในที่สุดก็มีแท็กซี่มาจนได้...ที่มีจนได้นี่ ไปโบกมาเองจากแถวๆหน้าซอยอีกที่นึง...รันทดจริงๆทริปนี้ ความทรหดยังไม่จบลงเพียงเท่านี้นะคะ....นั่งแท็กซี่ไป ให้ที่อยู่เค้าไป พอไปถึงโรงแรมที่จองไว้...ต้องเรียกว่าโฮสเทลดีกว่า เพราะมันไม่เหมือนในรูปภาพในเวปที่จองเลยยยย มีแบบผู้ชายหุ่นฉกรรจ์ ถอดเสื้อทำไรไม่รู้นอกห้อง 4-5 คน คือดูน่ากลัวมากอ่ะ สำหรับเรา...แล้วไม่ได้ลงจากแท็กซี่ด้วย แค่เห็นแวบแรกก็ไม่อยากอยู่แล้ว
ก็เลยจะไปหาโรงแรมใหม่ใกล้ๆที่เที่ยว แท็กซี่ก็ใจดีพาไป...ใจดี และใจเย็นมากๆ ปลื้มและประทับใจไม่รู้ลืม
แต่ก็หาห้องว่างไม่ได้เลย เพราะเค้าจองกันเต็มแล้ว จองล่วงหน้ากันมาก่อน ถ้าว่างก็แพงมาก คืนละ 200 ดอลล่าห์ คือพี่จะขอนอนคืนเดียว คิดพี่แพงขนาดนี้เลยหรอ โอเค๊...ไปหาเอาข้างหน้า...อีโรงแรมที่บุ๊คมาตอนแรกคืนละ 20 นั่นแหละ มันถูกกกกกกกกกกกกกกกกก นางเลยบุ๊ค....55+ สุดท้ายมาจ่ายค่าแท็กซี่อีก เกือบสองร้อย ก็อีโรงแรมนั้นกะในเมือง ไกลกันมากกกกกก บุ๊คไปได้ ไม่ดูตาม้าตาเรือ คือ...สารภาพ ดูแผนที่ไม่คล่อง ดูแล้ว งงๆ แหะๆ --“ ก็เดินกันไปเรื่อยๆจ้า ถามหาราคาห้องกันไปเรื่อยๆ ก็ดึกขึ้นๆ
หิวสิทีนี้....แบกเป๋ามากันด้วย....ไม่เป็นไร เราหาไรกินกันก่อน พออิ่มปุ๊บ คือตอนหิวสั่งเยอะมาก กินไม่หมดเหลือบาน....นางก็เสียดายไง....ไม่เป็นไรฉันชอบหิ้ว...ก็หิ้วไปด้วย หาที่ซุกหัวนอนไปด้วย
คือตอนนั้นเดินหามาเยอะมาก...จนตัดใจแล้วคุยกันกับพี่ว่า เราคงต้องไปหาพักแถวสถานีรถไฟแล้วหละ
อย่างน้อยก็ไม่อันตราย มีห้องน้ำด้วย....เป็นโฮมเลสกันเลยจ้า พี่ที่นิวยอร์กก็โทรบอกเอางี้ไปโรงแรมไหนมีก็ไปนอน ห้องแพงเดี๋ยวพี่จ่ายบัตรให้ก่อน แล้วค่อยมาผ่อนจ่ายพี่ คืนละ 400+ โอ้วววววววววววว นู๋นอนไม่ลงจริงๆคะ....ทริปนี้ตกคนละไม่ถึงร้อย นู๋คงไม่ยอมเสียค่าห้องแพงๆแน่ คืนเดียวเอง หึหึ.....
สุดท้าย....เราไปถามห้องที่โรงแรมเครือมาริออท คือง่วงและเพลียมาก เดินทั้งวัน...แพงหน่อยก็จะยอมจ่าย
แต่.....แต่....ห้องเต็มอ่าาาา....แล้ว 2 สาวนี่แต่งตัวกะโปโลมาก เสื้อยืดเกงขาสั้น สะพายเป๋าเป้ หน้าเอเชีย55+ คนอื่นคือแบบมาเต็มมาก....ก็โอเคไม่เป็นไรนั่งรอไปเรื่อยๆ ตรงเลาจ์ที่มีคอมให้เล่น กะไม่รอแล้วหละ ตรงนี้มีโซฟานุ่มๆ กะคอมให้เล่นด้วย ตรูนอนตรงนี้กะได้....แต่ห้ามนอนนะจ๊ะ...เดี๊ยวโดนพนักงานหิ้วออก กิกิ เราก็เลยนั่งหลับกัน...เหอะๆ เป็นทริปที่ทรมานมากๆ หลับหน้าคอม คนเดินผ่านไปผ่านมาคงจะงงว่าอีสองคนนี้มาทำไร ไม่ยอมไปไหนเลย....พอเช้าปุ๊บ รีบไปเข้าห้องน้ำ...ปล.ห้องน้ำโรงแรมนั่นแหละ อิอิ
แต่งตัว ล้างหน้า พร้อมออกผจญภัยกันต่อไปจ้า....พักที่โรงแรมหรู แบบฟรีๆ...ฟิน...แต่ปวดคอ 55+
จบดีกว่า เดี๊ยวยาวเกิ๊นนนนน