สวัสดีค่ะทุกคนชาวพันทิพ ก่อนอื่นเลยต้องบอกว่าเราลงทุนสร้างอีเมล์และสมัครสมาชิกมาใหม่สดๆร้อนๆ
ช่วงนี้เรารู้สึกมีปัญหากับแม่บ่อยขึ้น เพราะปกติเราจะเชื่อฟังและอยู่ในโอวาทของแม่มาก
เราอยู่กับแม่ (คือพ่อแม่แยกกันอยู่ นานๆพ่อจะแวะมาหาเรา)
เรามีปัญหาที่บอกเล่าเรื่องตัวเองให้ใครฟังไม่ได้เลย T^T
ประเด็นปัญหาคือ
-แม่สั่งห้ามเรามีแฟนตั้งแต่เริ่มขึ้นมอต้น เราเข้าใจนะว่ายังอยู่ในวัยเรียนเราก็เชื่อฟังแม่มาตลอดดด
เรายอมรับนะตั้งแต่มอหนึ่งถึงมอหก เราประพฤติตนดีถูกระเบียบอยู่ในโอวาทมาตลอด
แต่พอเราขึ้นมหาวิทยาลัย เราเลือกอยู่หอพักค่ะกว่าจะขอออดอ้อนได้ น้ำตากับทิชชูเต็มโต๊ะค่ะ555 แม่ห่วงและหวงเรามากจนไม่อยากให้อยู่หอ คือมหาวิทยาลัยกับบ้านมันไกลพอสมควร แม่เลยตัดใจยอมให้เงินเราไปทำเรื่องมัดจำค่าห้องค่ะ แน่นอนว่าแม่โทรหาเราทุกเย็นยันก่อนนอนว่าทำอะไร อยู่ที่ไหน กินอะไรหรือยัง ห้ามออกไปไหนนะตอนกลางคืน บลาๆๆๆเยอะมากค่ะ
จนปัจจุบันเราเรียนมหาลัยปีท้ายกำลังใกล้จบแล้ว แม่ก็ยังห้ามเราคบใครค่ะ เอาเป็นว่าเราเชื่อฟังท่านไม่เคยไปลิ้มลองรสชาติสุราเมรัย ร้านเหล้าผับบาร์อะไรที่เพื่อนในสาขาชวนไปหลังเลิกเรียน
ปัญหาของเราคือ...เราโสดมาตลอดใช่ไหมล่ะ แน่นอนพอวันนึงเรามีคนคุยด้วยและตัดสินใจลองคบกันเป็นแฟนดู ตอนนั้นเหงาด้วยและคิดว่าลองคุยแก้เครียดเพราะไม่ได้ออกไปไหนเลย ผู้ชายคนนี้เราแลกเบอร์กันในห้างตอนไปหาข้าวทาน คือรู้สึกดีต่อกันทั้งสองฝ่าย ผู้ชายคนนี้ตรงสเปคถูกใจเราทุกอย่างเลย ที่สำคัญเขาอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเรา เรียนต่างสถาบันกับเรานะ ส่วนนิสัยก็ง่ายๆคือทุกอย่างมันคลิกกัน
แต่เขายังไม่เคยชวนเราออกไปเที่ยวนะ คบร่วมเดือนนิดๆ
และแล้ววันนึงเขาชวนเราออกไปดูหนังทานข้าวกันที่พารากอน เราแบบสองจิตสองใจมากกลัวแม่ว่าสารพัดอ่ะตอนนั้น
เราก็โทรไปขอแม่ว่าจะออกไปพารากอนนะ แม่ไม่เซย์เยส แต่แม่เซย์โน! และบอกว่าถ้าว่างมากก็กลับบ้านสิจะได้ไม่เหงา T^T
เราโกหกแฟนครั้งแรกเลยว่า "เค้าขอโทษนะ เค้าต้องทำงานกลุ่มกับเพื่อน"
"ไม่เป็นไร เค้ารอตัวทำงานเสร็จว่างค่อยนัดเค้า" แฟนดีมากจนเรานึกว่าเขาไม่จริงใจกับเราอ่ะ
หลังจากนั้นเราพยายามคุยกับแม่เราเพื่อให้แม่เปิดใจว่าเราโตแล้วถ้าจะคบหรือคุยกับใครแม่ไม่ว่าใช่ไหมบลาๆ ที่เราถามและโน้มน้าวแม่สุดๆ
แต่ทุกอย่างไม่ดีเลยค่ะ แม่ยิ่งห้ามและสั่งให้เราเลิกซะ! ถ้ากำลังคบใครอยู่!!
แต่เราก็ยังไม่ได้เลิกค่ะ เพียงแต่มีเวลาน้อยลงในการคุยกับแฟน เพราะสายแม่มักซ้อนอยู่ แต่แฟนเนี่ยสิเขาเริ่มไม่ไว้ใจเราเพราะโทรมาสายซ้อนบ่อยแทบทุกวัน T^T แต่เราก็ถ่ายรูปหน้าจอให้แฟนดูเขาก็เชื่อ
พอปิดเทอมกลับมาบ้านเราก็ซึมเศร้าเครียดกับปัญหาหัวใจและคุยกับแฟนน้อยลงจนแทบเหมือนคนไม่มีแฟน เพราะถ้าเราอยุ่บ้าน เราต้องไปที่ทำงานแม่และไปนั่นนี่ซื้อของกับแม่ จนแฟนสงสัยและเริ่มงอน คือแฟนชอบทักหรือโทรมาตอนที่เราอยู่กับแม่ที่บ้าน เราไม่กล้ารับสายได้แต่กดปิดเสียงและเปิดโหมดเครื่องบินในสมาร์ทโฟนแทน T^T แล้วบอกแฟนว่าแบตใกล้หมดต้องประหยัดแบต
ดึกๆคืนหนึ่ง เราตัดสินใจโทรไปบอกแฟนตรงๆว่า "ตัวเค้าขอโทษนะ ที่พักนี้ไม่รับสายเลย"
"เออว่าจะถามตัวเป็นไรเปล่าเนี่ย ไมไม่รับสายเค้าเลย"
"เปล่าหรอก...." แล้วเราก็เงียบน้ำตาเอ่อจะไหลให้ได้ คือเราจะบอกให้เขาไปหาคนใหม่ค่ะ แต่ตอนนั้นทุกอย่างมันจุกไปหมด
"ตัวโกรธอะไรเค้าเปล่า" ->แฟน
"ไม่ๆ" ->เรา
"เหรอ แต่เค้าไม่เชื่อได้มั้ย" ->แฟน
แล้วเราก็เอาแต่ร้องไห้แทน จนแฟนตกใจและโอ๋เราใหญ่เลย สักพักเราก็ตัดสินใจบอกว่า "เลิกกับเค้าเถอะ"
"หา" -> แฟนช็อกงงๆ
"..." เราพูดไม่ออก ใบ้กินไปหมด และหลังจากนั้นเราเป็นฝ่ายกดวางสายไปอย่างดับเบิ้ลความเสียใจ เราไม่รับสายแฟนอีกเลย ไม่ว่าแฟนจะติดต่อมายังไง คือเราไม่อยากให้แฟนมองแม่เราไม่ดี อีกอย่างกลัวใจอ่อนคบแฟนต่อแล้วแม่จะสั่งเราย้ายกลับต่างจังหวัดT^T
เรายอมรับว่ารักแฟนนะ แต่เราก็รักแม่เรา ถึงแม่เราจะเอาความรักที่ไม่สมบูรณ์แบบของตัวเองมาตัดสินความรักของเราก็เถอะ
แต่หลังจากนั้นเรากลับรู้สึกเครียดเก็บกดสะสมอย่างบอกไม่ถูก จนทุกวันนี้เรากับแม่เหมือนแก้วหรือจานข้าวที่มีรอยแตกร้าว
เพราะเราทำอะไรก็ดูไม่ถูกใจท่านเลย คือแม่มองว่าเราชักช้า ทำไรไม่ทันกินหรือรวดเร็วเหมือนหลานแม่
จริงๆแล้วแม่มองไม่เห็นความอ่อนโยนของเรามากกว่านะ TOT
เราไม่ชอบและเกลียดมากจริงๆเวลาถูกเปรียบเทียบกับเด็กคนอื่นเนี่ย T.T
นี่แค่เรื่องความรักนะ ยังมีอีกหลายเรื่องเช่น เพื่อนที่แม่สั่งแบนห้ามคบค้าสมาคมด้วย จนทุกวันนี้เราแทบไม่มีใครอยากคบเป็นเพื่อนล่ะ Y^Y เรื่องอาหารการกินเสื้อผ้าอุปกรณ์ข้าวของเครื่องใช้นั่นนี่ อันนี้เรายอมแม่นะ
แต่เราเครียดเรื่องมีแฟนกับเรื่องคบเพื่อนมากกว่า
-เพื่อนสำหรับเราจะแย่หรือเลวแค่ไหน ถ้าเขาดีกับเรา เราก็ถือว่าเขาเป็นเพื่อนนะ อีกอย่างเราไม่ได้เอานิสัยเขามาใช้สักหน่อยนี่นา
-แฟนจะเป็นใครมาจากไหนเรียนทำงานอายุเท่าไรเราก็อยากแนะนำให้แม่รู้จัก แม่จะได้รู้ว่าเราคบกับคนนี้นะ
เสียดายแฟนคนแรกมากกก ขอให้เขาโชคดีและอย่ามีอะไรได้เสียใจเลย^^
ส่วนพ่อเราไม่เคยสนใจเราหรอก T^T
รบกวนมีใครเจอปัญหาเหมือนเราบ้างไหม ระบายเล่าให้ฟังหน่อย
ณ เวลานี้ นึกถึงหน้าแฟนเก่าตัวเองแล้วเจ็บจนไม่กล้านอนเลย เขาคงมีแฟนใหม่แล้วล่ะตอนนี้ T^T ก็เลิกมาเกือบสองเดือนล่ะ
ตอนนี้เราหวังเพียงว่าจะทำยังไงให้แม่เข้าใจเราบ้าง
ถามอีกนิดว่าเราอายุ 22 ย่าง23 เราโตพอที่จะมีแฟนหรือยัง? แล้วถ้าเราถูกแม่กีดขวางล่ะ T^T
ขอบคุณที่ทนอ่านปัญหาของเรา
ถ้าแท็กผิดห้องขอโทษนะ
ขอระบายนะคะ ไม่ไหวจริงๆ TT_TT
ช่วงนี้เรารู้สึกมีปัญหากับแม่บ่อยขึ้น เพราะปกติเราจะเชื่อฟังและอยู่ในโอวาทของแม่มาก
เราอยู่กับแม่ (คือพ่อแม่แยกกันอยู่ นานๆพ่อจะแวะมาหาเรา)
เรามีปัญหาที่บอกเล่าเรื่องตัวเองให้ใครฟังไม่ได้เลย T^T
ประเด็นปัญหาคือ
-แม่สั่งห้ามเรามีแฟนตั้งแต่เริ่มขึ้นมอต้น เราเข้าใจนะว่ายังอยู่ในวัยเรียนเราก็เชื่อฟังแม่มาตลอดดด
เรายอมรับนะตั้งแต่มอหนึ่งถึงมอหก เราประพฤติตนดีถูกระเบียบอยู่ในโอวาทมาตลอด
แต่พอเราขึ้นมหาวิทยาลัย เราเลือกอยู่หอพักค่ะกว่าจะขอออดอ้อนได้ น้ำตากับทิชชูเต็มโต๊ะค่ะ555 แม่ห่วงและหวงเรามากจนไม่อยากให้อยู่หอ คือมหาวิทยาลัยกับบ้านมันไกลพอสมควร แม่เลยตัดใจยอมให้เงินเราไปทำเรื่องมัดจำค่าห้องค่ะ แน่นอนว่าแม่โทรหาเราทุกเย็นยันก่อนนอนว่าทำอะไร อยู่ที่ไหน กินอะไรหรือยัง ห้ามออกไปไหนนะตอนกลางคืน บลาๆๆๆเยอะมากค่ะ
จนปัจจุบันเราเรียนมหาลัยปีท้ายกำลังใกล้จบแล้ว แม่ก็ยังห้ามเราคบใครค่ะ เอาเป็นว่าเราเชื่อฟังท่านไม่เคยไปลิ้มลองรสชาติสุราเมรัย ร้านเหล้าผับบาร์อะไรที่เพื่อนในสาขาชวนไปหลังเลิกเรียน
ปัญหาของเราคือ...เราโสดมาตลอดใช่ไหมล่ะ แน่นอนพอวันนึงเรามีคนคุยด้วยและตัดสินใจลองคบกันเป็นแฟนดู ตอนนั้นเหงาด้วยและคิดว่าลองคุยแก้เครียดเพราะไม่ได้ออกไปไหนเลย ผู้ชายคนนี้เราแลกเบอร์กันในห้างตอนไปหาข้าวทาน คือรู้สึกดีต่อกันทั้งสองฝ่าย ผู้ชายคนนี้ตรงสเปคถูกใจเราทุกอย่างเลย ที่สำคัญเขาอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเรา เรียนต่างสถาบันกับเรานะ ส่วนนิสัยก็ง่ายๆคือทุกอย่างมันคลิกกัน
แต่เขายังไม่เคยชวนเราออกไปเที่ยวนะ คบร่วมเดือนนิดๆ
และแล้ววันนึงเขาชวนเราออกไปดูหนังทานข้าวกันที่พารากอน เราแบบสองจิตสองใจมากกลัวแม่ว่าสารพัดอ่ะตอนนั้น
เราก็โทรไปขอแม่ว่าจะออกไปพารากอนนะ แม่ไม่เซย์เยส แต่แม่เซย์โน! และบอกว่าถ้าว่างมากก็กลับบ้านสิจะได้ไม่เหงา T^T
เราโกหกแฟนครั้งแรกเลยว่า "เค้าขอโทษนะ เค้าต้องทำงานกลุ่มกับเพื่อน"
"ไม่เป็นไร เค้ารอตัวทำงานเสร็จว่างค่อยนัดเค้า" แฟนดีมากจนเรานึกว่าเขาไม่จริงใจกับเราอ่ะ
หลังจากนั้นเราพยายามคุยกับแม่เราเพื่อให้แม่เปิดใจว่าเราโตแล้วถ้าจะคบหรือคุยกับใครแม่ไม่ว่าใช่ไหมบลาๆ ที่เราถามและโน้มน้าวแม่สุดๆ
แต่ทุกอย่างไม่ดีเลยค่ะ แม่ยิ่งห้ามและสั่งให้เราเลิกซะ! ถ้ากำลังคบใครอยู่!!
แต่เราก็ยังไม่ได้เลิกค่ะ เพียงแต่มีเวลาน้อยลงในการคุยกับแฟน เพราะสายแม่มักซ้อนอยู่ แต่แฟนเนี่ยสิเขาเริ่มไม่ไว้ใจเราเพราะโทรมาสายซ้อนบ่อยแทบทุกวัน T^T แต่เราก็ถ่ายรูปหน้าจอให้แฟนดูเขาก็เชื่อ
พอปิดเทอมกลับมาบ้านเราก็ซึมเศร้าเครียดกับปัญหาหัวใจและคุยกับแฟนน้อยลงจนแทบเหมือนคนไม่มีแฟน เพราะถ้าเราอยุ่บ้าน เราต้องไปที่ทำงานแม่และไปนั่นนี่ซื้อของกับแม่ จนแฟนสงสัยและเริ่มงอน คือแฟนชอบทักหรือโทรมาตอนที่เราอยู่กับแม่ที่บ้าน เราไม่กล้ารับสายได้แต่กดปิดเสียงและเปิดโหมดเครื่องบินในสมาร์ทโฟนแทน T^T แล้วบอกแฟนว่าแบตใกล้หมดต้องประหยัดแบต
ดึกๆคืนหนึ่ง เราตัดสินใจโทรไปบอกแฟนตรงๆว่า "ตัวเค้าขอโทษนะ ที่พักนี้ไม่รับสายเลย"
"เออว่าจะถามตัวเป็นไรเปล่าเนี่ย ไมไม่รับสายเค้าเลย"
"เปล่าหรอก...." แล้วเราก็เงียบน้ำตาเอ่อจะไหลให้ได้ คือเราจะบอกให้เขาไปหาคนใหม่ค่ะ แต่ตอนนั้นทุกอย่างมันจุกไปหมด
"ตัวโกรธอะไรเค้าเปล่า" ->แฟน
"ไม่ๆ" ->เรา
"เหรอ แต่เค้าไม่เชื่อได้มั้ย" ->แฟน
แล้วเราก็เอาแต่ร้องไห้แทน จนแฟนตกใจและโอ๋เราใหญ่เลย สักพักเราก็ตัดสินใจบอกว่า "เลิกกับเค้าเถอะ"
"หา" -> แฟนช็อกงงๆ
"..." เราพูดไม่ออก ใบ้กินไปหมด และหลังจากนั้นเราเป็นฝ่ายกดวางสายไปอย่างดับเบิ้ลความเสียใจ เราไม่รับสายแฟนอีกเลย ไม่ว่าแฟนจะติดต่อมายังไง คือเราไม่อยากให้แฟนมองแม่เราไม่ดี อีกอย่างกลัวใจอ่อนคบแฟนต่อแล้วแม่จะสั่งเราย้ายกลับต่างจังหวัดT^T
เรายอมรับว่ารักแฟนนะ แต่เราก็รักแม่เรา ถึงแม่เราจะเอาความรักที่ไม่สมบูรณ์แบบของตัวเองมาตัดสินความรักของเราก็เถอะ
แต่หลังจากนั้นเรากลับรู้สึกเครียดเก็บกดสะสมอย่างบอกไม่ถูก จนทุกวันนี้เรากับแม่เหมือนแก้วหรือจานข้าวที่มีรอยแตกร้าว
เพราะเราทำอะไรก็ดูไม่ถูกใจท่านเลย คือแม่มองว่าเราชักช้า ทำไรไม่ทันกินหรือรวดเร็วเหมือนหลานแม่
จริงๆแล้วแม่มองไม่เห็นความอ่อนโยนของเรามากกว่านะ TOT
เราไม่ชอบและเกลียดมากจริงๆเวลาถูกเปรียบเทียบกับเด็กคนอื่นเนี่ย T.T
นี่แค่เรื่องความรักนะ ยังมีอีกหลายเรื่องเช่น เพื่อนที่แม่สั่งแบนห้ามคบค้าสมาคมด้วย จนทุกวันนี้เราแทบไม่มีใครอยากคบเป็นเพื่อนล่ะ Y^Y เรื่องอาหารการกินเสื้อผ้าอุปกรณ์ข้าวของเครื่องใช้นั่นนี่ อันนี้เรายอมแม่นะ
แต่เราเครียดเรื่องมีแฟนกับเรื่องคบเพื่อนมากกว่า
-เพื่อนสำหรับเราจะแย่หรือเลวแค่ไหน ถ้าเขาดีกับเรา เราก็ถือว่าเขาเป็นเพื่อนนะ อีกอย่างเราไม่ได้เอานิสัยเขามาใช้สักหน่อยนี่นา
-แฟนจะเป็นใครมาจากไหนเรียนทำงานอายุเท่าไรเราก็อยากแนะนำให้แม่รู้จัก แม่จะได้รู้ว่าเราคบกับคนนี้นะ
เสียดายแฟนคนแรกมากกก ขอให้เขาโชคดีและอย่ามีอะไรได้เสียใจเลย^^
ส่วนพ่อเราไม่เคยสนใจเราหรอก T^T
รบกวนมีใครเจอปัญหาเหมือนเราบ้างไหม ระบายเล่าให้ฟังหน่อย
ณ เวลานี้ นึกถึงหน้าแฟนเก่าตัวเองแล้วเจ็บจนไม่กล้านอนเลย เขาคงมีแฟนใหม่แล้วล่ะตอนนี้ T^T ก็เลิกมาเกือบสองเดือนล่ะ
ตอนนี้เราหวังเพียงว่าจะทำยังไงให้แม่เข้าใจเราบ้าง
ถามอีกนิดว่าเราอายุ 22 ย่าง23 เราโตพอที่จะมีแฟนหรือยัง? แล้วถ้าเราถูกแม่กีดขวางล่ะ T^T
ขอบคุณที่ทนอ่านปัญหาของเรา
ถ้าแท็กผิดห้องขอโทษนะ