ลูกสาวอายุ 1 ขวบ 11 เดือน มักจะงอแง ทิ้งตัว นอนดิ้น ถ้าไม่ได้ดั่งใจ..แต่เป็นเฉพาะตอนอยู่กับพ่อและแม่..ตอนอยู่โรงเรียนเตรียมอนุบาล อยู่กับครูและเพื่อน ครูบอกว่าเก่ง ฉลาด ไม่งอแง พูดเก่ง หัวเราะเก่ง.....แต่พอกลับบ้านมาอยู่กับพ่อแม่..บางทีก็จะขี้งอแง เอาแต่ใจ คนอื่นเข้าใกล้ไม่ได้ เช่น ป้า ย่า แค่เค้าเข้ามาหาก็ร้องแล้ว ทิ้งตัว ดิ้น กระแทกขา..ซึ่งผมเองก็ดุด้วยน้ำเสียงที่ให้รู้ว่าที่ทำเนี่ยไม่ดี บางทีไม่พอใจก็เอามือมาตีหน้าพ่อ ผมก็ตีมือแรงๆและก็บอกว่า..หนูทำกับพ่อหรือกับใครๆแบบนี้ไม่ได้นะลูก...เค้าก็ร้องไห้..ร้องจนอ้วก (ปกติเวลาร้องหรือไอทีไรก็อ้วกทุกที) ผมเลยมีความกังวลใจว่าทำไมลูกถึงเป็นแบบนี้ หรือเราตามใจเค้ามากไปรึป่าว (ผมไม่ค่อยตามใจ เวลาร้องไม่มีเหตุผลผมจะไม่พูดด้วย ไม่ยุ่งด้วย เดินหนีไป สักพักค่อยกลับมาอุ้มเค้าไปทำอย่างอื่นจนหายร้อง...ส่วนแม่เค้าค่อนข้างใจดี...ไม่ค่อยดุหรือตีลูก) ผมกลัวว่าถ้าโตมากกว่านี้จะแก้ไม่หายหรือว่ายังเป็นวัยของเค้าที่เป็นแบบนี้ แต่โดยปกติส่วนใหญ่เค้าอารมณ์ดี ยิ้มเก่ง หัวเราะเก่ง คุยเก่ง ใช้ให้ทำอะไรก็ทำได้ เสียอย่างเดียวคือความงอแงเอาแต่ใจนี่แหละ...ขอคำแนะนำด้วยครับ