ฉันตั้งกระทู้นี้เพราะรู้สึกอยากเล่าเรื่องราวของเราให้ใครซักคนฟัง...
ทองขาว เดิมชื่อกะทิ เป็นสุนัขพันธุ์บางแก้วผสม
ฉันเจอกับกะทิตอนอายุ1ขวบ ตอนนั้นฉันอายุ10ปี
ตอนนั้นบ้านของฉันโดนขโมยเข้า หอบเองรองเท้าไปทั้งชั้น ดูเป็นของไม่ค่อยมีค่าแต่มันมีค่ามากนะคะ พ่อของฉันตกใจมากและรู้สึกว่าบ้านของเราไม่ปลอดภัยอีกต่อไป ฉันซึ่งอยากเลี้ยงสุนัขมาตั้งแต่เด็กๆรบเร้าพ่อทีไรพ่อก็ไม่เคยยอม พ่อบอกว่าใครจะเลี้ยงพ่อกะแม่ก็ต้องไปทำงาน มันจะอยู่ยังไง ครวนี้พ่อยอมค่ะ พ่อไม่อยากให้ฉันอยู่คนเดียวหลังจากกลับจากโรงเรียน,ตอนปิดเทอม,ตอนที่พ่อกับแม่ไม่อยู่บ้าน พอดีกับที่น้าของฉันมีสุนัขพุดเดิ้ลตัวหนึ่งและพามันไปอาบน้ำตัดขนที่คลินิก ตอนนั้นมีสุนัขตัวหนึ่งเป็นขี้เรื้อน ถูกเจ้าของนำมาทิ้งไว้ที่คลินิกแล้วไม่มารับกลับ หมอบอกว่าเป็นสุนัขบางแก้วพันธุ์ดี รูปร่างดี หมอรักษาหายแล้ว ถ้าไม่มีใครมาเอาภายในเดือนนี้ หมอคงต้องเอาไปปล่อยวัด น้าของฉันโทรมาหาฉัน เราคุยกันในครอบครัวและตกลงใจรับสุนัขตัวนั้นมาเลี้ยง ตั้งชื่อให้มันว่ากะทิ
หลังจากรับมา กะทิป่วยบ่อยมากๆ เป็นโรคผิวหนัง เป็นโรคภูมิคุ้มกัน ติดเชื้อนู่นนี่ สภาพสะบัสะบอมมาก หมอรักษาเท่าไหร่ก็ไม่หายซักที หมอบอกหมาชื่อกะทิป่วยบ่อย หมอเห็นหลายตัวแล้ว ตอนนั้นกะทิติดเชื้อหนักมากสภาพปางตาย ครอบครัวของฉันจึงพาไปหาหมอที่โรงพยาบาลสัตว์ ตอนนั้นคุณทองแดงกำลังดังค่ะ อยากให้สุนัขของเรามีชื่อที่เป็นศิริมงคล ไม่ป่วยบ่อยๆ เราจึงเปลี่ยนชื่อให้มันว่าทองขาว ตั้งแต่นั้นมาทองขาวหายดี และไม่เคยป่วยอีกเลย แข็งแรงมาก วิ่งเหมือนนักกีฬาโอลิมปิก ถนัดเรื่องกระโดดข้ามสิ่งกีดขวาง
ตอนนั้นฉันและทองขาวสนิทกันมากกลับมาจากโรงเรียนก็มากอดทองขาว ซื้อขนมอะไรมาก็แบ่งครึ่งกัน ทองขาวชอบเล่นเตะฟุตบอลมากๆ ทองขาวว่านอนสอนง่าย ฉันออกไปตีแบต ทองขาวก็ไปนั่งเฝ้า ไม่ต้องผูกทองขาวก็เดินตามต้อยๆ ทองขาวไม่เคยออกนอกซอย ไปเดินเล่นก็ไม่เคยไปพ้นปากซอย จนกระทั่งวันหนึ่ง ฉันอยากอวดทองขาว จึงพาทองขาวไปเดินเล่นจนถึงโรงเรียน หลังจากนั้นทองขาวก็เรียนรู้ว่า มีที่อื่นนอกจากซอยบ้านเรา คราวนี้พอเปิดรั้วปุ๊บทองขาวก็วิ่งออกไปไกลๆ ต้องรีบไปตามกลับ ครั้งหนึ่งทองขาวก็วิ่งหนีออกไปไกลๆอีก พอดีมีบ้านหนึ่งเปิดแง้มประตูรั้วอยู่ ทองขาวก็วิ่งเข้าไปบ้านนั้นมีสุนัขตัวใหญ่สองตัว ทองขาวซึ่งเป็นลูกสุนัขโดนรุม ฉันตกใจมากร้องไห้ไป เรียกคนในบ้านนั้นให้ออกมาช่วยจับสุนัขของเขาไป เขาไม่กล้าช่วยเพราะมันกำลังกัดกัน ทองขาวโดนกัดและวิ่งหนีกลับบ้าน นอนซมอยู่หลายวัน
หลังจากนั้นทองขาวก็ไม่ไว้ใจใคร ฉันคาดว่าทองขาวคงผิดหวังที่ฉันเห็นกับตาแต่ช่วยมันไม่ได้ ทองขาวเริ่มแข็งข้อ ไม่อยากให้ผูกก็กัด ไม่อยากอาบน้ำก็กัด เริ่มดุขึ้นเรื่อยๆ แต่ทองขาวก็ยังรักเราอยู่ ทองขาวก็ยังขี้อ้อนอยู่ เวลาอารมดีก็ไม่มีอะไร ทองขาวกลัวพลุและกลัวเสียงฟ้าร้องมันชอบวิ่งมาซุกมานั่งทับเท้าตอนฝนตก ยังชวนเล่นฟุตบอลอยู่ ตอนนั้น เรียนมัธยมฉันเริ่มซีเรียสกับการเรียนมากขึ้น เวลาสอบถ้าทองขาวมาวอแวฉันก็จะบอกทองขาวว่า อย่าเพิ่งมากวน ถ้าเจ้ได้เอเด๋วเจ้ให้รางวัล รางวัลคือเสต็กสุนัขไฮโซยี่ห้อหนึ่ง แพงกว่าอาหารคนอีก ทองขาวชอบมาก
ครั้งหนึ้งฉันนั่งกอดทองขาว ซึ่งผ่านไปหลายปีตัวก็ไม่เคยโตพ้นเข่า หน้าเหมือนบางแก้ว แต่ตัวเล็กๆไม่เคยโต เราสรุปกันว่ามันคงเป็นพันธุ์ผสม ทองขาวเลียหน้าฉันเหมือนปกติ บังเอิญมีสุนัขคู่อริเดินผ่านหน้าบ้าน ทองขาวอารมเสียกระโดดกัดฉันซึ่งนั่งอยู่ ฉันหนีไม่พ้น โดนกัดจนเป็นแผลเหวอะหวะที่แขน อก และต้นขา พ่อโกรธมากบอกจะเอาไปปล่อยวัด แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เอาไปหรอกนะเพราะตัดใจไม่ได้ สงสาร เราพาทองขาวไปเข้าโรงเรียนสอนสุนัข หวังจะให้ลดความดุลงบ้าง ทองขาวก็ทำเรื่องโดยการกัดครูฝึก ทองขาวเลยโดนรีไทล์ออกจากโรงเรียน ตอนไปรับกลับน่าสงสารมากสีหน้ามันดีใจมาก ตอนกลับไปถึงบ้านมันวิ่งรอบบ้าน เราตัดสินใจจะไม่พาทองขาวไปเข้าโรงเรียนอีกแล้ว
หลังจากนั้นทุกคนในบ้านเลี้ยงทองขาวแบบกล้าๆกลัวๆ ไม่กล้าขัดใจกลัวโดนกัด ลูบหัวได้ ให้อาหารได้ คลอเคลียได้แต่ไม่มาก อาบน้ำไม่ได้ พาไปตัดขนฉีดยาไม่ได้ ทองขาวไม่ยอมให้ผูก
ฉันเอ็นติดแพทย์เข้าไปเรียนก็อยู่หอ ไม่ค่อยได้เจอทั้งพ่อแม่และทองขาว แต่กลับมาแต่ละครั้งทองขาวก็ยังจำฉันได้ ยังมาดมกลิ่น ยังมานอนทับเท้า ไม่กี่ปีพ่อก็เกษียน พ่อกลายเป็นคนที่สนิทกับทองขาวมากที่สุด คอยให้อาหารคอยยเก็บอึ อยู่บ้านด้วยกันตลอด พ่อชอบพูดกับทองขาว พ่อคงเหงา พ่อมีลูกสาวคนเดียวแล้วลูกก็ไม่อยู่บ้าน พ่อรักทองขาวเหมือนลูกชายคนเล็กของพ่อ
จนกระทั่งเมื่อวานพ่อโทรมา(ฉันอยู่ต่างจังหวัด)บอกว่า หนู...ทองขาวขาบวมแดงเหมือนจะติดเชื้อ แต่ก็ยังวิ่งอะไรได้อยู่ ทำไงดี เอายาอะไรให้กินดี ไอ้เราก็หมอคนไม่ใช่หมอหมา จะให้กินยาก็ไม่รู้จะเหมือนกันรึเปล่า เลยปรึกษาเพื่อนที่เป็นสัตวแพทย์ สุดท้ายก็ตัดสินใจว่า ยังไงก็ต้องพาทองขาวไปให้หมอดู ประเด็นคือเราจับทองขาวผูกเชือกไม่ได้ ยิ่งป่วยยิ่งไม่ได้ ฉันเลยบอกให้แม่ถ่ายรูปขาทองขาวแล้วเอาไปให้หมอดูว่าทำไงดี แม่กะพ่อก็ทำตาม หมอบอกต้องพามาที่โรงบาล แม่กะพ่อบอกว่าหมาดุมาก หมอให้ยานอนหลับมากิน1หลอด ทองขาวไม่หลับ นั่งสับปะหงก ระวังตัวมากกว่าเดิม พ่อกับแม่โทรไปบอกหมอใหม่ หมอมาดูให้ที่บ้าน หมอใช้ผ้าตะครุบ และจับฉีดยาให้ซึม จากนั้นก็พาไปโรงบาล หมอบอกที่ขาบวมเพราะเล็บมันกด ตามประสาหมอคน เราเข้าใจว่านั่นคือเล็บขบ แม่โทรมาบอกว่าทองขาวหายดีแล้ว หมอตัดเล็บให้ ทำแผล และฉีดยาฆ่าเชื้อ ฉันก็ดีใจและโล่งใจ หลังจากนั้นไม่นานแม่โทรมาบอกว่าทองขาวตายแล้ว ฉันตกใจมากเป็นเวรอยู่คนไข้เยอะแยะแต่น้ำตาจะไหล แม่บอกตอนนั่งรถกลับบ้านทองขาวก็ซึมๆตามฤทธิยา พ่ออุ้มมาตลอดทาง แล้วทองขาวก็นิ่งไป ทุกคนคิดว่าทองขาวหลับ ยานอนหลับเพิ่งออกฤทธิหรอ พอกลับถึงบ้านพ่อก็วางทองขาวลงปล่อยให้ทองขาวหลับ แต่ทองขาวไม่ขยับอีกเลย ทองขาวตายแล้ว หลังจากฉันลงเวรน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้มันก็ไหลไม่หยุด คิดซ้ำไปซ้ำมาถ้าฉันไม่บอกให้พาไปหาหมอทองขาวก็ไม่ตาย ทองขาวแค่เป็นเล็บขบแต่ทองขาวตาย เมื่อเช้าทองขาวยังวิ่งดีๆอยู่เลย ไม่คิดว่าจะมาจากกันอย่างนี้ หวังจะให้ทองขาวแก่ตายไปตามอายุขัย
พ่อบอกว่าจิตใจโหวงเหวงพิกล เมื่อคืนเค้าจุดพลุกันก็คิดถึงแต่ทองขาว ถ้ามันยังอยู่ป่านนี้คงวิ่งตัวสั่นงันงกหางจุกตูดมาซุกแล้ว สงสารพ่อ พ่อคงเหงามาก
ทองขาวกับครอบครัวของเราอยู่ด้วยกันมา15ปี ตั้งแต่ป.4จนอีกไม่กี่เดือนฉันก็จะเรียนจบ ทองขาวจากเราไปวันที่5ธันวา2557 ทองขาวดุแต่ทองขาวรักเรามากก วันนี้ฉันซื้อของชอบทองขาวไปเลี้ยงหมาวัดแถวโรงบาล ขอให้ทองขาวไปอยู่ในภพภูมิที่ดี อย่าเจ็บอย่าปวดอีกเลยนะลูก เจ้ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ขอโทษกับสิ่งที่ทำผิดพลาดกับหนูนะ ....รักและคิดถึงทองขาวตลอดไป
ทองขาวไม่ใช่แค่หมาแต่เป็นครอบครัวของเรา
ทองขาว เดิมชื่อกะทิ เป็นสุนัขพันธุ์บางแก้วผสม
ฉันเจอกับกะทิตอนอายุ1ขวบ ตอนนั้นฉันอายุ10ปี
ตอนนั้นบ้านของฉันโดนขโมยเข้า หอบเองรองเท้าไปทั้งชั้น ดูเป็นของไม่ค่อยมีค่าแต่มันมีค่ามากนะคะ พ่อของฉันตกใจมากและรู้สึกว่าบ้านของเราไม่ปลอดภัยอีกต่อไป ฉันซึ่งอยากเลี้ยงสุนัขมาตั้งแต่เด็กๆรบเร้าพ่อทีไรพ่อก็ไม่เคยยอม พ่อบอกว่าใครจะเลี้ยงพ่อกะแม่ก็ต้องไปทำงาน มันจะอยู่ยังไง ครวนี้พ่อยอมค่ะ พ่อไม่อยากให้ฉันอยู่คนเดียวหลังจากกลับจากโรงเรียน,ตอนปิดเทอม,ตอนที่พ่อกับแม่ไม่อยู่บ้าน พอดีกับที่น้าของฉันมีสุนัขพุดเดิ้ลตัวหนึ่งและพามันไปอาบน้ำตัดขนที่คลินิก ตอนนั้นมีสุนัขตัวหนึ่งเป็นขี้เรื้อน ถูกเจ้าของนำมาทิ้งไว้ที่คลินิกแล้วไม่มารับกลับ หมอบอกว่าเป็นสุนัขบางแก้วพันธุ์ดี รูปร่างดี หมอรักษาหายแล้ว ถ้าไม่มีใครมาเอาภายในเดือนนี้ หมอคงต้องเอาไปปล่อยวัด น้าของฉันโทรมาหาฉัน เราคุยกันในครอบครัวและตกลงใจรับสุนัขตัวนั้นมาเลี้ยง ตั้งชื่อให้มันว่ากะทิ
หลังจากรับมา กะทิป่วยบ่อยมากๆ เป็นโรคผิวหนัง เป็นโรคภูมิคุ้มกัน ติดเชื้อนู่นนี่ สภาพสะบัสะบอมมาก หมอรักษาเท่าไหร่ก็ไม่หายซักที หมอบอกหมาชื่อกะทิป่วยบ่อย หมอเห็นหลายตัวแล้ว ตอนนั้นกะทิติดเชื้อหนักมากสภาพปางตาย ครอบครัวของฉันจึงพาไปหาหมอที่โรงพยาบาลสัตว์ ตอนนั้นคุณทองแดงกำลังดังค่ะ อยากให้สุนัขของเรามีชื่อที่เป็นศิริมงคล ไม่ป่วยบ่อยๆ เราจึงเปลี่ยนชื่อให้มันว่าทองขาว ตั้งแต่นั้นมาทองขาวหายดี และไม่เคยป่วยอีกเลย แข็งแรงมาก วิ่งเหมือนนักกีฬาโอลิมปิก ถนัดเรื่องกระโดดข้ามสิ่งกีดขวาง
ตอนนั้นฉันและทองขาวสนิทกันมากกลับมาจากโรงเรียนก็มากอดทองขาว ซื้อขนมอะไรมาก็แบ่งครึ่งกัน ทองขาวชอบเล่นเตะฟุตบอลมากๆ ทองขาวว่านอนสอนง่าย ฉันออกไปตีแบต ทองขาวก็ไปนั่งเฝ้า ไม่ต้องผูกทองขาวก็เดินตามต้อยๆ ทองขาวไม่เคยออกนอกซอย ไปเดินเล่นก็ไม่เคยไปพ้นปากซอย จนกระทั่งวันหนึ่ง ฉันอยากอวดทองขาว จึงพาทองขาวไปเดินเล่นจนถึงโรงเรียน หลังจากนั้นทองขาวก็เรียนรู้ว่า มีที่อื่นนอกจากซอยบ้านเรา คราวนี้พอเปิดรั้วปุ๊บทองขาวก็วิ่งออกไปไกลๆ ต้องรีบไปตามกลับ ครั้งหนึ่งทองขาวก็วิ่งหนีออกไปไกลๆอีก พอดีมีบ้านหนึ่งเปิดแง้มประตูรั้วอยู่ ทองขาวก็วิ่งเข้าไปบ้านนั้นมีสุนัขตัวใหญ่สองตัว ทองขาวซึ่งเป็นลูกสุนัขโดนรุม ฉันตกใจมากร้องไห้ไป เรียกคนในบ้านนั้นให้ออกมาช่วยจับสุนัขของเขาไป เขาไม่กล้าช่วยเพราะมันกำลังกัดกัน ทองขาวโดนกัดและวิ่งหนีกลับบ้าน นอนซมอยู่หลายวัน
หลังจากนั้นทองขาวก็ไม่ไว้ใจใคร ฉันคาดว่าทองขาวคงผิดหวังที่ฉันเห็นกับตาแต่ช่วยมันไม่ได้ ทองขาวเริ่มแข็งข้อ ไม่อยากให้ผูกก็กัด ไม่อยากอาบน้ำก็กัด เริ่มดุขึ้นเรื่อยๆ แต่ทองขาวก็ยังรักเราอยู่ ทองขาวก็ยังขี้อ้อนอยู่ เวลาอารมดีก็ไม่มีอะไร ทองขาวกลัวพลุและกลัวเสียงฟ้าร้องมันชอบวิ่งมาซุกมานั่งทับเท้าตอนฝนตก ยังชวนเล่นฟุตบอลอยู่ ตอนนั้น เรียนมัธยมฉันเริ่มซีเรียสกับการเรียนมากขึ้น เวลาสอบถ้าทองขาวมาวอแวฉันก็จะบอกทองขาวว่า อย่าเพิ่งมากวน ถ้าเจ้ได้เอเด๋วเจ้ให้รางวัล รางวัลคือเสต็กสุนัขไฮโซยี่ห้อหนึ่ง แพงกว่าอาหารคนอีก ทองขาวชอบมาก
ครั้งหนึ้งฉันนั่งกอดทองขาว ซึ่งผ่านไปหลายปีตัวก็ไม่เคยโตพ้นเข่า หน้าเหมือนบางแก้ว แต่ตัวเล็กๆไม่เคยโต เราสรุปกันว่ามันคงเป็นพันธุ์ผสม ทองขาวเลียหน้าฉันเหมือนปกติ บังเอิญมีสุนัขคู่อริเดินผ่านหน้าบ้าน ทองขาวอารมเสียกระโดดกัดฉันซึ่งนั่งอยู่ ฉันหนีไม่พ้น โดนกัดจนเป็นแผลเหวอะหวะที่แขน อก และต้นขา พ่อโกรธมากบอกจะเอาไปปล่อยวัด แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เอาไปหรอกนะเพราะตัดใจไม่ได้ สงสาร เราพาทองขาวไปเข้าโรงเรียนสอนสุนัข หวังจะให้ลดความดุลงบ้าง ทองขาวก็ทำเรื่องโดยการกัดครูฝึก ทองขาวเลยโดนรีไทล์ออกจากโรงเรียน ตอนไปรับกลับน่าสงสารมากสีหน้ามันดีใจมาก ตอนกลับไปถึงบ้านมันวิ่งรอบบ้าน เราตัดสินใจจะไม่พาทองขาวไปเข้าโรงเรียนอีกแล้ว
หลังจากนั้นทุกคนในบ้านเลี้ยงทองขาวแบบกล้าๆกลัวๆ ไม่กล้าขัดใจกลัวโดนกัด ลูบหัวได้ ให้อาหารได้ คลอเคลียได้แต่ไม่มาก อาบน้ำไม่ได้ พาไปตัดขนฉีดยาไม่ได้ ทองขาวไม่ยอมให้ผูก
ฉันเอ็นติดแพทย์เข้าไปเรียนก็อยู่หอ ไม่ค่อยได้เจอทั้งพ่อแม่และทองขาว แต่กลับมาแต่ละครั้งทองขาวก็ยังจำฉันได้ ยังมาดมกลิ่น ยังมานอนทับเท้า ไม่กี่ปีพ่อก็เกษียน พ่อกลายเป็นคนที่สนิทกับทองขาวมากที่สุด คอยให้อาหารคอยยเก็บอึ อยู่บ้านด้วยกันตลอด พ่อชอบพูดกับทองขาว พ่อคงเหงา พ่อมีลูกสาวคนเดียวแล้วลูกก็ไม่อยู่บ้าน พ่อรักทองขาวเหมือนลูกชายคนเล็กของพ่อ
จนกระทั่งเมื่อวานพ่อโทรมา(ฉันอยู่ต่างจังหวัด)บอกว่า หนู...ทองขาวขาบวมแดงเหมือนจะติดเชื้อ แต่ก็ยังวิ่งอะไรได้อยู่ ทำไงดี เอายาอะไรให้กินดี ไอ้เราก็หมอคนไม่ใช่หมอหมา จะให้กินยาก็ไม่รู้จะเหมือนกันรึเปล่า เลยปรึกษาเพื่อนที่เป็นสัตวแพทย์ สุดท้ายก็ตัดสินใจว่า ยังไงก็ต้องพาทองขาวไปให้หมอดู ประเด็นคือเราจับทองขาวผูกเชือกไม่ได้ ยิ่งป่วยยิ่งไม่ได้ ฉันเลยบอกให้แม่ถ่ายรูปขาทองขาวแล้วเอาไปให้หมอดูว่าทำไงดี แม่กะพ่อก็ทำตาม หมอบอกต้องพามาที่โรงบาล แม่กะพ่อบอกว่าหมาดุมาก หมอให้ยานอนหลับมากิน1หลอด ทองขาวไม่หลับ นั่งสับปะหงก ระวังตัวมากกว่าเดิม พ่อกับแม่โทรไปบอกหมอใหม่ หมอมาดูให้ที่บ้าน หมอใช้ผ้าตะครุบ และจับฉีดยาให้ซึม จากนั้นก็พาไปโรงบาล หมอบอกที่ขาบวมเพราะเล็บมันกด ตามประสาหมอคน เราเข้าใจว่านั่นคือเล็บขบ แม่โทรมาบอกว่าทองขาวหายดีแล้ว หมอตัดเล็บให้ ทำแผล และฉีดยาฆ่าเชื้อ ฉันก็ดีใจและโล่งใจ หลังจากนั้นไม่นานแม่โทรมาบอกว่าทองขาวตายแล้ว ฉันตกใจมากเป็นเวรอยู่คนไข้เยอะแยะแต่น้ำตาจะไหล แม่บอกตอนนั่งรถกลับบ้านทองขาวก็ซึมๆตามฤทธิยา พ่ออุ้มมาตลอดทาง แล้วทองขาวก็นิ่งไป ทุกคนคิดว่าทองขาวหลับ ยานอนหลับเพิ่งออกฤทธิหรอ พอกลับถึงบ้านพ่อก็วางทองขาวลงปล่อยให้ทองขาวหลับ แต่ทองขาวไม่ขยับอีกเลย ทองขาวตายแล้ว หลังจากฉันลงเวรน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้มันก็ไหลไม่หยุด คิดซ้ำไปซ้ำมาถ้าฉันไม่บอกให้พาไปหาหมอทองขาวก็ไม่ตาย ทองขาวแค่เป็นเล็บขบแต่ทองขาวตาย เมื่อเช้าทองขาวยังวิ่งดีๆอยู่เลย ไม่คิดว่าจะมาจากกันอย่างนี้ หวังจะให้ทองขาวแก่ตายไปตามอายุขัย
พ่อบอกว่าจิตใจโหวงเหวงพิกล เมื่อคืนเค้าจุดพลุกันก็คิดถึงแต่ทองขาว ถ้ามันยังอยู่ป่านนี้คงวิ่งตัวสั่นงันงกหางจุกตูดมาซุกแล้ว สงสารพ่อ พ่อคงเหงามาก
ทองขาวกับครอบครัวของเราอยู่ด้วยกันมา15ปี ตั้งแต่ป.4จนอีกไม่กี่เดือนฉันก็จะเรียนจบ ทองขาวจากเราไปวันที่5ธันวา2557 ทองขาวดุแต่ทองขาวรักเรามากก วันนี้ฉันซื้อของชอบทองขาวไปเลี้ยงหมาวัดแถวโรงบาล ขอให้ทองขาวไปอยู่ในภพภูมิที่ดี อย่าเจ็บอย่าปวดอีกเลยนะลูก เจ้ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ขอโทษกับสิ่งที่ทำผิดพลาดกับหนูนะ ....รักและคิดถึงทองขาวตลอดไป