1.หัวข้อ2ช้อย ค่ะ
       คนที่เงินเดือนสูงๆ อยู่สบาย มีพอเงินเก็บ พอส่งพ่อแม่ อันนี้อีกเรื่องนะคะ

ถามคนเงินเดือนต่ำๆ หรือกลางๆ. ที่ภาระเยอะ

เหตุมาจากว่าเพื่อน จขกท. ถกกันเรื่องนี้เเหล่ะ

  เริ่มคือ เพื่อนในกลุ่ม1คน(กลุ่มเราอายุประมาณ26-28ค่ะ)
สมมุติว่าชื่อA. เงินเดือน +-ไม่เกิน18,000   เงินเดือนออกโอนให้แม่9,000 บาท เหลือ 9,000. บาท รวมค่าเช่าห้อง เป็นแบบนี้ทุกเดือน  
จนมันตกงาน กลายเป็นว่า ไม่มีเงินเก็บ ไม่กล้าบอกที่บ้าน เป็นหนี้เพราะพยายามดันทุรังหมุนเงิน เลี้ยงตัวเองให้อยู่รอดระหว่างนี้ ทรัพย์สินมันก็แปลสภาพเป็นเงินส่งให้ที่บ้านอีก.
พอเพื่อนๆพยายามบอกให้มันบอกที่บ้าน ให้ที่บ้านช่วยเรื่องเงินบ้าง. มันก็บอก.  "แม่กรูไม่มีให้หรอก"  (แม่มันอายุเกือบๆ50 ไม่ได้ทำงานอยู่บ้านเฉยๆ มีภาระเรื่องอื่นด้วยมั๊ยเราไม่เเน่ใจค่ะ).

กับอีกคน เงินเดือนสูงขึ้นมาหน่อย 2หมื่นกลางๆ  มันบอกตั้งเเต่เรียนจบมา ยื่นเงินให้เเม่3ที  เงินเดือนเเรก , ทำบุญบ้าน,เปิดร้านขายของให้เเม่  เหตุผลมันคือ. "กรูสร้างอาชีพให้แม่กรูแร่ะ  กรูไม่นิยมตอบแทนบุญคุณใครด้วยเงิน" (คิดเห็นอย่างไรกับประโยคนี้). คนนี้มันผ่อนห้องกับโครงการรัฐอยู่ค่ะ กับรถยนต์1คัน. รถหมดเดือนเมษาฯ มันบอกถ้ารถหมดมันจะเปิดร้านขายปลาสด เป็นธุรกิจส่วนตัว. กับประโยคเด็ด ส่งเงินให้บ้านไปทั้งชาติ เมื่อไหร่จะสร้างตัวได้

อันนี้ในมุมของเรา(ที่ไม่ได้พูดกับใคร). คนเเรกกลัวเเม่อด กลัวเเม่เหนื่อย(คล้ายๆกับจขกท.). ยอมลำบากตัวเอง ถือว่ากตัญญูดี   เเต่ภาระค่อนข้างหนัก  วันที่มีเเรงทำงานไหว เเต่ไม่มีเงินเก็บ แก่ไปลำบากแน่ๆ รอรุ่นลูกหาเลี้ยง เหมือนเเม่เลี้ยงยาย เป็นวังวน เป็นวัฒนธรรมไปแล้ว  

คนที่2  อธิบายไม่ถูก ถึงขั้นอกตัญญูมั๊ย?คงไม่ถึงขนาดนั้น(มั้ง เเต่สำหรับเราถือว่า แปลกๆอ่ะ  



ขอความเห็นทั้ง2ฝ่ายค่ะ. เรากับเพื่อนๆในกลุ่มอีกหลายคน. เหมือนคนธรรมดาทั่วไปส่วนใหญ่นี่เเหล่ะ ยังไม่สุดโต่งไปทางใดทางหนึ่ง

ปล.มีคำไม่สุภาพนะคะ คุยกันตามภาษาเพื่อน