เมื่อผมรักผู้หญิงสองคนในเวลาเดียวกัน

ผมชื่อเอ ซึ่งผมมีแฟนชื่อ นาเดีย เธอเป็นคนฮ่องกงเราทั้งสองคนเรียนอยู่ที่ออสเตรเลียด้วยกัน ผมคบกับนาเดียได้ประมาณ9เดือน แต่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันประมาณ6เดือน คือผมรักเธอมาก มากจนผมกล้าพูดว่าทั้งชีวิตนี้จะยกให้เธอและผมพร้อมที่จะแต่งงานกับเธอถ้าเราทั้งสองเรียนจบ ผมและนาเดีย มีแพลนกันว่าถ้าเราจบการเรียนภาษาที่นี่แล้วเราจะย้ายไปเรียนปริญญาโทที่อังกฤษ แต่เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นคือผมไม่สามารถไปเรียนต่อกับเธอได้ เพราะทางครอบครัวผมกำลังประสบปัญหาทางการเงิน และผมเองต้องกลับไทยในเดือนกุมภาที่จะถึงนี้ คือความฝันของผมที่วางไว้กับเธอมันต้องจบลง  หลังจากนั้นเราก็ทะเลาะกันบ่อยขึ้น ทุกอย่างกลับไม่เหมือนเดิม จนมาวันนึง ผมได้รู้จักกับผู้หญิงอีกคน เธอชื่อแอน  แอนเป็นรุ่นน้องที่จบจากมหาลัยเดียวกับผม และเมื่อผมได้คุยกับแอน เราคุยกันถูกคอ คุยกันทุกเรื่อง ผมกลับมีความสุขที่ได้คุยกับเธอ และผมก็ยังมองเห็นอีกว่าแอนสามารถเดินไปในอนาคตกับผมได้ เพราะแอนก็เป็นคนไทย ดังนั้นผมจึงขอเลิกกับนาเดีย ด้วยเหตุผลที่ว่า ผมไม่สามารถมองเห็นอนาคตกับเธอได้ ผมเห็นเธอเสียใจร้องไห้ ทั้งที่เธอขอให้ผมอยู่กับเธอจนกว่าผมจะกลับไทย แต่ผมเลือกที่จะเลิกกับเธอและไปคบกับแอน... ผมขอเลิกกับเธอแต่ผมเลือกที่จะอยู่บ้านกับเธอเหมือนเดิม และแอนที่เป็นแฟนใหม่ผมขอให้ผมย้ายออกจากบ้านหลังนี้ ผมก็เลือกที่จะอยู่กับนาเดียเหมือนเดิม ที่ผมไม่ไปไหน เพราะผมยังเป็นห่วงเธอ ผมยังอยากเห็นเธอทั้งก่อนนอน และตอนผมตื่น...แต่ทุกๆวันเมื่อนาเดียออกไปเรียนหรือไปทำงาน ผมก็จะออกไปพบแอน กินข้าว เดินเล่น ช็อปปิ้งด้วยกัน ซึ่งผมยอมรับว่าผมเองก็รักแอนเข้าแล้วเหมือนกันซึ่งเราทั้งสองเองก็รู้จักกันได้1เดือนกว่าๆ ณ.ตอนนี้นาเดีย เธอกลายเป็นแฟนเก่าของผม แต่เรายังนอนด้วยกัน ใช้ชีวิตด้วยกันเหมือนเดิม ผมพยายามที่จะลืมเธอ ผมก็ทำไม่ได้ ผมยังอยากที่จะกอดเธอ หอมเธอทุกครั้งที่เธออยู่ใกล้ๆผม ซึ่งผมก็ทำเหมือนเธอเป็นแฟนผมอยู่เหมือนเดิม แต่ผมเองก็มีแฟนใหม่แล้วคือแอน (ผมกับแอนยังไม่มีอะไรเกินเลยกันน่ะคับ อย่างมากก็แค่เดินจับมือ โอบ และหอมบ้างแค่นั้นและผมก็ไม่เคยคิดที่จะมีอะไรกับแอนเลย)  และทุกๆวันนี้ผมทำให้นาเดียเสียใจ เพราะเธอรับรู้ทุกอย่างไม่ว่าผมจะไปไหนหรือทำอะไรกับแอน ผมเห็นเธอร้องไห้แต่เธอไม่พูดอะไร เพราะเธอรู้ตัวว่าเป็นแค่แฟนเก่า... และแอนเองก็เสียใจที่ผมคบกับเธอแต่ผมยังเลือกที่จะอยู่กับนาเดียเหมือนเดิม แอนขอให้ผมย้ายออกจากบ้านหลังนี้อีกครั้ง แต่ผมเองก็ยังยืนยันว่าจะอยู่บ้านหลังนี้กับนาเดียต่อ จะไม่ย้ายไปไหนจนกว่าผมจะกลับไปไทย ซึ่งผมเองก็ทำให้แอนเสียใจอีกครั้ง... แต่นาเดียเองดันบอกให้ผมออกจากชีวิตเธอไป ให้ผมย้ายออกจากบ้านหลังนี้ภายใน3วัน คือเธอบอกผมว่าเธอเจ็บมากและเธอไม่อยากเห็นหน้าผมอีก พอผมได้ยินแบบนั้น ผมถึงกับเขาทรุด น้ำตาของผู้ชายมันไหลออกมา คืออีกไม่กี่วันผมต้องไปจากชีวิตเธอแล้ว ผมจะไม่ได้เห็นหน้า ไม่ได้สัมผัสเธออีก ผมและเธอย้ายมาอยู่ด้วยกัน6เดือนกว่าและไม่มีวันไหน ที่ผมไม่มีเธอนอนอยู่ข้างๆ ไม่มีวันไหนที่เราแยกกัน... หลังจากนั้นผมได้บอกแอนว่า ผมจะย้ายออกจากนาเดียเร็วๆนี้ ซึ่งแอนเองรู้สึกดีใจมากที่ผมออกมา แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่า ผมรู้สึกใจหวิวๆ ทั้งที่ผมอยากอยู่กับแอนเช่นกันและผมก็เบื่อที่ต้องทะเลาะกับนาเดียอยู่เรื่อยๆ และวันนี้ผมสามารถให้เวลากับแอนเต็มร้อย แต่ผมกลับจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว.... เพราะทุกครั้งที่ผมมีเธออยู่ข้างๆผมก็ไม่สนใจ เธอขอให้ผมอยู่กับเธอ แต่ผมก็เลือกออกไปเจอแอน และผมก็บอกเธอเสมอว่าผมหมดรักเธอแล้ว และผมก็รักแอน... และวันนี้ทำไมผมไม่รู้สึกดีใจ ที่ผมจะได้อยู่กับแอนแล้วไม่มีนาเดียมากวนใจอีก

*ผมไม่รู้จะทำยังไงต่อไปต่อไปดี คือจริงๆผมรักนาเดีย ผมรักเธอมาก แต่ผมต้องเลือกแอน ผมทำถูกแล้วใช่ไหมที่ปล่อยนาเดียไป แต่ตอนนี้ผมรู้สึกแค่ว่า ผมไม่มีความสุขเลย ทั้งๆที่ผมเองก็มีแอนอยู่ข้างๆ ณ.ตอนนี้ผมสับสนไปหมด ว่าสิ่งที่ผมกำลังทำอยู่มันถูกต้องแล้วใช่ไหม