ตอนนี้ผมโดนแฟนที่คบกันมา 6 ปี 1 เดือนกับ 8 วันบอกเลิกผมไม่รู้จะไปทางไหนต่อดี ผมขอแค่คำแนะนำผมหน่อยเพราะเห็นหลายอาจมีคำแนะนำดีๆให้กับผม ตอนนี้ผมไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี
ความรักของผม ถ้าคนได้ฟังอาจจะเป็นเรื่องที่หลายคนคิดว่าแบบนี้ก็มีด้วย ผมยังจำเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้น ตั้งแต่วันที่เราเจอกันจนถึงวันที่เราต้องเลิกกันได้เป็นอย่างดี ผมจะเล่าตั้งแต่ตอนที่เรา 2 คนพบกันเลยนะคับ
ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยเอาถ่าน เรียนก็ไม่จบพ่อแม่จึงให้ผมไปทำงานที่กรุงเทพ ผมทำงานที่โรงงานแห่งหนึ่ง ผมเป็นคนชอบเล่นเกม ถึงผมจะเป็นแบบนี้แต่ผมก็ยังเล่นเกม เมื่อประมาณช่วงเดือนสิงหาของปีนั่น เกมทำให้ผมได้พบกับผู้หญิงในเกม เหตุการณ์ที่ทำให้เค้าผมเค้า ผมได้เข้าไปขอปาตี้เพื่อทำกิจกรรม ผมทำกิจกรรมด้วยกันแทบทุกวัน เค้าก็ได้แอดผมเป็นเพื่อน อยู่ๆเค้าก็ซิปมาถามผมว่าเติมเงินเข้าเกมไม่ได้ทำไงดี ผมก็บอกว่าลองถามGMหรือไรดูสิคับ เรา2คนคุยกันมากขึ้น หลายวันต่อมาผม ผมก็ต้องช่วยเค้าเพราะมีคนมาตามจีบเค้าจังหวะเดียวกับที่ผมเขาเกมมาพอดีเค้าอ้างว่าผมเป็นแฟนเค้าชะงั้น เค้าก็ซิปมาบอกว่าขอโทษนะอ้างเป็นแฟนหน่อยมีคนมาตามจีบ ผมก็ตอบเค้าไปว่าไม่เป็นไรคับเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ผมก้เลยแซวไปว่าเป็นจิงๆเลยไหมละหลังจากนั่นผมก็ลองจีบดู ใจผมคิดจะจีบเล่นๆนะ ผมทำให้ผมทำเรื่องน่าอายจิงๆผมเป็นคน ขี้อายนะคับผมบอกรักเค้าต่อหน้าคนในปาตี้ ผมอายมากแต่ผมก็ทำ เค้าตอบตกลงเป็นแฟนกับผมผมคิดว่ามันคงจบแค่ในเกมเพราะผมเคยขอเบอร์หลายทีแต่ไม่ได้เลยเลยคุยกันในเกมมาตลอด ผมคิดว่าเค้าคงคุยกับเราเล่นๆผมเคยถามว่ามีแฟนยังเค้าบอกว่าไม่มีผมเป็นคนไม่ชอบคนโกหก แต่เค้ามีแฟนแล้ว พอดีกับที่เค้าโดนแฟนทิ้งเพื่อนสนิทเค้ามาถามผมว่ารู้ไหมว่าเค้าไปไหน ผมบอกไม่รู้ลองโทรหาสิ เค้าบอกโทรไม่ติดผมก็เลยคิดอาจเป็นเบอร์เพื่อนเลยไม่รับเอาเบอร์มาผมโทรเอง ผมโทรหาเค้าติดแล้วได้ยินเมืองเสียงใบไม้กับลมเพื่อนสนิทเค้ารู้ทันว่าอยู่ไหน ตอนนั่นผมเป็นห่วงและโกรธที่เค้ามีแฟนแล้วยังมาหลอกคุยกับผม แต่เมื่อได้คุยกันในเกมทำไมหรืออะไรไม่รู้ทำให้ผมไม่โกรธเค้า ผมปลอบใจเค้าแล้วก็บอกเค้าว่า “เบอร์โทรพี่ได้มาแล้วนะพี่จะลบมันทิ้งเพราะ…..ไม่ได้ให้พี่ พี่ก็ไม่สมควรเก็บไว้ เอาไว้พร้อมที่จะให้พี่เมื่อไรพี่ค่อยเอานะคับ”เค้าก็ตอบมา “เก็บไว้เถอะไม่เป็นไร”แล้วดึกวันนั่นก็เป็นวันแรกที่เราได้คุยกันจริงๆ ผมยังจำทุกวันที่เราคุยกันและเป็นวันแรกที่เรา2คนตกลงเป็นแฟนกันมันคือวันที่23ตุลาคม ผมไม่รู้ว่าผมรักเค้าเมื่อไร ทำไมถึงรัก ผมไม่สนเหตุผม เพราะผมคิดว่าตอนนี้ผมรักเค้าไปแล้ว ความรักมันมีเหตุและผมอยู่ในตัวของมัน จำได้ว่าผมเคยถามเค้าว่าเค้าอยากได้อะไรเค้าบอกอยากได้ดาว ผมก็บอกเค้าไปว่าพี่คงหาให้ไม่ได้หรอกนะ ดาวที่อยู่บนฟ้า ผมคุยกับเค้าแล้วมีความสุขทุกวัน แล้วพ่อกับแม่ผมก็ให้ผมกับบ้าน ผมกับมาที่อุดรโดยที่ผมยังไม่ได้เจอตัวจริงของเค้าเลย ผมต้องไปทำงนกับพี่ชายที่สารคามเพื่อหาเงิน พ่อกับแม่อยากให้ผมรู้จักความลำบากทั้งๆที่บ้านผมก็มีอันจะกิน พ่อผมเป็น ผอ โรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัด ผมทำงานกับพี่ชายแต่ก็ไม่เคยปล่อยเวลา เค้ายังเรียนหนังสืออยู่ ช่วงพักเที่ยงผมโทรหาเค้าตลอด ก่อนนอนตอนกลางคืนผมก็โทรหาเค้าตลอด ผมทำแบบนี้ตั้งแต่ผมทำงานที่กรุงเทพจนทำงานกับพี่ชายไม่เคยขาด เค้าไม่เคยบอกรักผมเลย เค้าบอกแค่ชอบผมแต่ผมก็ไม่เคยท้อนะ ผมบอกรักเค้าทุกวันทำดีทุกวัน ทำให้เค้าหัวเราะยิ้มทุกวัน แล้วความพยายามของผมก็สำเร็จ เค้าหลุดปากบอกรักผมเมื่อผมครบกับเค้าได้เกือบ6เดือน คือช่วงเดือนกุมภาพันธ์ปีต่อมา วันนั่นเป็นวันที่ผมมีความสุขมาทำงานเท่าไรก็ไม่เหนื่อยยิ้มได้ทั้งวัน แล้วตลอดเวลาที่คุยกันผมเค้ามีเลือดกำเดาไหลออกมาประจำ ผมบอกให้ไปหาหมอแต่เค้าก็บอกไม่เป็นไรเป็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว ผมบอกให้ไปตรวจดูหน่อยไหม บอกให้ก็ได้พาไปหาหมอ แล้วเค้าก็เป็นหนักจนที่บ้านพาไปหาหมอ หมอบอกว่าต้องผ่าตัด แล้วผมทำไงละทั้งทำงานแล้วยังจะไปดูเค้าได้ไหม ทางบ้านก็ยังไม่เปิดตัวแต่ก็ยังดีที่มีเพื่อนสนิทข้างบ้านคนที่ให้เบอร์ผมโทรตามบอกอาการเค้าให้รู้ ตลอดเวลาที่เค้าไม่ได้สติ ผมส่งข้อความถามข่าวทุกวันแล้วก่อนนอนผมก็ส่งข้อความบอกฝันดีทุกคืน ผมทำไม่เคยขาดเป็นเวลา20กว่าวัน เค้าฟื้นขึ้นมาแต่ผมก็ต้อง ตกใจอีกเพราะเค้าจำเรื่องของผมไม่ได้ ผมก็คิดแล้วว่าผมจะถอยดีไหมเพราะทางบ้านเค้าก็ไม่อยากให้เค้ามีแฟน แต่เพื่อนสนิทเค้าบอกและบอกว่าผมคือคนสำคัญ เค้าก็เซ้าซี้ผม จนสุดท้ายผมก็เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้เค้าฟัง ผมเล่าให้เค้าฟังทุกวันทุกอย่างแต่ก็หลีกเลี่ยงเรื่องแฟนเก่า เพราะไม่อยากให้เค้าไม่สบายใจ ผมทำงานครบ4เดือนผมก็ได้เงินเก็บมาก้อนหนึ่งแม่บอกให้ผมเรียนที่ราชภัฏอุดร เรียนเสาร์อาทิตย์ ส่วนจันทร์ถึงศุกร์ผมว่าแม่เลยเปิดร้านขายของเล็กๆกับร้านเกมให้ผมโดยให้เงินเก็บของผมกับเงินที่ผมหามาได้ ร้านของผมลงทุนไม่ถึงแสน แต่ผมก็เก็บหอมรอมริบจนร้านขยายใหญ่ขึ้น วันเกิดเค้าในปีแรกที่เรา2คนคบกันผมให้ของขวัญคือ กระปุกออมสินรูปคนจูหมากับกระปุกออมสินคู่ชายหญิงผู้หญิงอยู่กับผมแต่ผู้ขายเค้าเอาไป แล้วก็ลูกอมฮาตบีชเต็มกล่องเพราะผมส่งไปรษณีย์กลัวมันแตกเลยเอาลูกอมรูปหัวใจแทนหัวในผมส่งไปเป็นของช่วยไม่ให้มันแตก เค้าบอกว่าเค้าเปิดมาตกใจเพราะเห็นแต่ลูกอมรูปหัวใจ เค้าคงนึกว่าผมส่งลูกอมมาเป็นของขวัญวันเกิดแน่ๆ แล้วเค้าก็ค้นดูจึงเจอกระปุกออมสิน ผมก็บอกว่า ”มันคือหัวใจของผมนะกินให้หมดละ” เค้าเลยห่วงลูกอมมากไม่ยอมให้เพื่อนเค้ากินเลย ผมคบกับเค้าได้ 1 ปีผมจึงได้ตัดสินใจไปหาเค้า ผมตื่นเต้นมารู้ไหมนอนก็ไม่หลับจะได้เจอคนที่เรารักคนที่เราคุยด้วยทุกวันคนที่เราคิดถึงทุกวัน ช่วงเวลาที่ผมมาเรียนแล้วก็ตามหาของขวัญที่จะให้เค้าตอนที่เราเจอกันครั้งแรก ผมยังจำได้ว่าเค้ายากได้ดาวผมเดินหาของที่จะให้เค้าทุกวันจนผมเจอกับร้านเครื่องประดับเงินผมเจอกระจี้เงินรูปดาวกับสร้อยที่เข้ากันแล้วแหวนเงินอีก2วงที่ผมซื้อ เค้าบอกอยากได้นิยายที่หาไม่ได้ผมหาได้จากเวปผมสั่งซื้อแล้วเอาไปให้เค้าเป็นของขวัญ ผมตลอดเวลาที่นั่งรถเวลาเค้าว่าบอกว่าคุยได้ผมโทรรายงานเค้าตลอดถึงไหนๆ เค้าอยู่ถึงราชบุรี ตอนที่ผมอยู่ในห้องคนเดียวผมจิตตกเพราะผมไม่ใช่คนหล่อ เค้าเจอเราเค้าจะไม่ยอมพบเราไหมหน่อหลายอย่างประดังประดาเข้ามา พอเค้าบอกมาถึงแล้วลงมารับหน่อย ผมลงมารับเค้าผมเจอเค้าผมก็ตะลึงเพราะคนที่รอผมเป็นผู้หญิงที่น่ารักมากเหมือนนางในฝันของผม ผมเขินแล้วเค้ายิ้มให้ผมดีใจมากที่เค้าไม่รังเกียจผม ผมลูบหัวเค้าแต่คงแรงไปหน่อยเค้าเลยคิดว่าผมตบหัวผม ถึงห้องผมก็สวมแหวนแล้วขอเธอแต่งงานอาจจะการขอแต่งงานแบบเด็กๆแต่ผมก็จิงจังแล้วผมก็สวมสร้อยกับจี้รูปดาวให้เค้า เค้าดีใจมาก แล้วเอานิยายที่เค้าอยากได้ให้ไปอีก2เล่ม ช่วงเวลาที่เค้าอยู่กับผมเค้าปวดหัวเป็นไข้ ร้านยาแถวที่พักก็ไม่มีผมเดินหาซื้อยาซึ่งห่างจากที่พักเป็นกิโล ผมพยายามดูแลเค้าทุกอย่างเท่าที่ผมดูแลได้ ผมพาเค้าไปห้างแล้วซื้อตุ๊กตากระต่ายให้เค้าบอกว่าเป็นองครักษ์เวลาที่ผมไม่อยู่ด้วยให้มองดูมันนะ ผมอยู่กับเค้าได้ไม่กี่วันผมก็ต้องกลับอุดรแต่เวลานั่นผมไม่อยากจากเค้าไปเลยเหมือนใจจะขาด แต่พ่อกับแม่แล้วก็ร้านที่เราต้องดูแลจึงต้องกลับมาหลังจากนั่นเหมือนการเจอกันครั้งนี้ทำให้ผมรักเค้ามากขึ้น ผมไม่เคยรักเค้าน้อยลงเลยทุกวันผมรักเค้ามากขึ้นทุกวัน ผมคุยและให้กำลังใจเค้าทุกวันก่อนนอนต้องบอกหลับฝันดีทุกคืน วันไหนนอนไม่หลับเค้าให้ผมเล่านิทานบ้างร้องเพลงบ้าง เรื่องพวกนี้ผมยังจำได้ดี ปีที่2ผมไม่ได้ไปหาเพราะเจอน้ำท่วมใหญ่ที่กรุงเทพ แต่ผมก็ได้เจอกับสายแขนเงินพร้อมจี้รูปดาวผมไม่รอช้าซื้อทันทีเพราะจะได้เค้าคู่กับสร้อยกับจี้รูปดาวที่เค้าใส่อยู่ ผมจะเอาไปให้เค้าเวลาที่ผมไปเจอเค้าครั้งต่อไป ช่วงเดือนมิถุนาของปีถัดมาก่อนวันเกิดเค้าผมก็ได้ไปเจอเค้าอีกที ผมก็ได้ให้สร้อยข้อมือเค้ากับแหวนวงใหม่เพราะวงเก่ามันหลวมไป แล้วสร้อยรูปดาวที่เอาไปให้น้องหมีตุ๊กตาที่เค้ารักใส่ ผมกลับบ้านผมเร่งเรียนขยันเรียนทำงานขยันขายของเร่งสร้างเนื้อสร้างตัว เพื่อคิดว่าจะได้ไม่ให้อายใครที่มาคบกับผม ร้านตอนนี้ร้านผมใหญ่มากผมได้ซื้อรถยนต์4ประตุโดนที่ผมเป็นคนผ่อนเองทั้งรถทั้งเงินเก็บผมเริ่มมีจากไม่มีอะไรเลย จากเงินทุนเริ่มต้น แสนกว่าบาท
ผมก็ได้เจอเค้าอีกปีละครั้ง จนเจอเค้าครั้งสุดท้ายเมื่อสิ้น เดือนกรกฏาคมปีนี้ เค้าบอกให้ผมไปทำงานที่กรุงเทพได้ไหม ผมบอกเลยว่าต้องรอน้องกลับมาอยู่บ้านพ่อกับแม่ผมไม่สบายแม่ปวดปวดข้อกระดุกพ่อเป็นกระดูกทับเส้นประสาทผมทิ้งทั้ง2คนไปไม่ได้ ตอนนี้ผมทำทุกอย่างที่บ้าน กวาดบ้านถูบ้านซักผ้า ซ่อมเย็บกระดุมทำกับข้าว รีดผ้าเป็นงานที่ผมทำหมด ผมดุแลพ่อกับแม่ขนาดนี้ ผมทำทุกอย่างได้เพราะผมมีกำลังใจคือทุกคืนผมจะได้คุยกับคนที่ผมรักคุยแล้วให้กำลังกันและกัน เค้าก็มีปัญหาต่างๆมากที่ผมเข้าไปปลอบอยู่เป็นประจำ เพราะครอบครัวเค้าไม่รู้นะคับทำไมไม่ชอบผมผมกำลังเริ่มสร้างเนื้อสร้างตัว ตอนนี้ผมไม่มีจิตใจที่จะทำอะไรอีกแล้วเพราะเมื่อวานที่ 1 ธันวาผมเพิ่งโดนบอกเลิก เธอบอกว่าเธอต้องเลือกครอบครัว เธอมีความสุขมากตลอดเวลาที่รักกันมา เธอขอโทษผมที่ไม่ได้บอกด้วยเสียงตัวเอง เพราะกลัวที่จะใจอ่อน อย่าโกดหรือแค้นเค้าเลยนะ ขอโทดที่ต้องให้ผมออกไปจากชีวิตเค้า
ผมไม่ได้โกดหรือแค้นอะไรเค้าเลย ตอนนี้ผมยังรักและเป็นห่วงเค้าเหมือนเดิม เวลาไม่มีผมอยู่จะมีคนคอยเตือนให้กินน้ำเยอะๆไหมเพราะเค้าไม่ชอบกินน้ำเยอะได้แค่วันละครึ่งขวด จะมีใครบอกเวลาจะไปเรียนกินอะไรรองท้องบ้างนะ
ก่อนนอนจะมีใครเล่านิทานให้ฟัง แล้วมีใครปลอบเวลาร้องไห้ เวลาเป็นทุกข์จะคุยกับใคร ผมอยากบอกเรื่องพวกนี้กับเค้าทุกวัน เหมือนเดิม ผมเสียใจที่ไม่อาจเข้าไปดุแลเค้าได้เหมือนเดิม ตอนนี้ผมยังหวังว่าเค้าจะโทรมา ยังนอนกุมโทรศัพท์ไว้แน่นทุกคืน ยังนอนสะดุ้งกลางดึก แล้วก็ยังคิดถึงเค้าทุกลมหายใจ ที่ผมไม่อาจสู้ต่อได้เพราะปัญหาที่ครอบครัวเค้าไม่ชอบผม เค้าจะเจอแรงกดดัน ผมควรสู้หรือถอยยังเป็นคำถามในใจผมตอนนี้ เวลาที่เค้าคิดว่าความรักของเค้าอาจจะจบตอนที่บอกเลิกกับผม แต่ความรักที่ผมมีเค้าไม่ได้จบที่ตรงนั่น ความรักมันเกิดขึ้นมาแล้วสวยงามเสมอ ผมคงไม่อาจรักใครได้มากเท่าเค้าอีกแล้ว ถ้าผมเป็นคนเลวผมจะทิ้งพ่อกับแม่เพื่อไปอยู่กับเค้าช่วยเค้าดูแลครอบครัวเค้า หรือถ้าผมเป็นคนเห็นแก่ตัวผมก็อาจจะแย่งเค้ามาอู่กับผมปล่อยครอบครัวเค้าเผชิญปัญหาไป มันเป็นทางที่ผมไม่อาจจะเลือก หลายคนอาจจะคิดว่าผมโง่หรืออะไรผมไม่รู้ แต่ความรักเราไม่รู้หรอกว่ามันจะเกิดขึ้นตอนไหน แต่สำหรับผมยังรักเค้าตลอดไปเค้ายังอยู่ในใจผมเสมอ
ความรัก6ปีกว่าๆของผม กับทางที่ไม่รู้จะไปทางไหนต่อ ช่วยผมที
ความรักของผม ถ้าคนได้ฟังอาจจะเป็นเรื่องที่หลายคนคิดว่าแบบนี้ก็มีด้วย ผมยังจำเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้น ตั้งแต่วันที่เราเจอกันจนถึงวันที่เราต้องเลิกกันได้เป็นอย่างดี ผมจะเล่าตั้งแต่ตอนที่เรา 2 คนพบกันเลยนะคับ
ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยเอาถ่าน เรียนก็ไม่จบพ่อแม่จึงให้ผมไปทำงานที่กรุงเทพ ผมทำงานที่โรงงานแห่งหนึ่ง ผมเป็นคนชอบเล่นเกม ถึงผมจะเป็นแบบนี้แต่ผมก็ยังเล่นเกม เมื่อประมาณช่วงเดือนสิงหาของปีนั่น เกมทำให้ผมได้พบกับผู้หญิงในเกม เหตุการณ์ที่ทำให้เค้าผมเค้า ผมได้เข้าไปขอปาตี้เพื่อทำกิจกรรม ผมทำกิจกรรมด้วยกันแทบทุกวัน เค้าก็ได้แอดผมเป็นเพื่อน อยู่ๆเค้าก็ซิปมาถามผมว่าเติมเงินเข้าเกมไม่ได้ทำไงดี ผมก็บอกว่าลองถามGMหรือไรดูสิคับ เรา2คนคุยกันมากขึ้น หลายวันต่อมาผม ผมก็ต้องช่วยเค้าเพราะมีคนมาตามจีบเค้าจังหวะเดียวกับที่ผมเขาเกมมาพอดีเค้าอ้างว่าผมเป็นแฟนเค้าชะงั้น เค้าก็ซิปมาบอกว่าขอโทษนะอ้างเป็นแฟนหน่อยมีคนมาตามจีบ ผมก็ตอบเค้าไปว่าไม่เป็นไรคับเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ผมก้เลยแซวไปว่าเป็นจิงๆเลยไหมละหลังจากนั่นผมก็ลองจีบดู ใจผมคิดจะจีบเล่นๆนะ ผมทำให้ผมทำเรื่องน่าอายจิงๆผมเป็นคน ขี้อายนะคับผมบอกรักเค้าต่อหน้าคนในปาตี้ ผมอายมากแต่ผมก็ทำ เค้าตอบตกลงเป็นแฟนกับผมผมคิดว่ามันคงจบแค่ในเกมเพราะผมเคยขอเบอร์หลายทีแต่ไม่ได้เลยเลยคุยกันในเกมมาตลอด ผมคิดว่าเค้าคงคุยกับเราเล่นๆผมเคยถามว่ามีแฟนยังเค้าบอกว่าไม่มีผมเป็นคนไม่ชอบคนโกหก แต่เค้ามีแฟนแล้ว พอดีกับที่เค้าโดนแฟนทิ้งเพื่อนสนิทเค้ามาถามผมว่ารู้ไหมว่าเค้าไปไหน ผมบอกไม่รู้ลองโทรหาสิ เค้าบอกโทรไม่ติดผมก็เลยคิดอาจเป็นเบอร์เพื่อนเลยไม่รับเอาเบอร์มาผมโทรเอง ผมโทรหาเค้าติดแล้วได้ยินเมืองเสียงใบไม้กับลมเพื่อนสนิทเค้ารู้ทันว่าอยู่ไหน ตอนนั่นผมเป็นห่วงและโกรธที่เค้ามีแฟนแล้วยังมาหลอกคุยกับผม แต่เมื่อได้คุยกันในเกมทำไมหรืออะไรไม่รู้ทำให้ผมไม่โกรธเค้า ผมปลอบใจเค้าแล้วก็บอกเค้าว่า “เบอร์โทรพี่ได้มาแล้วนะพี่จะลบมันทิ้งเพราะ…..ไม่ได้ให้พี่ พี่ก็ไม่สมควรเก็บไว้ เอาไว้พร้อมที่จะให้พี่เมื่อไรพี่ค่อยเอานะคับ”เค้าก็ตอบมา “เก็บไว้เถอะไม่เป็นไร”แล้วดึกวันนั่นก็เป็นวันแรกที่เราได้คุยกันจริงๆ ผมยังจำทุกวันที่เราคุยกันและเป็นวันแรกที่เรา2คนตกลงเป็นแฟนกันมันคือวันที่23ตุลาคม ผมไม่รู้ว่าผมรักเค้าเมื่อไร ทำไมถึงรัก ผมไม่สนเหตุผม เพราะผมคิดว่าตอนนี้ผมรักเค้าไปแล้ว ความรักมันมีเหตุและผมอยู่ในตัวของมัน จำได้ว่าผมเคยถามเค้าว่าเค้าอยากได้อะไรเค้าบอกอยากได้ดาว ผมก็บอกเค้าไปว่าพี่คงหาให้ไม่ได้หรอกนะ ดาวที่อยู่บนฟ้า ผมคุยกับเค้าแล้วมีความสุขทุกวัน แล้วพ่อกับแม่ผมก็ให้ผมกับบ้าน ผมกับมาที่อุดรโดยที่ผมยังไม่ได้เจอตัวจริงของเค้าเลย ผมต้องไปทำงนกับพี่ชายที่สารคามเพื่อหาเงิน พ่อกับแม่อยากให้ผมรู้จักความลำบากทั้งๆที่บ้านผมก็มีอันจะกิน พ่อผมเป็น ผอ โรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัด ผมทำงานกับพี่ชายแต่ก็ไม่เคยปล่อยเวลา เค้ายังเรียนหนังสืออยู่ ช่วงพักเที่ยงผมโทรหาเค้าตลอด ก่อนนอนตอนกลางคืนผมก็โทรหาเค้าตลอด ผมทำแบบนี้ตั้งแต่ผมทำงานที่กรุงเทพจนทำงานกับพี่ชายไม่เคยขาด เค้าไม่เคยบอกรักผมเลย เค้าบอกแค่ชอบผมแต่ผมก็ไม่เคยท้อนะ ผมบอกรักเค้าทุกวันทำดีทุกวัน ทำให้เค้าหัวเราะยิ้มทุกวัน แล้วความพยายามของผมก็สำเร็จ เค้าหลุดปากบอกรักผมเมื่อผมครบกับเค้าได้เกือบ6เดือน คือช่วงเดือนกุมภาพันธ์ปีต่อมา วันนั่นเป็นวันที่ผมมีความสุขมาทำงานเท่าไรก็ไม่เหนื่อยยิ้มได้ทั้งวัน แล้วตลอดเวลาที่คุยกันผมเค้ามีเลือดกำเดาไหลออกมาประจำ ผมบอกให้ไปหาหมอแต่เค้าก็บอกไม่เป็นไรเป็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว ผมบอกให้ไปตรวจดูหน่อยไหม บอกให้ก็ได้พาไปหาหมอ แล้วเค้าก็เป็นหนักจนที่บ้านพาไปหาหมอ หมอบอกว่าต้องผ่าตัด แล้วผมทำไงละทั้งทำงานแล้วยังจะไปดูเค้าได้ไหม ทางบ้านก็ยังไม่เปิดตัวแต่ก็ยังดีที่มีเพื่อนสนิทข้างบ้านคนที่ให้เบอร์ผมโทรตามบอกอาการเค้าให้รู้ ตลอดเวลาที่เค้าไม่ได้สติ ผมส่งข้อความถามข่าวทุกวันแล้วก่อนนอนผมก็ส่งข้อความบอกฝันดีทุกคืน ผมทำไม่เคยขาดเป็นเวลา20กว่าวัน เค้าฟื้นขึ้นมาแต่ผมก็ต้อง ตกใจอีกเพราะเค้าจำเรื่องของผมไม่ได้ ผมก็คิดแล้วว่าผมจะถอยดีไหมเพราะทางบ้านเค้าก็ไม่อยากให้เค้ามีแฟน แต่เพื่อนสนิทเค้าบอกและบอกว่าผมคือคนสำคัญ เค้าก็เซ้าซี้ผม จนสุดท้ายผมก็เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้เค้าฟัง ผมเล่าให้เค้าฟังทุกวันทุกอย่างแต่ก็หลีกเลี่ยงเรื่องแฟนเก่า เพราะไม่อยากให้เค้าไม่สบายใจ ผมทำงานครบ4เดือนผมก็ได้เงินเก็บมาก้อนหนึ่งแม่บอกให้ผมเรียนที่ราชภัฏอุดร เรียนเสาร์อาทิตย์ ส่วนจันทร์ถึงศุกร์ผมว่าแม่เลยเปิดร้านขายของเล็กๆกับร้านเกมให้ผมโดยให้เงินเก็บของผมกับเงินที่ผมหามาได้ ร้านของผมลงทุนไม่ถึงแสน แต่ผมก็เก็บหอมรอมริบจนร้านขยายใหญ่ขึ้น วันเกิดเค้าในปีแรกที่เรา2คนคบกันผมให้ของขวัญคือ กระปุกออมสินรูปคนจูหมากับกระปุกออมสินคู่ชายหญิงผู้หญิงอยู่กับผมแต่ผู้ขายเค้าเอาไป แล้วก็ลูกอมฮาตบีชเต็มกล่องเพราะผมส่งไปรษณีย์กลัวมันแตกเลยเอาลูกอมรูปหัวใจแทนหัวในผมส่งไปเป็นของช่วยไม่ให้มันแตก เค้าบอกว่าเค้าเปิดมาตกใจเพราะเห็นแต่ลูกอมรูปหัวใจ เค้าคงนึกว่าผมส่งลูกอมมาเป็นของขวัญวันเกิดแน่ๆ แล้วเค้าก็ค้นดูจึงเจอกระปุกออมสิน ผมก็บอกว่า ”มันคือหัวใจของผมนะกินให้หมดละ” เค้าเลยห่วงลูกอมมากไม่ยอมให้เพื่อนเค้ากินเลย ผมคบกับเค้าได้ 1 ปีผมจึงได้ตัดสินใจไปหาเค้า ผมตื่นเต้นมารู้ไหมนอนก็ไม่หลับจะได้เจอคนที่เรารักคนที่เราคุยด้วยทุกวันคนที่เราคิดถึงทุกวัน ช่วงเวลาที่ผมมาเรียนแล้วก็ตามหาของขวัญที่จะให้เค้าตอนที่เราเจอกันครั้งแรก ผมยังจำได้ว่าเค้ายากได้ดาวผมเดินหาของที่จะให้เค้าทุกวันจนผมเจอกับร้านเครื่องประดับเงินผมเจอกระจี้เงินรูปดาวกับสร้อยที่เข้ากันแล้วแหวนเงินอีก2วงที่ผมซื้อ เค้าบอกอยากได้นิยายที่หาไม่ได้ผมหาได้จากเวปผมสั่งซื้อแล้วเอาไปให้เค้าเป็นของขวัญ ผมตลอดเวลาที่นั่งรถเวลาเค้าว่าบอกว่าคุยได้ผมโทรรายงานเค้าตลอดถึงไหนๆ เค้าอยู่ถึงราชบุรี ตอนที่ผมอยู่ในห้องคนเดียวผมจิตตกเพราะผมไม่ใช่คนหล่อ เค้าเจอเราเค้าจะไม่ยอมพบเราไหมหน่อหลายอย่างประดังประดาเข้ามา พอเค้าบอกมาถึงแล้วลงมารับหน่อย ผมลงมารับเค้าผมเจอเค้าผมก็ตะลึงเพราะคนที่รอผมเป็นผู้หญิงที่น่ารักมากเหมือนนางในฝันของผม ผมเขินแล้วเค้ายิ้มให้ผมดีใจมากที่เค้าไม่รังเกียจผม ผมลูบหัวเค้าแต่คงแรงไปหน่อยเค้าเลยคิดว่าผมตบหัวผม ถึงห้องผมก็สวมแหวนแล้วขอเธอแต่งงานอาจจะการขอแต่งงานแบบเด็กๆแต่ผมก็จิงจังแล้วผมก็สวมสร้อยกับจี้รูปดาวให้เค้า เค้าดีใจมาก แล้วเอานิยายที่เค้าอยากได้ให้ไปอีก2เล่ม ช่วงเวลาที่เค้าอยู่กับผมเค้าปวดหัวเป็นไข้ ร้านยาแถวที่พักก็ไม่มีผมเดินหาซื้อยาซึ่งห่างจากที่พักเป็นกิโล ผมพยายามดูแลเค้าทุกอย่างเท่าที่ผมดูแลได้ ผมพาเค้าไปห้างแล้วซื้อตุ๊กตากระต่ายให้เค้าบอกว่าเป็นองครักษ์เวลาที่ผมไม่อยู่ด้วยให้มองดูมันนะ ผมอยู่กับเค้าได้ไม่กี่วันผมก็ต้องกลับอุดรแต่เวลานั่นผมไม่อยากจากเค้าไปเลยเหมือนใจจะขาด แต่พ่อกับแม่แล้วก็ร้านที่เราต้องดูแลจึงต้องกลับมาหลังจากนั่นเหมือนการเจอกันครั้งนี้ทำให้ผมรักเค้ามากขึ้น ผมไม่เคยรักเค้าน้อยลงเลยทุกวันผมรักเค้ามากขึ้นทุกวัน ผมคุยและให้กำลังใจเค้าทุกวันก่อนนอนต้องบอกหลับฝันดีทุกคืน วันไหนนอนไม่หลับเค้าให้ผมเล่านิทานบ้างร้องเพลงบ้าง เรื่องพวกนี้ผมยังจำได้ดี ปีที่2ผมไม่ได้ไปหาเพราะเจอน้ำท่วมใหญ่ที่กรุงเทพ แต่ผมก็ได้เจอกับสายแขนเงินพร้อมจี้รูปดาวผมไม่รอช้าซื้อทันทีเพราะจะได้เค้าคู่กับสร้อยกับจี้รูปดาวที่เค้าใส่อยู่ ผมจะเอาไปให้เค้าเวลาที่ผมไปเจอเค้าครั้งต่อไป ช่วงเดือนมิถุนาของปีถัดมาก่อนวันเกิดเค้าผมก็ได้ไปเจอเค้าอีกที ผมก็ได้ให้สร้อยข้อมือเค้ากับแหวนวงใหม่เพราะวงเก่ามันหลวมไป แล้วสร้อยรูปดาวที่เอาไปให้น้องหมีตุ๊กตาที่เค้ารักใส่ ผมกลับบ้านผมเร่งเรียนขยันเรียนทำงานขยันขายของเร่งสร้างเนื้อสร้างตัว เพื่อคิดว่าจะได้ไม่ให้อายใครที่มาคบกับผม ร้านตอนนี้ร้านผมใหญ่มากผมได้ซื้อรถยนต์4ประตุโดนที่ผมเป็นคนผ่อนเองทั้งรถทั้งเงินเก็บผมเริ่มมีจากไม่มีอะไรเลย จากเงินทุนเริ่มต้น แสนกว่าบาท
ผมก็ได้เจอเค้าอีกปีละครั้ง จนเจอเค้าครั้งสุดท้ายเมื่อสิ้น เดือนกรกฏาคมปีนี้ เค้าบอกให้ผมไปทำงานที่กรุงเทพได้ไหม ผมบอกเลยว่าต้องรอน้องกลับมาอยู่บ้านพ่อกับแม่ผมไม่สบายแม่ปวดปวดข้อกระดุกพ่อเป็นกระดูกทับเส้นประสาทผมทิ้งทั้ง2คนไปไม่ได้ ตอนนี้ผมทำทุกอย่างที่บ้าน กวาดบ้านถูบ้านซักผ้า ซ่อมเย็บกระดุมทำกับข้าว รีดผ้าเป็นงานที่ผมทำหมด ผมดุแลพ่อกับแม่ขนาดนี้ ผมทำทุกอย่างได้เพราะผมมีกำลังใจคือทุกคืนผมจะได้คุยกับคนที่ผมรักคุยแล้วให้กำลังกันและกัน เค้าก็มีปัญหาต่างๆมากที่ผมเข้าไปปลอบอยู่เป็นประจำ เพราะครอบครัวเค้าไม่รู้นะคับทำไมไม่ชอบผมผมกำลังเริ่มสร้างเนื้อสร้างตัว ตอนนี้ผมไม่มีจิตใจที่จะทำอะไรอีกแล้วเพราะเมื่อวานที่ 1 ธันวาผมเพิ่งโดนบอกเลิก เธอบอกว่าเธอต้องเลือกครอบครัว เธอมีความสุขมากตลอดเวลาที่รักกันมา เธอขอโทษผมที่ไม่ได้บอกด้วยเสียงตัวเอง เพราะกลัวที่จะใจอ่อน อย่าโกดหรือแค้นเค้าเลยนะ ขอโทดที่ต้องให้ผมออกไปจากชีวิตเค้า
ผมไม่ได้โกดหรือแค้นอะไรเค้าเลย ตอนนี้ผมยังรักและเป็นห่วงเค้าเหมือนเดิม เวลาไม่มีผมอยู่จะมีคนคอยเตือนให้กินน้ำเยอะๆไหมเพราะเค้าไม่ชอบกินน้ำเยอะได้แค่วันละครึ่งขวด จะมีใครบอกเวลาจะไปเรียนกินอะไรรองท้องบ้างนะ
ก่อนนอนจะมีใครเล่านิทานให้ฟัง แล้วมีใครปลอบเวลาร้องไห้ เวลาเป็นทุกข์จะคุยกับใคร ผมอยากบอกเรื่องพวกนี้กับเค้าทุกวัน เหมือนเดิม ผมเสียใจที่ไม่อาจเข้าไปดุแลเค้าได้เหมือนเดิม ตอนนี้ผมยังหวังว่าเค้าจะโทรมา ยังนอนกุมโทรศัพท์ไว้แน่นทุกคืน ยังนอนสะดุ้งกลางดึก แล้วก็ยังคิดถึงเค้าทุกลมหายใจ ที่ผมไม่อาจสู้ต่อได้เพราะปัญหาที่ครอบครัวเค้าไม่ชอบผม เค้าจะเจอแรงกดดัน ผมควรสู้หรือถอยยังเป็นคำถามในใจผมตอนนี้ เวลาที่เค้าคิดว่าความรักของเค้าอาจจะจบตอนที่บอกเลิกกับผม แต่ความรักที่ผมมีเค้าไม่ได้จบที่ตรงนั่น ความรักมันเกิดขึ้นมาแล้วสวยงามเสมอ ผมคงไม่อาจรักใครได้มากเท่าเค้าอีกแล้ว ถ้าผมเป็นคนเลวผมจะทิ้งพ่อกับแม่เพื่อไปอยู่กับเค้าช่วยเค้าดูแลครอบครัวเค้า หรือถ้าผมเป็นคนเห็นแก่ตัวผมก็อาจจะแย่งเค้ามาอู่กับผมปล่อยครอบครัวเค้าเผชิญปัญหาไป มันเป็นทางที่ผมไม่อาจจะเลือก หลายคนอาจจะคิดว่าผมโง่หรืออะไรผมไม่รู้ แต่ความรักเราไม่รู้หรอกว่ามันจะเกิดขึ้นตอนไหน แต่สำหรับผมยังรักเค้าตลอดไปเค้ายังอยู่ในใจผมเสมอ