ได้มีโอกาสได้ลองชิมด้วยกระดูกสันหลังที่ให้ชิ้นใหญ่มากค่ะ

แต่ชิมไปแล้วเกิดความสงสัยเป็นอย่างมากค่ะ  ว่า

เนื้อรอบกระดูกของเค้าเปื่อยมาก  เปื่อยจนนุ่ม แต่ ส่วนข้อต่อกลับไม่เปื่อยแถมยังเหนียวมากอีกด้วย

ทานไปก็ยังไม่คิดอะไรมาก  จนกระทั่งเริ่ม คันตามมือ เพราะจับกระดูกมาแทะ  ส่วนปากเริ่มบวมเป็นตุ่มๆ

ส่วนตัวดิชั้นเป็นคนแพ้สารแปลกปลอมแบบรุนแรง  แต่ก็ยังแทะต่อด้วยความชอบส่วนตัว

เดี๋ยวค่อยอัดยาแก้แพ้เอา   พอเริ่มอิ่มในใจก็เริ่มมีคำถาม  อะไรในนั้นทำให้ดิชั้นแพ้

ผงชูรส  แท้  ไม่แพ้ ค่ะ   เผื่อมีใครช่วยตอบว่าผงชูรส  อิอิ

จากประสพการณ์การต้มกระดูกหมู  ของดิชั้นมีหลายวิธีที่เคยลองมาดังนี้ค่ะ

1.เคี่ยวไฟอ่อนไปจนเปื่อย   ผลที่ได้คือ  เนื้อติดกระดูกยังแข็งอยู่  แต่ถ้าเคี่ยวนาน จนเปื่อยระดับที่ทานที่ร้าน  เนื้อจะหลุดจากกระดูก
   และข้อต่อต่างๆก็หลุดตามด้วย (ตอนทำน้ำสต๊อคหมูค่ะ)

2. ใช้วิธีช๊อคอุนหภูมิ  (ใส่น้ำแข็งลงไปตอนต้มน้ำเดือดๆเยอะๆ) เปื่อยไวขึ้นกว่าข้อ 1 เล็กน้อย  แต่เนื้อก็ยังแข็งอยู่

3.ยางมะละกอ หรือ สัปรด เปื่อยนุ่ม ใช่ปริมานพอสมควร  (แต่ไม่เห็นมีชิ้นส่วนมะละกอให้เห็นที่ร้าน)
และกระดูกหมูที่มาส่งก็เยอะมากในแต่ละครั้งเป็นคันรถ  ถ้าใช้พวกนี้ก็ต้องเห็นในร้านบ้าง

4.เบคกิ้งโซดา  เปื่อยนุ่มดี  อันนี้ไม่แน่ใจว่าถ้าใช้ในปริมานมากหรือไม่ล้างออกแล้วจะแพ้ได้หรือเปล่า
โดยส่วนตัว  จะหมักทิ้งไว้ระยะหนึ่ง  แล้วล้างออกให้สะอาดหลายๆน้ำก่อนนำไปต้ม

5. ดินประสิว โซดาไฟ ส่วนตัวไม่เคยใช้ พวกนี้ค่ะ  เคยแต่โซดาขวด

การทำอาหารบางครั้งต้องใส่ใจถึงคนกินเป็นสำคัญด้วยค่ะ  ถ้าอร่อยแล้วแฝงอันตรายไว้หลังร้าน  มันก็น่าคิดนะคะ

ว่าไป  พูดถึงก็ยังอยากกินอีก  ถึงแม้น้ำซุปจะติดหวานไปมากพอสมควรก็ตาม

ฝากผู้รู้ช่วยแนะนำเป็นวิทยาทานหน่อยนะคะ  ว่ามีวิธีอื่นอีกหรือเปล่าค่ะ