สวัสดีเพื่อนชาวพันทิปค่ะ วันนี้เราอยากจะมาแชร์ประสบการณ์ชีวิตคู่ และปรึกษาปัญหาชีวิตของเราค่ะ
เริ่มนะคะ เราเป็นผู้หญิงธรรมดาคนนึง ย้อนไปเมื่อเกือบ 5 ปีที่แล้วค่ะ ตอนนั้นเราทำงานเชียร์เบียร์ร้านเหล้าแห่งหนึ่งย่านฝั่งธนฯ ให้แทนแฟนเก่าเราว่า "กิต" นะคะ เราทำงานที่ร้านค่ะ กิตก็เป็นลูกค้าประจำที่ร้าน มานั่งดื่มกะเพื่อนที่ร้านเราบ่อยๆค่ะ
มีอยู่วันนึงกิตเค้าเข้ามาขอเบอร์เรา เค้าบอกว่าชอบเราเห็นเรานานแล้ว เลยมานั่งที่ร้านบ่อยๆ เราก็ไม่ได้คิดอะไรมากก็ให้เบอร์เค้าไป หลังจากนั้นอาทิตย์กว่าถัดมา กิตก็โทรมาหาชวนคุย มารับเราที่บ้าน ชวนเราไปกินข้าวกลางวัน แล้วก็ไปส่งที่ร้าน เป็นแบบนี้ทุกวัน เป็นเวลาเดือนกว่าๆ จนเราเริ่มมีใจค่ะ มองว่าเค้าก็เป็นคนดีเป็นคนที่เอาใจใส่เราดีมาก ตามดูแลใส่ใจเราตลอด รวมถึงใส่ใจครอบครัวเราด้วย หลังจากนั้นไม่นานกิตก็มาขอเราเป็นแฟน ต่างคนต่างเขิน เราก็ตอบตกลงไป โอเค ลองเป็นแฟนกันดู ก็ได้เน้อ^^ แล้วเราก็คบกันมานับแต่นั้นค่ะ จนเราสนิทกับทั้งครอบครัวกิต แล้วกิตก็สนิทกับครอบครัวของเราด้วย ความรักของเรามันดีมากค่ะ สำหรับเรา ต่างคนต่างเข้าใจกัน ดูแลกันตลอด เรากับกิตเริ่มย้ายมาอยู่ด้วยกันตอนเราคบกัน 4 เดือน กิตขอให้เราออกจากงานเชียร์เบียร์ แล้วอยู่บ้านเฉยๆค่ะ เพราะเค้าไม่ชอบให้ผู้ชายคนอื่นมองเราไม่ดี กิตเป็นคนขึ้หึงมากค่ะ..
หลายคนอาจจะมองว่าเร็วไปนะคะ แปบๆอยู่ด้วยกันแล้ว แต่ครอบครัวพวกเราเค้าเข้าใจค่ะ คือความรักเรามันมากจนล้นแล้วค่ะ เราขาดกันไม่ได้ ต้องอยู่ด้วยกันตลอด ไปไหนจนคนรอบข้างรู้ว่าถ้าเราไปงานไหนก็ต้องมีกิต แล้วส่วนงานของกิตก็ต้องมีเราไปด้วยค่ะ
ในปีแรก เราไม่เคยทะเลาะกันเลย จนเวลาผ่านมาปีกว่า ชีวิตคู่ของเราเริ่มเจอปัญหาต่างๆค่ะ เราผ่านร้อนผ่านหนาวกันมาเยอะมาก เวลามีกินก็กินด้วยกัน เวลาอดก็อดด้วยกัน เคยขนาดไม่มีเงินกินข้าวทั้งคู่นั่งกอดกันร้องไห้ สัญญากันว่าจะไม่ทิ้งกัน หาธุรกิจลงทุนทำด้วยกัน ก็เจ๊งค่ะไปไม่รอด กอดกันร้องไห้อีกเหมือนเดิม สุดท้ายเราต่างคนต่างแยกย้ายกันไปหางานข้างนอกทำค่ะ เวลาผ่านไปอีกหลายเดือนต่างคนต่างทำงาน กิตจากปกติที่เป็นคนหงุดหงิดง่าย อารมณ์ร้อนอยู่แล้ว ยิ่งเริ่มโมโหร้าย ติดเพื่อนมากขึ้น ยิ่งเวลาเมายิ่งน่ากลัวค่ะ โวยวายตลอด
เราเริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้น จากขึ้นเสียงกลายเป็นตบตีกันหนัก จนที่บ้านรับรู้เริ่มรับไม่ได้ค่ะ
พักหลังกิตเริ่มเที่ยวกับเพื่อนบ่อยขึ้น ก็ไปติดเด็กเชียร์เบียร์ที่ร้านอื่นอีกค่ะ จนเราจับได้ว่าเค้าคุยกัน ติดกัน เราบอกให้เค้าเลิกยุ่งกัน เค้าก็ไม่ยอมเลิกค่ะ เรานอนซมร้องไห้จะเป็นจะตาย ทำงานไม่ได้ เค้าเก็บเสื้อผ้าย้ายกับไปอยู่บ้านเค้า แล้วทิ้งเราไว้คนเดียว กิตบอกว่าเบื่อเรา เราทำตัวน่าเบื่อ จืดชืด ไม่น่ารักเหมือนเดิม เราพยายามขอร้องให้เค้ากลับมาค่ะ เรากลัว เราไม่ชอบอยู่คนเดียว แต่เค้าไม่เคยกลับมาเลยค่ะ วันแล้ววันเล่าผ่านไปเป็นเดือน ทำงานไม่ได้เลย ไปที่ทำงานก็นอนซมอยู่ห้องพยาบาล เพื่อนร่วมงานปลอบเท่าไหร่ยิ่งปล่อยโฮใส่ อยู่มาวันหนึ่งเหมือนสมองเริ่มทำงานค่ะ เริ่มคิด เริ่มอยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง เริ่มมองหาอนาคตข้างหน้า เราเริ่มตัดใจค่ะ ตัดสินใจเลยเพราะช่วงนั้น มีปัญหากับหัวหน้าด้วย ถ้าไม่ออกจากงานเองก็คงจะโดนไล่ออกแน่นอน เรากลับบ้านเก็บข้าวของ โทรไปหากิตครั้งสุดท้ายถามเค้าว่าเค้าจะกลับมาหาเรามั๊ย? กิตบอกว่าเค้าไม่พร้อมจะกลับมาอยู่กับเรา เค้ายังสนุกกับเพื่อน ยังไม่อยากคิดเรื่องเรา เรานั่งโง่เลยค่ะ ปล่อยโฮ ร้องไห้ ข้างห้องได้ยินก็ไม่สนใจแล้ว นั่งทำใจได้สักพักค่ะ เราก็โทรศัพท์ให้น้าเรามาช่วยขนของพาเราย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดค่ะ..
เลิกกับแฟนเก่า มา 2 ปีแล้ว แต่ยังลืมไม่ได้ ทำไงดีคะ??..
เริ่มนะคะ เราเป็นผู้หญิงธรรมดาคนนึง ย้อนไปเมื่อเกือบ 5 ปีที่แล้วค่ะ ตอนนั้นเราทำงานเชียร์เบียร์ร้านเหล้าแห่งหนึ่งย่านฝั่งธนฯ ให้แทนแฟนเก่าเราว่า "กิต" นะคะ เราทำงานที่ร้านค่ะ กิตก็เป็นลูกค้าประจำที่ร้าน มานั่งดื่มกะเพื่อนที่ร้านเราบ่อยๆค่ะ
มีอยู่วันนึงกิตเค้าเข้ามาขอเบอร์เรา เค้าบอกว่าชอบเราเห็นเรานานแล้ว เลยมานั่งที่ร้านบ่อยๆ เราก็ไม่ได้คิดอะไรมากก็ให้เบอร์เค้าไป หลังจากนั้นอาทิตย์กว่าถัดมา กิตก็โทรมาหาชวนคุย มารับเราที่บ้าน ชวนเราไปกินข้าวกลางวัน แล้วก็ไปส่งที่ร้าน เป็นแบบนี้ทุกวัน เป็นเวลาเดือนกว่าๆ จนเราเริ่มมีใจค่ะ มองว่าเค้าก็เป็นคนดีเป็นคนที่เอาใจใส่เราดีมาก ตามดูแลใส่ใจเราตลอด รวมถึงใส่ใจครอบครัวเราด้วย หลังจากนั้นไม่นานกิตก็มาขอเราเป็นแฟน ต่างคนต่างเขิน เราก็ตอบตกลงไป โอเค ลองเป็นแฟนกันดู ก็ได้เน้อ^^ แล้วเราก็คบกันมานับแต่นั้นค่ะ จนเราสนิทกับทั้งครอบครัวกิต แล้วกิตก็สนิทกับครอบครัวของเราด้วย ความรักของเรามันดีมากค่ะ สำหรับเรา ต่างคนต่างเข้าใจกัน ดูแลกันตลอด เรากับกิตเริ่มย้ายมาอยู่ด้วยกันตอนเราคบกัน 4 เดือน กิตขอให้เราออกจากงานเชียร์เบียร์ แล้วอยู่บ้านเฉยๆค่ะ เพราะเค้าไม่ชอบให้ผู้ชายคนอื่นมองเราไม่ดี กิตเป็นคนขึ้หึงมากค่ะ..
หลายคนอาจจะมองว่าเร็วไปนะคะ แปบๆอยู่ด้วยกันแล้ว แต่ครอบครัวพวกเราเค้าเข้าใจค่ะ คือความรักเรามันมากจนล้นแล้วค่ะ เราขาดกันไม่ได้ ต้องอยู่ด้วยกันตลอด ไปไหนจนคนรอบข้างรู้ว่าถ้าเราไปงานไหนก็ต้องมีกิต แล้วส่วนงานของกิตก็ต้องมีเราไปด้วยค่ะ
ในปีแรก เราไม่เคยทะเลาะกันเลย จนเวลาผ่านมาปีกว่า ชีวิตคู่ของเราเริ่มเจอปัญหาต่างๆค่ะ เราผ่านร้อนผ่านหนาวกันมาเยอะมาก เวลามีกินก็กินด้วยกัน เวลาอดก็อดด้วยกัน เคยขนาดไม่มีเงินกินข้าวทั้งคู่นั่งกอดกันร้องไห้ สัญญากันว่าจะไม่ทิ้งกัน หาธุรกิจลงทุนทำด้วยกัน ก็เจ๊งค่ะไปไม่รอด กอดกันร้องไห้อีกเหมือนเดิม สุดท้ายเราต่างคนต่างแยกย้ายกันไปหางานข้างนอกทำค่ะ เวลาผ่านไปอีกหลายเดือนต่างคนต่างทำงาน กิตจากปกติที่เป็นคนหงุดหงิดง่าย อารมณ์ร้อนอยู่แล้ว ยิ่งเริ่มโมโหร้าย ติดเพื่อนมากขึ้น ยิ่งเวลาเมายิ่งน่ากลัวค่ะ โวยวายตลอด
เราเริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้น จากขึ้นเสียงกลายเป็นตบตีกันหนัก จนที่บ้านรับรู้เริ่มรับไม่ได้ค่ะ
พักหลังกิตเริ่มเที่ยวกับเพื่อนบ่อยขึ้น ก็ไปติดเด็กเชียร์เบียร์ที่ร้านอื่นอีกค่ะ จนเราจับได้ว่าเค้าคุยกัน ติดกัน เราบอกให้เค้าเลิกยุ่งกัน เค้าก็ไม่ยอมเลิกค่ะ เรานอนซมร้องไห้จะเป็นจะตาย ทำงานไม่ได้ เค้าเก็บเสื้อผ้าย้ายกับไปอยู่บ้านเค้า แล้วทิ้งเราไว้คนเดียว กิตบอกว่าเบื่อเรา เราทำตัวน่าเบื่อ จืดชืด ไม่น่ารักเหมือนเดิม เราพยายามขอร้องให้เค้ากลับมาค่ะ เรากลัว เราไม่ชอบอยู่คนเดียว แต่เค้าไม่เคยกลับมาเลยค่ะ วันแล้ววันเล่าผ่านไปเป็นเดือน ทำงานไม่ได้เลย ไปที่ทำงานก็นอนซมอยู่ห้องพยาบาล เพื่อนร่วมงานปลอบเท่าไหร่ยิ่งปล่อยโฮใส่ อยู่มาวันหนึ่งเหมือนสมองเริ่มทำงานค่ะ เริ่มคิด เริ่มอยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง เริ่มมองหาอนาคตข้างหน้า เราเริ่มตัดใจค่ะ ตัดสินใจเลยเพราะช่วงนั้น มีปัญหากับหัวหน้าด้วย ถ้าไม่ออกจากงานเองก็คงจะโดนไล่ออกแน่นอน เรากลับบ้านเก็บข้าวของ โทรไปหากิตครั้งสุดท้ายถามเค้าว่าเค้าจะกลับมาหาเรามั๊ย? กิตบอกว่าเค้าไม่พร้อมจะกลับมาอยู่กับเรา เค้ายังสนุกกับเพื่อน ยังไม่อยากคิดเรื่องเรา เรานั่งโง่เลยค่ะ ปล่อยโฮ ร้องไห้ ข้างห้องได้ยินก็ไม่สนใจแล้ว นั่งทำใจได้สักพักค่ะ เราก็โทรศัพท์ให้น้าเรามาช่วยขนของพาเราย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดค่ะ..