ยืมเพื่อนโพส
ดิฉันเป็นนักเรียนอยู่ที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง ซึ่งดิฉันก็ไม่ได้เป็นคนสวยอะไรมากหรอกคร่าาพอดูไปวัดไปวาได้คร่าาาวันนึงหลังจากที่ฉันได้เลิกลากันอดีตแฟนเก่าไปแล้วฉันก็ได้คุยกับคนๆนึงในฐานะที่เขาเป็นที่ปรึกษาเราคุยกันติดต่อกันผ่านโลกโซเชี่ยวกันตลอดเลยคร่าา...อ่อ...เขาคนนี้ดิฉันก็พอรู้จักคะเคยเรียนที่เดียวกันแต่แยกย้ายกันไปแล้ว...เราก็คุยกันปกติธรรมดาทุกๆวันคร่าาอยู่มาวันนึงหลังจากที่เราคุยกันมาเกือบปีดิฉันเลยถามเค้าว่าเขาคิดยังไงกับดิฉันกันแน่คุณรู้ไหมคร่าเขาบอกกับดิฉันว่าเขาชอบดิฉัน...แต่ ณ ตอนนั้นดิฉันยังไม่ได้สนใจที่จะมีแฟนใหม่เลยบอกเขาไปว่าเขาคงคุยกะดิฉันแค่คนเดียวยังไม่เคยยลองที่จะคุยกับใครแล้วแน่ใจหรอว่าเขาชอบดิฉันจริงๆ...แล้วเขาก็หายไปเดือนนึงเพื่อนไปทำภาระหน้าที่ของเขาตามภาษาลูกกตัญญูคร่าหลังจากหนึ่งเดือนผ่านไปเขาก็ทักดิฉันมาตามปกติ ซึ่งเขาก็รู้สึกกับดิฉันเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน จนวันนึงเขาไปสังสรรค์กับเพื่อนแล้วเพื่อนได้สร้างวีรกรรมลงในเฟสเขา...ซึ่งตอนนั้นดิฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรเหมือนกันคร่าาารู้สึกไม่ค่อยพอใจในโพสนั้นแต่ก็ไม่ได้อะไรมากพอเราคุยกันไปกันมาก็เกิดทะเลาะกันเรื่องไร้สาระแบบนี้คร่าพอทะเลาะกันเสร็จดิฉันก็เริ่มรู้ตัวเองแล้วว่าเริ่มชอบเขาเข้าแล้วหละ...ซึ่งตอนนั้นเขาเครียดมากเลยนะคร่ากลัวดิฉันโกรธมากแล้วเขาก็พยายามอธิบายให้ฟังจนสถานการณ์มันดีขึ้นคร่าเราก็กลับมาคุยกันปกติ...พอคุยๆกันไปกันมามีคนนึงเขาบอกว่าทำไมไม่โทรคุยกันเลยเป็นบ้าหรือป่าวนั่งยิ้มให้จอกดแต่จอไม่คุยให้รู้เรื่องไปเลยยยจากวันนั้นก็ทำให้เราโทรคุยกันคร่าพอเราได้โทรคุยกันเขาดูเขินดิฉันมากคร่าบอกว่ามันแปลกกว่าการพิมพ์และเราก็ติดต่อกันมาเรื่อยๆคร่าจนก่อนที่เขาจะไปทำหน้าที่รับใช้ชาติเราสองคนก็ต่างพอรู้ความรู้สึกของกันและกันบ้างคร่าแต่ยังไม่ชัดเจนมากพอนะคร่า...หลังจากที่เขาไปประมาณ 3-4 วัน เขาก็ได้โทรมาหาดิฉันคร่า...คุณรู้ไหมคร่าว่าเขาจำเบอร์ดิฉันไม่ได้เลยแต่เขาพยายามสุมเบอร์เพื่อให้มันเป็นเบอร์ของดิฉันเชื่อไหมคร่าเขาสุมเบอร์จนติดเบอร์ดิฉันพอเขารู้ว่าใช้ฉันจริงๆเขาดีใจมากเลยคร่า...ส่วนดิฉันก็อึ้งมากเลยว่าเขาโทรมาได้ยังไงจากนั้นเวลาว่างเขาก็โทรหาดิฉันตลอดคร่า...แต่ค่าโทรช่างแพงเหลือเกินคร่า นาทีแพงมากคะ 2 บาทแหนะแต่เขาก็มีความพยายามที่จะโทรมานะคร่าเราติดต่อกันจนชอบกันเขาจริงๆคะจนถึงขั้นรอวันที่จะได้พบกันเลยนะคร่าว่าจะตกลงคบหากันหรือป่าว
และแล้ววันนั้นที่เราสองคนรอที่จะได้เจอกันมันช่างยากแสนลำบากมากคร่ากว่าจะเจอกันได้แต่ก็คุ้มค่ากับที่ได้เจอคร่า.....จากนั้นเราก็พากันไปกินข้าวคร่า
จุดเริ่มต้นของความรัก
ดิฉันเป็นนักเรียนอยู่ที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง ซึ่งดิฉันก็ไม่ได้เป็นคนสวยอะไรมากหรอกคร่าาพอดูไปวัดไปวาได้คร่าาาวันนึงหลังจากที่ฉันได้เลิกลากันอดีตแฟนเก่าไปแล้วฉันก็ได้คุยกับคนๆนึงในฐานะที่เขาเป็นที่ปรึกษาเราคุยกันติดต่อกันผ่านโลกโซเชี่ยวกันตลอดเลยคร่าา...อ่อ...เขาคนนี้ดิฉันก็พอรู้จักคะเคยเรียนที่เดียวกันแต่แยกย้ายกันไปแล้ว...เราก็คุยกันปกติธรรมดาทุกๆวันคร่าาอยู่มาวันนึงหลังจากที่เราคุยกันมาเกือบปีดิฉันเลยถามเค้าว่าเขาคิดยังไงกับดิฉันกันแน่คุณรู้ไหมคร่าเขาบอกกับดิฉันว่าเขาชอบดิฉัน...แต่ ณ ตอนนั้นดิฉันยังไม่ได้สนใจที่จะมีแฟนใหม่เลยบอกเขาไปว่าเขาคงคุยกะดิฉันแค่คนเดียวยังไม่เคยยลองที่จะคุยกับใครแล้วแน่ใจหรอว่าเขาชอบดิฉันจริงๆ...แล้วเขาก็หายไปเดือนนึงเพื่อนไปทำภาระหน้าที่ของเขาตามภาษาลูกกตัญญูคร่าหลังจากหนึ่งเดือนผ่านไปเขาก็ทักดิฉันมาตามปกติ ซึ่งเขาก็รู้สึกกับดิฉันเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน จนวันนึงเขาไปสังสรรค์กับเพื่อนแล้วเพื่อนได้สร้างวีรกรรมลงในเฟสเขา...ซึ่งตอนนั้นดิฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรเหมือนกันคร่าาารู้สึกไม่ค่อยพอใจในโพสนั้นแต่ก็ไม่ได้อะไรมากพอเราคุยกันไปกันมาก็เกิดทะเลาะกันเรื่องไร้สาระแบบนี้คร่าพอทะเลาะกันเสร็จดิฉันก็เริ่มรู้ตัวเองแล้วว่าเริ่มชอบเขาเข้าแล้วหละ...ซึ่งตอนนั้นเขาเครียดมากเลยนะคร่ากลัวดิฉันโกรธมากแล้วเขาก็พยายามอธิบายให้ฟังจนสถานการณ์มันดีขึ้นคร่าเราก็กลับมาคุยกันปกติ...พอคุยๆกันไปกันมามีคนนึงเขาบอกว่าทำไมไม่โทรคุยกันเลยเป็นบ้าหรือป่าวนั่งยิ้มให้จอกดแต่จอไม่คุยให้รู้เรื่องไปเลยยยจากวันนั้นก็ทำให้เราโทรคุยกันคร่าพอเราได้โทรคุยกันเขาดูเขินดิฉันมากคร่าบอกว่ามันแปลกกว่าการพิมพ์และเราก็ติดต่อกันมาเรื่อยๆคร่าจนก่อนที่เขาจะไปทำหน้าที่รับใช้ชาติเราสองคนก็ต่างพอรู้ความรู้สึกของกันและกันบ้างคร่าแต่ยังไม่ชัดเจนมากพอนะคร่า...หลังจากที่เขาไปประมาณ 3-4 วัน เขาก็ได้โทรมาหาดิฉันคร่า...คุณรู้ไหมคร่าว่าเขาจำเบอร์ดิฉันไม่ได้เลยแต่เขาพยายามสุมเบอร์เพื่อให้มันเป็นเบอร์ของดิฉันเชื่อไหมคร่าเขาสุมเบอร์จนติดเบอร์ดิฉันพอเขารู้ว่าใช้ฉันจริงๆเขาดีใจมากเลยคร่า...ส่วนดิฉันก็อึ้งมากเลยว่าเขาโทรมาได้ยังไงจากนั้นเวลาว่างเขาก็โทรหาดิฉันตลอดคร่า...แต่ค่าโทรช่างแพงเหลือเกินคร่า นาทีแพงมากคะ 2 บาทแหนะแต่เขาก็มีความพยายามที่จะโทรมานะคร่าเราติดต่อกันจนชอบกันเขาจริงๆคะจนถึงขั้นรอวันที่จะได้พบกันเลยนะคร่าว่าจะตกลงคบหากันหรือป่าว
และแล้ววันนั้นที่เราสองคนรอที่จะได้เจอกันมันช่างยากแสนลำบากมากคร่ากว่าจะเจอกันได้แต่ก็คุ้มค่ากับที่ได้เจอคร่า.....จากนั้นเราก็พากันไปกินข้าวคร่า