เพื่อนผมคนหนึ่งเคยเล่าให้ฟังว่าฝรั่งที่ฉลาดๆมักจะฆ่าตัวตายที่แรกฟังดูรู้สึกแปลกๆ
เขาให้เหตุผลว่าชีวิตถ้ามองพิจารณาให้ดีมันเป็นทุกข์และน่าเบื่ออยู่ได้ด้วยสิ่งที่ทำให้เพลิดเพลืน
พอหมดสิ่งล่อให้เพลิดเพลืนเช่นวัยชราที่น่าเบื่อก็ไม่รู้จะอยู่ให้เบื่อไปทุกวันๆไปทำไม
ก็เลยฆ่าตัวตายเพื่อหนีความเบื่อหน่ายในชีวิตไป มาพิจารณาตามก็ต้องยอมรับว่าจริง

ที่จริงพระพุทธองค์ทรงชักชวนสาวกให้เห็นความน่าเบื่อหน่ายในชีวิตเหมือนกัน
เสียดาย..ว่าฝรั่งพวกนี้ไม่รู้จักคิดเบื่อหน่ายชีวิตในขณะจิตมีฌานสมาธิตามหลักสมถะวิปัสสนา
ซึ่งจะเกิดเป็นวิปัสสนาญาณขึ้นแทนการปลิดชีพตนเอง

ผมว่าอารมย์เบื่อหน่ายชีวิตที่ไม่มีสมาธิจิตรองรับนั้นน่ากลัว
อย่างพวกที่ศึกษาพุทธศาสนาแต่ไม่ฝึกสมาธิจิตดีพอ พอเห็นความน่าเบื่อหน่ายของชีวิต
มันจะไม่ได้ปัญญาญาณแต่จะเป็นอารมย์หดหู่เดียวดายไร้ชีวิตชีวาขึ้นมาแทน

พระพุทธศาสนาสอนให้เรารู้จักการมีชีวิตอยู่ด้วยการไม่ต้องพึงพาความเพลิดเพลืน
ด้วยการเจริญสติปัฏฐานสี่เพื่อมีสติเห็นกายในกายเพื่อพ้นไปจากการยึดติดในความเพลิดเพลืนของกายมนุษย์
และการเห็นเวทนาในเวทนาก็เป็นการพ้นไปจากความลุ่มหลงในเวทนาทางอายตนะทั้งหลาย
การเห็นจิตในจิตก็เป็นการลดละความเพลิดเพลืนในอารมย์ต่างๆ
การเห็นธรรมในธรรมด้วยวิปัสสนาญาณก็เป็นไปเพื่อเห็นอสังขตธรรมเพื่อคลายความเพลิดเพลืนในธรรมลามกทั้งหลาย