นี่เป็นกระทู้แรกเลยครับ เขียนอะไรผิดพลาดขออภัยไว้ก่อนเลยนะครับ
แนะนำตัวเองก่อนละกัน ผมปัจจุบันทำงานเป็นวิศวกรอยู่ต่างจังหวัดแห่งหนึ่ง(แต่กำลังคิดจะเปลี่ยนงาน เพราะจบสายครูมา)
เข้าเรื่องเลยละกัน ผมเด็กบ้านนนอกคนนึงที่สอบเข้าเรียนมหาลัยแถวๆปริมณฑล ซึ่งยังเด็กน้อยเหมือนกบในกะลาอ่ะไม่รู้เรื่องไรมากมาย ไป กทม. เองครั้งแรกก็ขึ้นรถผิดจะกลับต่างจังหวัด รอรถทัวร์ผิดทางขึ้นเข้ากรุงเทพซะงั้น พอเข้าเรียนมหาลัยปี 1 ก็นิสัยวัยรุ่นทั่วไป มีวันนึงเพื่อนชวนกินข้าวปกติ แต่มันพิเศษตรงที่ มีสาวๆแก๊งหนึ่งมากินด้วยนั่งโต๊ะตรงข้าม ผมก็คุยกับเพื่อนว่าคนนั้นน่ารักดีนะ เพื่อนก็ช่างยุเหลือเกิน บอกถ้าชอบก็ขอเบอร์ซิ ซึ่งผมก็ทำใจอยู่พักนึงเพราะเธอมากับเพื่อนหลายคนมาก และแล้โอกาสก็มาถึงเมื่อสวรรค์เปิดทาง เธอไปกับเพื่อนอีกคนเดินเข้า 7-11 ผมไม่รอช้าเธอเดินออกมารีบทักทายทันที เธอ เธอชื่อไรอ่ะ ขอเบอร์หน่อยซิ (มุขเสี่ยวมาก) เธอก็เหมือนจะให้นะแต่บอกว่ากล้าขอต่อหน้าเพื่อนๆไหม โหคนเยอะขนาดนั้น ทำใจสู้ครับเข้าไปก็เขินๆนะ เธอก็ให้เบอร์มาจริงๆ แต่ยังไม่ได้คุยครับ รอ 2-3 วัน ก็โทรไปเธอบอกนึกว่าจะไม่โทรมาซะแล้ว และเราก็ได้คุยกันครับ หลายเดือนอยู่ จนเราตกลงเป็นแฟนกัน(ยังจำวันนั้นได้ดี) และเราก็คบกันมาเรื่อยๆ คบตั้งปี 1 ก็ตามประสาวัยรุ่นทั่วไปครับ ไปเที่ยว ไปดูหนัง กินข้าวด้วยกัน ประมาณปี 3 เราเริ่มทะเลาะกันบ้าง ไม่เข้าใจกันบ้าง ผมเป็นคนนิ่งๆ เอาใจไม่ค่อยเก่งครับแต่ภายในใจให้เธอทั้งใจ ส่วนเธอเป็นคนเฟรนลี่มาก อัธยาสัยดี เข้ากับคนง่ายมาก มันอาจจะเป็นนิสัยที่แตกต่างกัน และก็มีผู้ชายมาคุยกับเธอบ้าง เราเป็นผู้ชายก็หึงเป็นผมชอบเหน็บแนมเธอน่ะไม่ค่อยชอบพูดตรงๆ เช่น เปิดเพลงประชดไรงี้(ไม่รู้โรคจิตป่าว ฮ่าๆ)แต่ก็มีแบบเลิกบ้าง เราก็ง้อคืนดี ก็กลับมาคบกันเหมือนเดิมแบบนี้ ประมาณ 2-3 ครั้งแต่เราก็ประคับประครองจนชีวิตคู่เรามาได้ ถึง 5 ปี จนสุดท้ายเราทั้งคู่ก็เรียนจบ ก็มีแพลนจะแต่งงานกัน(คิดๆไว้ ว่ามีงานทำเก็บเงินแต่ง) จบปุ๊บผมก็รีบสมัครงานเลย โดยได้ทำงานแถวบ้านซึ่งคิดว่าอยู่บ้านไม่ต้องเช่าหอ กินอยู่บ้านเงินเก็บคงมีแน่นอน แต่ต้องแลกกับทำงาน 5-6 ต่อสัปดาห์ ส่วนเธอยังหางานไม่ได้ + กับเรียนรามด้วย(ใกล้จบแล้ว)เธอเลยอยากได้งานที่ไม่ต้องทำประจำ ซึ่งเธอก็ได้งานทำแถวบ้านเธอเช่นกัน ซึ่งทำสัปดาห์ละ 3-4 วัน แต่เธออยู่ กทม. ผม อยู่ต่างจังหวัด แต่ถ้าว่างเสาร์-อาทิตย์ผมก็จะไปหาเธอน่ะ หรือถ้าว่างวันอาทิตย์วันเดียวก็อาจจะไป จากบ้านผมไป กทม. 2 ชม. (เพราะคิดถึง)
และแล้ววันนั้นก็มาถึง วันที่เรามีแค่คำว่าผูกพันธ์ เธอก็ทำงานปกติ ผมก็ยังทำงานไปเหมือนเดิมทุกๆวัน แต่ยอมรับช่วงแรกที่เข้าทำงานผมยังปรับตัวไม่ค่อยได้ เพราะต้องตื่นเช้าไปทำงานและกับค่ำถ้ามี โอที ซึ่งถึงบ้านก็แทบจะหมดเรี่ยวแรง หัวถึงหมอนนี่จะหลับอย่างเดียวเลย ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เราเริ่มห่างกัน ทั้งที่เราอยู่ไกลกันก็ห่างไกลมากพอแล้ว ผมเองก็ยอมรับว่าผมคุยกับเธอน้อยจริงๆ เช้าก่อนทำงาน เที่ยงพัก เย็นหลังเลิกงาน และก่อนนอน แต่คุยแป๊บเดียวก็วาง เหมือนว่าคุยว่าทำอะไรแค่นั้นเอง ซึ่งเธอก็เปรยๆมาว่ามีคนมาคุยด้วย ผมก็ไม่ได้เอ๊ะใจอะไร คิดว่าน่าจะแค่เพื่อนกัน
พอนานวันเข้า วันนั้นก็มาถึงในวันที่เธอบอกลาผม วันนั้นนอนไม่หลับทำอะไรไม่ถูก คิดว่าเธอคงพูดเล่นใช่ไหม พอวันรุ่งขึ้นสิ่งที่ผมคิดมันกลับไม่ใช่ เธอเหมือนไม่อยากคุยด้วย ไม่อยากรับโทรศัพท์ เธอก็บอกว่าเธอมีคนคุยด้วยแล้ว พี่ที่ทำงาน เค้าอัธยาศัยดี คุยด้วยแล้วมีความสุข แต่เธอกับผมบอกว่าเรายังเป็นเพื่อนกันได้นะ ผมบอก 5 ปีไม่มีความหมายเลยใช่ไหม ซึ่งปัจจุบันผมได้ง้อเธอมาเดือนกว่าๆแล้ว คิดว่าเราคงไม่ได้เกิดมาคู่กัน ผมยอมแพ้เธอแล้ว!!!
ปล. ความรักครั้งนี้ผมขอเป็นคนผิดเองที่ผมไม่ดูแลเธอให้ดีกว่านี้ ถ้าผมดูแลเอาใจใส่เธอมากว่านี้คงไม่มีเรื่องแบบนี้แน่นอน
เธอไม่ผิดที่จะศึกษาใครใหม่เพราะมันไม่มีอะไรแน่นอนในโลกใบนี้
ผมควรเดินออกมาจากเธอแล้วใช่ไหม
สุดท้าย ผม...ควรทำใจ !!!
เวลามีค่าแค่ความผูกพัน
แนะนำตัวเองก่อนละกัน ผมปัจจุบันทำงานเป็นวิศวกรอยู่ต่างจังหวัดแห่งหนึ่ง(แต่กำลังคิดจะเปลี่ยนงาน เพราะจบสายครูมา)
เข้าเรื่องเลยละกัน ผมเด็กบ้านนนอกคนนึงที่สอบเข้าเรียนมหาลัยแถวๆปริมณฑล ซึ่งยังเด็กน้อยเหมือนกบในกะลาอ่ะไม่รู้เรื่องไรมากมาย ไป กทม. เองครั้งแรกก็ขึ้นรถผิดจะกลับต่างจังหวัด รอรถทัวร์ผิดทางขึ้นเข้ากรุงเทพซะงั้น พอเข้าเรียนมหาลัยปี 1 ก็นิสัยวัยรุ่นทั่วไป มีวันนึงเพื่อนชวนกินข้าวปกติ แต่มันพิเศษตรงที่ มีสาวๆแก๊งหนึ่งมากินด้วยนั่งโต๊ะตรงข้าม ผมก็คุยกับเพื่อนว่าคนนั้นน่ารักดีนะ เพื่อนก็ช่างยุเหลือเกิน บอกถ้าชอบก็ขอเบอร์ซิ ซึ่งผมก็ทำใจอยู่พักนึงเพราะเธอมากับเพื่อนหลายคนมาก และแล้โอกาสก็มาถึงเมื่อสวรรค์เปิดทาง เธอไปกับเพื่อนอีกคนเดินเข้า 7-11 ผมไม่รอช้าเธอเดินออกมารีบทักทายทันที เธอ เธอชื่อไรอ่ะ ขอเบอร์หน่อยซิ (มุขเสี่ยวมาก) เธอก็เหมือนจะให้นะแต่บอกว่ากล้าขอต่อหน้าเพื่อนๆไหม โหคนเยอะขนาดนั้น ทำใจสู้ครับเข้าไปก็เขินๆนะ เธอก็ให้เบอร์มาจริงๆ แต่ยังไม่ได้คุยครับ รอ 2-3 วัน ก็โทรไปเธอบอกนึกว่าจะไม่โทรมาซะแล้ว และเราก็ได้คุยกันครับ หลายเดือนอยู่ จนเราตกลงเป็นแฟนกัน(ยังจำวันนั้นได้ดี) และเราก็คบกันมาเรื่อยๆ คบตั้งปี 1 ก็ตามประสาวัยรุ่นทั่วไปครับ ไปเที่ยว ไปดูหนัง กินข้าวด้วยกัน ประมาณปี 3 เราเริ่มทะเลาะกันบ้าง ไม่เข้าใจกันบ้าง ผมเป็นคนนิ่งๆ เอาใจไม่ค่อยเก่งครับแต่ภายในใจให้เธอทั้งใจ ส่วนเธอเป็นคนเฟรนลี่มาก อัธยาสัยดี เข้ากับคนง่ายมาก มันอาจจะเป็นนิสัยที่แตกต่างกัน และก็มีผู้ชายมาคุยกับเธอบ้าง เราเป็นผู้ชายก็หึงเป็นผมชอบเหน็บแนมเธอน่ะไม่ค่อยชอบพูดตรงๆ เช่น เปิดเพลงประชดไรงี้(ไม่รู้โรคจิตป่าว ฮ่าๆ)แต่ก็มีแบบเลิกบ้าง เราก็ง้อคืนดี ก็กลับมาคบกันเหมือนเดิมแบบนี้ ประมาณ 2-3 ครั้งแต่เราก็ประคับประครองจนชีวิตคู่เรามาได้ ถึง 5 ปี จนสุดท้ายเราทั้งคู่ก็เรียนจบ ก็มีแพลนจะแต่งงานกัน(คิดๆไว้ ว่ามีงานทำเก็บเงินแต่ง) จบปุ๊บผมก็รีบสมัครงานเลย โดยได้ทำงานแถวบ้านซึ่งคิดว่าอยู่บ้านไม่ต้องเช่าหอ กินอยู่บ้านเงินเก็บคงมีแน่นอน แต่ต้องแลกกับทำงาน 5-6 ต่อสัปดาห์ ส่วนเธอยังหางานไม่ได้ + กับเรียนรามด้วย(ใกล้จบแล้ว)เธอเลยอยากได้งานที่ไม่ต้องทำประจำ ซึ่งเธอก็ได้งานทำแถวบ้านเธอเช่นกัน ซึ่งทำสัปดาห์ละ 3-4 วัน แต่เธออยู่ กทม. ผม อยู่ต่างจังหวัด แต่ถ้าว่างเสาร์-อาทิตย์ผมก็จะไปหาเธอน่ะ หรือถ้าว่างวันอาทิตย์วันเดียวก็อาจจะไป จากบ้านผมไป กทม. 2 ชม. (เพราะคิดถึง)
และแล้ววันนั้นก็มาถึง วันที่เรามีแค่คำว่าผูกพันธ์ เธอก็ทำงานปกติ ผมก็ยังทำงานไปเหมือนเดิมทุกๆวัน แต่ยอมรับช่วงแรกที่เข้าทำงานผมยังปรับตัวไม่ค่อยได้ เพราะต้องตื่นเช้าไปทำงานและกับค่ำถ้ามี โอที ซึ่งถึงบ้านก็แทบจะหมดเรี่ยวแรง หัวถึงหมอนนี่จะหลับอย่างเดียวเลย ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เราเริ่มห่างกัน ทั้งที่เราอยู่ไกลกันก็ห่างไกลมากพอแล้ว ผมเองก็ยอมรับว่าผมคุยกับเธอน้อยจริงๆ เช้าก่อนทำงาน เที่ยงพัก เย็นหลังเลิกงาน และก่อนนอน แต่คุยแป๊บเดียวก็วาง เหมือนว่าคุยว่าทำอะไรแค่นั้นเอง ซึ่งเธอก็เปรยๆมาว่ามีคนมาคุยด้วย ผมก็ไม่ได้เอ๊ะใจอะไร คิดว่าน่าจะแค่เพื่อนกัน
พอนานวันเข้า วันนั้นก็มาถึงในวันที่เธอบอกลาผม วันนั้นนอนไม่หลับทำอะไรไม่ถูก คิดว่าเธอคงพูดเล่นใช่ไหม พอวันรุ่งขึ้นสิ่งที่ผมคิดมันกลับไม่ใช่ เธอเหมือนไม่อยากคุยด้วย ไม่อยากรับโทรศัพท์ เธอก็บอกว่าเธอมีคนคุยด้วยแล้ว พี่ที่ทำงาน เค้าอัธยาศัยดี คุยด้วยแล้วมีความสุข แต่เธอกับผมบอกว่าเรายังเป็นเพื่อนกันได้นะ ผมบอก 5 ปีไม่มีความหมายเลยใช่ไหม ซึ่งปัจจุบันผมได้ง้อเธอมาเดือนกว่าๆแล้ว คิดว่าเราคงไม่ได้เกิดมาคู่กัน ผมยอมแพ้เธอแล้ว!!!
ปล. ความรักครั้งนี้ผมขอเป็นคนผิดเองที่ผมไม่ดูแลเธอให้ดีกว่านี้ ถ้าผมดูแลเอาใจใส่เธอมากว่านี้คงไม่มีเรื่องแบบนี้แน่นอน
เธอไม่ผิดที่จะศึกษาใครใหม่เพราะมันไม่มีอะไรแน่นอนในโลกใบนี้
ผมควรเดินออกมาจากเธอแล้วใช่ไหม
สุดท้าย ผม...ควรทำใจ !!!