เครียดมาก เป็นโรคย้ำคิด ควรทำไงดี กับชีวิต

คิดนานมากว่าจะตั้งกระทู้เรื่องนี้ดีไหม เรื่องนี้ยาวมาก เป็นมาเกือบ 30 ปี ได้ คิดว่าน่าจะเกิดจากเมื่อตอนอายุ 6 ขวบไปอาบน้ำเล่นกับพี่ข้างบ้าน คุยกันเรื่อยเปลือยทั่วๆไป แต่พอดีด้วยช่วงนั้นพ่อพี่เขาเสีย เขาเลยพูดมาว่าคนเราต้องตายทุกคนเท่าแหละ หัวใจตกที่ตาตุ้มเลย แต่เป็นไม่นานก็หาย  หลังจากนั้นก็จะมีอาการคิดว่า " จะไม่มีเราอยู่บนโลกนี้แล้ว แล้วชาติหน้าเกิดมาเราจะจำอะไรไม่ได้แล้วจะไม่มีเราแล้ว" เท่านั้นแม่เจ้าใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ใจเต้นเร็ว อยากวิ่งหนี เป็นแบบนี้เป็นพักๆ  และเป็นไม่นานก็หายไป แต่เมื่อประมาณ 2-3ปีที่ผ่านมา เราเป็นหนักมาก  เป็นนาน เป็นอาการแบบนี้เราจะหมดอะไรตายอยาก ไม่อยากทำอะไรไม่อยากคุยกับใคร ไม่อยากกิน นอนไม่หลับ  เราลืมบอกไปเรื่องนี้เราไม่เคยบอกใครเลย จนเมื่อ 2ปีที่แล้วเราทนอาการนี้ไม่ได้เลยเล่าให้เพื่อนสนิทเราฟัง คือที่เราไม่เล่าให่ใครฟัง เพราะว่าเรากินว่าสิ่งที่เราคิดเป็นเรื่องที่โคตรไร้สาระ น่าหัวเราะ ก็คิดดูนะว่ายิ้มใครจะมาคิดเรื่องกลัวความตาย มันน่าอายมาก เราเลยไม่คิดจะเล่าให้ใครฟังเลย อย่างที่บอกเมื่อ2ปีที่แล้วทนไม่ไหว เราเลยเล่าให้เพื่อนสนิทฟัง เขาไม่คิดว่าปัญญาอ่อน และยังให้กำลังใจเราด้วย และบอกว่าเราควรบอกแฟนเราด้วย แล้ววันที่เราตัดสินใจที่จะเล่าเรื่องนี้ให้แฟนเราฟังก็มาถึง หลังจากที่แฟนเราฟังจบเขาให้กำลังใจเราและบอกให้เราไปหาหมอจิตเวช เพราะจะได้รักษา เราไปหาหมอที่ร.พ. รัฐบาล แห่งหนึ่ง เราก็เล่าให้หมอฟังทุกอย่างแถมร้องไห้ให้ดูด้วย 555 หมอให้ยามากิน เป็นนอนหลับและครายเครียด เท่าราคาแม่เจ้า 2000กว่าบาท เท่านี้เราช็อคเลย แต่อยากหายก็ต้องรักษา จบเท่านี้ก่อนนะ เดี๋ยวมาต่อ ก่อนจบเราอยากบอกว่าตอนนี้อาการเป็นหนักมากกว่าเดิมจนอยากฆ่าตัวตายเลย ทุกคนที่เข้ามาอ่านคงงงนะว่ากลัวตายแต่อยากฆ่าตัวตาย  เพราะอะไรเรามาเล่าอีกทีนะ