คือ...ผมเลิกกับแฟน...ก็ไม่เชิงแฟนนะครับ ประมาณคุยที่กำลังคุยๆกันอยู่.... สมมุติเธอชื่อเอนะครับ
ตั้งแต่เรารู้จักกันก็เกือบ2ปี แต่เราเพิ่งมาคุยกันจริงๆจังๆเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา....
เราเรียนกันคนล่ะที่ครับ รร.เราห่างกัน1อำเภอ ด้วยเหตุผลบางประการทำให้เราได้รู้จักกัน แล้วก็มีเพื่อนในกลุ่มเดียวกัน
กลุ่มเรานัดกันไปกินเลี้ยงแล้วไปเที่ยวกันต่อ....ผมแอบชอบเธอมานานแล้ว...เลยตัดสินใจบอกวันนั้นเลย
เอก็ตกลงคบกับผม.....ผ่านไปประมาณ2อาทิตย์เราไม่ค่อยได้เจอหน้ากันเลย....ผมกำลังอยู่ในช่วงสอบและเอก็กำลังเตรียมสอบเลยไม่ค่อยได้คุยกัน
เลยห่างๆกันไปบ้าง แต่ทุกครั้งที่ว่างจากอ่านหนังสือ ผมจะโทรหาเอหรือไม่ก็ทักเฟสไป....แล้ววันนั้นก็มาถึง....เอส่งข้อความมาให้ผมว่า...
เอ:แก...เราเหมือนไปเกินไป เกินกว่าที่จะ(มีเว้นช่วงให้ลุ้นด้วย)
เป็นแฟนกัน
ผม:สรุปคือเลิก...อืมๆ เข้าใจ
เอ:เราเป้นเพื่อนกันได้ป่ะ
ผม:อืม...
เอ:เฉยชาว่ะ(WTF!?!?!)
ผม:...จะให้พูดไรล่ะ..ก็มันจุกอ่ะ...พูดอะไรไม่ออกหรอก
เอ:...ถ้าไม่พอใจก็บอกได้นะ
ผม:ก็คนจะไปพูดยังไงก็รั้งไม่อยู่หรอก
ถ้าเอจะไปเค้าไม่รั้งไว้หรอก เค้าเข้าใจ ถ้าจะรั้งคนหมดใจก็เหมือนจับน้ำด้วยมือเปล่านั่นแหละ
คงพูดได้แค่โชคดี
เอ:ไม่ๆ ที่เค้าคิดนะคือ
ห่วงกันเหมือนเดิม ทุกอย่างเหมือนเดิม แต่ในฐานะเพื่อนได้ปะวะ (เป็นผญ.ที่เห็นแก่ตัวไปมั้ย?)
ผม:เหมือนเดิมอ่ะได้ เหมือนก่อนที่เราจะรู้จักกันอ่ะ
.
.
.
แล้วผมก็ลบทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ ลบเบอร์ลบเฟส ลบรูป ผ่านมาเดือนครึ่ง
ต้องสอบGat/pat สนามเดียวกัน เจอหน้ากัน ผมไม่ทักเอ เอก็ไม่ทักผม ผมเลยคิดว่าแบบนี้แหละดีแล้ว
วันต่อมาเพื่อนเอที่อยู่รร.เดียวกับผมเดินมาแล้วบอกว่า''เอบอกว่าไม่คุยกับมันอ่ะ โกรธมันหรือเปล่า"
แล้ววันนี่เอก็โทรมาหาผม.....ผมรับสายแล้วตอบแบบคนไม่อยากคุย
ผมผิดมั้ย? ที่อยากจะลืมคนที่แบบ...ทำให้เสียความรู้สึก...ผมรู้สึกเหมือนคิดไปเองคนเดียวอ่ะ...เหมือนผมเป็นของเล่นอ่ะ
#แท็กโต๊ะเครื่องแป้ง เพราะคิดว่าผู้หญิงน่าจะเยอะ ช่วยตอบคำถามผมหน่อยครับ
ผมผิดเหรอ? //มันเป็นกระทู้แรกผมไม่รู้ว่าจะเอาไว้ไหน
ตั้งแต่เรารู้จักกันก็เกือบ2ปี แต่เราเพิ่งมาคุยกันจริงๆจังๆเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา....
เราเรียนกันคนล่ะที่ครับ รร.เราห่างกัน1อำเภอ ด้วยเหตุผลบางประการทำให้เราได้รู้จักกัน แล้วก็มีเพื่อนในกลุ่มเดียวกัน
กลุ่มเรานัดกันไปกินเลี้ยงแล้วไปเที่ยวกันต่อ....ผมแอบชอบเธอมานานแล้ว...เลยตัดสินใจบอกวันนั้นเลย
เอก็ตกลงคบกับผม.....ผ่านไปประมาณ2อาทิตย์เราไม่ค่อยได้เจอหน้ากันเลย....ผมกำลังอยู่ในช่วงสอบและเอก็กำลังเตรียมสอบเลยไม่ค่อยได้คุยกัน
เลยห่างๆกันไปบ้าง แต่ทุกครั้งที่ว่างจากอ่านหนังสือ ผมจะโทรหาเอหรือไม่ก็ทักเฟสไป....แล้ววันนั้นก็มาถึง....เอส่งข้อความมาให้ผมว่า...
เอ:แก...เราเหมือนไปเกินไป เกินกว่าที่จะ(มีเว้นช่วงให้ลุ้นด้วย)
เป็นแฟนกัน
ผม:สรุปคือเลิก...อืมๆ เข้าใจ
เอ:เราเป้นเพื่อนกันได้ป่ะ
ผม:อืม...
เอ:เฉยชาว่ะ(WTF!?!?!)
ผม:...จะให้พูดไรล่ะ..ก็มันจุกอ่ะ...พูดอะไรไม่ออกหรอก
เอ:...ถ้าไม่พอใจก็บอกได้นะ
ผม:ก็คนจะไปพูดยังไงก็รั้งไม่อยู่หรอก
ถ้าเอจะไปเค้าไม่รั้งไว้หรอก เค้าเข้าใจ ถ้าจะรั้งคนหมดใจก็เหมือนจับน้ำด้วยมือเปล่านั่นแหละ
คงพูดได้แค่โชคดี
เอ:ไม่ๆ ที่เค้าคิดนะคือ
ห่วงกันเหมือนเดิม ทุกอย่างเหมือนเดิม แต่ในฐานะเพื่อนได้ปะวะ (เป็นผญ.ที่เห็นแก่ตัวไปมั้ย?)
ผม:เหมือนเดิมอ่ะได้ เหมือนก่อนที่เราจะรู้จักกันอ่ะ
.
.
.
แล้วผมก็ลบทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ ลบเบอร์ลบเฟส ลบรูป ผ่านมาเดือนครึ่ง
ต้องสอบGat/pat สนามเดียวกัน เจอหน้ากัน ผมไม่ทักเอ เอก็ไม่ทักผม ผมเลยคิดว่าแบบนี้แหละดีแล้ว
วันต่อมาเพื่อนเอที่อยู่รร.เดียวกับผมเดินมาแล้วบอกว่า''เอบอกว่าไม่คุยกับมันอ่ะ โกรธมันหรือเปล่า"
แล้ววันนี่เอก็โทรมาหาผม.....ผมรับสายแล้วตอบแบบคนไม่อยากคุย
ผมผิดมั้ย? ที่อยากจะลืมคนที่แบบ...ทำให้เสียความรู้สึก...ผมรู้สึกเหมือนคิดไปเองคนเดียวอ่ะ...เหมือนผมเป็นของเล่นอ่ะ
#แท็กโต๊ะเครื่องแป้ง เพราะคิดว่าผู้หญิงน่าจะเยอะ ช่วยตอบคำถามผมหน่อยครับ