ถ้าคุณถูกฉกกระเป๋าในนั้นมีเงินสดอยู่38,000 บาท พร้อมกุญแจรถยนต์ กุญแจบ้าน บัตรประชาชน เอทีเอ็ม บัตรเครดิต ใบขับขี่
เอกสารต่างๆมากมาย ไปแจ้งความแล้ว ตำรวจบอกว่าให้ทำใจ ถึงมีรูปคนร้าย ก็ไม่รู้ว่าคนร้ายอยู่ส่วนใหนของไทย บอกให้เราทำใจ
ถ้าเจอแบบนี้ เราจะมีวิธีลืมกันง่ายๆได้ยังไง ตอนนี้รู้สึกว่า คิดถึงกระเป๋าสตางค์ที่ผูกพันมาก ใช้มานาน20ปีแล้ว และรูปภาพอื่นๆที่มันมีค่าทางจิตใจ
ส่วนเงินนั้นมันก็เสียดาย แต่ก็คงได้แค่เสียดาย เพราะมันไม่มีทางได้คืน หวังเล็กๆว่าจะได้เอกสารบางอย่างคืน แต่คงยาก
เหตุเกิด 26/11/57 ผ่านไป3-4วันแล้ว แต่ว่าเรายังรู้สึกแย่ เวลาเดินไปห้างทำให้เรารู้สึกกลัว ไม่ปลอดภัย เจอกระเป๋าสตางค์รูปทรงที่หายไปและสีกระเป๋า ทำให้เรารู้สึกหดหู่ เกิดความเสียดาย นึกถึงอันเก่า และเฝ้าโทษตัวเองตลอดเวลา ถ้าเราไม่ประมาท ถ้าเราไม่วางประเป๋าไว้ในรถเข็นแล้วมัวแต่เลือกหยิบสินค้าในห้าง คนร้ายคงไม่มีโอกาสฉกกระเป๋าเราไป เดินไปไหนก็รู้สึกกลัวคนรอบกาย มันเป็นเรื่องที่รู้สึกไม่ไว้ใจใครเมื่อต้องออกไปนอกบ้าน จะรู้สึกระแวงตลอดเวลา เดินผ่านร้านกระเป๋าที่มีสีสรร รูปทรงต่างๆ ก็ทำให้เราหดหู่ใจ เศร้าๆยังไงไม่รู้
ดูกล้องวงจรปิดที่ตัวเองออกมาโวยวายเมื่อรู้ว่ากระเป๋าสตางค์หาย ทำให้รู้สึกหดหู่ ภาพนั้นติดตาตลอดเวลา สงสารตัวเองมากๆตอนนั้น มันเหมือนคนบ้า ไร้สติ เอ๋อ ไปเลย เมื่อรู้ว่าทุกอย่างหายไปตรงหน้า และเหตุเกิดขึ้นกับเรา ไม่อยากเชื่อว่าเราจะเจอเหตุการณ์แบบนี้
อยากรู้ว่าเพื่อนๆที่มีประสบการณ์แบบเดียวกับเรา มีวิธีไหนที่จะลืมเหตุการณ์แย่ๆนี้ไปได้โดยเร็ว มีวิธีไหนที่จะทำให้ลืมได้โปรดช่วยแนะนำด้วยค่ะ
ตำรวจก็บอกให้ทำใจ ยังไงก็ยาก เพราะต่อให้รู้ว่าคนร้ายเป็นใคร ก็ไม่อาจจะรู้ว่าคนร้ายอยู่ส่วนไหนของประเทศไทย บอกให้ทำใจ
ตำรวจถามทำงานอะไร เราบอกเล่นหุ้น ตำรวจบอกว่าเล่นหุ้นแปปเดียว เดี๋ยวก็ได้คืนแล้ว หายแค่นี้จิ๊ปๆ
มันก็ไม่ได้จิ๊ปๆ กว่าจะได้กำไรวันเดียว 38000 บาท มันต้องใช้เวลา และโอกาสสร้าง ความรู้สึกมันต่างกัน ไปแจ้งความก็บอกว่าจะให้ดำเนินคดีไหม
ถามอะไรแปลกๆ ถ้าไม่มาให้ดำเนินคดีตามจับกุมคนร้ายจะมาให้เสียเวลาทำไม กว่าจะได้กลับบ้านก็5ทุ่มกว่า ต้องวิ่งไปมาระหว่างห้างกับโรงพัก
ไปรอบแรกตำรวจแค่ลงบันทึกว่ามีอะไรหาย แต่ยังไม่รับเรื่องให้เป็นคดี เราก็ฟังไปงงไป วันรุ่งขึ้นไปครั้งที่ 2 ถามความคืบหน้า ตำรวจบอกว่า ตกลงจะให้ดำเนินคดีไหม จะได้ลงบันทึกคดีเป็นเรื่องเป็นราว ...เอ่อ ฟังแล้วมันตลกสิ้นดี แปลว่าที่เรามาร้องทุกข์วันแรกที่เกิดเหตุ ตำรวจไม่ได้ทำอะไรเลยใช่ไหม ถึงได้ย้อนถามว่าจะให้ดำเนินคดีไหม จะได้รวบรวมหลักฐานเพื่อตามจับคนร้ายต่อไป งง กับตำรวจไทยจริงๆ
ส่วนใบคำร้อง ก็เอาเรื่องของเราปนกับคดีคนอื่น ในหน้ากระดาษแผ่นเดียวกัน ซึ่งเป็นคดีเกี่ยวกับยาเสพติด รู้ชื่อผู้ต้องหาหมด ทำอะไรที่ไหนบ้านอยู่ตรงไหน ถือว่าละเมิดสิทธิผู้อื่น กลายเป็นเราต้องมารับรู้เรื่องชาวบ้าน แล้วเอกสารนี้ก็ต้องไปยื่นตามธนาคารต่างๆที่เราต้องนำหลักฐานนี้ไปอ้างอิง ว่าเราถูกคนร้ายฉกกระเป๋า แบงค์อ่านไปก็มองหน้าเราไป แถมยังถามตกลงเราเป็นผู้ต้องหา หรือเป็นผู้ร้องเรียน
ตำรวจจะประหยัดกระดาษอะไรขนาดนั้น รายการทรัพย์สินที่หายไปของเรา มันใช้ 2แผ่นกระดาษ 10กว่ารายการ แต่ถ้าตำรวจแยกออกจากคดีผู้ต้องหาอื่น ถ้าไม่เขียนปะปนกัน ก็จะพอดีหรือไม่ก็อาจจะใช้เกิน1แผ่นครึ่ง
พอเราถามเค้าก็บอกว่า มันก็ใช้ได้เหมือนกันแหละ เราบอกว่าไม่แยกเขียนแผ่นใหม่หรอคะ ตำรวจบอกว่าใช้ได้ๆ
มันก็ถูกแหละค่ะว่าใช้ได้ๆ แต่ว่าเราต้องเอาไปยื่นที่อื่น ไปยื่นแบงค์ขอดูกล้องวงจรปิด ไปยื่นทำเอกสารสำคัญ แล้วต้องโดนพนักงานแบงค์ถามคำถามเดิมๆอีกไม่รู้กี่แบงค์ พอยื่นเอกสารนี้ให้เพื่อทำสมุดใหม่ พนักงานก็อ่านไปเงยหน้ามองเราไป แบบคงจะ งงๆ อย่าว่าแต่พนักงานงงเลย เราเองก็ยังงง เลย ตกลงเราคือผู้ต้องหาคดียาเสพติด หรือผู้ร้องทุกข์ไม่รู้สถานตำรวจมีนบุรีทำงานเป็นไหมเนี่ย
นอกเรื่องบ่นๆหน่อยนะคะ ขอโทษที่นอกเรื่องเกี่ยวกับหุ้น แต่ว่าในนี้รู้สึกเพื่อนเยอะกว่าที่ห้องอื่น ให้แง่คิดรวดเร็ว ถึงจะโดนตำหนิบ้างแต่โดยรวมก็ดีกว่าห้องอื่นๆ ขอบคุณค่ะ
ถ้าคุณถูกฉกกระเป๋า แล้วในนั้นมีเงินสด 38,000บาท คุณใช้เวลาทำใจกี่วันคะ
เอกสารต่างๆมากมาย ไปแจ้งความแล้ว ตำรวจบอกว่าให้ทำใจ ถึงมีรูปคนร้าย ก็ไม่รู้ว่าคนร้ายอยู่ส่วนใหนของไทย บอกให้เราทำใจ
ถ้าเจอแบบนี้ เราจะมีวิธีลืมกันง่ายๆได้ยังไง ตอนนี้รู้สึกว่า คิดถึงกระเป๋าสตางค์ที่ผูกพันมาก ใช้มานาน20ปีแล้ว และรูปภาพอื่นๆที่มันมีค่าทางจิตใจ
ส่วนเงินนั้นมันก็เสียดาย แต่ก็คงได้แค่เสียดาย เพราะมันไม่มีทางได้คืน หวังเล็กๆว่าจะได้เอกสารบางอย่างคืน แต่คงยาก
เหตุเกิด 26/11/57 ผ่านไป3-4วันแล้ว แต่ว่าเรายังรู้สึกแย่ เวลาเดินไปห้างทำให้เรารู้สึกกลัว ไม่ปลอดภัย เจอกระเป๋าสตางค์รูปทรงที่หายไปและสีกระเป๋า ทำให้เรารู้สึกหดหู่ เกิดความเสียดาย นึกถึงอันเก่า และเฝ้าโทษตัวเองตลอดเวลา ถ้าเราไม่ประมาท ถ้าเราไม่วางประเป๋าไว้ในรถเข็นแล้วมัวแต่เลือกหยิบสินค้าในห้าง คนร้ายคงไม่มีโอกาสฉกกระเป๋าเราไป เดินไปไหนก็รู้สึกกลัวคนรอบกาย มันเป็นเรื่องที่รู้สึกไม่ไว้ใจใครเมื่อต้องออกไปนอกบ้าน จะรู้สึกระแวงตลอดเวลา เดินผ่านร้านกระเป๋าที่มีสีสรร รูปทรงต่างๆ ก็ทำให้เราหดหู่ใจ เศร้าๆยังไงไม่รู้
ดูกล้องวงจรปิดที่ตัวเองออกมาโวยวายเมื่อรู้ว่ากระเป๋าสตางค์หาย ทำให้รู้สึกหดหู่ ภาพนั้นติดตาตลอดเวลา สงสารตัวเองมากๆตอนนั้น มันเหมือนคนบ้า ไร้สติ เอ๋อ ไปเลย เมื่อรู้ว่าทุกอย่างหายไปตรงหน้า และเหตุเกิดขึ้นกับเรา ไม่อยากเชื่อว่าเราจะเจอเหตุการณ์แบบนี้
อยากรู้ว่าเพื่อนๆที่มีประสบการณ์แบบเดียวกับเรา มีวิธีไหนที่จะลืมเหตุการณ์แย่ๆนี้ไปได้โดยเร็ว มีวิธีไหนที่จะทำให้ลืมได้โปรดช่วยแนะนำด้วยค่ะ
ตำรวจก็บอกให้ทำใจ ยังไงก็ยาก เพราะต่อให้รู้ว่าคนร้ายเป็นใคร ก็ไม่อาจจะรู้ว่าคนร้ายอยู่ส่วนไหนของประเทศไทย บอกให้ทำใจ
ตำรวจถามทำงานอะไร เราบอกเล่นหุ้น ตำรวจบอกว่าเล่นหุ้นแปปเดียว เดี๋ยวก็ได้คืนแล้ว หายแค่นี้จิ๊ปๆ
มันก็ไม่ได้จิ๊ปๆ กว่าจะได้กำไรวันเดียว 38000 บาท มันต้องใช้เวลา และโอกาสสร้าง ความรู้สึกมันต่างกัน ไปแจ้งความก็บอกว่าจะให้ดำเนินคดีไหม
ถามอะไรแปลกๆ ถ้าไม่มาให้ดำเนินคดีตามจับกุมคนร้ายจะมาให้เสียเวลาทำไม กว่าจะได้กลับบ้านก็5ทุ่มกว่า ต้องวิ่งไปมาระหว่างห้างกับโรงพัก
ไปรอบแรกตำรวจแค่ลงบันทึกว่ามีอะไรหาย แต่ยังไม่รับเรื่องให้เป็นคดี เราก็ฟังไปงงไป วันรุ่งขึ้นไปครั้งที่ 2 ถามความคืบหน้า ตำรวจบอกว่า ตกลงจะให้ดำเนินคดีไหม จะได้ลงบันทึกคดีเป็นเรื่องเป็นราว ...เอ่อ ฟังแล้วมันตลกสิ้นดี แปลว่าที่เรามาร้องทุกข์วันแรกที่เกิดเหตุ ตำรวจไม่ได้ทำอะไรเลยใช่ไหม ถึงได้ย้อนถามว่าจะให้ดำเนินคดีไหม จะได้รวบรวมหลักฐานเพื่อตามจับคนร้ายต่อไป งง กับตำรวจไทยจริงๆ
ส่วนใบคำร้อง ก็เอาเรื่องของเราปนกับคดีคนอื่น ในหน้ากระดาษแผ่นเดียวกัน ซึ่งเป็นคดีเกี่ยวกับยาเสพติด รู้ชื่อผู้ต้องหาหมด ทำอะไรที่ไหนบ้านอยู่ตรงไหน ถือว่าละเมิดสิทธิผู้อื่น กลายเป็นเราต้องมารับรู้เรื่องชาวบ้าน แล้วเอกสารนี้ก็ต้องไปยื่นตามธนาคารต่างๆที่เราต้องนำหลักฐานนี้ไปอ้างอิง ว่าเราถูกคนร้ายฉกกระเป๋า แบงค์อ่านไปก็มองหน้าเราไป แถมยังถามตกลงเราเป็นผู้ต้องหา หรือเป็นผู้ร้องเรียน
ตำรวจจะประหยัดกระดาษอะไรขนาดนั้น รายการทรัพย์สินที่หายไปของเรา มันใช้ 2แผ่นกระดาษ 10กว่ารายการ แต่ถ้าตำรวจแยกออกจากคดีผู้ต้องหาอื่น ถ้าไม่เขียนปะปนกัน ก็จะพอดีหรือไม่ก็อาจจะใช้เกิน1แผ่นครึ่ง
พอเราถามเค้าก็บอกว่า มันก็ใช้ได้เหมือนกันแหละ เราบอกว่าไม่แยกเขียนแผ่นใหม่หรอคะ ตำรวจบอกว่าใช้ได้ๆ
มันก็ถูกแหละค่ะว่าใช้ได้ๆ แต่ว่าเราต้องเอาไปยื่นที่อื่น ไปยื่นแบงค์ขอดูกล้องวงจรปิด ไปยื่นทำเอกสารสำคัญ แล้วต้องโดนพนักงานแบงค์ถามคำถามเดิมๆอีกไม่รู้กี่แบงค์ พอยื่นเอกสารนี้ให้เพื่อทำสมุดใหม่ พนักงานก็อ่านไปเงยหน้ามองเราไป แบบคงจะ งงๆ อย่าว่าแต่พนักงานงงเลย เราเองก็ยังงง เลย ตกลงเราคือผู้ต้องหาคดียาเสพติด หรือผู้ร้องทุกข์ไม่รู้สถานตำรวจมีนบุรีทำงานเป็นไหมเนี่ย
นอกเรื่องบ่นๆหน่อยนะคะ ขอโทษที่นอกเรื่องเกี่ยวกับหุ้น แต่ว่าในนี้รู้สึกเพื่อนเยอะกว่าที่ห้องอื่น ให้แง่คิดรวดเร็ว ถึงจะโดนตำหนิบ้างแต่โดยรวมก็ดีกว่าห้องอื่นๆ ขอบคุณค่ะ