ขึ้นชื่อว่าระบอบการปกครอง แต่ละระบอบในโลกนี้ตามทฤษฎีแต่ละระบอบล้วนมีประโยชน์และดีทั้งนั้น ไม่ว่าระบอบคอมมิวนิสต์ ที่ให้ความเท่าเทียมกันในสังคม หรือระบอบประชาธิปไตยที่ให้อำนาจอยู่ในประชาชน ไม่ว่าระบอบไหนถ้ากลไกของระบอบนั้นทำหน้าที่ได้สมบูรณ์ 100% ก็ถือว่าดีมาก
แต่ในทางปฏิบัติแล้ว เป็นเรื่องยากมาก ไม่มีระบอบไหนสมบูรณ์แบบ ไม่ว่าจะเป็นคอมมิวนิสต์หรือประชาธิปไตย ปัจจัยที่ทำให้กลไกของระบอบเสียก็คือมนุษย์ที่อยู่ภายใต้ระบอบนั้นๆนั่นเอง
ประชาธิปไตย เมื่อผู้มีสิทธิเลือกตั้งขายสิทธิ์ของตัวเอง เพื่อหวังแค่ประโยชน์ช่วงสั้นๆแก่ตน เมื่อผู้มีสิทธิไม่ใช้ความคิดของตัวเองในการเลือกผู้แทน โดยเลือกตามเพื่อนหรือคนกลุ่มใหญ่ มองแต่ข้อดีของฝ่ายที่ตัวเองสนับสนุน มองแต่ข้อเสียของฝ่ายที่ตัวเองคัดค้าน แล้วฝังไว้ในหัว ประโยชน์ได้รับอยู่ที่นักการเมืองที่ตัวเองเลือก แต่แทบจะไม่ตกถึงประชาชนเลย
ย้อนมองกลับไปตั้งแต่ไทยเรามีประชาธิปไตยเต็มใบตั้งแต่ปี 2535 เป็นต้นมา (ไม่นับรวมรัฐประหารที่เกิดขึ้น 2 ครั้ง) เห็นได้ชัดว่าประเทศไทยพัฒนา แต่ช้ามากๆ เพราะนักการเมืองหวังแค่ประโยชน์ของพวกพ้องมากกว่าไม่ว่าสมัยไหนๆ
ย้อนกลับไปสมัยที่ประชาธิปไตยไม่เต็มใบประเทศ ก. ยังไม่ได้พัฒนามาก เดินทางมาดูงานที่เมืองไทย แต่ตอนนี้กลับตาลปัตรกลายเป็นเราต้องไปดูงานเขา เช่นเดียวกันกับเปรียบเทียบกับกลุ่มอาเซียนที่เรานำโด่งเรื่อยมาหรือมีคู่แข่งแค่สิงค์โปร์ แต่ตอนนี้เรากลับไปอยู่กลุ่มกลางๆถึงท้ายแล้ว
ประชาธิปไตยแบบเต็มใบแบบนี้ที่เราเป็นทำให้ประเทศเราก้าวหน้าขึ้นได้เร็วจริงหรือ? เราถอยหลังลงคลองหรือปล่าว?
ผมยอมรับว่าตามทฤษฎีแล้ว ประชาธิปไตยแบบนี้ดีมาก แต่ทางปฏิบัติละ? แล้วจะทำอย่างไรให้ทางปฏิบัติเป็นจริงได้ตามทฤษฎี?
ประชาธิปไตยกับความก้าวหน้าของประเทศ
แต่ในทางปฏิบัติแล้ว เป็นเรื่องยากมาก ไม่มีระบอบไหนสมบูรณ์แบบ ไม่ว่าจะเป็นคอมมิวนิสต์หรือประชาธิปไตย ปัจจัยที่ทำให้กลไกของระบอบเสียก็คือมนุษย์ที่อยู่ภายใต้ระบอบนั้นๆนั่นเอง
ประชาธิปไตย เมื่อผู้มีสิทธิเลือกตั้งขายสิทธิ์ของตัวเอง เพื่อหวังแค่ประโยชน์ช่วงสั้นๆแก่ตน เมื่อผู้มีสิทธิไม่ใช้ความคิดของตัวเองในการเลือกผู้แทน โดยเลือกตามเพื่อนหรือคนกลุ่มใหญ่ มองแต่ข้อดีของฝ่ายที่ตัวเองสนับสนุน มองแต่ข้อเสียของฝ่ายที่ตัวเองคัดค้าน แล้วฝังไว้ในหัว ประโยชน์ได้รับอยู่ที่นักการเมืองที่ตัวเองเลือก แต่แทบจะไม่ตกถึงประชาชนเลย
ย้อนมองกลับไปตั้งแต่ไทยเรามีประชาธิปไตยเต็มใบตั้งแต่ปี 2535 เป็นต้นมา (ไม่นับรวมรัฐประหารที่เกิดขึ้น 2 ครั้ง) เห็นได้ชัดว่าประเทศไทยพัฒนา แต่ช้ามากๆ เพราะนักการเมืองหวังแค่ประโยชน์ของพวกพ้องมากกว่าไม่ว่าสมัยไหนๆ
ย้อนกลับไปสมัยที่ประชาธิปไตยไม่เต็มใบประเทศ ก. ยังไม่ได้พัฒนามาก เดินทางมาดูงานที่เมืองไทย แต่ตอนนี้กลับตาลปัตรกลายเป็นเราต้องไปดูงานเขา เช่นเดียวกันกับเปรียบเทียบกับกลุ่มอาเซียนที่เรานำโด่งเรื่อยมาหรือมีคู่แข่งแค่สิงค์โปร์ แต่ตอนนี้เรากลับไปอยู่กลุ่มกลางๆถึงท้ายแล้ว
ประชาธิปไตยแบบเต็มใบแบบนี้ที่เราเป็นทำให้ประเทศเราก้าวหน้าขึ้นได้เร็วจริงหรือ? เราถอยหลังลงคลองหรือปล่าว?
ผมยอมรับว่าตามทฤษฎีแล้ว ประชาธิปไตยแบบนี้ดีมาก แต่ทางปฏิบัติละ? แล้วจะทำอย่างไรให้ทางปฏิบัติเป็นจริงได้ตามทฤษฎี?