อยาก"เข้มแข็ง"ขึ้น ทำยังไงครับ?

เรื่องมันมีอยู่ว่า
ผมมาเรียนอยู่ต่างประเทศ และ เจอกับผู้หญิงคนนึง เป็นรุ่นพี่คนไทย ผมอยู่ปี1เค้าอยู่ปี2
คือ พวกเราก็คุยกันได้ซักพักนึง ก็ตกลงคบกันเป็นแฟน
พวกเรารักกันมากๆ ติดกันมากๆ คุยกันในไลน์ตลอด
ผมคิดถึงเค้าตลอดเวลาเลย เค้าก็บอกว่าเค้าก็คิดถึงผมตลอดเวลาเลยเหมือนกัน
ผมอยากอยู่กับเค้าตลอดเวลาเลย เค้าก็บอกว่าอยากอยู่กับผม
ผมมีความสุขมากๆเวลาที่ได้อยู่กับเค้า เค้าก็บอกมีความสุขมากๆเวลาที่ได้อยู่กับผม ทุกๆอย่างผมดีใจนะที่พวกเรารู้สึกแบบเดียวกัน
ผมรักเวลานั้นมากๆ เหมือนทุกอย่างหยุดเวลาได้ อาทิตย์นึงเค้าจะมานั่งอยู่ห้องผม
อาทิตย์ละ 1-2วัน วันละ 2-3ชั่วโมง (หอพวกเราอยู่ใกล้กันมากๆ ประมาณ100m)
ผมก็ไปหาเค้า ทุกวันตอนเช้าพร้อมทำอาหารไปให้ทาน บางทีก็ตอนเย็น วันละ1ครั้ง ครั้งละ 10-15นาที ต่อวัน(เค้าอยู่กับพี่ของเค้า)
ผมแค่อยากจะไปกอด อยากจะเห็นหน้า อยากจะคุย อยากจะเจอ ผมติดเค้ามากๆ และผมอยากจะดูแลเธอมากๆ
แต่ พอไม่เจอ ไม่ได้อยู่ด้วย หรือแม้กระทั่ง ตอนที่จากกัน ผมก็จะรู้สึกเศร้าๆหดหู่ๆ มาก ทำอะไรไม่ถูก
บางครั้งก็ร้องไห้ บางครั้งผมก็รู้สึกไม่อยากกินอาหารเลย
และทุกๆครั้งที่ผมเป็นแบบนี้  เค้าก็ค่อนข้างโกรธและโมโหผมว่าทำไมผมถึงเป็นแบบนี้ เพราะเคยผมก็บอกเค้าว่า
ผมจะพยายามเข้มแข็งให้มากๆ จะไม่ร้องไห้เวลาไม่ได้อยู่ด้วย จะไม่เศร้า จะไม่จิตตก แต่ยังไงผมก็ทำไม่ได้ซักที
พวกเราก็ต้องเรียนหนังสือกัน  ผมก็พยายามจะเข้าใจในจุดนี้
ซึ่งบางทีเค้าก็อ่านหนังสือ ผมก็เข้าใจว่าอ่านหนังสือ ผมไม่ควรไปรบกวนเวลาเรียนของเค้า
ผมไม่อยากจะให้เป็นคนที่เข้าไปในชีวิตเค้า และทำให้ชีวิตเค้าวุ่นวาย ไม่อยากเป็นตัวถ่วงในการเรียนของเค้า
แต่ผมก็ทำไม่ได้ในทุกๆครั้ง ผมก็อยากจะให้เค้าได้อ่านหนังสือให้สบายใจ (แต่คือเวลาเค้าอ่านหนังสือเค้าก็เล่นโทรศัพท์ โทรคุยกับเพื่อนบ้าง
แต่เหมือนผมจะไม่เข้าใจในจุดนั้นที่ว่า ทำไมคุยกับเพื่อนได้แล้วมาเจอกันไม่ได้หรอ แต่ผมก็พยายามเข้าใจเพราะเค้าบอกว่า เค้าอ่านหนังสือ
แต่เวลาที่เค้าเบื่อเค้าก็จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น แต่ไม่ลุกจากโต๊ะ สมาธิของเค้าก็จะไม่เสีย)
ผมไม่รู้จะทำยังไงให้ตัวเองเข้มแข็งขึ้น จะทำยังไงที่ไม่ต้องติดเค้ามากๆเกินไป ผมไม่รู้จะต้องทำยังไง
เพราะบางทีผมก็คิดว่า หออยู่ใกล้กันแค่นี้เจอกันทุกวัน(ผมย้ายจากหอไกลๆมาหอนี้ เพราะว่าเค้าเลย) วันละ1-2ชั่วโมงได้มั้ย
ผมก็พยายามเข้าใจอยู่ วันนี้เค้าก็บอกผมว่า เค้าจะอ่านหนังสือให้เยอะ เวลาที่ว่างก็อาจจะไม่ได้ไปหา
พอได้ยินผมนี่แทบทรุด ยืนไม่อยู่ ไม่รู้จะทำยังไง ผมรู้สึกเหมือนว่าจะไม่ได้เจอ กันอีก เลย ไม่รู้จะต้องอีกกี่อาทิตย์ถึงได้เจออีก
ไม่รู้ว่าได้เจออีกทีจะได้เจอแค่กี่ชั่วโมง  เพราะเธอก็จะชอบบอกว่า จะมาคลุกด้วยทั้งวัน แต่พอจริงๆเธอก็มาแค่แปปๆ
แล้วก็ไป พอผมถาม เธอก็แค่ว่า ตะก่อนเราอยู่กับพี่ แล้วตอนนี้เรามีแก แล้วเราจะทิ้งพี่เราไปเลย มันก็ไม่ได้ ผมฟังผมก็เข้าใจนะ
แต่พอผมคิด ผมก็คิดว่า อ้าว แล้วอีก 6วันที่เหลือ อะ บลาๆ แล้วแบบ บางทีผมก็คิดเข้าข้างตัวเองว่า เจียดเวลาของเธอมาให้เราบ้างได้มั้ย
เราจะขาดใจตายแล้วนะ ผมไม่รู้ว่า ผมทำอะไรอยู่แล้วตอนนี้ ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับผม ผมทรมานมากๆ

ผมรู้สึกว่า ผมขาดเค้าไม่ได้ แต่ ผมก็ไม่อยากเป็นตัวถ่วงอนาคตของเค้า ทุกวันนี้พวกเราทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยมากๆ ทะเลาะกันแทบทุกวัน
แล้ว คือพอ ทะเลาะที เธอเป็นคนที่เก็บอารมณ์ไม่อยู่ พูดได้ทุกอย่างที่ให้ผมเจ็บ ผมก็เจ็บนะ เพราะผมคิดว่าถ้าผมไม่มีเธอ ผมคงเจ็บกว่านี้
เพราะผมชอบตอนที่เค้าไม่อารมณ์เสียมากๆ แต่พออารมณ์เสียที ผมก็ทรมานมากๆ เหมือนกัน พอทะเลาะกันเสร็จ เธอก็บอกว่าเธอเจ็บ
เธอขอโทษ แต่ผมไม่รู้สิ ผมก็เจ็บนะ แต่ผมไม่อยากพูดอะไรมาก ไม่อยากให้เธอรุ้สึกว่าเธอผิด เพราะผมไม่อยากให้มันเป็นเรื่อง
ที่ต้องเอามาทะเลาะกันอีก และผมก็มักจะเป็นต้นเรื่อง เพราะว่าผม ติดเค้ามากเกินไปและควบคุม อารมณ์ไม่อยู่
ผมเคยคิดว่าผมอยากให้เค้าเป็นผู้หญิงที่มีความสุข แต่ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกว่าผมกลับทำให้เค้าเป็นผู้หญิงที่มีความทุกข์ที่สุดแล้ว


ผมอยากจะเข้มแข็งขึ้น ผมไม่อยากจะร้องไห้อีกแล้ว ผมทรมานมากๆในเวลาที่ไม่มีเค้า ในเวลาที่คิดว่าจะไม่ได้เจอเค้า
ผมหาทางออกไม่ได้เลย
ผมไม่เข้าใจว่า คนที่อยู่ห่างๆกันมากๆ ทำยังไงให้เข้มแข็งครับ
ผมรู้สึกผมจะเสียเธอไปได้ทุกเมื่อ ผมไม่อยากจะเสียเธอไป ผมไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำยังไง
.
.
.
.
ช่วยผมด้วยครับ ผมไม่ไหวแล้ว



ผมฟังเพลงนี้ทีไร
ผมร้องไห้ทุกทีเลย....



ขอบคุณมากๆ ครับในทุกทางออกที่ช่วยผม




เพราะ
ผมอยากจะ "เข้มแข็ง" ให้มากขึ้น