เราจะไปตามหาความพยายามแบบนั้นจากที่ไหน?

เราเขียนนิยายออนไลน์มาได้ 7 ปีแล้วค่ะ ตั้งแต่อายุ 18 จนตอนนี้ 25 แล้ว เริ่มจากนักเขียนที่ไม่มีใครรู้จักจนกลายเป็นที่รู้จักของนักอ่านหลายๆคน ขอสงวนนามปากกานะคะ ความรู้สึกของเราตอนนี้กับตอนแรกที่เริ่มเขียนมันต่างกันมาก ตอนแรกเราเขียนด้วยความรักจริงๆ บางวันลง 2 ตอน ไม่มีคนเม้นท์ก็จะเขียน มันเหมือนมีไฟที่จะเขียนอยู่ตลอดเวลา จากนิยายที่มีคนเม้นท์ไม่ถึง 100 ทั้งที่จบเรื่องแล้ว พยายามเขียนจนกระทั่งประสบความสำเร็จ จำได้ว่าคอมเม้นท์สูงสุดที่เคยได้คือสองหมื่นกว่า ได้ติด Top5 ของเว็บหนึ่ง แต่ตอนนั้นเราไม่ได้แคร์เลยค่ะว่าจะมีคนอ่านหรือเม้นท์เท่าไหร่ เราแค่อยากจะเขียน ทุกตัวอักษรที่เราพิมพ์มันคือความสุข แม้กระทั่งตอนที่เราติดอันดับเราก็ไม่ได้รู้สึกมีความสุขมากไปกว่าการที่เราได้เขียนมันออกไป

จากนั้นเราได้รู้จักกับเพื่อนนักเขียนหลายๆคนจนรวมกลุ่มกันเขียนนิยายเซ็ตแต่มีปัญหากันเพราะความเห็นไม่ตรงกันก็เลยเลิกเขียนไป จุดนั้นแหละค่ะที่เราคิดว่าจะเลิกเขียนนิยายแล้ว แต่พอเราอ่านนิยายของคนอื่น เราก็อยากกลับมาเขียนอีก เราก็กลับพร้อมนิยายเรื่องใหม่และนามปปากใหม่
แต่มันเปลี่ยนไปตรงที่เราเริ่มแคร์คนอ่าน เริ่มแคร์คอมเม้นท์ แล้วเดี๋ยวนี้นิยายออนไลน์เราว่าเงียบกว่าเมื่อก่อนมากแถมนักเขียนก็เพิ่มขึ้นเยอะ พอไม่มีคนอ่านเราก็ลบทิ้ง มันก็เลยเกิดเหตุการณ์แบบนี้ซ้ำไปซ้ำมา
-คนอ่านไม่เยอะก็ลบทิ้ง
-พออ่านนิยายคนอื่นก็อยากเขียน
-กลับมาเขียนพร้อมนามปากกาใหม่
-คนอ่านไม่เยอะก็ลบทิ้ง

ช่วง 1 ปีที่ผ่านมาเราลงนิยายไปมากกว่า 20 เรื่องแต่เขียนไม่จบเลยสักเรื่อง มันเหมือนเราไม่มีความพยายาม ไม่รักที่จะเขียน แต่ทั้งๆที่เราเรียนจบแล้วเราว่างมากกว่าสมัยเรียนอีกนะ เรารู้สึกอิจฉาคนที่แม้จะไม่มีใครเม้นท์ให้ก็เขียนจนจบ ซึ่งเราเคยเป็นแบบนั้นแต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว ประสบการณ์ที่เรามีมันไม่ช่วยอะไรเลย เราไม่รู้ความพยายามที่เคยมีมันหายไปไหนหรือมันถึงจุดที่เราควรเลิกเขียนนิยายแล้วจริงๆ