ลองฝึกสมาธิมาแทบทุกสายแล้ว มีความรู้สึกว่า มโนมยิทธิ คือการฝึกที่ออกจากสมาธิแล้วเหนื่อยมาก เพราะมันมีพื้นฐานมาจากการจิตนาการ(ตรงนี้อาจารย์สายมโนมยิทธิ ติเตือนผมตลอดว่า ไม่ใช่การจิตนาการ)
และเหตุผลที่สำคัญอาจจะผมเองมีความครางแครงใจกับสิ่งที่เคยเรียนมา เช่น  พระพุทธเจ้าไม่เคยทรงอธิบายว่า พระอรหันต์ผู้บรรลุนิพพานเมื่อดับขันธ์แล้วจะอยู่ในสภาพเช่นใด การอธิบายทำได้ในลักษณะเพียงว่า นิพพานคือการดับทุกข์ สิ้นตัณหา เหมือนไฟที่ดับจนสิ้นเชื้อไม่สามารถที่จะลุกลามขึ้นมาได้อีก สำหรับพระอรหันต์ที่ปรินิพพานแล้วนั้น พระพุทธองค์ไม่ตรัสยืนยันถึงความมีอยู่หรือความดับสูญ พระองค์ตรัสแต่เพียงว่า เมื่อพระองค์ปรินิพพานแล้ว ทั้งเทวดาและมนุษย์จะไม่สามารถเห็นพระองค์อีกต่อไป "ดูกร ภิกษุทั้งหลาย กายของตถาคต มีตัณหาอันนำไปสู่ภพขาดแล้ว ยังดำรงอยู่ เทวดาและมนุษย์ทั้งหลายจักเห็นตถาคตชั่วเวลาที่กายของตถาคตยังดำรงอยู่ เมื่อกายแตกสิ้นชีพแล้ว เทวดาและมนุษย์ทั้งหลายจักไม่เห็นตถาคต" (ที.สี.14/90)

แต่สิ่งที่อาจารย์สอนมโนมยิทธิสอนมันขัดแย้งกับตัวนี้ ผมเลยก้าวข้ามไม่ได้สักที

ใครเป็นและรู้สึกแบบเดียวกันบ้าง อยากถามความเห็นและแนะนำ