ก่อนอื่นเลยมารู้จักหุ่นยนต์กู้ภัยกันก่อน หุ่นยนต์กู้ภัยโดยมากจะเป็นหุ่นยนต์เคลื่อนที่ขนาดประมาณรถไฟฟ้าที่เด็กอายุสัก 5-6 ขวบสามารถขึ้นไปขี่ได้ และน้ำหนักรวมก็ไม่น่าจะเกิน 70 กิโลกรัม หุ่นยนต์กู้ภัยจะต้องมีสมรรถนะในการเคลื่อนที่ในพื้นที่จำลองซากปรักหักพังได้ รวมถึงการเคลื่อนที่ปีนขึ้นลงบันไดชัน และทางลาดชันกว่า 30 องศาได้


      ระบบการเคลื่อนที่ของหุ่นยนต์ ส่วนใหญ่จะมีลักษณะเป็นตีนตะขาบและมีแขนติดกับล้อด้านหน้าทั้ง 2 ข้าง เพื่อช่วยในการยกตัวหุ่นข้ามสิ่งกีดขวางในกรณีสิ่งกีดขวางนั้นสูงกว่าตัว หุ่นทำให้หุ่นยนต์สามารถเคลื่อนที่ไปได้ทุกสภาพผิว (โคตรเจ๋งอ่ะ)

     ที่นี้หุ่นยนต์กู้ภัยมันจะช่วยกู้ภัยตามชื่อมันยังไงละ ตัวหุ่นจะมีความสามารถในการเก็บข้อมูลเป็นหลัก จำพวก รูปลักษณ์ การเคลื่อนไหว การส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ ความร้อน การหายใจ ซึ่งส่วนใหญ่จะควบคุม 2 แบบคือ ระยะไกล กับ ควบคุมอัตโนมัติ หุ่นจะมีประโยชน์อย่างมากในพื้นที่อันตรายที่คนไม่สามารถเข้าไปได้ (เช่นเวลาตึกถล่ม แผ่นดินไหวอะไรอย่างงี้ )  แถมแขนกลที่ติดอยู่บนตัวหุ่นอาจช่วยเหลือผู้ประสบภัยเฉพาะหน้าได้ด้วย


     ขอบอกว่าการแข่งขันหุ่นยนต์กู้ภัยไทยเราเจ๋งมากนะ เป็นแชมป์โลก 6 ปีซ้อนในช่วง 2006 – 2011 แต่ถูกทีมเอ็มอาร์แอล จากประเทศอิหร่านลบสถิติคว้าแชมป์ไปครอง ในปี 2012 แต่ในปี 2013 ไทยก็กลับมาคว้าแชมป์กลับมาครองได้สำเร็จ ที่นี้เรามาดูคนไทยที่ “เจ๋ง” ในทางนี้บ้าง “พี่ยิ้ม อดิศักดิ์ ดวงแก้ว” ที่เป็นคนจุดประกายเลย เพราะเป็นหนึ่งในทีมที่คว้าแชมป์ช่วงแรกๆ (ปี 2006 – 2007 ที่อเมริกา)  


      พี่ยิ้มของน้องๆนี่ฝีมือไม่ธรรมดา ชอบประดิษฐ์ของต่างๆด้วยตนเอง (เด็กผู้ชายน่าจะชอบแนวๆนี้หมด) เคยซ่อมมอเตอร์ไดเป่าผมจนระเบิดคามือมาแล้ว แต่ด้วยความชอบเลยเรียนต่อสายช่าง เลยเลือกเรียน ปวช.หลังจากนั้น ก็เข้าศึกษาต่อในระดับ ปวส.ในสาขาช่างไฟฟ้ากำลังที่เทคโนโลยีพระรามหก ก่อนจะศึกษาต่อปริญญาตรีและปริญญาโท ที่มหาวิทยาลัยพระจอมเกล้าพระนครเหนือ ในสาขาวิศวกรรมอุตสาหการ คณะวิศวกรรมศาสตร์ ระหว่างที่เรียนต่อปริญญาตรีหลักสูตร 2 ปี พี่ยิ้มใช้เวลาเรียนถึง 4 ปี เพราะดันไปเน้นการปฏิบัติมากกว่าวิชาการในห้องเรียนจนเกือบถูกรีไทร์ (แค่เกือบนะ 555+)
      

     มาดูหน้าที่พี่ยิ้มในทีมการแข่งขัน พี่ยิ้มเป็นผู้ออกแบบระบบการทำงานฟังก์ชั่นต่าง ๆของหุ่นยนต์ จ่ายงาน ซื้อของ เลือกวัสดุ แผนและกลยุทธ์ในการแข่งขัน ประเมินคู่แข่งวิเคราะห์สถานการณ์ (รู้เค้ารู้เราสินะ หึหึ) ซึ่งพี่ยิ้มบอกว่ามาจากทักษะที่ได้จากการทักษะพื้นฐานทางด้านช่าง ทำให้เราสามารถวิเคราะห์เข้าใจและการแก้ไขปัญหาต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นได้ หลังแข่งขันเสร็จสิ้นพี่ยิ้มไปทำงานหลายๆอย่างก่อนมาเปิดบริษัทของตัวเอง ชื่อ บริษัท ไออีทีโซลูชั่น จำกัดจำหน่ายและนำเข้าชิ้นส่วนหุ่นยนต์เพื่อการศึกษา (รวยไปเลย)




     เอามาตั้งกระทู้จุดประกายให้ใครที่เลือกเรียนสายช่าง/อาชีวะ มีความภาคภูมิใจนะว่า เออ ฝีมือชน คนสร้างชาติอย่างพวกเรานี่ไม่ธรรมดานะ ไม่ใช่เลือกเรียนเพราะผิดหวังจากการสอบเข้าเรียนในสายอื่นแล้ว สายช่างก็มีความก้าวหน้าในอาชีพการงานไม่แพ้สายอื่น และยิ่งประเทศไทยกำลังจะเข้าสู่ AEC ด้วยแล้ว “เด็กช่าง” นี่เป็นที่ต้องการอันดับต้น ๆ ของตลาดแรงงานเลยทีเดียวเลยนะเออ

ปล.Edit เพิ่มว่ารูปประกอบจากอินเตอร์เน็ตนะจ้ะ