หรือเราว่ามโนไปเอง...?

เราคุยกะรุ่นพี่ที่อายุห่างเรา 1 ปี มาได้ 3-4 เดือนแล้ว
เกริ่นตอนว่าตอนแรกเราพึ่งอกหัก เลยอยากหาคนคุยด้วยสักคน(แอบร้าย==)
พี่เค้าเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนแต่จบไปแล้วเรียนต่อต่างประเทศ เรายังเรียนอยู่
ตอนพี่แกอยู่โรงเรียนเราไม่เคยได้เจอหรือรู้จักกันเลย
จนวันนึงเราทักแชทพี่แกไป(หาเพื่อนคุย นิสัยไม่ดีจริงๆเรา==)
พี่แกก็คุยนะ  คุยดีมาก หลังๆมานี่ยิ่งคุยกันถูกคอ ทำอะไร เป็นยังไงบ้าง
เวลาพี่แกทำอะไรก็แชทมาบอก เวลาไม่มีเวลาว่างคุยก็แชทมาบอก  
ก็พอมีบ้างที่พี่แกหายไป ไอ้เรานี่ก้งอน พี่แกก็ง้อ พี่แกก็ขอโทษ แล้วก็บอกว่าวันหลังทำอะไรจะบอกนะ
แต่ก็มีหลายครั้งเหมือนกันที่เราหายเงียบไป ตอบช้าไรงี้ พี่แกก็ถามว่าไปใหนมาทั้งวัน อยากจะร้องไห้เลย
หลังๆมาเราก็ได้มีโอกาสfacetimeหากันอยู่เรื่อยๆ ทุกวันนี้ก้ยังคุยกันอยู่

ปล.เราไม่เคยเจอหน้ากันจริงๆเลยสักครั้ง นอกจากตอนfacetime

วันใหนที่พี่เขาหายไปหรือตอบช้า เรานี่เฝ้าแต่โทรศัพท์เลยคะ ไม่เป็นอันจะทำอะไร

วันนี้ก็เหมือนกัน เราแชทไปแต่เช้า แต่พี่แกตอบช้า

จนคิดพิเรนให้เพื่อนแชทไปคุยด้วย พี่แกก็ตอบแชท ก็คุย เฟรนลี่เหมือนที่คุยกะเราแรกๆ

แต่แชทเราพี่แกไม่ตอบ จนทำให้เราคิดว่า หรือพี่เขาคุยแบบนี้กับทุกๆคน

และแล้วเที่ยงๆพี่แกก็ตอบแชทเราว่า โทษทีนะที่ตอบช้า แล้วก็ถาม เราทำอะไรอยู่ กินข้าวยัง บลาๆๆ เรานี่แถบไม่อยากตอบกลับเลย

อยากถามความคิดเห็นทุกคนที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้ว่า...

แบบนี้เรียกว่าเรามีใจให้เขา หรือว่าเป็นแค่ความเคยชินที่ต้องคุยกับใครทุกๆวัน?

พี่เขามีใจให้เรา หรือเรามโนไปเอง?

และคำถามสุดท้าย เราควรคุยต่อไปหรือหยุดคุยดีคะ?