หายไปตั้งสองปีอยู่นี้เอง!!!

ต้องบอกก่อนว่าอ่านแล้วอาจรู้สึกว่าปัญญาอ่อนนิดหน่อยแต่ตอนเจอเหตุการณ์จริงๆมันไม่ได้ปัญญาอ่อนเลย......คือผมมีไม้บรรทัดอยู่อันหนึ่งครับเรียกว่าเป็นไม้บรรทัดคู่บุญเลยก็ว่าได้เพราะผมใช้มาตั้งแต่ ม.3 จนสอบเข้า ม.4 ได้โรงเรียนใหม่ก็ยังคงใช้ไม้บรรทัดอันนี้อยู่(ต้องขอบอกว่าพาไม้บรรทัดอันนี้ไปสอบที่ไหไหนคะแนนก็จะดีทุกครั้ง) ผมก็ใช้มันมาเรื่อยๆจนกระทังมาถึง ม.4 เทอมสองจำได้แม่นเลยว่าพึ่งเปิดเทอมได้สักสองอาทิตย์อยู่ๆไม้บรรทัดอันนี้ก็หายไปโดยไม่รู้ตัว!!! คือพอร็ว่าหายไปก็ตอนอยู่บ้านแล้วตอนนั้นอารมณ์ประมาณว่าเซ็งมากๆเลยอะครับ........แต่พอเวลาผ่านไปผมก็ได้ลืมเรื่องไม้บรรทัดนี้ไปตามระเบียบ จนกระทั่งวันนี้!!!!ก็ถึงคาบเรียนฟิสิกส์(ห้องเรียนวิทจะเป็นนั้งเป็นกลุ่ม)ผมก็นั้งเรียนตามปกติทันใดนั้นเอง!!!สายตาของผมก็หันไปเจอไม้บรรทัดของผม ผมจำได้แม่นเลยว่าต้องเป็นของผมแน่ๆเพราะมีตำนิที่ผมทำไว้อย่างชัดเจนทุกจุด และที่สำคัญมันกำลังอยู่ในมือของเพื่อนผมมมมมมม!!! ทำไงละทีนี้ตั้งสติสิครับ ตั้งสติได้ก็ถามเพื่อนกลับไปอย่างใจเย็นว่าไม้บรรทัดนี้เอามาจากไหน มันก็บอกว่าซื้อมาใช้มาตั้งนานแล้วด้วย !! ผมนี่ตาแตกสิครับ ก็มันเห็นอยู่ว่าร่องรอยนี้เราทำมาเองอะไรมันจะบังเอิญเหมือนขนาดนี้ ก็บอกไปว่ารอยนี้ มันเป็นรอยที่เราทำขึ้นมาพอถามไปถามมาถามย้ำๆจนในที่สุดมันก็ยอมรับ แต่!!!
ใช่ว่ามันจะคือให้นะครับ มันกลับมาวีนใส่ผมแล้วบอกว่าถ้ามันเจอแล้วก็ต้องเป็นของมันผมขอยังไงมันก็ไม่ให้ ทำไงละครับทีนี้ เอาจริงก็เสียดายไม่มากหรอกแต่เสียความรู้สึกนี้สิ คืออย่างน้อยถ้ามันบอกจะคือผมก็ไม่เอาหรอกเพราะตัดใจจากไม้บรรทัดนี้ได้แล้ว พูดแล้วเซ็ง
ขอบคุณที่อุสาอ่านนะครับ ไม่มีที่ระบายจริงๆ 5555
นี้คือร่องรอยตำหนิที่ว่าครับ