ตามหัวข้อกระทู้เลยอะ เรากำลังประสบปัญหานี้เลยค่ะ

แฟนอยู่ ตจว. กับครอบครัว เราก็อยู่ กทม. กับครอบครัว

ตอนเป็นแฟน น๊าน..นาน เจอกันที ยังแชท ยังโทรคุยกันได้ เรา..โอเค๊ (เสียงสูง)

เราเลิกงานดึกๆ เห็นคนอื่นมีแฟนมารับ เราก็โอเค๊ (เสียงสูง)

เราเป็นผู้หญิงแกร่ง เรากลับเองได้ ทางกลับจะเปลี่ยวแค่ไหน ชั้นโอเค๊ (เสียงสูง)

แต่ถ้าแต่งงานกันแล้วต้องใช้ชีวิตเหมือนเดิม ชั้น..ไม่โอเค !!

มันสำคัญตรงนี้ล่ะค่ะท่านผู้อ่าน...

การที่เราแต่งงานกับใครสักคน คงไม่อยากแต่งแล้ว แต่มาแยกกันอยู่จริงมั๊ยคะ?

บางคนอาจจะคิดว่า ก็ต้องมีคนยอมย้ายงานสักคนนึง แต่ลองคุยแล้วค่ะ ต่างคนต่างมีเหตุผลที่สำคัญซัพพอร์ตตัวเอง สรุปว่าไม่มีใครย้ายที่ทำงานได้

ถ้าแฟนเราหยุดเสาร์ อาทิตย์ เหมือนคนอื่น เราหรือแฟน อาจจะขับรถไปๆมาๆ เดือนนึงเจอกันอาทิตย์ละสองวัน ยังพอเข้าใจนะ

แต่เดือนนึง แฟนเราหยุดวันเดียวจ้าาาาาา (คือบริษัทให้ทำโอทีตลอด ทั้งหลังเลิกงานกลับดึกดื่นทุกวัน วันหยุดก็ไปเข้างานเหมือนปกติ ให้เป็นโอที สรุปว่าทำงานทุกวัน นานๆ ลามาได้วันนึงอะไรประมาณนี้)

ตอนนี้เป็นแฟนกัน เราโอเคนะ คือเราก็อยู่กับครอบครัว ไม่ได้เหงามาก สมมติแต่งงานไป เราท้อง ปวดท้องคลอดลูก เราต้องไปโรงพยาบาลคนเดียวหรือเปล่า? แล้วตอนคลอดลูก เราต้องเลี้ยงลูกคนเดียวมั๊ย? ยอมรับว่าคิดไปไกล ไกล๊ ไกล ...

แต่ถามว่ารักมั๊ย? รักค่ะ รักมาก เลยมาตั้งกระทู้หาทางออก ใครมีประสบการณ์แนวนี้ มาแชร์กันเถอะค่ะ เผื่อจะเป็นแนวให้เรา!?
หรือคู่รักอื่นๆได้มีทางออกดีๆ จบสวยๆ กะเค้ามั่ง และขอให้การแชร์นี้ ส่งผลให้คุณและแฟน รักกันไปนานๆ จนแก่เฒ่าเลยจ้า

สองมือพนม กราบแนบอก __/\___