เรื่องมีอยู่ว่าเมื่อก่อนเราเป็นคนแบบคุณนู้ คุณหนูมาตลอดชีวิต แบบว่าพ่อแม่เลี้ยงดีเกินไป เป็นคนเก็บตัวด้วย ทำอะๆไรไม่เป็น
หน้าตาก็คุณนู้คุณหนู ผิวขาวใส่เครื่องแบบร.ร.คอนแวนท์ โดนเข้าใจผิดเป็นคนญี่ปุ่นฮ่องกงบ่อย คนชอบพูดภาษาจีนมั่งญี่ปุ่นมั่งใส่ประจำ เมื่อก่อนเราเป็นคนพูดจาเพราะ สุภาพมาก มารยาทดีจนได้รางวัลนร.ดีเด่นประจำ
พอเราจบมัธยมมาเข้ามหาลัย ชีวิตมันอิสระมาก เรารู้ว่าเราคุณหนูทำอะไรไม่เป็นและรอจะทำมานานละ ก็เลยหัดทำโน่นนี่หลายอย่าง ทำงานพิเศษ ทำกิจกรรม เข้าหาเข้ากลุ่มเพื่อน ว่ายน้ำ ย้อมสีผม ตัดผมสั้น ลฯ ทำทุกอย่างท้าทายแสงแดดมาก เราไม่เคยรู้มาก่อนว่าครีมกันแดดมันจำเป็น เมื่อก่อนไม่เห็นต้องใช้ก็ขาว พอนานๆเข้าผิวลอกหน้าดำตัวดำ สิวเพียบไปหมด นำ้หนักลดแต่ไหล่กว้างเลยดูไม่ผอม พอดำด้วยก็ดูบึกๆยังไงไม่รู้ ผมยาวๆก็ไปตัดสั้นมากๆเพราะอยากลองเปลี่ยนลุค กลายเป็นว่าหน้าตาเหมือนคนใช้แรงงานมาก ล่าสุดนี่เสียเซลฟ์มาก คือไปร้านข้าวสั่งข้าว10บาทมากินกับผลไม้ควบคุมอาหาร ปรากฏว่าตอนไปจ่ายเงินเจ้าของร้านไม่รับเงินแล้วถามว่าหนูมีเงินใช้รึเปล่า ใช้จ่ายตอนนี้ไหวมั้ย พักผ่อนบ้างรึเปล่าดูโทรมๆ(คนแถวนั้นรู้กันว่าเราทำงานพิเศษร้านอะไร)
แล้วก็อยู่กับเพื่อนแล้วพฤติกรรมเปลี่ยน ต้องโทษตัวเองที่ไม่มีวิจารณญาณหรือภูมิคุ้มกันจิตใจเลย แค่รักษาตัวเองให้เสมอต้นเสมอปลายก็ไม่ได้ ติดนิสัยทำการบ้านดึกดื่นไม่ดูแลตัวเอง ติดนิสัยพูดคำหยาบ ชอบคิดอะไรสกปรกๆลามกๆ พูดมากขึ้นจนแม้แต่ตัวเองยังรำคาญตัวเองมาก ไม่สงบเสงี่ยมเหมือนเมื่อก่อน บุคลิกแย่ลง ดูขาดความสง่า ความเป็นผู้ใหญ่ เข้ามาลัยแล้วแทนที่จะดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น กลับกลายเป็นเด็กกะโปโลแทน...นี่ยังดีที่ทางบ้านชอบบางข้อ บอกว่าปรับตัวได้ดี รับผิดชอบทำอะไรๆได้เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น มีเพื่อนมากขึ้น นิสัยบางอย่างก็ดีกว่าแต่ก่อน แต่มีที่แย่คือมีนิสัยที่แย่ลงเยอะกว่าการเรียนดูแย่ลง เมื่อก่อนเรียนดี
แล้วก็ตอนหลังเราย้ายมาเรียนต่ออีกที่ ปรากฏว่าคนที่นี่คุณหนูมากเลยไม่ค่อยยอมคบกับเรา...ที่จริงถ้าเราเป็นแบบเมื่อก่อนอาจจะคบพวกนี้ได้ไม่ยาก ตอนเพิ่งจบมัธยมเข้าม.ใหม่ๆนี่เพื่อนกรี๊ดเยอะแยะเลย ใกล้ๆจะเป็นดาวอยู่ละถ้ายอมเข้าให้คนโหวต มาตอนนี้โดนคนมองเหยียดๆประจำ ยิ่งคนไหนหยิ่งๆด้วยแล้ว ไม่เคยรู้เลยว่ารูปลักษณ์ ภาพลักษณ์ภายนอกมันสำคัญขนาดนี้
อยากเข้าคอร์สพัฒนาบุคลิกภาพ ใครมีคอร์สดีๆโปรดแนะนำ รักษาฟื้นฟูหน้าตาผิวพรรณ แล้วก็ปรับปรุงการแต่งกายค่ะ
ฟื้นฟูยังไงดี แค่1ปีโทรมยังกับเป็นคนละคน
หน้าตาก็คุณนู้คุณหนู ผิวขาวใส่เครื่องแบบร.ร.คอนแวนท์ โดนเข้าใจผิดเป็นคนญี่ปุ่นฮ่องกงบ่อย คนชอบพูดภาษาจีนมั่งญี่ปุ่นมั่งใส่ประจำ เมื่อก่อนเราเป็นคนพูดจาเพราะ สุภาพมาก มารยาทดีจนได้รางวัลนร.ดีเด่นประจำ
พอเราจบมัธยมมาเข้ามหาลัย ชีวิตมันอิสระมาก เรารู้ว่าเราคุณหนูทำอะไรไม่เป็นและรอจะทำมานานละ ก็เลยหัดทำโน่นนี่หลายอย่าง ทำงานพิเศษ ทำกิจกรรม เข้าหาเข้ากลุ่มเพื่อน ว่ายน้ำ ย้อมสีผม ตัดผมสั้น ลฯ ทำทุกอย่างท้าทายแสงแดดมาก เราไม่เคยรู้มาก่อนว่าครีมกันแดดมันจำเป็น เมื่อก่อนไม่เห็นต้องใช้ก็ขาว พอนานๆเข้าผิวลอกหน้าดำตัวดำ สิวเพียบไปหมด นำ้หนักลดแต่ไหล่กว้างเลยดูไม่ผอม พอดำด้วยก็ดูบึกๆยังไงไม่รู้ ผมยาวๆก็ไปตัดสั้นมากๆเพราะอยากลองเปลี่ยนลุค กลายเป็นว่าหน้าตาเหมือนคนใช้แรงงานมาก ล่าสุดนี่เสียเซลฟ์มาก คือไปร้านข้าวสั่งข้าว10บาทมากินกับผลไม้ควบคุมอาหาร ปรากฏว่าตอนไปจ่ายเงินเจ้าของร้านไม่รับเงินแล้วถามว่าหนูมีเงินใช้รึเปล่า ใช้จ่ายตอนนี้ไหวมั้ย พักผ่อนบ้างรึเปล่าดูโทรมๆ(คนแถวนั้นรู้กันว่าเราทำงานพิเศษร้านอะไร)
แล้วก็อยู่กับเพื่อนแล้วพฤติกรรมเปลี่ยน ต้องโทษตัวเองที่ไม่มีวิจารณญาณหรือภูมิคุ้มกันจิตใจเลย แค่รักษาตัวเองให้เสมอต้นเสมอปลายก็ไม่ได้ ติดนิสัยทำการบ้านดึกดื่นไม่ดูแลตัวเอง ติดนิสัยพูดคำหยาบ ชอบคิดอะไรสกปรกๆลามกๆ พูดมากขึ้นจนแม้แต่ตัวเองยังรำคาญตัวเองมาก ไม่สงบเสงี่ยมเหมือนเมื่อก่อน บุคลิกแย่ลง ดูขาดความสง่า ความเป็นผู้ใหญ่ เข้ามาลัยแล้วแทนที่จะดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น กลับกลายเป็นเด็กกะโปโลแทน...นี่ยังดีที่ทางบ้านชอบบางข้อ บอกว่าปรับตัวได้ดี รับผิดชอบทำอะไรๆได้เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น มีเพื่อนมากขึ้น นิสัยบางอย่างก็ดีกว่าแต่ก่อน แต่มีที่แย่คือมีนิสัยที่แย่ลงเยอะกว่าการเรียนดูแย่ลง เมื่อก่อนเรียนดี
แล้วก็ตอนหลังเราย้ายมาเรียนต่ออีกที่ ปรากฏว่าคนที่นี่คุณหนูมากเลยไม่ค่อยยอมคบกับเรา...ที่จริงถ้าเราเป็นแบบเมื่อก่อนอาจจะคบพวกนี้ได้ไม่ยาก ตอนเพิ่งจบมัธยมเข้าม.ใหม่ๆนี่เพื่อนกรี๊ดเยอะแยะเลย ใกล้ๆจะเป็นดาวอยู่ละถ้ายอมเข้าให้คนโหวต มาตอนนี้โดนคนมองเหยียดๆประจำ ยิ่งคนไหนหยิ่งๆด้วยแล้ว ไม่เคยรู้เลยว่ารูปลักษณ์ ภาพลักษณ์ภายนอกมันสำคัญขนาดนี้
อยากเข้าคอร์สพัฒนาบุคลิกภาพ ใครมีคอร์สดีๆโปรดแนะนำ รักษาฟื้นฟูหน้าตาผิวพรรณ แล้วก็ปรับปรุงการแต่งกายค่ะ