ทำไมการเป็นเด็กภูเก็ตถึงดูไม่ดีในสายตาบางคน

เราเป็นเด็กคนนึงที่เกิดและเติบโตในจังหวัดภูเก็ต ดังนั้น ด้วยความที่มันเป็นเมืองท่องเที่ยวและครอบครัวก็เลี้ยงแบบอิสระ คือปล่อยให้เรียนรู้ชีวิตด้วยตัวเอง ไปเที่ยวกับเพื่อน แต่งตัวยังไง ทำสีผมแบบไหนก็ได้ขอให้รู้กาละเทศะเป็นพอ เราก็เลยเป็นเด็กที่ดูแต่งตัวแรงๆ พูดอะไรตรงๆ และเพื่อนเราอีกหลายๆคนก็มักจะเป็นแบบนั้น เพื่อนบางคนก็เป็นคนที่มีความมั่นใจ ทั้งการแต่งตัว การพูดจา การแสดงออก แต่มันก็อยู่ในขอบเขตที่สังคมของพวกเราสามารถยอมรับได้ แต่เมื่อเราไปเรียนต่างจังหวัด สิ่งที่เรากับเพื่อนได้ยินกันมามากที่สุดก็คือ "เด็กภูเก็ตมันแต่งตัวกันแบบนี้หรอ...??? ที่บ้านเค้าเลี้ยงดูกันแบบนี้หรอ...????" เอ้ยยยยยย!!!!! เรากับเพื่อนนี่เงิบเลย เพราะพวกเราไม่ใช่เด็กไม่ดีนะ และอีกอย่างคือการแต่งตัวหรือการทำสีผมมันไม่ได้บ่งบอกเลยว่าจริงๆแล้วพวกเรานิสัยเป็นยังไง การที่พูดลามไปถึงการเลี้ยงดูจากครอบครัวแบบนี้มันไม่ค่อยยุติธรรมสำหรับพวกเราเท่าไหร่ เพื่อนเราหลายๆคนเรียนได้เกรียตินิยมด้วยซ้ำ ฐานะทางบ้านของพวกเราปานกลาง ไม่ได้ร่ำรวย หรือยากจนอะไร และเราคิดว่ามันเป็นข้อดีด้วยซ้ำที่เราถูกเลี้ยงมาแบบอิสระ เราเลยทำอะไรด้วยตัวคนเดียวได้ ไปไหนคนเดียวได้ มีความมั่นใจที่จะลองอะไรใหม่ๆ ไม่ใช่แค่เด็กที่อยู่ในกรอบแต่ใช้ชีวิตในสังคมไม่เป็น พวกเรารู้จักการปรับตัวและการใช้ชีวิตในสังคมได้ดีกว่าหลายๆคนด้วยซ้ำ เพราะบ้านเรามันเป็นเมืองท่องเที่ยว วันๆก็เจอกับฝรั่งเยอะนะ มันทำให้เรากล้าที่จะพูด กล้าที่จะคิดมากขึ้น แต่ไม่คิดเลยว่ามันจะสร้างทัศนคติที่ไม่ดีให้กับคนหลายๆคน

จิงๆเราก็ไม่ได้แคร์ในคำพูด คำนินทา คำดูถูกของคนอื่นนะ เพราะเรารู้ว่าเราไม่ได้ทำอะไรไม่ดี แต่การแต่งตัวหรือการทำสีผม การแสดงออกของพวกเรามันอาจจะดูแปลกตาสำหรับคนบางคน เราเลยสงสัยว่า ทำไมหลายๆคนถึงชอบมองแล้วพูดเหมารวมว่าเด็กภูเก็ตเป็นเด็กไม่ดี พวกเค้าเอาอะไรมาตัดสินพวกเราหรอ...???