เช่น ท่องเทียว เปลียนงานไปเรื่อยๆ ไม่มีหลักแหล่งที่แน่นอน ไม่มีความแน่นอน เจอกับความเป็นจริง มีชีวิตที่เรียบๆ ไม่จำเป็นต้องพึ่งเทคโน ความคิดนี้ได้มาจากเพื่อนฝรั่งที่เป็นเพื่อนพ่อ เค้ามาขออาศัยที่พักและมาเยียมพ่อผม เค้าเล่าให้ฟังว่าชีวิตที่เราเป็นอยู่มันไม่แน่นอน เค้าจึงไม่พยายามทำชีวิตตัวเองให้มันแน่นอน เริ่มจากลาออกจากงาน เอาเงินเก็บไปท่องเทียวเรื่อยๆ เค้าเริ่มเดินทางจาก รัสเซีย(ประเทศบ้านเกิด)ข้ามไซบีเรียจนถึงมองโกเลียและ จีน ลงมาเวียดนามผ่านลาว และมาหาพ่อผมที่ไทย(ความจริงเค้าบอกล่วงหน้าไว้แล้วว่าจะมาหาและท่องเที่ยวระหว่างทางไปด้วย และก็มาจริงๆ) อยู่ที่ไทย เค้าก็เทียวไปเรื่อยๆคนเดียว นอนข้างถนนบ้าง หางานทำเก็บเงินกลับประเทศ แต่เค้าบอกว่าชอบมันเป็นอาชีพเค้า กลับมาที่ผม ผมอยากทำอาชีพนี้บ้าง เป็นนักท่องเที่ยว ไม่อยากใช้ชีวิตที่เป็นอยู่ แต่สังคมดูเหมือนไม่ชอบค่านิยมแบบนี้สักเท่าไร พ่อแม่ชาวไทยส่วนมากอยากให้ลูกเป็นายคน จบสูงๆ และก็ตายไปกับเงินทอง แสงสี รวมถึงพ่อแม่ผมด้วย ทำไมพวกเค้าคิดได้แค่นั้น แค่ก็เรื่องเงินทอง พวกเค้าไม่เคยคิดที่จะเป็นอิสระบ้างหรือ ผมมองว่าการอยู่ที่นี้ เป็นการจมอยู่ในวงเวียนแห่งการอิจฉา จอมปอลม ความคิดแบบเดิมๆ (แต่นี้ ก็เป็นได้แค่ความคิดของผมน่ะ ชีวิตจริงของผมคงไม่ใช่แบบนี้ซะทีเดียว)
ผมก็แค่อยากใช้ชีวิตแบบฝรั่ง