ถ้าคิดเมื่อใดจิตก็เข้าไปสู่อดีต

ถ้าเมื่อใดท่านคิด    เมื่อนั้นท่านก็เข้าไปสู่อดีตอันเป็นของไม่จริงทันที     เป็นสิ่งปรุงแต่งที่เอามาย้อนเล่นใหม่จากสัญญาหรือความจํา

ความเป็นปัจจุบันกับความเป็นอดีตมันเร็วมากๆจนแทบจะเป็นขณะเดียวกันเลย     เกิดแล้วดับติดต่อกัน   เพราะความต่อเนื่องของสภาวะธรรม

ที่เรียกว่า สันตติ  หรือการสืบต่อกันนี้   มันเลยปิดบังการมองเห็นความเป็นจริงของธรรมชาติว่า  ทุกสิ่งทุกอย่างมันตั้งอยู่คงที่ไม่ได้

มันคงทนอยู่ไม่ได้   ไม่มีอะไรสามารถไปบังคับมันได้      อย่างนี้ก็จึงตรงกับคําที่พระพุทธเจ้าทรงตรัสไว้ว่า   ธรรมทั้งหลายไม่เที่ยง (อนิจจัง)  

ธรรมทั้งหลายเป็นทุกข์ (ทุกขัง)     ธรรมทั้งปวงไม่ใช่ตัวตน คนสัตว์ เราเขา (อนัตตา)

เหตุเพราะว่ามันเกิดดับรวดเร็วมากๆ   ถ้ากําลังสติและสมาธิไม่แข็งแรงพอก็จะมองไม่เห็นสภาวะนี้ตามความเป็นจริงเลย    

ที่เรากําลังคุยเราสนทนากันนั้น   เราก็กําลังอยู่ในอดีตทั้งนั้น   เราสนทนากันในสิ่งที่มันดับไปแล้วทั้งสิ้น