จากประสบการณ์ตรงของผช.วัย20ปลายๆคนนึงครับ (อาจจะเกริ่นยาวหน่อยนะ)
ปรกติผมเป็นคนรักสันโดษ ไม่ค่อยคบค้าสมาคมกับใครเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่มีเพื่อนนะเพราะผมก็เฟรนด์ลี่กับทุกๆคน แต่ก็ไม่เคยมีแฟนหรือคบหากับใครสักคน อาจจะมีแอบชอบบ้าง แต่ก็น๊านนานที โดยทั้งหมดฝ่ายหญิงเค้าจะไม่รู้ตัวเลย
จนผมมีโอกาสไปเรียนต่อต่างประเทศ ก็เลยแชร์บ้านอยู่กับคนไทยคนอื่นๆ จนได้พบกับ ผญ.คนนึงวัยเดียวกัน
ตอนแรกก็ไม่รู้สึกอะไร เป็นแค่เพื่อนกัน แต่พออยู่บ้านหลังเดียวกันหลายๆเดือนเข้า ก็มีกิจกรรมให้ทำด้วยกันเยอะแยะ ทั้งไปเที่ยว กินข้าว นั่งคุย จนสนิทกันมากขึ้น และช่วงเวลาเดียวกันนั้นเองผมก็มีรู้สึกมีบางอย่างที่พิเศษขึ้นกับเธอ
ผมมีความสุขทุกๆครั้งที่เธอยิ้มและหัวเราะ(หัวเราะดังมาก) ยิ่งถ้าผมเป็นคนทำให้เธอยิ้มด้วยแล้ว....โคตรมีความสุขเลย
ผมพยายามรักษาความสัมพันธ์นี้ไว้ เก็บความรู้สึกทุกๆอย่างไว้ข้างใน เพราะผมรู้สึกแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว เหมือนกับที่ผมเคยทำ.........แต่
เหมือนเธอจะรู้ อาจเพราะผมทำตัวแปลกไปหรือเปล่าไม่แน่ใจ ทำให้เธอพยายามตีตัวออกห่าง ไม่คุยกัน จนกลายเป็นเหมือนคนที่ไม่รู้จักกันทั้งๆที่อยู่บ้านหลังเดียวกัน
ก่อนกลับไทยไม่กี่เดือน ผมจึงสารภาพกับเธอไปตามตรง ว่ารู้สึกดีกับเธอจริงๆไม่ได้ขอเป็นแฟนหรืออยากเลื่อนสถานะมากกว่าเพื่อน
ยิ่งทำให้สถานการณ์ผมกับเธอยิ่งแย่ลงเข้าไปใหญ่ เธอมักจะหงุดหงิดทุกครั้งที่เห็นผมในบ้าน(ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน)
สิ่งที่ทำได้ผมพยายามไม่อยู่ในบ้านหลังนั้น หากิจกรรมกับเพื่อนต่างชาติทำนอกบ้านไปเรื่อย เพื่อไม่อยากให้เธอรู้สึกไม่พอใจ
และแล้วผมก็กลับไทย........
ระหว่างที่อยู่ที่ไทย 6-7 เดือน ผมไม่ได้ติดต่อกับเธอเลย แต่ก็แอบถามข่าวคราวของเธอบ้างจากคนไทยที่ยังอยู่ที่นั้น หรือดูผ่านเฟซบุ๊คของเธอ
ช่วงนั้นก็มีสาวๆมาเข้าหาผมในระดับนึง(ทั้งๆที่แต่ก่อนไม่ค่อยมีเท่าไหร่) แต่ก็ปฏิเสธความสัมพันธ์กับทุกคนเว้นไว้แค่เป็นเพื่อนกันเท่านั้น
จนผมได้มีโอกาสกลับมาต่างประเทศซึ่งเป็นประเทศเดิมอีกครั้ง แต่ต่างเมืองจากก่อนหน้านี้ ซึ่งก่อนมาไม่นานอยู่ดีๆเธอก็ติดต่อกับผม
อาจเป็นเพราะว่าเธอทราบว่าผมกำลังจะกลับมาเลยให้ฝากหิ้วของจากไทย ทำให้ผมใช้โอกาสนี้คุยกับเธอมากขึ้น(อาจไม่เยอะสำหรับคนอื่นๆ)
เรากลับมาคุยกันดีขึ้น แม้อาจจะไม่สนิทกันเหมือนก่อนหน้านี้ แต่ก็ทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ
ในทางกันข้ามผมรู้สึกได้ว่าเธอคิดกับผมแค่เพื่อนคนนึงเท่านั้น และเธอคงคิดว่าผมไม่ได้คิดอะไรกับเธอแล้ว เพราะเวลามันก็ผ่านมาเกือบปี
ในขณะที่ผมเรียนไปได้ 1-2 เดือน ผมก็ได้สนิทกับเพื่อนต่างชาติคนนึง เราเจอกันแทบทุกวัน มีอะไรหลายๆอย่างคล้ายๆกันและชอบไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ จนทำให้เกิดเหตุการณ์เธอสารภาพความรู้สึกกับผม
บอกตามตรงก่อนหน้านั้น ผมไม่เคยคิดอะไรกับเธอเกินกว่าเพื่อน แต่เมื่อเธอสารภาพกับผมแล้ว ผมนิ่ง+อึ้งไปสักพักพร้อมกับคิดทบทวนเรื่องราวหลายๆอย่างระหว่างผมกับเธอ ทำให้ผมรู้สึกว่าผมก็รู้สึกดีกับเธอเช่นกัน........แต่
ก่อนที่ผมจะให้คำตอบกับเพื่อนต่างชาติคนนั้น แว๊บนึงผมกลับไปคิดถึงอดีตเพื่อนบ้านผมคนนั้น......จึงทำให้คำตอบของผมกับเพื่อนต่างชาติคนนั้น คือ "เป็นเพื่อนกันเถอะ" พร้อมกับยิ้มตามสไตล์ของผมที่เคยทำกับทุกๆคน
ถึงกระนั้น ผมกับเพื่อนต่างชาติคนนั้นก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ เราช่วยๆกันเรียน ให้คำปรึกษาในทุกเรื่องๆ
แม้ในลึกๆแล้วผมยังรู้สึกว่าเธอยังรู้สึกดีกับผมก็ตาม
สารภาพตามตรงสำหรับผมแล้วเพื่อนต่างชาติผมคนนี้ด้วยภายนอกและนิสัยเป็นคนที่น่ารักมากๆคนนึง
แต่คุณเคยไหม บางครั้งเจอคนที่น่ารักหรือสวย แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษ
ยิ่งนับวันเรายิ่งสนิทกันมากขึ้นๆ จนผมอยากจะลองเปิดใจกับเพื่อนผมคนนี้บ้าง แต่.....ก็เหมือนๆเดิม ผมก็มักจะคิดถึงคนๆนั้นเสมอ
ผมไม่อยากเปิดใจคบกับต่างชาติคนนี้ ทั้งๆที่ยังรู้สึกดีมากๆกับอีกคนๆนึงอยู่ มันเหมือนไม่แฟร์กับเค้า
สิ่งที่ผมทำได้ตอนนี้คือ คุยกับผญ.ทั้งสองคนแบบเพื่อนเท่านั้น ไม่มีอะไรพิเศษ.....แต่ผมก็กลัวนะ ว่าอนาคตมันจะเหตุการณ์ที่ทำให้ผมต้องคิดมากขึ้นไปอีก จนผมอยากรู้ว่า ผมควรทำอย่างไรดีกับทั้งสองคน?
เคยไหม? รู้สึกดีกับใครคนนึงมากๆแต่ไม่สมหวัง จนปิดกั้นตัวเองไม่อยากจะเริ่มใหม่กับใครคนอื่น
ปรกติผมเป็นคนรักสันโดษ ไม่ค่อยคบค้าสมาคมกับใครเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่มีเพื่อนนะเพราะผมก็เฟรนด์ลี่กับทุกๆคน แต่ก็ไม่เคยมีแฟนหรือคบหากับใครสักคน อาจจะมีแอบชอบบ้าง แต่ก็น๊านนานที โดยทั้งหมดฝ่ายหญิงเค้าจะไม่รู้ตัวเลย
จนผมมีโอกาสไปเรียนต่อต่างประเทศ ก็เลยแชร์บ้านอยู่กับคนไทยคนอื่นๆ จนได้พบกับ ผญ.คนนึงวัยเดียวกัน
ตอนแรกก็ไม่รู้สึกอะไร เป็นแค่เพื่อนกัน แต่พออยู่บ้านหลังเดียวกันหลายๆเดือนเข้า ก็มีกิจกรรมให้ทำด้วยกันเยอะแยะ ทั้งไปเที่ยว กินข้าว นั่งคุย จนสนิทกันมากขึ้น และช่วงเวลาเดียวกันนั้นเองผมก็มีรู้สึกมีบางอย่างที่พิเศษขึ้นกับเธอ
ผมมีความสุขทุกๆครั้งที่เธอยิ้มและหัวเราะ(หัวเราะดังมาก) ยิ่งถ้าผมเป็นคนทำให้เธอยิ้มด้วยแล้ว....โคตรมีความสุขเลย
ผมพยายามรักษาความสัมพันธ์นี้ไว้ เก็บความรู้สึกทุกๆอย่างไว้ข้างใน เพราะผมรู้สึกแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว เหมือนกับที่ผมเคยทำ.........แต่
เหมือนเธอจะรู้ อาจเพราะผมทำตัวแปลกไปหรือเปล่าไม่แน่ใจ ทำให้เธอพยายามตีตัวออกห่าง ไม่คุยกัน จนกลายเป็นเหมือนคนที่ไม่รู้จักกันทั้งๆที่อยู่บ้านหลังเดียวกัน
ก่อนกลับไทยไม่กี่เดือน ผมจึงสารภาพกับเธอไปตามตรง ว่ารู้สึกดีกับเธอจริงๆไม่ได้ขอเป็นแฟนหรืออยากเลื่อนสถานะมากกว่าเพื่อน
ยิ่งทำให้สถานการณ์ผมกับเธอยิ่งแย่ลงเข้าไปใหญ่ เธอมักจะหงุดหงิดทุกครั้งที่เห็นผมในบ้าน(ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน)
สิ่งที่ทำได้ผมพยายามไม่อยู่ในบ้านหลังนั้น หากิจกรรมกับเพื่อนต่างชาติทำนอกบ้านไปเรื่อย เพื่อไม่อยากให้เธอรู้สึกไม่พอใจ
และแล้วผมก็กลับไทย........
ระหว่างที่อยู่ที่ไทย 6-7 เดือน ผมไม่ได้ติดต่อกับเธอเลย แต่ก็แอบถามข่าวคราวของเธอบ้างจากคนไทยที่ยังอยู่ที่นั้น หรือดูผ่านเฟซบุ๊คของเธอ
ช่วงนั้นก็มีสาวๆมาเข้าหาผมในระดับนึง(ทั้งๆที่แต่ก่อนไม่ค่อยมีเท่าไหร่) แต่ก็ปฏิเสธความสัมพันธ์กับทุกคนเว้นไว้แค่เป็นเพื่อนกันเท่านั้น
จนผมได้มีโอกาสกลับมาต่างประเทศซึ่งเป็นประเทศเดิมอีกครั้ง แต่ต่างเมืองจากก่อนหน้านี้ ซึ่งก่อนมาไม่นานอยู่ดีๆเธอก็ติดต่อกับผม
อาจเป็นเพราะว่าเธอทราบว่าผมกำลังจะกลับมาเลยให้ฝากหิ้วของจากไทย ทำให้ผมใช้โอกาสนี้คุยกับเธอมากขึ้น(อาจไม่เยอะสำหรับคนอื่นๆ)
เรากลับมาคุยกันดีขึ้น แม้อาจจะไม่สนิทกันเหมือนก่อนหน้านี้ แต่ก็ทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ
ในทางกันข้ามผมรู้สึกได้ว่าเธอคิดกับผมแค่เพื่อนคนนึงเท่านั้น และเธอคงคิดว่าผมไม่ได้คิดอะไรกับเธอแล้ว เพราะเวลามันก็ผ่านมาเกือบปี
ในขณะที่ผมเรียนไปได้ 1-2 เดือน ผมก็ได้สนิทกับเพื่อนต่างชาติคนนึง เราเจอกันแทบทุกวัน มีอะไรหลายๆอย่างคล้ายๆกันและชอบไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ จนทำให้เกิดเหตุการณ์เธอสารภาพความรู้สึกกับผม
บอกตามตรงก่อนหน้านั้น ผมไม่เคยคิดอะไรกับเธอเกินกว่าเพื่อน แต่เมื่อเธอสารภาพกับผมแล้ว ผมนิ่ง+อึ้งไปสักพักพร้อมกับคิดทบทวนเรื่องราวหลายๆอย่างระหว่างผมกับเธอ ทำให้ผมรู้สึกว่าผมก็รู้สึกดีกับเธอเช่นกัน........แต่
ก่อนที่ผมจะให้คำตอบกับเพื่อนต่างชาติคนนั้น แว๊บนึงผมกลับไปคิดถึงอดีตเพื่อนบ้านผมคนนั้น......จึงทำให้คำตอบของผมกับเพื่อนต่างชาติคนนั้น คือ "เป็นเพื่อนกันเถอะ" พร้อมกับยิ้มตามสไตล์ของผมที่เคยทำกับทุกๆคน
ถึงกระนั้น ผมกับเพื่อนต่างชาติคนนั้นก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ เราช่วยๆกันเรียน ให้คำปรึกษาในทุกเรื่องๆ
แม้ในลึกๆแล้วผมยังรู้สึกว่าเธอยังรู้สึกดีกับผมก็ตาม
สารภาพตามตรงสำหรับผมแล้วเพื่อนต่างชาติผมคนนี้ด้วยภายนอกและนิสัยเป็นคนที่น่ารักมากๆคนนึง
แต่คุณเคยไหม บางครั้งเจอคนที่น่ารักหรือสวย แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษ
ยิ่งนับวันเรายิ่งสนิทกันมากขึ้นๆ จนผมอยากจะลองเปิดใจกับเพื่อนผมคนนี้บ้าง แต่.....ก็เหมือนๆเดิม ผมก็มักจะคิดถึงคนๆนั้นเสมอ
ผมไม่อยากเปิดใจคบกับต่างชาติคนนี้ ทั้งๆที่ยังรู้สึกดีมากๆกับอีกคนๆนึงอยู่ มันเหมือนไม่แฟร์กับเค้า
สิ่งที่ผมทำได้ตอนนี้คือ คุยกับผญ.ทั้งสองคนแบบเพื่อนเท่านั้น ไม่มีอะไรพิเศษ.....แต่ผมก็กลัวนะ ว่าอนาคตมันจะเหตุการณ์ที่ทำให้ผมต้องคิดมากขึ้นไปอีก จนผมอยากรู้ว่า ผมควรทำอย่างไรดีกับทั้งสองคน?