สังเกตว่า ชาวพุทธเราส่วนหนึ่งซึ่งเป็นส่วนใหญ่ของประเทศเลยก็ว่าได้ เวลามีปัญหาอะไร
เราก็มักชอบไปพึงไปขอกับพระนะครับ โดยผมจะมาเน้นเฉพาะที่พระเครื่องซึ่งชาวพุทธเรา
นับถือว่าขลังว่าศักดิ์สิทธิ์ขอได้ทุกอย่าง แต่พอผมมาลองนึกๆดูแล้ว พระอาจารย์ที่ปลุกเสก
ทำพิธีขึ้นมา ท่านก็ไม่มีความสามารถพิเศษในเรื่องที่เราหวังพึ่งกันนะ เช่นว่า

หวังให้ร่ำรวย > แต่พระที่ว่ากันว่าขลัง ท่านก็สละสมบัติทุกอย่างออกบวชแล้ว ทั้งตัวมีแต่
บริขารที่จำเป็น บ้านยังไม่มี ก็ต้องอาศัยญาติโยมปลูกกุฏิให้อยู่ ขนาดข้าวก็ยังต้องเดินขอ
ชาวบ้านกินทุกเช้า ลูกศิษย์ก้นกุฎิใกล้ตัวท่านก็ร่ำรวยจากการทำพระเครื่องรูปท่านขายกันทั้ง
นั้น ไม่ได้ไปหากินทางอื่นกัน มีแต่คนไกลๆที่คอยตามซื้อมาแขวนช่วยให้เขารวยกันไปอีก

ขอให้มีสาวมารักมาหลง > อันนี้ชัดเจน พระมีเมียไม่ได้ พระขลังๆบางรูปเลิกกับเมียมาบวช
ก็มี และท่านมีแต่จะเทศน์ชวนคนออกบวช

หวังทางแคล้วคลาดคงกระพัน > พิสูจน์ยาก มีข้อยกเว้นที่นำมาอ้างเยอะว่าทำไม่จึงไม่ได้ผล
ตามนั้น แต่แน่ชัดอย่างหนึ่งว่าถ้าเราทำตัวเหมือนพระ คือมีเมตตา มีสติอยู่เสมอ มันก็คงไม่มี
ใครเอาปืนเอามีดมาทำอะไร และอีกอย่าง พระท่านก็บอกเสมอว่าสัตว์โลกเป็นไปตามกรรม
ไม่ได้บอกว่าเป็นไปตามแรงคาถาของท่าน

ของดี มีแต่คนอยากได้นะครับ แต่พอพระนั่งเทศน์บอกให้เป็นคนดี สังเกตว่าหลายคนไม่ตั้งใจ
ฟังอะไร ดูเราอยากจะแขวนของศักดิ์สิทธิ์พะรุงพะรัง มากกว่าอยากจะเป็นคนศักดิ์สิทธิ์เสียเอง
นะครับ