วันนี้วันเกิด สำหรับผู้หญิงอายุขึ้นต้นเลขสามแต่ยังโสดสนิทมาตลอดมันเหงาจับจิตเลยนะ
ยิ่งพอนึกถึงชีวิตรักที่ไม่เคยสมหวังมาตลอด30 ปี มันยิ่งโค-ตรเศร้าเลยอะ
สมัยอยู่ประถมต้นแอบชอบเพื่อนข้างบ้านคนหนึ่งแต่เค้าดันมีแฟนแล้ว
อีกคนสมัยอยู่ประถมปลาย โดนเพื่อนล้อมากจนเขินทั้งคู่ เราทำตัวไม่ถูกจนมัธยมต้นก็แยกกันไป
พอมัธยมต้นแอบชอบเพื่อนสนิท ชอบมาเป็นปีแต่เพราะสนิทกันมากเลยไม่กล้าบอก สุดท้ายเพื่อนคนนั้นไปเป็นแฟนกับเพื่อนอีกห้อง เราก็กินแห้วตามระเบียบเลยเขอะ ต้องนั่งน้ำตาตกในดูคนที่ชอบสวีทสาวทุกวันเป็นปีๆจนเข้ามัธยมปลายถึงเริ่มตัดใจได้
พอมหาลัยก็ดันไปแอบชอบเพื่อนร่วมคณะที่มีแฟนแล้ว ก็ไม่รู้ว่าชะตากรรมมันเล่นตลกอะไรนักหนาถึงชอบแต่คนมีเจ้าของ สุดท้ายก็เลยได้แต่ตัดใจตามระเบียบหนักกว่าพอเริ่มทำงานที่แรก ต้องคอยเทคแคร์เพื่อนร่วมงานที่มาทำงานในไทย เราก็เหงาเค้าก็เหงาก็เลยสปาร์คกันเล็กน้อยถึงปานกลาง แต่คนนี้มีลูกมีเมียอยู่บ้านเกิด อิชั้นเลยถอยชนิดไม่เป็นกระบวน (งานนี้ขออกหักดีกว่าปีนต้นงิ้ว!) พยายามเลี่ยงไม่คุยเรื่องส่วนตัว ซึ่งเค้าน่าจะรู้ตัวดี ดีที่เค้ามาอยู่ไม่ถึงปี ยอมรับว่าคนนี้ทำเราฝันค้างไปเหมือนกัน คือแบบไม่ได้เพ้อหรือหลงตัวเองนะ (ถึงอิชั้นไม่ได้สวยเลิศเลอ แต่ยังพอมีคนชมว่าน่ารักนะ) เราพอมองออกอยู่บ้างว่าเค้าก็ชอบเรา อาจจะเป็นเพราะเหงาหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่บอกได้เลยว่าเรามีความรู้สึกดีๆให้แก่กัน แต่ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น
และเราก็อยู่โดดเดี่ยวเดียวดายมาเรื่อยๆจนย้ายที่ทำงานอีกที่ คือแบบจำได้ว่าตอนนั้นเดินเข้าไปสัมภาษณ์งาน ต้องเดินผ่านโต๊ะทำงานของพนักงานในนั้น เราเดินผ่านผู้ชายคนนึง คือตอนนั้นแบบเพลงรักไม่ต้องการเวลามันเด้งเข้ามาในหัวเลย เข้าใจคำว่ารักแรกพบเลยอะ
ผู้ชายคนนี้ทำให้เราไปตั้งกระทู้นึงในพันทิปเมื่อประมาณต้นปีที่แล้ว
"ถามความรู้สึกของผู้ชายที่ถูกผู้หญิงบอกรักหน่อยค่ะ"
http://pantip.com/topic/30298752
จากกระทู้นั้นผ่านมาปีกว่า สิริรวมเวลาเกือบ3 ปีละกับการแอบรักผู้ชายคนนี้คือมันเหมือนจะสมหวังนะคราวนี้ จากที่เคยแอบชอบคนมีเจ้าของมาตลอด พอคนนี้ หลังจากเราได้ทำงานที่เดียวกัน(แต่เป็นคนละแผนก) เราแอบสืบจนรู้ว่าเค้าไม่มีแฟน ตอนนั้นดีใจสุดๆคิดว่าดวงความรักคงมาเยือนบ้างแล้ว โชคดีที่ต้องประสานงานกันบ้าง(แม้จะนานๆครั้งอะนะ) เราก็แบบทำเนียนทักทายบ้างเวลาเจอหน้า แต่ขอบอกเลยว่าผู้ชายคนนี้เป็นผู้ชายที่เข้าถึงยากมาก ยิ้มยาก ไม่ค่อยสุงสิงกะใคร(แต่ไม่ใช่เกย์แน่นอน มั่นใจๆ)
คือผ่านไปเป็นปีเราได้แต่ยิ้มให้เค้า พูดทักทายบ้าง เอาเป็นว่าเคยพูดกันครั้งละไม่เกิน5 ประโยค จนประมาณช่วงมีนาปีที่แล้วเราตัดสินใจจะย้ายงานอีก ตอนนั้นคิดว่าไปแน่ๆก็เลยหาโอกาสสารภาพรักกับเค้า...ตามกระทู้เก่าเลยค่ะ(ขอไม่เล่าซ้ำนะ อับอายมาก บอกรักยังกะเด็กอนุบาล) กะว่าไม่สมหวังแต่อย่างน้อยยังได้ทำอะไรบ้าง ดีกว่าไม่ทำอะไรเลยแล้วมานั่งเสียใจทีหลังว่ารู้งี้บอกไปก็ดีหรอก
แต่สุดท้ายเราก็ไม่ได้ย้ายงาน มันมีจุดพลิกผันทำให้เราอยู่ต่อ แล้วไม่รู้จะเรียกว่าโชคดีหรือที่เค้าต้องย้ายมาช่วยงานในแผนกของเรา คือต้องบอกก่อนว่าหลังจากบอกรัก เราทำตัวไม่ถูกเลย พอเจอหน้ากันเราวางหน้าไม่ถูก ไม่กล้ายิ้ม เลยกลายเป็นเราที่นิ่ง ในขณะที่เค้ายิ้มให้เรานะ แต่พอผ่านไปหลายๆครั้งเหมือนแบบเค้าคงคิดว่าอินี่เฮี้ยน! มาบอกรักแล้วนิ่งใส่ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หลังจากนั้นเขาเลยนิ่งแบบออกแนวเย็นชาเลยอะ ไอ้เราก็ไม่มีโอกาสได้คุยสองต่อสองเลย ก็เลยปล่อยเลยตามเลย ทรีตเค้าเหมือนเป็นเพื่อนร่วมงานธรรมดาๆคนนึง แม้ในใจนี่แบบอยากกระโดดกอดจะตายอยู่แล้ว
พอได้ร่วมงานกัน เราสังเกตได้ว่าเค้าค่อนข้างจะสนิทกับรุ่นพี่ผู้หญิงคนนึง รุ่นพี่คนนี้แต่งงานแล้วแต่เพิ่งเลิกกับสามี เรามารู้จากคนในแผนกทีหลังว่าเค้าแอบชอบพี่ผู้หญิงคนนี้มาตั้งแต่พี่เค้ายังไม่แต่งงาน ตอนที่รู้นี่แบบใจเหี่ยวเลยอะ คือตูอกหักตามระเบียบอีกแล้วสินะ
แล้วเราก็ต้องทนนั่งดูเค้าพูดคุยหยอกล้อพี่ผู้หญิงทุกวัน เราเคยแอบเนียนถามพี่ผู้หญิงคนนี้แต่เธอก็บอกว่าเห็นเป็นแค่เพื่อนร่วมงาน ก็ไม่ได้ทำให้เราสบายใจขึ้นหรอกนะ เพราะเห็นทุกวันว่าเค้าเอาใจใส่พี่ผู้หญิงคนนี้ ส่วนเรานี่ไม่เคยอยู่ในสายตา จากเมื่อก่อนเคยพูดกัน5 ประโยค ตอนนี้ทักทายกันเดือนละไม่กี่ครั้ง
เราพยายามตัดใจทุกวันแต่ไม่เคยทำได้
วันนี้วันเกิด (พิมพ์สดยันวันเกิดจริงๆ) ก็ขออธิษฐานให้เราสามารถตัดใจจากผู้ชายคนนี้ได้ซะทีเถอะ...
ขอบคุณที่เข้ามารับฟังสาวโสดวัยเริ่มต้นเลข3 นะคะ
สุขสันต์วันเกิดกับชีวิตโสดและการอกหักซ้ำๆมาตลอด30ปี
ยิ่งพอนึกถึงชีวิตรักที่ไม่เคยสมหวังมาตลอด30 ปี มันยิ่งโค-ตรเศร้าเลยอะ
สมัยอยู่ประถมต้นแอบชอบเพื่อนข้างบ้านคนหนึ่งแต่เค้าดันมีแฟนแล้ว
อีกคนสมัยอยู่ประถมปลาย โดนเพื่อนล้อมากจนเขินทั้งคู่ เราทำตัวไม่ถูกจนมัธยมต้นก็แยกกันไป
พอมัธยมต้นแอบชอบเพื่อนสนิท ชอบมาเป็นปีแต่เพราะสนิทกันมากเลยไม่กล้าบอก สุดท้ายเพื่อนคนนั้นไปเป็นแฟนกับเพื่อนอีกห้อง เราก็กินแห้วตามระเบียบเลยเขอะ ต้องนั่งน้ำตาตกในดูคนที่ชอบสวีทสาวทุกวันเป็นปีๆจนเข้ามัธยมปลายถึงเริ่มตัดใจได้
พอมหาลัยก็ดันไปแอบชอบเพื่อนร่วมคณะที่มีแฟนแล้ว ก็ไม่รู้ว่าชะตากรรมมันเล่นตลกอะไรนักหนาถึงชอบแต่คนมีเจ้าของ สุดท้ายก็เลยได้แต่ตัดใจตามระเบียบหนักกว่าพอเริ่มทำงานที่แรก ต้องคอยเทคแคร์เพื่อนร่วมงานที่มาทำงานในไทย เราก็เหงาเค้าก็เหงาก็เลยสปาร์คกันเล็กน้อยถึงปานกลาง แต่คนนี้มีลูกมีเมียอยู่บ้านเกิด อิชั้นเลยถอยชนิดไม่เป็นกระบวน (งานนี้ขออกหักดีกว่าปีนต้นงิ้ว!) พยายามเลี่ยงไม่คุยเรื่องส่วนตัว ซึ่งเค้าน่าจะรู้ตัวดี ดีที่เค้ามาอยู่ไม่ถึงปี ยอมรับว่าคนนี้ทำเราฝันค้างไปเหมือนกัน คือแบบไม่ได้เพ้อหรือหลงตัวเองนะ (ถึงอิชั้นไม่ได้สวยเลิศเลอ แต่ยังพอมีคนชมว่าน่ารักนะ) เราพอมองออกอยู่บ้างว่าเค้าก็ชอบเรา อาจจะเป็นเพราะเหงาหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่บอกได้เลยว่าเรามีความรู้สึกดีๆให้แก่กัน แต่ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น
และเราก็อยู่โดดเดี่ยวเดียวดายมาเรื่อยๆจนย้ายที่ทำงานอีกที่ คือแบบจำได้ว่าตอนนั้นเดินเข้าไปสัมภาษณ์งาน ต้องเดินผ่านโต๊ะทำงานของพนักงานในนั้น เราเดินผ่านผู้ชายคนนึง คือตอนนั้นแบบเพลงรักไม่ต้องการเวลามันเด้งเข้ามาในหัวเลย เข้าใจคำว่ารักแรกพบเลยอะ
ผู้ชายคนนี้ทำให้เราไปตั้งกระทู้นึงในพันทิปเมื่อประมาณต้นปีที่แล้ว
"ถามความรู้สึกของผู้ชายที่ถูกผู้หญิงบอกรักหน่อยค่ะ"
http://pantip.com/topic/30298752
จากกระทู้นั้นผ่านมาปีกว่า สิริรวมเวลาเกือบ3 ปีละกับการแอบรักผู้ชายคนนี้คือมันเหมือนจะสมหวังนะคราวนี้ จากที่เคยแอบชอบคนมีเจ้าของมาตลอด พอคนนี้ หลังจากเราได้ทำงานที่เดียวกัน(แต่เป็นคนละแผนก) เราแอบสืบจนรู้ว่าเค้าไม่มีแฟน ตอนนั้นดีใจสุดๆคิดว่าดวงความรักคงมาเยือนบ้างแล้ว โชคดีที่ต้องประสานงานกันบ้าง(แม้จะนานๆครั้งอะนะ) เราก็แบบทำเนียนทักทายบ้างเวลาเจอหน้า แต่ขอบอกเลยว่าผู้ชายคนนี้เป็นผู้ชายที่เข้าถึงยากมาก ยิ้มยาก ไม่ค่อยสุงสิงกะใคร(แต่ไม่ใช่เกย์แน่นอน มั่นใจๆ)
คือผ่านไปเป็นปีเราได้แต่ยิ้มให้เค้า พูดทักทายบ้าง เอาเป็นว่าเคยพูดกันครั้งละไม่เกิน5 ประโยค จนประมาณช่วงมีนาปีที่แล้วเราตัดสินใจจะย้ายงานอีก ตอนนั้นคิดว่าไปแน่ๆก็เลยหาโอกาสสารภาพรักกับเค้า...ตามกระทู้เก่าเลยค่ะ(ขอไม่เล่าซ้ำนะ อับอายมาก บอกรักยังกะเด็กอนุบาล) กะว่าไม่สมหวังแต่อย่างน้อยยังได้ทำอะไรบ้าง ดีกว่าไม่ทำอะไรเลยแล้วมานั่งเสียใจทีหลังว่ารู้งี้บอกไปก็ดีหรอก
แต่สุดท้ายเราก็ไม่ได้ย้ายงาน มันมีจุดพลิกผันทำให้เราอยู่ต่อ แล้วไม่รู้จะเรียกว่าโชคดีหรือที่เค้าต้องย้ายมาช่วยงานในแผนกของเรา คือต้องบอกก่อนว่าหลังจากบอกรัก เราทำตัวไม่ถูกเลย พอเจอหน้ากันเราวางหน้าไม่ถูก ไม่กล้ายิ้ม เลยกลายเป็นเราที่นิ่ง ในขณะที่เค้ายิ้มให้เรานะ แต่พอผ่านไปหลายๆครั้งเหมือนแบบเค้าคงคิดว่าอินี่เฮี้ยน! มาบอกรักแล้วนิ่งใส่ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หลังจากนั้นเขาเลยนิ่งแบบออกแนวเย็นชาเลยอะ ไอ้เราก็ไม่มีโอกาสได้คุยสองต่อสองเลย ก็เลยปล่อยเลยตามเลย ทรีตเค้าเหมือนเป็นเพื่อนร่วมงานธรรมดาๆคนนึง แม้ในใจนี่แบบอยากกระโดดกอดจะตายอยู่แล้ว
พอได้ร่วมงานกัน เราสังเกตได้ว่าเค้าค่อนข้างจะสนิทกับรุ่นพี่ผู้หญิงคนนึง รุ่นพี่คนนี้แต่งงานแล้วแต่เพิ่งเลิกกับสามี เรามารู้จากคนในแผนกทีหลังว่าเค้าแอบชอบพี่ผู้หญิงคนนี้มาตั้งแต่พี่เค้ายังไม่แต่งงาน ตอนที่รู้นี่แบบใจเหี่ยวเลยอะ คือตูอกหักตามระเบียบอีกแล้วสินะ
แล้วเราก็ต้องทนนั่งดูเค้าพูดคุยหยอกล้อพี่ผู้หญิงทุกวัน เราเคยแอบเนียนถามพี่ผู้หญิงคนนี้แต่เธอก็บอกว่าเห็นเป็นแค่เพื่อนร่วมงาน ก็ไม่ได้ทำให้เราสบายใจขึ้นหรอกนะ เพราะเห็นทุกวันว่าเค้าเอาใจใส่พี่ผู้หญิงคนนี้ ส่วนเรานี่ไม่เคยอยู่ในสายตา จากเมื่อก่อนเคยพูดกัน5 ประโยค ตอนนี้ทักทายกันเดือนละไม่กี่ครั้ง
เราพยายามตัดใจทุกวันแต่ไม่เคยทำได้
วันนี้วันเกิด (พิมพ์สดยันวันเกิดจริงๆ) ก็ขออธิษฐานให้เราสามารถตัดใจจากผู้ชายคนนี้ได้ซะทีเถอะ...
ขอบคุณที่เข้ามารับฟังสาวโสดวัยเริ่มต้นเลข3 นะคะ