คือตอนเด็กผม พ่อแม่แยกทางกันครับ ผมเลยได้ไปอยู่กับญาติฝ่ายพ่อเค้าเลี้ยงดูผมแบบประคบประหงมมาก จนผมทำอะไรด้วยตัวเองไม่ค่อยได้ จะขี้อายน่ะครับ ทำอะไรก้อจะกลัวหน้าแตก กลัวคนอื่นมองแบบรังเกียจ แปลกแยกครับ ผมเลยกลายเป็นคนที่ชอบเก็บตัวไม่ไปไหนกับใครเพื่อนน้อยมากๆ คล้ายผมกลัวการโดนประเมินจากคนอื่นแคร์คนอื่นมากเกินไปครับ พยายามทำให้ทุกอย่างเหมือนคนปกติแต่พอเอาเข้าจริงก้อเหมือนเดิมครับ ส่วนตัวเป็นคนอารมณ์ร้อน ตอนเด็กประมาน ม.3 โดนเพื่อนที่เป็นหัวโจกแกล้งบ่อยเข้าไม่ไหวเลยสวนกลับไป ประมานว่าเก็บกดหรือป่าวไม่รู้แหะ55 ผมอดทนพอสมควรนะ แต่เวลาโมโหก้อยากมากๆ ที่จะโมโหอะครับต้องแบบไม่ไหวจริงๆ แม่ชอบบอกว่าผมไม่สู้คน ขี้กลัว อ่อนแอ ทำเหมือนผมทำอะไรไม่ได้เลยมันสะสมจนกลายเป็นคนอ่อนแอหรือป่าว ทำอะไรที่ยากๆ พ่อแม่เขาก้อไม่ให้ลองทำเลยกลัวทำไม่ได้ พอทำไม่ได้เขาก้อด่าว่า ผมเลยกลัวที่จะทำครับ ผมมีหลวงพ่อองค์นึงที่เคารพมากๆท่านชื่อ หลวงพ่อเดิม ท่านมรณไปนานมากแล้วผมเกิดไม่ทันแต่ผมได้มีโอกาสได้รู้จักประวัติท่านเวลาที่ผมโดนด่าว่าจากคนอื่นผมก้อจะไปฟ้องหลวงพ่อครับ55 ท่านคงไม่ได้รับรู้หลอกครับแต่อย่างน้อยก้อยังมีที่ระบายเวลาโกรธโมโห อ่อนแอ นึกถึงท่านแล้วจะดีขึ้นครับ เวลาทะเลาะกับใครผมมักจะพยายามแสดงความก้ราวร้าวเวลาโมโหเพื่อปิดบังความอ่อนแอไว้ แต่ในใจนั่นกลัวสุดๆเลย พอจะมีทางแก้ให้ไอโง่อย่างผมหลุดจากความอ่อนแอบ้างมั้ยครับ (เห้อโล่งเลยได้ ระบายความในใจซะยาว แต่ผมไม่รู้จะไปพูดกับใครครับ)
เป็นคนขี้อาย ขี้กลัว กลัวหน้าแตก นะ่ครับ