แฟนคนแรก ตอนคบกันแรกๆก็ดี ดีและมีความสุขมากๆ หลังคบกัน4ปี ทะเลาะกันทุกวัน ผมขี้หึง เครียด เบื่อแฟน ไม่อยากคุย ทะเลาะ จิตตก ไม่มีกะจิตจะทำอะไร สงสารแฟนผมเลยขอเลิก เลยเข้าใจว่า "มีรักก็มีทุกข์"
ตอนเลิกใหม่ๆก็ไม่เครียดมากอาจเพราะทะเลาะกันเกือบปีแทบทุกวันหรืออาจยังเด็ก หลังจากนั้นประมานหนึ่งปี คุยกับกับคนใหม่ที่มีแฟนอยู่แล้ว มีความสุขและสนุก คุยได้ไม่กี่เดือนก็เลิกคุยเพราะคิดว่าผู้หญิงไม่ดีและเราก็รู้สึกผิด
ตอนนี้อายุ27 ตีตัวห่างจากเพื่อนเจอบ้างนานๆที ไม่เหมือนเมื่อก่อน มีความสุขกับตัวคนเดียว เล่นเกมส์ ดูหนัง ฟังเพลง ช่วยตัวเอง ชอบออกกำลังกาย ตอนนี้ทำงานหาความรู้ให้ได้มากที่สุดแล้วออกมาทำเอง ไม่คิดเรื่องครอบครัวในอนาคต มีคนที่ชอบตามอยู่ในอินสตาแกรม สวย เหมือนลูกครึ่ง เค้าไม่รู้จักผมหรอก แต่ก็เคยคิดสมมุติว่าถ้าคนนั้นชอบเราจริงๆเราจะสานสัมพันธ์กับเธอคนนั้นจริงๆหรือป่าว อาจจะไม่เพราะไม่อยากทุกข์
ผมเป็นคนเฟรนด์ลี่ มีหลายคนเคยบอกว่าผู้หญิงชอบผู้ชายแบบเรา แต่จากที่คนรอบๆข้าง แม่ พี่ ญาติ เพื่อนร่วมงานพูด ถามและเสียดสี ว่า เมื่อไหร่จะมีเมีย หน้าตาดีไม่มีแฟนสงสัยเป็นชาวสีม่วงรึเปล่า เป็นเกย์รึเปล่าเนี่ย เป็นผู้ชายอะไรไม่มีผู้หญิงคุย ทำให้เรารู้สึกไม่เหมือนผู้ชายปกติคนอื่นที่มีแฟนมีคนคุยแต่ไม่เคยอิจฉา
คิดว่าถ้าเราจะหาแฟนจริงก็น่าจะหาได้แต่ไม่อยากหา มีความรู้สึกเหมือนแบบทำผิดแบบแผนธรรมชาติชีวิตของคนปกติ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
อยากให้พี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆในPantipช่วยออกความคิดเห็น วิจารณ์ แนะนำว่าผมควรเปลี่ยนทรรศนะคติอย่างไรดี
ป.ล. ขอโทษนะครับที่เห็นแก่ตัวพูดแต่เรื่องของตัวเอง
ขอบคุณนะครับ
3 ปีมาแล้วที่ไม่มีแฟน
ตอนเลิกใหม่ๆก็ไม่เครียดมากอาจเพราะทะเลาะกันเกือบปีแทบทุกวันหรืออาจยังเด็ก หลังจากนั้นประมานหนึ่งปี คุยกับกับคนใหม่ที่มีแฟนอยู่แล้ว มีความสุขและสนุก คุยได้ไม่กี่เดือนก็เลิกคุยเพราะคิดว่าผู้หญิงไม่ดีและเราก็รู้สึกผิด
ตอนนี้อายุ27 ตีตัวห่างจากเพื่อนเจอบ้างนานๆที ไม่เหมือนเมื่อก่อน มีความสุขกับตัวคนเดียว เล่นเกมส์ ดูหนัง ฟังเพลง ช่วยตัวเอง ชอบออกกำลังกาย ตอนนี้ทำงานหาความรู้ให้ได้มากที่สุดแล้วออกมาทำเอง ไม่คิดเรื่องครอบครัวในอนาคต มีคนที่ชอบตามอยู่ในอินสตาแกรม สวย เหมือนลูกครึ่ง เค้าไม่รู้จักผมหรอก แต่ก็เคยคิดสมมุติว่าถ้าคนนั้นชอบเราจริงๆเราจะสานสัมพันธ์กับเธอคนนั้นจริงๆหรือป่าว อาจจะไม่เพราะไม่อยากทุกข์
ผมเป็นคนเฟรนด์ลี่ มีหลายคนเคยบอกว่าผู้หญิงชอบผู้ชายแบบเรา แต่จากที่คนรอบๆข้าง แม่ พี่ ญาติ เพื่อนร่วมงานพูด ถามและเสียดสี ว่า เมื่อไหร่จะมีเมีย หน้าตาดีไม่มีแฟนสงสัยเป็นชาวสีม่วงรึเปล่า เป็นเกย์รึเปล่าเนี่ย เป็นผู้ชายอะไรไม่มีผู้หญิงคุย ทำให้เรารู้สึกไม่เหมือนผู้ชายปกติคนอื่นที่มีแฟนมีคนคุยแต่ไม่เคยอิจฉา
คิดว่าถ้าเราจะหาแฟนจริงก็น่าจะหาได้แต่ไม่อยากหา มีความรู้สึกเหมือนแบบทำผิดแบบแผนธรรมชาติชีวิตของคนปกติ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
อยากให้พี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆในPantipช่วยออกความคิดเห็น วิจารณ์ แนะนำว่าผมควรเปลี่ยนทรรศนะคติอย่างไรดี
ป.ล. ขอโทษนะครับที่เห็นแก่ตัวพูดแต่เรื่องของตัวเอง
ขอบคุณนะครับ