เล่าก่อน...ครอบครัวเรามีพี่น้อง 5 คนค่ะ หญิง 4 ชาย 1 บ้านเราไม่ถึงกับยากจน แต่ก็เรียกว่า ป๊ากับม๊าไม่เคยได้พักสบายๆ เลย
บ้านเราเป็นโรงกลึง ป๊าเราทำงานยืนกลึงเหล็กเอง 6 วัน ต่อสัปดาห์
ถ้างานเร่งป๊าทำถึง 4 ทุ่มหรือกว่านั้น ทำทุกวันไม่เคยได้หยุด
ม๊าเราเป็นแม่บ้าน ดูแลลูก 5 คน ...ถึงแม้แม่เรา จะเป็นแม่บ้านแบบที่เรียกว่าเข้าขั้นห่วย 555555 แต่ม๊าก็เป็นคู่คิดที่ดีที่สุดของป๊า
(จริงๆ แม่เราอาร์ท และ เฟี้ยวมากนะคะ)
บ้านเราเจอวิกฤตมาหลายครั้ง ยิ่งตอนปี 40 งานแทบไม่มี ไหนต้องเลี้ยงลูกน้อง ค่าเทอมบ้านเราจ่ายเป็นคนสุดท้ายของ รร. ก่อนสอบเสมอ
มีแต่คนพูดว่า ป๊าม๊า เราคิดยังไง มีลูกตั้ง 5 คน เลี้ยงยังไงไหว ลูกโตมา มันจะเอาพ่อแม่ซักกี่คน
พวกเราทุกคนรู้... ว่า ป๊าม๊าไม่ได้ให้เราในสิ่งที่ดีที่สุด แต่มันคือสิ่งที่ดีที่สุด เท่าที่ป๊ากับม๊าจะให้เราได้ ............ มันคือทั้งหมดแล้วที่ป๊าม๊ามี
เราเห็นป๊าม๊าลำบากตั้งแต่เราจำความได้... แต่ป๊าม๊ากลับบอกเราว่า เมื่อก่อน... เขาลำบากกันกว่านี้อีกเยอะ
เล่าให้เราฟัง ว่าตอนพวกเขาเด็กๆ ลำบากแค่ไหน... ชีวิตไม่เคยสบายเลย
ป๊าม๊า..... ไม่อยากให้พวกเราต้องลำบากเหมือนป๊า ที่เรียนจบแค่ ป.4.... เห็นมั้ย ป๊าม๊าต้องทำงานทุกวัน ยืนจนขาแข็ง..
ป๊าจึงบอกเสมอว่า....
"..ป๊าจะส่งให้พวกหนูเรียนสูงที่สุด เท่าที่หนูจะเรียนได้ เพราะวิชาความรู้ คือ สิ่งเดียว ที่ป๊าม๊าจะมีเป็นสมบัติให้พวกหนู..."
น่าแปลกที่พวกเรากลับไม่เคยรู้สึกว่า เราขาดสิ่งใดเลย เรารู้สึกว่า ชีวิตเราสบายกว่าคนอื่นอีกมากมาย ที่เราเคยพบ
ตั้งแต่เรียนจบป.ตรี เราเป็นพี่คนโต มาทำงานไกลบ้าน เดือนนึงจะได้กลับบ้าน ราว 4 วันเท่านั้น
เงินเดือนแทบจะทั้งหมด หมดไปในการให้ป๊ากับม๊า และน้องๆ ที่ยังเรียน.......
หลายครั้งเหนื่อย บางครั้งท้อ อยากหยุดอยากพัก มันมีบ้าง แต่เรามีความฝัน....
.... ฝันของเราคือ เราจะทำให้ป๊ากับม๊าของเราสบายให้ได้...
น้องเราค่อยๆ ทยอยเรียนจบ กันมาทีละคน ช่วยแบ่งเบาภาระได้มากขึ้น บ้านเราเริ่มดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ตอนที่เราเรียนจบกันมาแล้ว 3 คน
ป๊าม๊าเริ่มได้พักบ้าง เรื่อเงินกลายเป็นอะไรที่เครียดน้อยลง เมื่อมีพวกเรามาช่วย มีเงินพอเอาบ้านออกจากธนาคาร
พอเราเรียนจบ 4 คน
พวกเราตัดสินใจผ่อนรถกระบะ มา 1 คัน ในโครงการการรถคันแรก เอามาให้ป๊าม๊าได้ใช้ โดยที่เรา ขับรถไม่เป็นกันซักคน 5555
ที่บ้านเรามีรถนะคะ เป็น รถเก๋งเก่าๆ เรียกว่า คุณปู่ อายุเมื่อตอนนั้นคือ 25 ปี อยู่ด้วยกันมานาน ทั้งใช้ส่งเราไปโรงเรียน และส่งของ
ใช้ไปซ่อมไป ดับไป ลงไปเข็นกลางสี่แยก ไม่รู้กี่ครั้ง .....
ตอนไปดาวน์รถ ..... พวกเราโดนป๊าบ่นใหญ่ ว่าเสียดายตังค์ เอามาทำไม บลาๆๆๆๆ
แต่เรารู้ว่า ป๊ากับม๊าภูมิใจมากแค่ไหน
รู้ได้จากการที่เพื่อนบ้านของเราทั้งซอย รวมทั้งญาติๆ รู้ว่า รถคันนี้ ลูกๆ เป็นคนผ่อนให้ป๊าใช้ ซึ่งมันทำให้พวกเราภูมิใจยิ่งกว่า
....ที่พวงกุญแจรถ เราปั้มสาย หนัง เป็นคำว่า ม่าม๊า กับ ป่าป๊า.... (อีก 6 เดือน พวกหนูจะผ่อน น้องพีร์ หมดแล้วนะป๊า)
ปัจจุบันนี้ เหลือแค่น้องคนเล็กที่กำลังจะเรียนจบ ในเทอมนี้แล้ว
พวกเราเริ่มโปรแกรมท่องเที่ยว ตปท. (บินไปกับแอร์เอเชีย เพราะถูกสุด) เราอยากให้เค้าได้พัก ได้เที่ยว ได้เห็นในสิ่งที่เค้าไม่เคยได้ไปมาตลอดชีวิต
เพราะเอาความสุข เอาเวลาในช่วงหนุ่มสาว ของชีวิต มาลำบากให้พวกเราหมดแล้ว
ปีก่อนหน้านั้น เราพาม๊าป๊า ไปเที่ยวฮ่องกง แต่คราวนั้น ครอบครัวเราไปกันแค่ 4 คน
แต่ครั้งนี้ ทริปไปญี่ปุ่น 5 วัน พวกเราไปหมดทั้งครอบครัว 8 คน รวมน้องเขยด้วย
(น้องคนที่ 3 เราแต่งงาน 2 ปีแล้ว แม้จะยังไม่มีลูก แต่เธอไม่เคยทิ้งพ่อแม่ ยังคงส่งเงินให้ทุกเดือน และกลับมาค้างด้วยเดือนละ 4 วันเท่าเรา มาพร้อมน้องเขย ซึ่งน้องเขยเราก็น่ารัก รู้ว่าพวกเราพี่น้องสนิทกันมาก รักพ่อแม่มาก เขาก็รักกับเราด้วย สนิทกับพวกเราทุกคน)
นี่เป็นหนึ่งในความฝัน ของพวกเรา เป็นความภูมิใจ เป็นความสำเร็จในชีวิต มันอาจดูเวอร์ แต่สำหรับพวกเรามันเป็นแบบนั้นจริงๆ
...ลูก 5 คน จะดูแล ป๊ากับม๊าให้ดีที่สุด พวกหนูภูมิใจมากที่ได้เกิดเป็นลูกของป๊าม๊า...
รักป๊ากับม๊านะจ๊ะ
ปล.พวกเราพี่น้องบอกรัก กอด และหอมแก้มป๊ากับม๊าทุกๆวัน ที่เจอกัน หอมแก้มราตรีสวัสดิ์ แม้กระทั่งน้องชายเราก็ไม่เขินที่จะหอมแก้มแม่ หรือพี่
เพราะมันเป็นการแสดงความคิดถึงได้ดี ว่าพวกเราคิดถึงกันมากแค่ไหน
ตอนนี้เหลือแค่ น้องสาว 2 คน อยู่กับป๊าม๊า คนที่เหลือจะนัดกันกลับให้ตรงกันทุกอาทิตย์ แต่พวกเราคุยโทรศัพท์กันทุกวัน คุยกันแบบประชุมหมู่ อิอิ
....................................................
สุดท้าย
ขอให้ทุกคนรักพ่อแม่ให้มาก เหมือนที่เขารักเรามาก ถ้าให้ดีจงรักเขาให้มากยิ่งกว่า
และอย่าลืมบอกให้พวกเค้ารู้นะคะ คำพูดนั้นก็สำคัญพอกับการกระทำ
แล้วเราก็เขียนมาซะยาว ขอบคุณนะคะที่อ่านจนจบ ^-^ เรายังจัดกระเป๋าไม่เสร็จเลย หนีมาพิมพ์ก่อน แง๊
พรุ่งนี้ ความฝัน 1 อย่างของเราจะเป็นจริง พาป๊ากับม๊าเที่ยวญี่ปุ่น
บ้านเราเป็นโรงกลึง ป๊าเราทำงานยืนกลึงเหล็กเอง 6 วัน ต่อสัปดาห์
ถ้างานเร่งป๊าทำถึง 4 ทุ่มหรือกว่านั้น ทำทุกวันไม่เคยได้หยุด
ม๊าเราเป็นแม่บ้าน ดูแลลูก 5 คน ...ถึงแม้แม่เรา จะเป็นแม่บ้านแบบที่เรียกว่าเข้าขั้นห่วย 555555 แต่ม๊าก็เป็นคู่คิดที่ดีที่สุดของป๊า
(จริงๆ แม่เราอาร์ท และ เฟี้ยวมากนะคะ)
บ้านเราเจอวิกฤตมาหลายครั้ง ยิ่งตอนปี 40 งานแทบไม่มี ไหนต้องเลี้ยงลูกน้อง ค่าเทอมบ้านเราจ่ายเป็นคนสุดท้ายของ รร. ก่อนสอบเสมอ
มีแต่คนพูดว่า ป๊าม๊า เราคิดยังไง มีลูกตั้ง 5 คน เลี้ยงยังไงไหว ลูกโตมา มันจะเอาพ่อแม่ซักกี่คน
พวกเราทุกคนรู้... ว่า ป๊าม๊าไม่ได้ให้เราในสิ่งที่ดีที่สุด แต่มันคือสิ่งที่ดีที่สุด เท่าที่ป๊ากับม๊าจะให้เราได้ ............ มันคือทั้งหมดแล้วที่ป๊าม๊ามี
เราเห็นป๊าม๊าลำบากตั้งแต่เราจำความได้... แต่ป๊าม๊ากลับบอกเราว่า เมื่อก่อน... เขาลำบากกันกว่านี้อีกเยอะ
เล่าให้เราฟัง ว่าตอนพวกเขาเด็กๆ ลำบากแค่ไหน... ชีวิตไม่เคยสบายเลย
ป๊าม๊า..... ไม่อยากให้พวกเราต้องลำบากเหมือนป๊า ที่เรียนจบแค่ ป.4.... เห็นมั้ย ป๊าม๊าต้องทำงานทุกวัน ยืนจนขาแข็ง..
ป๊าจึงบอกเสมอว่า....
"..ป๊าจะส่งให้พวกหนูเรียนสูงที่สุด เท่าที่หนูจะเรียนได้ เพราะวิชาความรู้ คือ สิ่งเดียว ที่ป๊าม๊าจะมีเป็นสมบัติให้พวกหนู..."
น่าแปลกที่พวกเรากลับไม่เคยรู้สึกว่า เราขาดสิ่งใดเลย เรารู้สึกว่า ชีวิตเราสบายกว่าคนอื่นอีกมากมาย ที่เราเคยพบ
ตั้งแต่เรียนจบป.ตรี เราเป็นพี่คนโต มาทำงานไกลบ้าน เดือนนึงจะได้กลับบ้าน ราว 4 วันเท่านั้น
เงินเดือนแทบจะทั้งหมด หมดไปในการให้ป๊ากับม๊า และน้องๆ ที่ยังเรียน.......
หลายครั้งเหนื่อย บางครั้งท้อ อยากหยุดอยากพัก มันมีบ้าง แต่เรามีความฝัน....
.... ฝันของเราคือ เราจะทำให้ป๊ากับม๊าของเราสบายให้ได้...
น้องเราค่อยๆ ทยอยเรียนจบ กันมาทีละคน ช่วยแบ่งเบาภาระได้มากขึ้น บ้านเราเริ่มดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ตอนที่เราเรียนจบกันมาแล้ว 3 คน
ป๊าม๊าเริ่มได้พักบ้าง เรื่อเงินกลายเป็นอะไรที่เครียดน้อยลง เมื่อมีพวกเรามาช่วย มีเงินพอเอาบ้านออกจากธนาคาร
พอเราเรียนจบ 4 คน
พวกเราตัดสินใจผ่อนรถกระบะ มา 1 คัน ในโครงการการรถคันแรก เอามาให้ป๊าม๊าได้ใช้ โดยที่เรา ขับรถไม่เป็นกันซักคน 5555
ที่บ้านเรามีรถนะคะ เป็น รถเก๋งเก่าๆ เรียกว่า คุณปู่ อายุเมื่อตอนนั้นคือ 25 ปี อยู่ด้วยกันมานาน ทั้งใช้ส่งเราไปโรงเรียน และส่งของ
ใช้ไปซ่อมไป ดับไป ลงไปเข็นกลางสี่แยก ไม่รู้กี่ครั้ง .....
ตอนไปดาวน์รถ ..... พวกเราโดนป๊าบ่นใหญ่ ว่าเสียดายตังค์ เอามาทำไม บลาๆๆๆๆ
แต่เรารู้ว่า ป๊ากับม๊าภูมิใจมากแค่ไหน
รู้ได้จากการที่เพื่อนบ้านของเราทั้งซอย รวมทั้งญาติๆ รู้ว่า รถคันนี้ ลูกๆ เป็นคนผ่อนให้ป๊าใช้ ซึ่งมันทำให้พวกเราภูมิใจยิ่งกว่า
....ที่พวงกุญแจรถ เราปั้มสาย หนัง เป็นคำว่า ม่าม๊า กับ ป่าป๊า.... (อีก 6 เดือน พวกหนูจะผ่อน น้องพีร์ หมดแล้วนะป๊า)
ปัจจุบันนี้ เหลือแค่น้องคนเล็กที่กำลังจะเรียนจบ ในเทอมนี้แล้ว
พวกเราเริ่มโปรแกรมท่องเที่ยว ตปท. (บินไปกับแอร์เอเชีย เพราะถูกสุด) เราอยากให้เค้าได้พัก ได้เที่ยว ได้เห็นในสิ่งที่เค้าไม่เคยได้ไปมาตลอดชีวิต
เพราะเอาความสุข เอาเวลาในช่วงหนุ่มสาว ของชีวิต มาลำบากให้พวกเราหมดแล้ว
ปีก่อนหน้านั้น เราพาม๊าป๊า ไปเที่ยวฮ่องกง แต่คราวนั้น ครอบครัวเราไปกันแค่ 4 คน
แต่ครั้งนี้ ทริปไปญี่ปุ่น 5 วัน พวกเราไปหมดทั้งครอบครัว 8 คน รวมน้องเขยด้วย
(น้องคนที่ 3 เราแต่งงาน 2 ปีแล้ว แม้จะยังไม่มีลูก แต่เธอไม่เคยทิ้งพ่อแม่ ยังคงส่งเงินให้ทุกเดือน และกลับมาค้างด้วยเดือนละ 4 วันเท่าเรา มาพร้อมน้องเขย ซึ่งน้องเขยเราก็น่ารัก รู้ว่าพวกเราพี่น้องสนิทกันมาก รักพ่อแม่มาก เขาก็รักกับเราด้วย สนิทกับพวกเราทุกคน)
นี่เป็นหนึ่งในความฝัน ของพวกเรา เป็นความภูมิใจ เป็นความสำเร็จในชีวิต มันอาจดูเวอร์ แต่สำหรับพวกเรามันเป็นแบบนั้นจริงๆ
...ลูก 5 คน จะดูแล ป๊ากับม๊าให้ดีที่สุด พวกหนูภูมิใจมากที่ได้เกิดเป็นลูกของป๊าม๊า...
รักป๊ากับม๊านะจ๊ะ
ปล.พวกเราพี่น้องบอกรัก กอด และหอมแก้มป๊ากับม๊าทุกๆวัน ที่เจอกัน หอมแก้มราตรีสวัสดิ์ แม้กระทั่งน้องชายเราก็ไม่เขินที่จะหอมแก้มแม่ หรือพี่
เพราะมันเป็นการแสดงความคิดถึงได้ดี ว่าพวกเราคิดถึงกันมากแค่ไหน
ตอนนี้เหลือแค่ น้องสาว 2 คน อยู่กับป๊าม๊า คนที่เหลือจะนัดกันกลับให้ตรงกันทุกอาทิตย์ แต่พวกเราคุยโทรศัพท์กันทุกวัน คุยกันแบบประชุมหมู่ อิอิ
....................................................
สุดท้าย
ขอให้ทุกคนรักพ่อแม่ให้มาก เหมือนที่เขารักเรามาก ถ้าให้ดีจงรักเขาให้มากยิ่งกว่า
และอย่าลืมบอกให้พวกเค้ารู้นะคะ คำพูดนั้นก็สำคัญพอกับการกระทำ
แล้วเราก็เขียนมาซะยาว ขอบคุณนะคะที่อ่านจนจบ ^-^ เรายังจัดกระเป๋าไม่เสร็จเลย หนีมาพิมพ์ก่อน แง๊