หนูคิดถูกไหมถ้าจะฝืนเรียนต่อไป

ตอนนี้เรียนวิศวะ ปี2 มหาลัยมีชื่อประมาณนึงแถบชานเมืองค่ะ หนูเข้ามาเรียนที่นี้ด้วยความมุ่งหวังว่าวิศวะมันสตาร์ทเงินดี จริงๆก็ผิดเองที่เลือกเรียนวิศวะ ตอนนั้นไม่มีใครบังคับหรอกคะ แต่ที่ไม่เลือกเรียนเศรษฐศาสตร์หรือครูเพราะไม่อยากตกงาน บ้านหนูไม่พร้อมจะรับภาวะเสี่ยงตรงนั้น หนุก้าวข้ามความฝันอันยิ่งใหญ่เพราะอยากเลี้ยงพ่อแม่น้องให้สบาย  หนูตั้งใจทุกครั้งที่เข้าเรียน เกรดปี1ก็คว้ามาได้ค่อนข้างสูง ตอนนี้ปี2แล้ว เจอวิชาภาคแล้ว ได้สัมผัสมาระยะนึงแล้ว หนูไม่มีความสุขเลยคะ ไม่เคยมีเลยตั้งแต่ปี1 แต่หนูสามารถทนได้ (คาดว่าทนได้จนจบ) เรียนได้เพราะมีแม่เป็นแรงใจ ตอนนี้หนูท้อมาก ท้อเพราะไม่มีมีความสุข ไม่อยากเดินทางนี้แล้ว แต่เหมือนหนูบินมาสูง ให้ความหวังกับแม่ไปแล้วว่าเกรดหนูดี หนูจะเลี้ยงแม่ หนูจะทำให้บ้านเราหลุดพ้นจากความลำบากสักที หนูฝันจะไปเรียนtopโลก ฝันจะมีชีวิตที่ฟุ่งเฟ้อ ฝันอยากสบาย แต่ตอนนี้สิ่งที่หนูคิดไว้ หนูยอมแพ้แล้วคะ หนูยอมแล้ว หนูทนกับอะไรที่ไม่ใช่ตัวหนูไม่ได้แล้ว 7วันที่ผ่านมาหนูร้องไห้มาตลอด ไม่ใช่เพราะทำไม่ได้หรือคะแนนไม่ดี แต่หนูร้องไห้เพราะการตื่นไปเรียนแต่ละครั้งไม่มีความสุขเลย มันเต็มไปด้วยการฝืน การบังคับตัวเอง หนูควรทำไงดีคะ ควรมองโลกแง่ไหนดีให้หนูกลับมามีความมุ่งหวังแบบเก่าอีกครั้ง

ปล.หนุพยายามทำกิจกรรมทุกอย่าง เรียนภาษา เที่ยว ทำงาน พักผ่อน แต่ก็ไม่เคยมีอะไรทำให้หนูลืมความทุกข์นี้เลย