เสียใจที่พูดไม่คิด

เรื่องมันมีอยู่ว่าเมื่อคืนแฟนผมได้ออกไปเที่ยวกับเพื่อนทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีอะไรแต่ใจผมก็คิดมากที่แฟนออกไป ผมบอกแฟนว่ามันดึกแล้วอย่าออกไปเลยมันอันตรายแต่แฟนผมก็ยังยืนยันที่จะไป ทำไงได้ผมเลยพูดคำว่าขอน่ะอย่าไปเลย แฟนผมก็ขอกลับมาว่าขอเหมือนกัน ขนาดนั้นทำให้ผมคิดมากขึ้นไปใหญ่ผมเลยปรึกษาเพื่อนผม เพราะว่าแฟนผมไปกับแฟนเพื่อนผม ออกไปกัน 2 คน คราวนี้เลยเกิดปัญหาคร๊าบเพราะว่าผมโทรไปหาแฟนผม แฟนผมบอกว่าคืนนี้ขอนอนบ้านเค้าน่ะ อ้าวแล้วไง ปกติแฟนผมจะนอนบ้านผม นี้แหละคร๊าบเลยทำให้คิดมากเข้าไปอีก กลัวว่าจะไปกับใคร ความจิงแล้วเพื่อนของแฟนบอกให้เชื่อใจ ผมก็เชื่อใจแหละคร๊าบแต่ดันไม่ใช้ทีเพราะว่าผมกำลังคิดมากเลยพูดคำๆนี้ออกไป คำที่ใครๆหลายคนคงไม่อยากได้ยินมันเลย แต่ผมพูดออกไปว่างั้นเราเลิกกัน สุดท้ายแล้วผมมานั่งคิดว่าทำไมผมถึงพูดออกไป มันทำให้ผมเศร้าเสียใจ มากที่สุดผมขาดเค้าไปไม่ได้ ผมไม่อยากเสียคนดีๆอย่างเค้าไปผมต้องพยายามง้อเค้า ผมโทรไปหาเค้าเป็นร้อยๆสาย แต่เค้าไม่รับเลย ผมพิมพ์ข้อความไปทางไลค์เค้าอ่านน่ะคร๊าบแต่ไม่ตอบอะไร ผมพิมพ์เยอะมาก จนเช้าคร๊าบ ผมโทรไป พิมพ์ทั้งข้อความเค้าก็ยังไม่ตอบ จนทำให้เข้าตอบผมได้ ผมดีใจที่เข้าตอบผม ผมง้อเค้า ผมบอกว่าขอโทษเป็นพันๆครั้ง ผมต้องการให้เรากลับมารักกันไม่รู้เค้าจะกลับมารักผมไหม ผมรักเค้ามากเค้าเป็นคนที่แสนดี เป็นคนที่คอยอยู่ข้างๆเสมอ คอยเป็นกำลังใจในวันที่ผมท้อแท้ ถ้าผมต้องเสียเค้าไปคงทำใจไม่ได้ ผมรักเค้ามากน่ะคร๊าบ ผมรู้ตัวเองว่าทำผิดมากที่พูดออกไปแบบนั้น ใครที่คิดจะพูดอย่าพูดเลยน่ะคร๊าบรองคิดให้ดีๆก่อนที่จะทำอะไรจะพูดอะไรลงไปเพราะมันอาจทำให้คนที่เรารักมากที่สุดเสียใจมากขนาดไหน ฝากไว้แค่นี้น่ะคร๊าบผม ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกัน