มันเป็นความสงสัย ความต้องการความช่วยเหลือ กึ่งๆอยากระบายค่ะ เลยสมัครแล้วโพสกระทู้นี้เป็นกระทู้แรก...
มาเริ่มต้นที่การท้าวความกันก่อน
เจ้าของกระทู้เป็นเด็กป.โทอยู่ที่ต่างประเทศค่ะ แบบว่า อายุ 25 ปีแล้วก็ยังคงโสดโสดโสดสนิท แบบว่าตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีแฟนเลยแม้นแต่คนเดียวในชีวิต ก็ได้แต่ร้องเพลงโปรดส่งใครมารักชั้นทีอยู่แบบนี้มาหลายปีแล้วอะค่ะ จนกระทั่งวันนึงเหมือนสวรรค์ได้ยินเสียงน้อยๆ ก็เลยส่งกามเทพให้มารู้จักกับใครคนนึง เค้าเป็นรุ่นพี่ที่คณะค่ะ เรียนป.เอก เคยเจอกันครั้งนึงตอนเรามาอยู่ที่นี่ใหม่ๆปีแรก เหมือนตอนเจอกันครั้งแรก พี่เค้าคงถูกชะตาเรามั้งเลยคุยๆกันยาวแล้วก็แลกอีเมลกัน เผื่อได้ช่วยเหลือเริ่งเรียนและการใช้ชีวิตในประเทศนั้น แล้วก็มาคุยกันเป็นครั้งคราในเฟซ ตอนนั้นเราก็ไม่ได้คิดไรแหละ ก็แค่แบบเออดีจังเจอคนที่อยู่คณะเดียวกัน แต่ก็คุยได้นิดๆหน่อยๆแหละ เพราะภาษาเราตอนนั้นยังไม่ค่อยดี คุยแล้วก็งงๆ 55·
แต่แล้วแล้วซักพักหลังจากนั้นเหมือนเค้าเป็นช่วงมีปัญหากะแฟนแล้วก็เลิกกัน เค้าเลยตัดขาดจากโซเชียลไปเลยประมาณเกือบปี...
จนกระทั่งท้ายปี วันคริสมาสต์ เราก็ส่งคำอวยพรไปหาทุกคนในคณะแหละ รวมถึงพี่เค้าด้วย ผ่านไปหลายวันมากกว่าพี่เค้าจะตอบกลับมา คือจนเราลืมไปแล้วอะว่าเคยส่งคำอวยพรไป เค้าก็มาทักว่าเฮ้ยไม่เจอกันเลยเกือบปีทั้งๆที่อยู่คณะเดียวกันแท้ๆ ซึ่งอันที่จริงเราแอบลืมหน้าเค้าไปแล้ว ก็เจอกันแค่ไม่กี่ครั้งเอง
แล้วเค้าก็ถามว่าเป็นไงสบายดีมั้ย บลาๆๆ
คือมันเป็นช่วงปิดเทศกาลที่ทุกคนกลับหมดยกเว้นเรา ที่ยังจ่อยอยู่มอไม่ได้กลับประเทศ กะพี่เค้าที่ติดงานอยู่มอ เลยเหงาๆไม่มีไรทำก็คุยไปเรื่อย
จนติดกลายมาเป็นคุยทุกวัน ที่ว่าติดอะ น่าจะเป็นพี่เค้าก่อนนะ เพราะเค้าคือฝ่ายที่ทักมาก่อนทุกวันๆ แบบว่า จะทักมาทุกคืน ย้ำค่ะทุกคืนเวลาเดิม
นานวันเข้าก็กลายเป็นกลางวันด้วย เป็นแบบนี้ทุกวัน ทักมาทุกวัน เค้าหาเรื่องคุยได้ตลอด
จนวันหนึ่งเค้าก็เริ่มถามว่าชอบคนประเทศนี้มั้ย จบแล้วจะทำงานที่ไหน จะแต่งงานอยู่นี่เลยมั้ย ทีเล่นทีจริง
แต่เหมือนมีอะไรซ่อนอยู่ ตอนนั้นเราเลยตอบไปกลางๆว่ายังไม่แน่ค่ะ
เค้าก็ยังเสมอต้นเสมอปลายคุยมาทุกวัน จนวันหนึ่งเราทนไม่ไหวเลยถามไปว่าถามจริง จีบเรารึป่าว เค้าก็บอกว่า ชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน อยากรู้จักอยากเข้าใจ ชอบความคิดเรา ถ้าเป็นไปได้ก็อยากเดินไปข้างหน้าด้วยกันนะ....
อืมมมม .....
ก็เงิบอยู่พอสมควร เพราะเราตั้งแต่แรกเลยรู้สึกแค่ว่าเค้าเป็นเพื่อนเป็นรุ่นพี่คนนึง จนตอนนี้ก็ยังรู้สึกแบบนั้น ไม่ได้พิเศษไรขึ้นมาเลย
ก็เลยบอกเค้าไปตามตรง
เค้าเลยขอโอกาสและเวลาพิสูจน์ตัวเอง
เค้าก็เสมอต้นเสมอปลาย คุยมาทุกวัน เล่าเรื่องราวในชีวิตเค้า มีไรก็ปรึกษาเรา ดูแลเรา พยายามช่วยเหลือเราทุกๆเรื่อง
จนตอนนี้ก็ครบ1 ปีกว่าแล้ว....
แต่ถ้ารวมเวลาตั้งแต่เรารู้จักกัน ก็ 2 ปีกว่าๆ วันหนึ่งเค้าก็เรียกเราไปเดินเล่นมีเรื่องจะคุย
ทีแรกก็ขี้เกียจออกไปมันหนาวมาก แต่พอเค้าขอร้องให้ออกมาคุยเพราะมีเรื่องสำคัญจริงๆ ก็เลยยอมออกมา
แล้วเราก็ได้รู้ความจริงที่เค้าปิดกับเรามาตลอด จริงๆเขาแทบไม่บอกใครเลย คือ เขาเป็นโรคหัวใจ แต่ไม่ได้เป็นแบบร้ายแรงเป็นแบบแค่ที่ต้องกินยาเป็นพักๆ แต่ก็ต้องดูแลตัวเองดีๆ แล้วถามว่าเรารับได้มั้ย ถ้าไม่ได้เค้าก็เข้าใจ
แล้วก็ได้จะคบกันเป็นแฟนกันได้มั้ย .....
คือตอนนั้นเลยตอบไปว่าเรื่องโรคภัยน่ะมันไม่เป็นไรหรอกมันไม่เกี่ยวว่าคบไม่คบ แต่ตอนนั้นก็รู้สึกว่ารู้จักกันไม่ดีพอ เลยขอเวลาคิด 1เดือน
แต่พอรู้จักกันมากขึ้นเราก็ยิ่งรู้สึกว่าเขาไม่ใช่......
คือจะพูดยังไงดี.....คือเราชอบคนอีกสไตล์แต่เขาเป็นอีกสไตล์...ว่างั้น
คือมันเป็นรายละเอียดปลีกย่อยมากๆ แต่มันกลับสำคัญสุดๆ นะเรารู้สึก นิสัยเราคนละอย่างเลย
เขาเป็นคนยอมเรามาก ไม่ว่าเราจะชวนทะเลาะด้วยเรื่องไหน ไม่ว่าเราหรือเค้าเป็นฝ่ายผิด เค้าก็ยอมหมด
เขาเป็นสุภาพบุรุษมาก ไม่กินแม้แต่เหล้า ไม่เจ้าชู้ ดูจริงใจ แล้วก็ทุ่มเททำหลายๆอย่างเพื่อเรามาโดยตลอด
เราพยายามรักเค้าเพราะเค้าดีกับเราทุกอย่าง....
แต่ แต่ แต่ แต่ทำไมชีวิตมันไม่ได้ง่ายแบบนั้น
เราไม่ได้มีความสุขเวลาอยู่กับเขา บางทีก็คุยกันงงๆ บุคลิกเค้าก็มีหลายอย่างที่เราเองไม่ค่อยชอบ ซึ่งมันอาจจะเป็นเพราะว่าเราต่างคนต่างมาจากต่างวัฒนธรรม ต่างภาษา วัฒนธรรมนี่สำคัญสุดมันเหนื่อยถ้าจะบอก แต่บางอย่างก็ไม่กล้าบอก เขาเคยพูดว่าจะไม่เปลี่ยนอะไรเราเลยเขาอยากให้เราเป็นตัวเราเองที่สุด มันก็ดูจะเห็นแก่ตัวถ้าอยากให้เขามาเปลี่ยนบางอย่างเพื่อเราว่ามั้ย...
และเราเองก็รู้ตัวแหละว่าอาจไม่ได้ชอบเขา(ทั้งๆที่สัญญากะตัวเองแล้วแท้ๆว่าถ้ามีใครเดินโฉบผ่านคานนี่มาจะรีบเกาะลงไป55)
แต่ก็ไม่ได้อยากเสียเขาไป ยังอยากคุยด้วยทุกวัน (อันนี้ไม่รู้เพราะความเคยชิน หรือแค่เหงารึเปล่า)
ไม่เข้าใจว่าทำไม ทุกวันนี้ยังพยายามทำให้ตัวเองชอบเขาอยู่ ด้วยความที่ไม่เคยมีแฟน ไม่เคยมีความรักจริงๆ ที่ผ่านมาก็ได้แต่ชอบคนอื่นล่ะ แต่เขาเป็นคนแรกที่ทุ่มเทมากขนาดนี้ แต่สิ่งที่เราอยากปรึกษาเพื่อนๆในพันทิปคือ
- คนที่เขารักเราดีกับเรามากๆ เราต้องรักเขาตอบมั้ย หรือยังไง
- ความรักมันต้องใช้ความพยายามมั้ย
- รักเพราะสงสารกับรักเพราะรักมันต่างกันยังไง มันพอจะแทนกันได้ไหม
- ถ้าหนึ่งเดือนต่อจากนี้เราตกลงคบเค้าทั้งๆที่ใจจริงๆเราไม่ได้รักเขา มันจะดีมั้ย
- เราควรทำยังไงต่อไปดีเพื่อให้เขาเจ็บน้อยที่สุดหรือแทบไม่เจ็บเลย
หวังว่าจะพอมีคนมาตอบเราบ้างนะคะ ถ้าไม่คิดว่าช่วยเรา ก็คิดเสียว่าช่วยผู้ชายดีๆคนนึงนะคะ
ขอบคุณค่ะ
ความรักมันต้องใช้ความพยายามมั้ย？แล้วรักกะสงสารมันใช่อันเดียวกันรึเปล่านะ？
มาเริ่มต้นที่การท้าวความกันก่อน
เจ้าของกระทู้เป็นเด็กป.โทอยู่ที่ต่างประเทศค่ะ แบบว่า อายุ 25 ปีแล้วก็ยังคงโสดโสดโสดสนิท แบบว่าตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีแฟนเลยแม้นแต่คนเดียวในชีวิต ก็ได้แต่ร้องเพลงโปรดส่งใครมารักชั้นทีอยู่แบบนี้มาหลายปีแล้วอะค่ะ จนกระทั่งวันนึงเหมือนสวรรค์ได้ยินเสียงน้อยๆ ก็เลยส่งกามเทพให้มารู้จักกับใครคนนึง เค้าเป็นรุ่นพี่ที่คณะค่ะ เรียนป.เอก เคยเจอกันครั้งนึงตอนเรามาอยู่ที่นี่ใหม่ๆปีแรก เหมือนตอนเจอกันครั้งแรก พี่เค้าคงถูกชะตาเรามั้งเลยคุยๆกันยาวแล้วก็แลกอีเมลกัน เผื่อได้ช่วยเหลือเริ่งเรียนและการใช้ชีวิตในประเทศนั้น แล้วก็มาคุยกันเป็นครั้งคราในเฟซ ตอนนั้นเราก็ไม่ได้คิดไรแหละ ก็แค่แบบเออดีจังเจอคนที่อยู่คณะเดียวกัน แต่ก็คุยได้นิดๆหน่อยๆแหละ เพราะภาษาเราตอนนั้นยังไม่ค่อยดี คุยแล้วก็งงๆ 55·
แต่แล้วแล้วซักพักหลังจากนั้นเหมือนเค้าเป็นช่วงมีปัญหากะแฟนแล้วก็เลิกกัน เค้าเลยตัดขาดจากโซเชียลไปเลยประมาณเกือบปี...
จนกระทั่งท้ายปี วันคริสมาสต์ เราก็ส่งคำอวยพรไปหาทุกคนในคณะแหละ รวมถึงพี่เค้าด้วย ผ่านไปหลายวันมากกว่าพี่เค้าจะตอบกลับมา คือจนเราลืมไปแล้วอะว่าเคยส่งคำอวยพรไป เค้าก็มาทักว่าเฮ้ยไม่เจอกันเลยเกือบปีทั้งๆที่อยู่คณะเดียวกันแท้ๆ ซึ่งอันที่จริงเราแอบลืมหน้าเค้าไปแล้ว ก็เจอกันแค่ไม่กี่ครั้งเอง
แล้วเค้าก็ถามว่าเป็นไงสบายดีมั้ย บลาๆๆ
คือมันเป็นช่วงปิดเทศกาลที่ทุกคนกลับหมดยกเว้นเรา ที่ยังจ่อยอยู่มอไม่ได้กลับประเทศ กะพี่เค้าที่ติดงานอยู่มอ เลยเหงาๆไม่มีไรทำก็คุยไปเรื่อย
จนติดกลายมาเป็นคุยทุกวัน ที่ว่าติดอะ น่าจะเป็นพี่เค้าก่อนนะ เพราะเค้าคือฝ่ายที่ทักมาก่อนทุกวันๆ แบบว่า จะทักมาทุกคืน ย้ำค่ะทุกคืนเวลาเดิม
นานวันเข้าก็กลายเป็นกลางวันด้วย เป็นแบบนี้ทุกวัน ทักมาทุกวัน เค้าหาเรื่องคุยได้ตลอด
จนวันหนึ่งเค้าก็เริ่มถามว่าชอบคนประเทศนี้มั้ย จบแล้วจะทำงานที่ไหน จะแต่งงานอยู่นี่เลยมั้ย ทีเล่นทีจริง
แต่เหมือนมีอะไรซ่อนอยู่ ตอนนั้นเราเลยตอบไปกลางๆว่ายังไม่แน่ค่ะ
เค้าก็ยังเสมอต้นเสมอปลายคุยมาทุกวัน จนวันหนึ่งเราทนไม่ไหวเลยถามไปว่าถามจริง จีบเรารึป่าว เค้าก็บอกว่า ชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน อยากรู้จักอยากเข้าใจ ชอบความคิดเรา ถ้าเป็นไปได้ก็อยากเดินไปข้างหน้าด้วยกันนะ....
อืมมมม .....
ก็เงิบอยู่พอสมควร เพราะเราตั้งแต่แรกเลยรู้สึกแค่ว่าเค้าเป็นเพื่อนเป็นรุ่นพี่คนนึง จนตอนนี้ก็ยังรู้สึกแบบนั้น ไม่ได้พิเศษไรขึ้นมาเลย
ก็เลยบอกเค้าไปตามตรง
เค้าเลยขอโอกาสและเวลาพิสูจน์ตัวเอง
เค้าก็เสมอต้นเสมอปลาย คุยมาทุกวัน เล่าเรื่องราวในชีวิตเค้า มีไรก็ปรึกษาเรา ดูแลเรา พยายามช่วยเหลือเราทุกๆเรื่อง
จนตอนนี้ก็ครบ1 ปีกว่าแล้ว....
แต่ถ้ารวมเวลาตั้งแต่เรารู้จักกัน ก็ 2 ปีกว่าๆ วันหนึ่งเค้าก็เรียกเราไปเดินเล่นมีเรื่องจะคุย
ทีแรกก็ขี้เกียจออกไปมันหนาวมาก แต่พอเค้าขอร้องให้ออกมาคุยเพราะมีเรื่องสำคัญจริงๆ ก็เลยยอมออกมา
แล้วเราก็ได้รู้ความจริงที่เค้าปิดกับเรามาตลอด จริงๆเขาแทบไม่บอกใครเลย คือ เขาเป็นโรคหัวใจ แต่ไม่ได้เป็นแบบร้ายแรงเป็นแบบแค่ที่ต้องกินยาเป็นพักๆ แต่ก็ต้องดูแลตัวเองดีๆ แล้วถามว่าเรารับได้มั้ย ถ้าไม่ได้เค้าก็เข้าใจ
แล้วก็ได้จะคบกันเป็นแฟนกันได้มั้ย .....
คือตอนนั้นเลยตอบไปว่าเรื่องโรคภัยน่ะมันไม่เป็นไรหรอกมันไม่เกี่ยวว่าคบไม่คบ แต่ตอนนั้นก็รู้สึกว่ารู้จักกันไม่ดีพอ เลยขอเวลาคิด 1เดือน
แต่พอรู้จักกันมากขึ้นเราก็ยิ่งรู้สึกว่าเขาไม่ใช่......
คือจะพูดยังไงดี.....คือเราชอบคนอีกสไตล์แต่เขาเป็นอีกสไตล์...ว่างั้น
คือมันเป็นรายละเอียดปลีกย่อยมากๆ แต่มันกลับสำคัญสุดๆ นะเรารู้สึก นิสัยเราคนละอย่างเลย
เขาเป็นคนยอมเรามาก ไม่ว่าเราจะชวนทะเลาะด้วยเรื่องไหน ไม่ว่าเราหรือเค้าเป็นฝ่ายผิด เค้าก็ยอมหมด
เขาเป็นสุภาพบุรุษมาก ไม่กินแม้แต่เหล้า ไม่เจ้าชู้ ดูจริงใจ แล้วก็ทุ่มเททำหลายๆอย่างเพื่อเรามาโดยตลอด
เราพยายามรักเค้าเพราะเค้าดีกับเราทุกอย่าง....
แต่ แต่ แต่ แต่ทำไมชีวิตมันไม่ได้ง่ายแบบนั้น
เราไม่ได้มีความสุขเวลาอยู่กับเขา บางทีก็คุยกันงงๆ บุคลิกเค้าก็มีหลายอย่างที่เราเองไม่ค่อยชอบ ซึ่งมันอาจจะเป็นเพราะว่าเราต่างคนต่างมาจากต่างวัฒนธรรม ต่างภาษา วัฒนธรรมนี่สำคัญสุดมันเหนื่อยถ้าจะบอก แต่บางอย่างก็ไม่กล้าบอก เขาเคยพูดว่าจะไม่เปลี่ยนอะไรเราเลยเขาอยากให้เราเป็นตัวเราเองที่สุด มันก็ดูจะเห็นแก่ตัวถ้าอยากให้เขามาเปลี่ยนบางอย่างเพื่อเราว่ามั้ย...
และเราเองก็รู้ตัวแหละว่าอาจไม่ได้ชอบเขา(ทั้งๆที่สัญญากะตัวเองแล้วแท้ๆว่าถ้ามีใครเดินโฉบผ่านคานนี่มาจะรีบเกาะลงไป55)
แต่ก็ไม่ได้อยากเสียเขาไป ยังอยากคุยด้วยทุกวัน (อันนี้ไม่รู้เพราะความเคยชิน หรือแค่เหงารึเปล่า)
ไม่เข้าใจว่าทำไม ทุกวันนี้ยังพยายามทำให้ตัวเองชอบเขาอยู่ ด้วยความที่ไม่เคยมีแฟน ไม่เคยมีความรักจริงๆ ที่ผ่านมาก็ได้แต่ชอบคนอื่นล่ะ แต่เขาเป็นคนแรกที่ทุ่มเทมากขนาดนี้ แต่สิ่งที่เราอยากปรึกษาเพื่อนๆในพันทิปคือ
- คนที่เขารักเราดีกับเรามากๆ เราต้องรักเขาตอบมั้ย หรือยังไง
- ความรักมันต้องใช้ความพยายามมั้ย
- รักเพราะสงสารกับรักเพราะรักมันต่างกันยังไง มันพอจะแทนกันได้ไหม
- ถ้าหนึ่งเดือนต่อจากนี้เราตกลงคบเค้าทั้งๆที่ใจจริงๆเราไม่ได้รักเขา มันจะดีมั้ย
- เราควรทำยังไงต่อไปดีเพื่อให้เขาเจ็บน้อยที่สุดหรือแทบไม่เจ็บเลย
หวังว่าจะพอมีคนมาตอบเราบ้างนะคะ ถ้าไม่คิดว่าช่วยเรา ก็คิดเสียว่าช่วยผู้ชายดีๆคนนึงนะคะ
ขอบคุณค่ะ