บอกก่อนนะครับที่ผมมาเล่าให้ฟัง ผมอยากแชร์ประสบการณ์รักแรกของผมเท่านั้นนะครับ ไม่ได้พาดพิงหรือโทษใคร!!
ก็คือว่า.. ตั้งแต่เกิดผมไม่เคยเชื่อในเรื่องความรักเลย และไม่เคยคิดว่าจะมีแฟนเลยสักครั้ง ยังเคยบอกกับเพื่อนอยู่เลยว่าชีวิตนี้จะไม่ขอมีแฟน
ย้อนไป 2 ปีที่แล้ว ผมเรียนอยู่ปวช. 2 อายุก็ราวๆสัก 17 ปี ขอบอกว่าตอนนั่นผมยังใสๆมาก ใสบริสุทธิ์เลยก็ว่าได้555+ ช่วงนั่นผมอยู่ในช่วงฝึกงาน วันนั่นผมลางาน เพราะ ผมต้องไปทำธุระที่วิทลัย พอทำธุระเสร็จผมก็โทรเรียกเพื่อนมานั่งกินเหล้าที่อู่นั่งเมล์ ตามภาษา แล้วเด็กนักเรียนช่าง...
เรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น มีหญิงสาวไม่ทราบชื่อเดินตรงเข้ามาที่ผม และเธอพูดว่า พี่ค่ะ!! พี่ มีแฟนรึยัง เพื่อนหนูชอบพี่เค้าให้มาขอเบอร์พี่อะค่ะ ตอนนั่นบอกเลยผมก็ไม่ทราบว่าน้องเค้าพูดกับใคร จนกระทั่งน้องเค้าได้ชี้หน้ามาที่ผม และเค้าก็บอกว่าเพื่อนหนูขอเบอร์หน่อยพี่ ตอนนั่นผมพูดกับน้องเค้าไปเลยว่าผมไม่ได้ใช้โทรศัพท์มือถือ เพราะคิดว่าไม่อยากยุ่งวุ่นวายไม่อยากจะคุยด้วย เพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ และผมคิดว่าชีวิตนี้ มีแค่ครอบครัวและเพื่อนๆก็พอแล้ว สุดท้ายก็ต้องให้เบอร์ไป สถานการณ์ตอนนั่นผมไม่รู้สึกตื่นเต้นอะไรสักนิดเดียวเลย ที่ผมให้เบอร์ไปเพราะเพื่อนขอ และผมก็คิดว่าน้องเค้าอาจแค่อยากเช็คเรดติ้งของตัวเองรึเปล่า? คงไม่มีอะไรมากหรอกมั่ง...
วันต่อมา..
ช่วงเวลาเย็นๆ น้องเค้าก็โทรมา และถามกับผมว่านี้ใช่พี่ที่เจออู่รถเมล์รึเปล่าค่ะ? เค้าก็บอกว่าหนูชื่อ(สมมุติ) ชื่อ ฟาง พี่ชื่ออะไร? ผมก็ตอบชื่อของผมไป น้องเค้าก็ชวนคุยอะไรเรื่อยเปื่อย คุยทุกเรื่อง และก็โทรมาทุกๆวัน ตัวผมยังคิดว่า น้องเค้าอาจคงเหงา ถ้าเค้าหายเหงาก็คงอาจไป แต่มันไม่ใช่ น้องเค้าเล่นโทรมาทุกวัน ทุกเวลาหลังอาหาร มีอะไรไม่สบายใจก็มาปรึกษา และเราก็เริ่มนัดเจอกัน ทุกๆอย่างเริ่มต้นอย่างรวดเร็วมาก เรารู้จักกัน เราคุยกันทุกเรื่อง มีอะไรเราคุยกันตลอดไม่มีปิดบังกันสักเรื่อง คุยกันแบบนี้ได้สักเวลา 2 เดือน เราก็เลยตกลงเป็นแฟนกัน (ฮ่าๆๆ) บอกเลยครับผม ไม่รู้ว่าผมกลืนน้ำลายตัวเองรึเปล่า ว่าที่จะไม่มีแฟนในชีวิตนี้ จะให้ผมทำยังไง น้องเค้าทั้งน่ารัก
เท็คแคร์ผมทุกอย่าง ผมยังบอกกับตัวเองเลยว่า โห!! โชคดีมากนะ ที่ได้เจอกับน้องคนนี้..
และแล้ว..
เวลาก็ผ่านไปแค่ 2 เดือน น้องเค้าเปลี่ยนไป เริ่มไม่โทรหา เริ่มไม่อยากออกมากินข้าวตอนเย็นด้วยกัน เริ่มขึ้นเสียงกับผม ตัวผมตอนนั่นรู้สึกเครียดมาก ข้าวสักจานยังไม่อยากจะรับประทานเลยครับพี่น้อง ได้แต่คิดว่า วันนี้น้องเค้าจะโทรมาหาผมรึเปล่า? วันนี้น้องเค้าจะเป็นยังไงบ้าง? จะสบายดีไหม? แล้วทำไมน้องไม่โทรมาคุยกับพี่เลย? ไม่โทรมาปรึกษากับพี่เหมือนที่เคย? ตอนเราคบกันแรกๆ ผมจำได้ว่า น้องเค้าได้ให้รหัสเฟสบุ๊คกับผมไว้ และบอกไว้ว่า "ถ้าไม่เชื่อใจกันหรือยังไงก็ขอให้เข้าไปดูในเฟสบุ๊คของเค้าได้เลยนะ" ตัวผมตอนนั่นบอกกับน้องเค้าว่า "ไม่ว่าเอ็งจะพูดอะไรพี่ก็จะเชื่อเอ็งทุกอย่างแหละ เอ็งไม่ต้องมาลองใจอะไรพี่หรอก พี่ไม่ขอเข้าไปดูเฟสบุ๊คเอ็งหรอก" คนรักกันต้องไว้ใจกันนะครับ (ปากดีโคตรผมอะ 555) สุดท้ายก็ต้องเข้าไปดู
โห!! 
ภาพที่เห็นตอนนั่นผมขอสตั้น 10 วิเลยจิง อยากจะล้มตัวลงไปนอนและชักลงกับพื้นมากเลยครับ ผมเปิดกี่ข้อความก็เจอแต่ข้อความที่คุยกับผู้ชาย ก็ไม่อยากจะเชื่อเลยนะครับว่า นี้แฟนกูหรอ? ครับเนี่ย
เอ่ยตอนนั่นกลัวน้องเค้าจะจับได้ว่าผมแอบเล่นเฟสน้องเค้าก็เลยรีบออกมา พฤติกรรมน้องเค้าเปลี่ยนไป ตอนนั่งกินข้าวกับผม ชอบมีเบอร์แปลกโทรเข้ามา และแน่นอนครับผมต้องถามว่า "ใครโทรมาอะ" น้องเค้าก็จะตอบว่า "พ่อโทรมา" ผมก็ไม่ได้คิดอะไรก็ปล่อยไปโดยตลอด เป็นธรรมดาล่ะครับ น้องเค้าน่ารักนิ คงจะมีคนชอบน้องเค้าเยอะแยะ ผมก็คิดว่าคงได้แค่ชอบ เพราะน้องเค้าเป็นแฟนกับผมอยู่ แต่ที่ไหนได้ล่ะครับพี่น้อง!!!
เด๋วมาต่อนะครับ...
นี้ยังไม่เริ่มชู้คนแรกเลย5555+
รักแรกของผม กับ 4 ชู้ของเธอ (ผมนี่...ชีวิตยิ่งกว่าละครเลยครับ)
ก็คือว่า.. ตั้งแต่เกิดผมไม่เคยเชื่อในเรื่องความรักเลย และไม่เคยคิดว่าจะมีแฟนเลยสักครั้ง ยังเคยบอกกับเพื่อนอยู่เลยว่าชีวิตนี้จะไม่ขอมีแฟน
ย้อนไป 2 ปีที่แล้ว ผมเรียนอยู่ปวช. 2 อายุก็ราวๆสัก 17 ปี ขอบอกว่าตอนนั่นผมยังใสๆมาก ใสบริสุทธิ์เลยก็ว่าได้555+ ช่วงนั่นผมอยู่ในช่วงฝึกงาน วันนั่นผมลางาน เพราะ ผมต้องไปทำธุระที่วิทลัย พอทำธุระเสร็จผมก็โทรเรียกเพื่อนมานั่งกินเหล้าที่อู่นั่งเมล์ ตามภาษา แล้วเด็กนักเรียนช่าง...
เรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น มีหญิงสาวไม่ทราบชื่อเดินตรงเข้ามาที่ผม และเธอพูดว่า พี่ค่ะ!! พี่ มีแฟนรึยัง เพื่อนหนูชอบพี่เค้าให้มาขอเบอร์พี่อะค่ะ ตอนนั่นบอกเลยผมก็ไม่ทราบว่าน้องเค้าพูดกับใคร จนกระทั่งน้องเค้าได้ชี้หน้ามาที่ผม และเค้าก็บอกว่าเพื่อนหนูขอเบอร์หน่อยพี่ ตอนนั่นผมพูดกับน้องเค้าไปเลยว่าผมไม่ได้ใช้โทรศัพท์มือถือ เพราะคิดว่าไม่อยากยุ่งวุ่นวายไม่อยากจะคุยด้วย เพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ และผมคิดว่าชีวิตนี้ มีแค่ครอบครัวและเพื่อนๆก็พอแล้ว สุดท้ายก็ต้องให้เบอร์ไป สถานการณ์ตอนนั่นผมไม่รู้สึกตื่นเต้นอะไรสักนิดเดียวเลย ที่ผมให้เบอร์ไปเพราะเพื่อนขอ และผมก็คิดว่าน้องเค้าอาจแค่อยากเช็คเรดติ้งของตัวเองรึเปล่า? คงไม่มีอะไรมากหรอกมั่ง...
วันต่อมา..
ช่วงเวลาเย็นๆ น้องเค้าก็โทรมา และถามกับผมว่านี้ใช่พี่ที่เจออู่รถเมล์รึเปล่าค่ะ? เค้าก็บอกว่าหนูชื่อ(สมมุติ) ชื่อ ฟาง พี่ชื่ออะไร? ผมก็ตอบชื่อของผมไป น้องเค้าก็ชวนคุยอะไรเรื่อยเปื่อย คุยทุกเรื่อง และก็โทรมาทุกๆวัน ตัวผมยังคิดว่า น้องเค้าอาจคงเหงา ถ้าเค้าหายเหงาก็คงอาจไป แต่มันไม่ใช่ น้องเค้าเล่นโทรมาทุกวัน ทุกเวลาหลังอาหาร มีอะไรไม่สบายใจก็มาปรึกษา และเราก็เริ่มนัดเจอกัน ทุกๆอย่างเริ่มต้นอย่างรวดเร็วมาก เรารู้จักกัน เราคุยกันทุกเรื่อง มีอะไรเราคุยกันตลอดไม่มีปิดบังกันสักเรื่อง คุยกันแบบนี้ได้สักเวลา 2 เดือน เราก็เลยตกลงเป็นแฟนกัน (ฮ่าๆๆ) บอกเลยครับผม ไม่รู้ว่าผมกลืนน้ำลายตัวเองรึเปล่า ว่าที่จะไม่มีแฟนในชีวิตนี้ จะให้ผมทำยังไง น้องเค้าทั้งน่ารัก
และแล้ว..
เวลาก็ผ่านไปแค่ 2 เดือน น้องเค้าเปลี่ยนไป เริ่มไม่โทรหา เริ่มไม่อยากออกมากินข้าวตอนเย็นด้วยกัน เริ่มขึ้นเสียงกับผม ตัวผมตอนนั่นรู้สึกเครียดมาก ข้าวสักจานยังไม่อยากจะรับประทานเลยครับพี่น้อง ได้แต่คิดว่า วันนี้น้องเค้าจะโทรมาหาผมรึเปล่า? วันนี้น้องเค้าจะเป็นยังไงบ้าง? จะสบายดีไหม? แล้วทำไมน้องไม่โทรมาคุยกับพี่เลย? ไม่โทรมาปรึกษากับพี่เหมือนที่เคย? ตอนเราคบกันแรกๆ ผมจำได้ว่า น้องเค้าได้ให้รหัสเฟสบุ๊คกับผมไว้ และบอกไว้ว่า "ถ้าไม่เชื่อใจกันหรือยังไงก็ขอให้เข้าไปดูในเฟสบุ๊คของเค้าได้เลยนะ" ตัวผมตอนนั่นบอกกับน้องเค้าว่า "ไม่ว่าเอ็งจะพูดอะไรพี่ก็จะเชื่อเอ็งทุกอย่างแหละ เอ็งไม่ต้องมาลองใจอะไรพี่หรอก พี่ไม่ขอเข้าไปดูเฟสบุ๊คเอ็งหรอก" คนรักกันต้องไว้ใจกันนะครับ (ปากดีโคตรผมอะ 555) สุดท้ายก็ต้องเข้าไปดู
โห!!
เด๋วมาต่อนะครับ...
นี้ยังไม่เริ่มชู้คนแรกเลย5555+