9ปีที่ผ่านมาเอาชนะใจเขาไม่ได้เพียงเพราะฉันอ้วน

9ปีทีผ่านมาเอาชนะใจเขาไม่ได้เพียงเพราะฉันอ้วน...
สวัสดีค่ะ นี่คือกระทู้แรกของเรา
เราเป็นสาวอ้วนตอนนี้อายุ25ปี อยู่ได้โดยที่ไม่มีเค้าอยู่ในหัวใจเหมือน9ปีที่ผ่านมาด้วยเถอะ. ขอให้ไออ้วนคนนี้มันมีความรักที่ดีๆอย่างคนอื่นเขาสักทีเถอะ.เพราะมันก็มีหัวใจ.อย่างแบ่งปันความรัก และอยากได้ความรักกลับมาเหมือนกัน ล้ว.รู้จักกับผู้ชายคนนึงมาตั้งแต่ตอนม.4 แต่ตอนนั้นยังไม่เคยเห็นหน้ากันนะค่ะคุยแค่โทรศัพท์.เรารู้จักกันผ่านทาง.fm. สถานีโปรดของเราค่ะ.ตอนแรกก็รู้จักกับพี่สาวเค้าก่อนค่ะจำไม่ได้ว่ามีเบอติดต่อกันได้ยังไง.เชื่อมั้ยค่ะพี่สาวของเค้าก็อ้วนเหมือนกับเรานี่แหละค่ะ.แต่เราก็ไม่เคยเห็นตัวจริงของเค้าทั้งพี่ทั้งน้องหรอกนะค่ะ.ก่อนที่จะมาคุยกับผู้ชายคนนี้.ก็คุยโทรศัพท์กับพี่สาวเค้าอยู่ช่วงนึงเหมือนกันค่ะ.เรารู้สึกว่าเราคุยถูกคอ.เหมือนเรามีพี่สาวที่น่ารักคนนึงเลยค่ะ.จนพอเริ่มสนิทกัน.พี่สาวเค้าเลยชอบและถูกคอเรามั้ง.เลยแนะนำให้เรารู้จักกับน้องชายของเค้า.แต่ขอย้ำนะค่ะว่า.เราไม่เคยเห็นหน้าเค้าทั้งสองเลยค่ะ. คุยไปคุยมาก็รู้สึกชอบน้องชายเค้าแล้วสิ.และก็รู้สึกว่าเค้าจะคิดแบบเราเหมือนกันนะ.ทำไงได้ละค่ะ.ก็เราดันโทรคุยกันทุกวันเลยนิ.ไม่ว่าจะตัวพี่สาวเค้า.หรือตัวเค้าเอง. เราคุยกันได้ประมาณ2-3เดือนค่ะ.จนรู้ว่าบ้านเค้าอยู่ละแวกไหน.บ้านหลังไหน และรู้ว่าผู้ชายคนนั้นหน้าตาเป็นยังไง. เชื่อมั้ยค่ะเราเจอเค้าครั้งแรกที่สนามบอล ผู้ชายคนนี้ตรงสเปคเราทุกอย่าเลยค่ะ.เค้าเป็นคนรูปร่างค่อนข้างจะตัวใหญ่นะค่ะ.สูงประมาณ180กว่าค่ะ.หนักก็น่าจะ80กว่าค่อนข้างหนาเลยหล่ะอิอิ มีเคราตรงสเปคซะงั้น.
เรารู้ว่าเป็นเค้าได้ไงนะเหรอ.ก่อนหน้าที่เค้าจะออกไปเตะฟุตบอลเราก็แอบถามเค้าว่าพี่วันนี้.ใส่ชุดไร ไปไหนยังไง.อิอิถามเพื่อเก็บข้อมูล.เราลืมบอกไปเค้าอายุมากกว่าเรา4ปีนะ.เลยเรียกพี่.หลังจากที่เราเจอเค้าวันนั้น.เราก็แอบไปซุ่มดูเค้าบ่อยๆหลายครั้งเลยหละเพราะเค้าจะออกไปเ่ะบอลทุกวัน. แต่เราอะไม่ยอมออกไปเจอหรอกนะเพราะรู้สภาพหุ่นตัวเองดี. เราคุยกันมาได้ประมาณ4-5เดือนก็ตกลงเป็นแฟนกันโดยที่ไม่เคยเจอหน้า.แปลกมะ.แต่มันก็เป็นไปแล้ว.เค้ทพยายามนัดเจอเราหลายครั้งแต่เราก็บ่ายเบี่ยงทุกครั้ง.เพราะเราไม่กล้าเจอเค้าจริงๆ คือเค้าดูดีกว่าที่จะมาคบกับไอ่อ้วนแบบเรานะค่ะเราคิดอย่างงั้นนะ
มันอาจฟังดูเหมือนเรื่องสมมุตินะค่ะว่าผู้ชายเค้าจะมาเป็นแฟนกับเราได้ไงโดยที่เค้าไม่เคยเห็นหน้าแต่มันเป็นไปแล้วจริงๆ.จากม.4ประมาณเทอมสองที่เราคบกัน.จนตอนนั้นเราขึ้นปี1แล้วค่ะ.เราก็ยังคบกันโดยที่เค้าไม่เคยเห็นหน้าเราแม่แต่ครั้งเดียว
เราโกหกเค้ามาตลอดว่าเราหนักแค่53.แต่จิงๆนะเหรอ83มากว่ามั้งเราสูง165นะ. ก็อ้วนมากเลยหละใครมันจะไปชอบหละถ้าเจอก็คงเผ่นหนี.  มันก็แปลกดีนะที่ผู้ชายทนได้ไงนะเป็นสองปีที่ต้องมีแฟนแบบไร้ตัวตนแบบนี้..ใจเราอะสงสารเค้ามากที่เค้าพยายามนัดเจอทุกครั้งแต่เราก็บ่ายเบี่ยงหาเรื่องทะเลาะทุกครั้ง.เพราะเราเห็นแก่ตัว.กลัวความเป็นจริง กลัวเค้ารับไม่ได้ กลัวจะเลิกกันไป. จนเราเข้าปี1เรามาเรียนมหาลัยในกรุงเทพค่ะ.เราเป็นเด็กตจว.นะ.  ตอนย้ายมาก็บอกเค้า..เค้าก็พยายามจะเจอตลอดแต่ก็ไม่ได้เจอ. แต่เรายังคุยโทรศัพท์กันเหมือนเดิมนะ.ตอนเราม.4เราคุยกันยังไงตอนนี้ก็ยังเป็นแบบนั้น.และเหมือนจะผูกพันกันมากขึ้นด้วย.ไม่ว่าจะเป็นคนในครอบครัวเค้าทุกคนเราก็คุยจนสนิทสนมไปหมดแระ.แค่ไม่เคยเจอหน้าแค่นั้นเอง
ทีเด็ดมันมีอยู่ว่า.ตอนเราปี1ช่วงใกล้สอบเทอมแรกหนะเค้าบอกว่าจะขึ้นมาหา.ไอ้เราก็มั่นใจบอกว่ามาสิคิดถึงมากอยากเจอ คือคิดในใจไกลซะเกือบพันกิโลมันไม่กล้ามาหรอก. เค้าก็พูดแบบนี้อยู่บ่อยๆ.เราก็ยุให้เค้ามาอยู่บ่อยๆ คุยเรื่องนี้กันเกือบสองอาทิตย์ค่ะแล้วเค้าก็ขึ้นมาหาจริงๆ.แต่เราดันไม่เชื่ออีก เค้ามากับเพื่อนเค้าสามคนคะ.เค้าบอกกับเพื่อนเค้าว่าเค้าขึ้นมาหาแฟนและจะขอแยกตัวไปหาแฟนก่อนแล้วค่อยเจอกัน.เพราะคงตั้งใจว่าจะมากันหลายวันมั้ง. ตอนนั้นเราพักอยู่พระราม9ค่ะ แล้วเค้าก็พักอยู่.แถวพหลโยธิน เค้าจะมาหาเราช่วงเย็นวันนั้นเราก็ไม่ยอมเลยบอกเค้าไปว่าเราพักหอพักสตรีมาหาไม่ได้ เค้าเลยบอกว่างั้นเช่าห้องพักรายวันเอาไว้เพื่อเจอกัน เราก็ยื้อทั้งคืนไม่ยอมไป เรายื้อได้ประมาณคืนนึงมั้ง จนวันต่อไปเค้าโทรมาว่าเค้าหิวตังจะหมดแล้วต้องเซฟไว้เผื่อค่าห้อง เราก็คุยกะเค้าร้องไห้ทั้งคืนรู้สึกผิด คิดในใจเป็นแผนเค้ารึเปล่า หลอกให้เราออกไปเพราะเค้าคงรุ้ว่าเราไมยอมให้เค้าอดหรอก  เราคุยโทรศัพท์จนถึงหกโมงเช้าจนเราทนไม่ไหวสงสารเค้าค่ะทั้งเค้าและเรา ร้องไห้ทั้งคืน เค้าคิดว่าเค้าผิดอะไร ทำไมไม่ยอมเจอ คือเค้าทนไม่ไหวแล้วกับความรู้สึกแบบนี้ ต่างคนต่างเก็บความรู้สึกไม่ไหวแล้วค่ะ มันเป็นรักที่รักกันมาก แต่เหมือนมันจำต่องไม่ได้นะค่ะ เราเลยตัดสิรใจบอกความจริงกับเค้าว่าเราอ้วน เหตผลที่เราไม่นอมเจอเค้าเพราะเรากลัวเค้ารับเราไม่ได้ และเราก็ไม่อยากเสียเค้าไปค่ะ เค้าก็พูดกับเราว่าเค้ารับได้ รับได้ทุกอย่างขอแค่ๆด้เจอกัน. เราเลยรวบรวมความกล้านั่งรถแทกซี่ไปหาเคค้าประมาณ6โมงเช้าของ วันนนั้นเลยค่ะคุยเสดก็อาบน้ำไปเลยไม่ยอมนอน เพราะมาถึงขั้นนี้แล้วเราเปนคนผิดถ้าเราไม่ไปเจอ.เค้าอาจเลิกกับเราก็ได้เพราะเราปฏิเสธเค้ามาหลายครั้งแล้วครั้งนี้ไม่ไปคงจะจบ..ระหว่างนั่งรถก็โทรคุยกันตลอดจนถึง.ก็บอกให้เค้าลงมาจากห้องพัก. เราตื่นเต้น กลัวไปหมด.จนเค้าลงมาเราเหนเค้า แล้วเดินไปหาเค้าคงตกใจที่รูปลักษณ์เราๆม่ได้เป็นแบบที่เค้าคิด.แต่เค้าก็ทำตัวปกตินะค่ะแซวเล่นเรา.เราเจอเค้าก้อตีๆเค้าอย่างเดียวแล้วก็แอบร้องไห้ลึกๆ คือเราดีใจที่ความรู้สึกที่อัดอั้นมาตลอดมันได้ปลดปล่อยแล้ว.  ยืนคุยสักพักเลยบอกให้เค้าเข้าเซเว่นเราจะไปซื้ออะไรให้เค้ากินเพราะเค้าบอกเค้าหิว. ซื้อของเสดเค้าบอกเค้าไปที่ห้องแปปนะเค้าจะไปทำอะไรไม่รู้เราจำไม่ได้.  แต่ในใจเราก็คิดแล้วค่ะ.ว่าเค้าคงรับเราไม่ได้หรอกแต่ก็ไม่รู้จะรักษาน้ำใจเรายังไง. เข้าขึ้นห้องไป เราก็เดินขึ้นรถกลับเลยค่ะ เพราะถ้าเค้ารับเราได้เค้าไม่ปล่อยเราไว้ตรงนั้นคนเดียวหรอกค่ะ.ในใจเจ็บมาก แต่ก็รู้ว่าสักวันเหตุการณ์นี้มันต้องเกิดขึ้น และมันก็เกิดขึ้นแล้ว.เจ็บค่ะเจ็บมากๆ.ตอนเรานั่งรถกลับเค้าก็โทรหานะค่ะแต่ก็ไม่ไดรับสาย จนกลับถึงห้องแล้วก็บอกกับเค้าว่ากลับแล้ว
เค้าก็ถามว่าทำไมกลับ.แต่เราก็รู้ค่ะว่าเค้าคงถามด้วมารยาท.หลังจากวันนั้น อีกวันสองวันเค้าก็กลับต่างจังหวัดค่ะ. แต่เค้าก็บอกกับคนทีาบ้านเค้าว่าเค้าอยู่กับเรานะค่ะเวลาพี่เค้าโทหา.แม้ว่าความจริงแล้วเราได้เจอกันแค่ไม่กี่ชม.เค้ากลับมาบ้านก็ยังโทรหาเราบ้างนะค่ะ แต่เรารู้เลยค่ะ ว่าไม่ใช่แล้วมันไม่เหมือนเดิมแล้ว มันไม่มีทุกวันของเราแล้ว. เราได้แต่ก้มหน้ารับกรรมที่ก่อไว้เองค่ะ เจ็บเองเพราะไปหลอกเค้า. 9ปีที่เรารู้จักกัน เค้าก็ยังโทรมาหาเราบ้านะค่ะ บางทีก็อาทิตย์สองอาทิตย์ครั้ง หายไปเป็นเดือนก็มีค่ะ แต่เราก็ตัดใจจะไม่โทรไปเองเพราะโทรไปก็เจ็บเองค่ะในใจมันยังรักเค้าเหมือนเดิมนิค่ะ.แต่มันเป็นไปไม่ได
้  ช่วงที่เราเรียนอยู่กรุงเทพเราก็แอบชอบเพื่อนทั่มหาลัยบ้างนะแต่แค่ปลื้มแค่ชอบ.แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่ผู้ชายคนเดิมโทรมาหา.ความรูสึกทุกอย่างมันก็กลับมาเหมือนเดิมทุกครั้งค่ะ. เราไม่รู้ว่าการที่เค้ายังติดต่อมาหาเรามันคืออะไรถึงแม้ว่ามันไม่ได้เหมือนกับตอนที่เราคบกัน. ถึงแม้ว่าเค้าจะเห็นเราเป็นแค่น้อง.ถึงแม้ว่าเค้าจะคุยเพราะอยากถนอมน้ำใจ ถึงแม้ว่าเค้าจะคุยเพราะยังไม่มีใคร. แต่เราก็อยากใฟ้เค้ารับรู้ไว้นะว่าเรายัง
เป็นไออ้วนคนเดิม.ที่9ปีที่ผ่านมามันรู้สึกยังไงตอนนี้มันก็ยังรักและซื่อสัตย์กับความรักที่มีเหมือนกับวันนั้นเพราะนี่คือรักแรกของมัน........ตอนนี้เราก็ยังคุยไลน์กันบ้างนะคะบางทีก็อาทิตย์ละสองสามวันทีคุยกัน.เราก็บอกกับเค้านะว่าไม่อยากคุยแล้วไม่อยากให้ความรู้สึกเดิมๆกลับมาอีกแล้ว.แล้วก็บอกกับเค้าว่าแต่มีพี่มันก็ดีเหมือนกันมีไรจะได้ปรึกษาได้.(ทั้งๆที่เราคิดอยู่ในใจว่าความรู้สึกนี้มันไม่เคยหายไปเลยด้วยซ้ำ) จากนี้ไปเราก็ได้แต่ภาวนาว่าขอให้เค้ารักเราที่หัวใจจริงๆสักที่เถอะเพราะว่าเราคนนี้มันยังซื่อสัตย์กับความรักที่มีให้เค้าเสม
อเพราะมันคือรักเดียวของเราจริงๆ...แต่ถ้ามันไม่ได้เป็นดั่งหวังเราก็ขอให
้เรามีหัวใจที่แข็งแรงกว่านี
้ อยู่ได้โดยที่ไม่มีเค้าอยู่ในหัวใจเหมือน9ปีที่ผ่านมาด้วยเถอะ. ขอให้ไออ้วนคนนี้มันมีความรักที่ดีๆอย่างคนอื่นเขาสักทีเถอะ.เพราะมันก็มีหัวใจ.อย่างแบ่งปันความรัก และอยากได้ความรักกลับมาเหมือนกัน