เรื่องนี้เป็นเรื่องสมัยผมอยู่ม.3 ตอนนี้ม.6 แล้วครับ ผมในตอนนั้นเป็นคนขี้อายมากๆ เพราะเป็นเด็กบ้านนอกพึ่งย้ายมาอยู่กะแม่ได้ 3ปี ผมกับแม่จะไม่ค่อยคุยกันเท่าไร ก็เหมือนแม่ไม่เคยพูดถึงมุมดีๆของผมเลย พยายามทำดีให้แม่ได้พูดถึงมุมนั้นบ้างแต่ก็ไม่ แล้วแม่ก็ชอบพูดให้คนอื่นฟัง +น้าอีกคน ชงกันดีจริงแต่ยอมรับนะครับว่าตอนนั้นผมก็ไม่ใช่เด็กที่ดี เข้าใจนะครับว่าเค้าแค่เล่นๆ ต่อตอนนั้นมันไม่ได้เข้าใจเหมือนอย่างตอนนี้ ผมกลายเป็นคนเก็บตัว ขี้อายมากๆ คงเพราะรอบตัวไม่มีอะไรทำให้ตัวเองมีความมั่นใจได้เลย ช่วงนั้นชีวิตก็แย่แหล่ะครับ
ตอนนั้นเป็นช่วงปิดเทอมเดือนตุลา วันนึงก็มีคนมาชวนเข้าไปในกลุ่มกลุ่มนึง(ช่วงนั้นจะเยอะมากที่ชวนเข้ากลุ่มนู่นกลุ่มนี่) เป็นกลุ่มแรกที่ผมเข้าไป แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรเพราะเฟซบุ๊คตอนนั้นของผมแทบไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไรเลย มีแค่ดูงานจากเพื่อน ถามงานเพื่อน แทบไม่เคยโพสอะไรเลย แต่ก็เข้าไปดูบ้างเหมือนกันนะครับ 2วันหลังจากนั้นผมเจอผู้หญิงคนนึง เวลาเค้าโพสเค้าเม้น เค้าจะโดนแกล้งเสมอ ผมนี่ฮาเลย มันตลกและก็น่ารักมากๆ ในวันที่3 ผมคิดยังไงไม่รู้ทักเค้าไปคุย ไม่สิไปจีบ (ผมไม่เคยจีบผู้หญิงคนไหนเลย ไม่เคยมีแฟน ไม่เคยหยอดมุข) ในวันแรกที่คุยผมยอมรับเลยออกตัวแรงมาก ให้เบอร์ หยอดมุข ไม่รู้ว่าตอนนั้นทำไปได้ไง เค้าก็ไม่ได้รำคาญด้วยสิ เราคุยกันตลอดความรู้สึกเหมือนไม่มีอะไรติดขัดเลย หลังจากวันนั้น6วัน เฟซเค้ามีปัญหาผมเลยขอไปดูให้ เค้าก็ยอมให้รหัสผมมาเฉยๆ ซื่อไปนะบางที ก็ไปเครียให้แล้วก็แกล้งตอบแชทเค้า ปรากฏว่าเค้าโกรธครับ ไม่คุยอะไรกับผมเลยในตอนนั้นไม่รู้ทำไม ผมถึงรู้สึกอยากร้องไห้ ร็สึกอึดอัดได้มากมายขนาดนั้น ผมโพสขอโทษเค้าในกลุ่ม ทำให้คนอื่นรู้ว่าผมกะเค้าคุยกันอยู่ แล้วก็มีพวกคนที่คุยกะเค้าด้วยซึ่งก็หวังจีบเค้าทั้งนั้น ก็เข้ามาเม้นอะไรมากมายแต่ตอนนั้นไม่ได้สนใจเลย ตอนนั้นเค้าน่าจะโกรธที่ไปเปิดตัวแบบนั้น แต่เหมือนเค้าไม่ได้อะไรเลยเค้าให้อภัยผม เรากลับไปคุยกันเหมือนเดิม วันต่อมาผมคุยกับเค้าตั้งแต่เช้ายันบ่าย แล้วก็พักกัน พอตอนเย็นผมมารอเค้าทักเค้า เค้ากลับไม่ตอบผมแม้ผมจะถามอะไรไปก็ตาม ตอนนั้นร้องไห้เลยครับไม่รู้ว่าทำไมคนที่เจอกันแค่ไม่กี่วันทำให้ผมเป็นแบบนั้นได้ จนดุกๆเค้ายอมตอบผมเหตุผมของเค้า ทำให้ผมอยากจะเขกหัวเค้าซักหลายๆที เค้าบอกผมประมาณว่า กลัวผมไม่ชอบเค้าแล้ว ที่เค้าเล่นเกมเพลิน ติงต๊องครับ เรากลับมาคุยกันเหมือนเดิม เค้าจะเป็นคนปากแข็งจะไม่พูดอะไรตรงๆ จะชอบเอาเพลงมาสื่อ ตลอด ผมก็เหมือนกัน ไม่เคยพูดว่ารักกันเลยซักคำ จนวันนึง ใกล้ๆเดือนธันวา มันเป็นวันที่ผมดีใจที่สุดอายที่สุด เพราะในวันนั้น ผมได้ยินคำว่า "รัก"จากเค้าครั้งแรก ผมบอกไม่ถูกเลยแต่นึกถึงแล้วยังรู้สึกดีเสมอ เราคุยกัน สนิทกัน รักกัน แต่ไม่ใช้คำว่าแฟน เป็นแบบนั้นอยู่ 3-4 เดือน มันก็ไม่มีปัญหาอะไร
ช่วงนั้นเป็นอีกช่วงหนึ่งที่ดีที่สุดในชีวิตผมเลย ผมมีความมั่นใจมากขึ้น คุยกับแม่ได้ปกติ ความขี้อายหายไปเยอะมาก แล้วก็ความรู้สึกดีๆ ความอบอุ่นที่ได้มาจากเค้าตลอด
เราคุยกับเกือบทุกเรื่อง แค่เกือบทุกเรื่อง เพราะตอนนั้น เหมือนทั้งผมและเค้าจะกลัวว่าหากรู้จักกันมากขึ้น จะทำให้เค้าไม่ชอบในตัวของเรา เราไม่คุยเรื่องการเงิน พ่อแม่ในมุมที่ลึก(จะพูดถึงพ่อแม่แค่ตอนที่ไม่สบายใจแค่นั้น) ผมไม่กล้าถามเค้า เค้าไม่กล้าถามผม มันเลยเหมือนเป็นช่องว่างระหว่างเรา มัวแต่อายแบบเด็กๆ ทั้งที่ถ้าถามเค้าก็ตอบเค้าไม่ทิ้งผมไปไหนแน่ๆ เช่นเดียวกับผม ตัวผมตอนนั้นเอาตามจริงก็ยังไม่รู้จักความ รัก ดีพอ เวลาผ่านไป4 เดือนผมยังถามตัวเองเสมอ ว่าทำไมผู้หญิงคนนึงเค้าต้องมา ร้องไห้ให้กับคนอย่างผม ไม่เคยง้อไม่เคยงอน ไม่เคยงี่เง่าใส่ผมเหมือนที่คนอื่นเค้าทำ ทำไมเค้าต้องทำเพื่อผมขนาดนั้น ในตอนนั้นผมไม่เคยเข้าใจเลย ตัวผมที่เห็นแก่ตัวมองในมุมของตัวเองตลอดโดยไม่เคยมองในมุมของเค้าเลย
และสิ่งที่โง่ที่สุดก็ได้เกอดในหัวผม นี่ขนาดเป็นรักครั้งแรกนะเนี่ยยังรุ้สึกดีขนาดนี้เลย นี่ขนาดไกลกันยังรุ้สึกดีขนาดนี้เลย ถ้าครั้งต่อไปล่ะ
เหอะๆ มันเป็นช่วงเดียวกับที่เค้าคงจะทนความเอาแต่ใจของผม ความเห็นแก่ตัวของผม เรื่องงี่เง่าที่ผมเคบทำไว้ เค้าคงรับมันไม่ไหวอีกแล้ว(ตอนนั้นผมไม่รุ้สึกถึงอะไรพวกนี้เลย) เค้าบอกเลิกผม ผมก็อ้าว ดีแล้วมั้ง มันพอดีกับวันเกิดเทอมพอดี
แต่ชั่งมันเถอะเรื่องต่อจากนี้ มีเรื่องแย่ๆที่ผมทำไว้มากมาย
ความจริงผมก็แค่อยากมาเล่า เรื่องรักออนไลน์ ไม่ใช่รักของผม
สรุปได้ว่า ผมรู้สึกดีที่สุด หวง ห่วงเค้าทั้งที่อยู่ไดลแสนไกลโทรหา กันตลอด ผมไม่เคยคิดจะนอกใจเค้า ผมมองเค้าเป็นที่หนึ่งเสมอ นึกถึงตลอด
เค้าเช่นเดียวกัน เค้ามอบสิ่งที่ผมในตอนนี้ยังไม่เคยคิดจะได้รับจากโลกออนไลน์ แต่ผมได้รับมันมาแล้ว ความรู้สึกของเค้า คนที่ไม่เคยงี่เง่าใส่ผม ร้องไห้ให้กับคนเชี่ยๆอย่างผมตลอด เค้าทนเก็บอะไรไว้มากมายเพียงเพื่อยื้อคนเชี่ยๆอย่างผม ผมมองว่านั่นคือรัก ที่ใสซื่อ เสียสละ และยิ่งใหญ่ สำหรับผม
รักของเค้าดีที่สุดแล้ว ผมโง่เอง ปัจจุบัน ผมยังรู้สึกผิดที่ทำให้คนอย่างเค้ามาคบกับคนแบบผม ที่ทำให้คนอย่างเค้าเป็นแผล เพราะคนอย่างผม
ไม่เจอผม ชีวิตเค้าคงดีกว่านี้
จุดประสงค์ ที่ตั้งกระทู้นี้ก็แค่
อยากเล่าเรื่องราวรักออนไลน์ ซึ่งคนอื่นจะมองว่ามันเป็น รัก รึป่าว
อยากระบายความรู้สึก แย่ๆของตัวผมเอง (ขอโทษครับ)
แอบหวังเล็กๆ ว่ากระทู้นี้จะทำให้ผมรู้สึกผิดน้อยลงได้บ้าง
และก็ ขอบใจเค้า ที่ครั้งหนึ่งเค้าได้เข้ามาเปลี่ยนชีวิตผมไปตลอดกาล
ชีวิตผม ดีขึ้นขนาดนี้เพราะเค้า ไม่รู้ว่าถ้าไม่เจอเค้า ผมต้องรออายุ 30 รึป่าว กว่าจะได้เปลี่ยนแปลงตัวเอง
ขอบใจนะ สำหรับทุกๆอย่าง ขอโทษ เราโชคดีเกินที่ได้เจอ เธอ แต่เธอไม่ควรมาเจอคนอย่างเรา ยิ้มนะ ตลอดไปเลยด้วย
ประสบการณ์ รักออนไลน์ ครั้งหนึ่ง
ตอนนั้นเป็นช่วงปิดเทอมเดือนตุลา วันนึงก็มีคนมาชวนเข้าไปในกลุ่มกลุ่มนึง(ช่วงนั้นจะเยอะมากที่ชวนเข้ากลุ่มนู่นกลุ่มนี่) เป็นกลุ่มแรกที่ผมเข้าไป แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรเพราะเฟซบุ๊คตอนนั้นของผมแทบไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไรเลย มีแค่ดูงานจากเพื่อน ถามงานเพื่อน แทบไม่เคยโพสอะไรเลย แต่ก็เข้าไปดูบ้างเหมือนกันนะครับ 2วันหลังจากนั้นผมเจอผู้หญิงคนนึง เวลาเค้าโพสเค้าเม้น เค้าจะโดนแกล้งเสมอ ผมนี่ฮาเลย มันตลกและก็น่ารักมากๆ ในวันที่3 ผมคิดยังไงไม่รู้ทักเค้าไปคุย ไม่สิไปจีบ (ผมไม่เคยจีบผู้หญิงคนไหนเลย ไม่เคยมีแฟน ไม่เคยหยอดมุข) ในวันแรกที่คุยผมยอมรับเลยออกตัวแรงมาก ให้เบอร์ หยอดมุข ไม่รู้ว่าตอนนั้นทำไปได้ไง เค้าก็ไม่ได้รำคาญด้วยสิ เราคุยกันตลอดความรู้สึกเหมือนไม่มีอะไรติดขัดเลย หลังจากวันนั้น6วัน เฟซเค้ามีปัญหาผมเลยขอไปดูให้ เค้าก็ยอมให้รหัสผมมาเฉยๆ ซื่อไปนะบางที ก็ไปเครียให้แล้วก็แกล้งตอบแชทเค้า ปรากฏว่าเค้าโกรธครับ ไม่คุยอะไรกับผมเลยในตอนนั้นไม่รู้ทำไม ผมถึงรู้สึกอยากร้องไห้ ร็สึกอึดอัดได้มากมายขนาดนั้น ผมโพสขอโทษเค้าในกลุ่ม ทำให้คนอื่นรู้ว่าผมกะเค้าคุยกันอยู่ แล้วก็มีพวกคนที่คุยกะเค้าด้วยซึ่งก็หวังจีบเค้าทั้งนั้น ก็เข้ามาเม้นอะไรมากมายแต่ตอนนั้นไม่ได้สนใจเลย ตอนนั้นเค้าน่าจะโกรธที่ไปเปิดตัวแบบนั้น แต่เหมือนเค้าไม่ได้อะไรเลยเค้าให้อภัยผม เรากลับไปคุยกันเหมือนเดิม วันต่อมาผมคุยกับเค้าตั้งแต่เช้ายันบ่าย แล้วก็พักกัน พอตอนเย็นผมมารอเค้าทักเค้า เค้ากลับไม่ตอบผมแม้ผมจะถามอะไรไปก็ตาม ตอนนั้นร้องไห้เลยครับไม่รู้ว่าทำไมคนที่เจอกันแค่ไม่กี่วันทำให้ผมเป็นแบบนั้นได้ จนดุกๆเค้ายอมตอบผมเหตุผมของเค้า ทำให้ผมอยากจะเขกหัวเค้าซักหลายๆที เค้าบอกผมประมาณว่า กลัวผมไม่ชอบเค้าแล้ว ที่เค้าเล่นเกมเพลิน ติงต๊องครับ เรากลับมาคุยกันเหมือนเดิม เค้าจะเป็นคนปากแข็งจะไม่พูดอะไรตรงๆ จะชอบเอาเพลงมาสื่อ ตลอด ผมก็เหมือนกัน ไม่เคยพูดว่ารักกันเลยซักคำ จนวันนึง ใกล้ๆเดือนธันวา มันเป็นวันที่ผมดีใจที่สุดอายที่สุด เพราะในวันนั้น ผมได้ยินคำว่า "รัก"จากเค้าครั้งแรก ผมบอกไม่ถูกเลยแต่นึกถึงแล้วยังรู้สึกดีเสมอ เราคุยกัน สนิทกัน รักกัน แต่ไม่ใช้คำว่าแฟน เป็นแบบนั้นอยู่ 3-4 เดือน มันก็ไม่มีปัญหาอะไร
ช่วงนั้นเป็นอีกช่วงหนึ่งที่ดีที่สุดในชีวิตผมเลย ผมมีความมั่นใจมากขึ้น คุยกับแม่ได้ปกติ ความขี้อายหายไปเยอะมาก แล้วก็ความรู้สึกดีๆ ความอบอุ่นที่ได้มาจากเค้าตลอด
เราคุยกับเกือบทุกเรื่อง แค่เกือบทุกเรื่อง เพราะตอนนั้น เหมือนทั้งผมและเค้าจะกลัวว่าหากรู้จักกันมากขึ้น จะทำให้เค้าไม่ชอบในตัวของเรา เราไม่คุยเรื่องการเงิน พ่อแม่ในมุมที่ลึก(จะพูดถึงพ่อแม่แค่ตอนที่ไม่สบายใจแค่นั้น) ผมไม่กล้าถามเค้า เค้าไม่กล้าถามผม มันเลยเหมือนเป็นช่องว่างระหว่างเรา มัวแต่อายแบบเด็กๆ ทั้งที่ถ้าถามเค้าก็ตอบเค้าไม่ทิ้งผมไปไหนแน่ๆ เช่นเดียวกับผม ตัวผมตอนนั้นเอาตามจริงก็ยังไม่รู้จักความ รัก ดีพอ เวลาผ่านไป4 เดือนผมยังถามตัวเองเสมอ ว่าทำไมผู้หญิงคนนึงเค้าต้องมา ร้องไห้ให้กับคนอย่างผม ไม่เคยง้อไม่เคยงอน ไม่เคยงี่เง่าใส่ผมเหมือนที่คนอื่นเค้าทำ ทำไมเค้าต้องทำเพื่อผมขนาดนั้น ในตอนนั้นผมไม่เคยเข้าใจเลย ตัวผมที่เห็นแก่ตัวมองในมุมของตัวเองตลอดโดยไม่เคยมองในมุมของเค้าเลย
และสิ่งที่โง่ที่สุดก็ได้เกอดในหัวผม นี่ขนาดเป็นรักครั้งแรกนะเนี่ยยังรุ้สึกดีขนาดนี้เลย นี่ขนาดไกลกันยังรุ้สึกดีขนาดนี้เลย ถ้าครั้งต่อไปล่ะ
เหอะๆ มันเป็นช่วงเดียวกับที่เค้าคงจะทนความเอาแต่ใจของผม ความเห็นแก่ตัวของผม เรื่องงี่เง่าที่ผมเคบทำไว้ เค้าคงรับมันไม่ไหวอีกแล้ว(ตอนนั้นผมไม่รุ้สึกถึงอะไรพวกนี้เลย) เค้าบอกเลิกผม ผมก็อ้าว ดีแล้วมั้ง มันพอดีกับวันเกิดเทอมพอดี
แต่ชั่งมันเถอะเรื่องต่อจากนี้ มีเรื่องแย่ๆที่ผมทำไว้มากมาย
ความจริงผมก็แค่อยากมาเล่า เรื่องรักออนไลน์ ไม่ใช่รักของผม
สรุปได้ว่า ผมรู้สึกดีที่สุด หวง ห่วงเค้าทั้งที่อยู่ไดลแสนไกลโทรหา กันตลอด ผมไม่เคยคิดจะนอกใจเค้า ผมมองเค้าเป็นที่หนึ่งเสมอ นึกถึงตลอด
เค้าเช่นเดียวกัน เค้ามอบสิ่งที่ผมในตอนนี้ยังไม่เคยคิดจะได้รับจากโลกออนไลน์ แต่ผมได้รับมันมาแล้ว ความรู้สึกของเค้า คนที่ไม่เคยงี่เง่าใส่ผม ร้องไห้ให้กับคนเชี่ยๆอย่างผมตลอด เค้าทนเก็บอะไรไว้มากมายเพียงเพื่อยื้อคนเชี่ยๆอย่างผม ผมมองว่านั่นคือรัก ที่ใสซื่อ เสียสละ และยิ่งใหญ่ สำหรับผม
รักของเค้าดีที่สุดแล้ว ผมโง่เอง ปัจจุบัน ผมยังรู้สึกผิดที่ทำให้คนอย่างเค้ามาคบกับคนแบบผม ที่ทำให้คนอย่างเค้าเป็นแผล เพราะคนอย่างผม
ไม่เจอผม ชีวิตเค้าคงดีกว่านี้
จุดประสงค์ ที่ตั้งกระทู้นี้ก็แค่
อยากเล่าเรื่องราวรักออนไลน์ ซึ่งคนอื่นจะมองว่ามันเป็น รัก รึป่าว
อยากระบายความรู้สึก แย่ๆของตัวผมเอง (ขอโทษครับ)
แอบหวังเล็กๆ ว่ากระทู้นี้จะทำให้ผมรู้สึกผิดน้อยลงได้บ้าง
และก็ ขอบใจเค้า ที่ครั้งหนึ่งเค้าได้เข้ามาเปลี่ยนชีวิตผมไปตลอดกาล
ชีวิตผม ดีขึ้นขนาดนี้เพราะเค้า ไม่รู้ว่าถ้าไม่เจอเค้า ผมต้องรออายุ 30 รึป่าว กว่าจะได้เปลี่ยนแปลงตัวเอง
ขอบใจนะ สำหรับทุกๆอย่าง ขอโทษ เราโชคดีเกินที่ได้เจอ เธอ แต่เธอไม่ควรมาเจอคนอย่างเรา ยิ้มนะ ตลอดไปเลยด้วย