สวัสดีค่ะไม่รู้จะเริ่มยังไงเพราะเป็นกระทู้แรก
เริ่มเลยละกันจริงๆแล้วเคยมีแฟนเป็นไทยคบกันก็นานพอสมควรเกือบจะ5 ปี แต่สุดท้าย. ก็เลิกกัน
รักอย่างเดียวไม่พอ(จำเขามา) พอเลิกกับแฟนเริ่มทำใจได้. คิดยังไงไม่รู้เริ่มหันมาสนใจฝรั่งแทน.
ทั้งที่ในตอนแรกไม่มีแม้แต่จะคิด และแม่เป็นคนชอบฝรั่งไม่รู้ทำไม แม่ก็บอกตั้งแต่เริ่มคบกับแฟนคนไทยว่าทำไม่หาแฟนเป็นฝรั่ง
เราก้บอกไม่ได้ชอบฝรั่ง คุยไม่รู้เรื่อง ไม่เก่งภาษา สารพัดเหตุผล บลาๆๆ แต่พอเลิกกับแฟนเท่านั้น
ฝรั่งมาก่อนค่ะงานนี้ หาทุกAppที่เขาชอบเล่นกันที่จะได้คุย พูดอังกฤษไม่ได้นะคะแต่อยากคุย ก็มั่วๆงูๆปลาๆไป ไร้สาระ ไปวันๆ
งานเข้าแล้วค่ะ. ใจเริ่มสั่น หน้าเริ่มแดง ทำอะไรไม่ถูก เจอฝรั่งที่ไหนนี่เหมือนจะเป็นลม ยิ่งหล่อๆแล้วอย่าให้พูดถึงให้ใจไปก่อนเลยค่ะ
งานมโนมาเต็ม เจอทีไรก็อยากเข้าไปทักทายทำความรู้จัก แต่ไม่เคยทำสำเร็จสักเพราะอาย แล้วเราเป็นผู้หญิง
ถ้าเข้าทักก่อนก็จะดูไม่งาม สุดท้ายก็ได้แต่มองเขาเดินจากไป บางทีก็อยากจะเดินตามไป แต่เพื่อนห้ามไว้ บอกบ้าป่าวเขาอาจมีแฟนแล้ว
เงิบสิคะ ไม่ว่าจะไปเที่ยวที่ไหนเพื่อนรู้ทันตลอดว่าเรามองหาอะไร (แหม่เพื่อนมันก็ชอบ) ถ้ามีผู้ชายไทยผ่านมาเรานี่ไม่ได้มองเลยนะคะก็แบบว่าใจชอบฝรั่ง
มันเป็นอะไรที่อธิบายยากนะคะ บางคนอาจคิดว่าเราเป็นคนไทยทำชอบฝรั่ง. ไม่มีเหตุผล ก็แหม่หล่ออะจบปึ้ง
ส่วนมากก็คุยได้แต่เพื่อนๆกันฝรั่งส่วนใหญ่ที่เราคุยก็มีแต่ต่างประเทศทั้งนั้นเจอคนที่ชอบคุยกันไปกันไปมาส่งความรุ้สึกแลกเปลี่ยนความคิดปรึกษากัน
ผ่านกล้องแต่ก็รู้สึกดีไปอีกแบบ คุยกันนานไปเหมือนอยู่ใกล้กันมากขึ้นมันเป็นเรื่องยากมากที่จะยอมรับมัน ได้แต่ให้กำลังใจตัวเอง สักวันคงได้เจอกันบางคนอาจคิดว่าเราเพ้อเจ้อ
แต่ก็จริงงานมโนมาเต็มๆค่ะ เพ้อไปเรื่อยๆอิอิไปดีฝ่าเป็นกำลังใจให้มีคนรักเป็นฝรั่งด้วยนะคะ ถ้าเล่ามันยาวมากๆๆละครชีวิต
ผิดมากไหมที่ชอบฝรั่ง
เริ่มเลยละกันจริงๆแล้วเคยมีแฟนเป็นไทยคบกันก็นานพอสมควรเกือบจะ5 ปี แต่สุดท้าย. ก็เลิกกัน
รักอย่างเดียวไม่พอ(จำเขามา) พอเลิกกับแฟนเริ่มทำใจได้. คิดยังไงไม่รู้เริ่มหันมาสนใจฝรั่งแทน.
ทั้งที่ในตอนแรกไม่มีแม้แต่จะคิด และแม่เป็นคนชอบฝรั่งไม่รู้ทำไม แม่ก็บอกตั้งแต่เริ่มคบกับแฟนคนไทยว่าทำไม่หาแฟนเป็นฝรั่ง
เราก้บอกไม่ได้ชอบฝรั่ง คุยไม่รู้เรื่อง ไม่เก่งภาษา สารพัดเหตุผล บลาๆๆ แต่พอเลิกกับแฟนเท่านั้น
ฝรั่งมาก่อนค่ะงานนี้ หาทุกAppที่เขาชอบเล่นกันที่จะได้คุย พูดอังกฤษไม่ได้นะคะแต่อยากคุย ก็มั่วๆงูๆปลาๆไป ไร้สาระ ไปวันๆ
งานเข้าแล้วค่ะ. ใจเริ่มสั่น หน้าเริ่มแดง ทำอะไรไม่ถูก เจอฝรั่งที่ไหนนี่เหมือนจะเป็นลม ยิ่งหล่อๆแล้วอย่าให้พูดถึงให้ใจไปก่อนเลยค่ะ
งานมโนมาเต็ม เจอทีไรก็อยากเข้าไปทักทายทำความรู้จัก แต่ไม่เคยทำสำเร็จสักเพราะอาย แล้วเราเป็นผู้หญิง
ถ้าเข้าทักก่อนก็จะดูไม่งาม สุดท้ายก็ได้แต่มองเขาเดินจากไป บางทีก็อยากจะเดินตามไป แต่เพื่อนห้ามไว้ บอกบ้าป่าวเขาอาจมีแฟนแล้ว
เงิบสิคะ ไม่ว่าจะไปเที่ยวที่ไหนเพื่อนรู้ทันตลอดว่าเรามองหาอะไร (แหม่เพื่อนมันก็ชอบ) ถ้ามีผู้ชายไทยผ่านมาเรานี่ไม่ได้มองเลยนะคะก็แบบว่าใจชอบฝรั่ง
มันเป็นอะไรที่อธิบายยากนะคะ บางคนอาจคิดว่าเราเป็นคนไทยทำชอบฝรั่ง. ไม่มีเหตุผล ก็แหม่หล่ออะจบปึ้ง
ส่วนมากก็คุยได้แต่เพื่อนๆกันฝรั่งส่วนใหญ่ที่เราคุยก็มีแต่ต่างประเทศทั้งนั้นเจอคนที่ชอบคุยกันไปกันไปมาส่งความรุ้สึกแลกเปลี่ยนความคิดปรึกษากัน
ผ่านกล้องแต่ก็รู้สึกดีไปอีกแบบ คุยกันนานไปเหมือนอยู่ใกล้กันมากขึ้นมันเป็นเรื่องยากมากที่จะยอมรับมัน ได้แต่ให้กำลังใจตัวเอง สักวันคงได้เจอกันบางคนอาจคิดว่าเราเพ้อเจ้อ
แต่ก็จริงงานมโนมาเต็มๆค่ะ เพ้อไปเรื่อยๆอิอิไปดีฝ่าเป็นกำลังใจให้มีคนรักเป็นฝรั่งด้วยนะคะ ถ้าเล่ามันยาวมากๆๆละครชีวิต